Volg ons op facebook
|
< terug
Beestig
Oscar Vandenbroucke snakte pijnlijk naar adem. Een agressieve longinfectie velde de eens zo vitale handelaar en noopte hem zijn schuiloord in Zwitserland te verlaten. Hij koesterde enkel vertrouwen in de Belgische medici. Hij was nooit ziek geweest en had door noest werken zijn eigen bedrijf kunnen opstarten. Zijn nageslacht plukte de vruchten, tooide zich in dure maatpakken en beheerde een omvangrijk wagenpark. Noblesse oblige.
'Mireille,' prevelde hij schor, zijn mond lag half open en hij kreeg zijn lippen niet tegen elkaar gedrukt, 'breng je me de krant ?' De doodzieke man zweette zich te pletter in het ledikant dat gemakshalve in de ruime veranda stond. Zo kon hij de tuin bewonderen en Belle als die buiten liep. Het beest moest hij nauwgezet in de gaten houden. Ze was zijn kostbaarste bezit.
Belle, die uitgestrekt op het Perzisch tapijt aan de voeten van haar matrone lag, richtte even haar logge kop op, keek met waterogen in de richting van de stem en plofte haar schedel terug op de voorpoten. Een diepe grom volgde. Wandelen met het baasje leek een eeuw geleden.
In de rustieke villa aan de Kastanjelaan 6, een eigendom die Vandenbroucke versast had in een patrimonium vennootschap, savoureerde mevrouw Vandenbroucke in de keuken een kopje thee. Op een vilten matje had ze haar juwelen gespreid. Tijd voor een poetsbeurt. Bij de ornamenten stak een Victoriaanse armband bezet met diamanten, een geschenk voor hun vijftigste huwelijksverjaardag. Nou ja geschenk, zelf gekocht, maar dat hoefde haar vriendin niet te weten.
Ze speurde over haar schouder. Daarnet had ze de krant nog gelezen, waar lag die nu ? Ze hees zich met stramme lenden recht en schuifelde naar de ruime woonkamer.
De zoemende parlofoon onderbrak abrupt haar zoektocht. De sint-bernardshond krasselde in drie tijden recht en zeulde haar overtollig gewicht met hangende kop richting voordeur. Belle vrat zich dik aan gebakjes en chocolade bonbons. De kwijl trok een spoor als de broodkruimeltjes in het sprookje van Hans en Grietje.
'Volgens onze laatste informatie leeft het koppel hier ondergedoken. Het gaat niet goed met de ouwe,' sprak Theo, één van de rechercheurs die aan de poort de knop indrukte. Hij balanceerde op zijn tenen en poogde een glimp op te vangen van het goed dat twintig meter verder door reuzeplatanen omarmd was. Zijn collega Wilfried hield een beduimelde map met ingevouwen flappen onder de arm waarin het dossier stak met volgende gegevens : het bejaard koppel had drie jaar terug hun riant buitenverblijf aan de kust laten opfrissen. Het schildersbedrijf zat verveeld met de openstaande factuur en stapte naar de rechtbank. Oscar Vandenbroucke week uit naar Zwitserland waar hij zijn privévermogen onderbracht en maskeerde het achtergebleven kapitaal in de oprichting van vennootschappen waarvan zijn kinderen de leiding kregen. Een miljardair liet een voor hem niets betekende schuld achter, een druppel op een hete plaat, maar hij was een nukkig man en sloeg het advies van zijn advocaat - 'met betalen sta je quitte' - in de wind. De opdracht van de magistraat luidde : ' Maakt Vandenbroucke zich schuldig aan bedrieglijk onvermogen ? ' Een simpele vraag, maar wat was het antwoord en waar lag het ?
'Rijdt u maar binnen, heren,' kraakte het door de luidspreker. Het gedraaide traliewerk schoof mechanisch over de rail waardoor de speurders het domein konden inrijden.
De kleine, gedrongen dame opende de deur terwijl ze Belle bij de halsband met alle kracht tegen haar heup aantrok. Het zwabberschuim uit de muil maakte blaasjes op de bloemenjurk. Ze liet de bezoekers binnen terwijl ze de loebas tussen haar dij en de muur naar buiten dreef.
'Vooruit, Belle, buiten. Ga maar een piske doen.' De viervoeter trok de schouders op, lichtte haar voorpoten van de grond en plantte ze een meter verder neer. De rest volgde. De snuit in de wind, met flapperende oren verdween ze in het groen. Een unieke sleutel bengelde aan haar halsband en sloeg ritmisch tegen haar kinnebak telkens ze de voorpoten uitwierp.
'Lief beest, hoor, maar zo aanhankelijk dat ze opdringerig wordt. Er staat dan geen maat meer op,' ratelde de vrouw met molenwiekende armen terwijl ze zonder om te kijken haar bezoek escorteerde richting keuken. De kwijl droogde op.
Theo opende met een diepe zucht het dossier nadat hij van mevrouw Vandenbroucke vernam dat haar echtgenoot niet kon verhoord worden wegens zijn kritieke toestand. De minste opwinding zou hem de adem afsnijden en ze was onhandig met dat zuurstofmasker.
Het verhoor strandde : geen onroerend goed, geen boot, geen auto, geen rekeningen, niets, nada, niente. Theo's tanden kraakten. De oudjes hadden duidelijk vaandelvlucht gepleegd. Het enige dat een ruimschootse vergoeding vertegenwoordigde voor de openstaande factuur was de collectie juwelen. De schitterende steentjes brandden op het netvlies van de ondervrager. Zou hij deze niet kunnen...?
'Mag ik de gsm, Wilfried ?' Zijn kompaan diepte het diensttoestel uit zijn zak.
'Ik moet even contact opnemen met de magistraat, mevrouw, kan ik langs hier naar buiten ?' Hij wees naar de uitgang in de keuken.
Mireille wuifde met haar hand en knikte waarmee ze duidelijk maakte dat de jonge man langs die weg in de tuin arriveerde. Er verscheen een minnelijk lachje om haar smalle lippen.
Geen hond in de buurt, oef. Theo haastte zich met de schrik in de schoenen naar de Toyota, stapte in en gooide het portier dicht. Hij toetste het telefoonnummer van de rechtbank in.
'Ok, dat zullen we zo afwerken, mijnheer.' De magistraat wees er de onderzoeker op dat hij enkel een verhoor kon noteren, hoogstens een inbeslagname van waardepapieren, geld, kasbons, zo'n zaken. Maar persoonlijke spullen als juwelen als onderpand was gewaagd en viel buiten zijn opdracht. Procedurefouten zouden een smet zijn op het blazoen van de magistraat die op het punt stond een bevordering in de wacht te slepen. Hij kon zich geen stommiteiten permitteren.
Theo drukte de rode toets in en liet het mobieltje in de binnenzak van zijn Denim jasje glijden. Net toen hij het vehikel wou verlaten en zich terug bij het gezelschap scharen, bleef hij als versteend zitten. Belle stond naast hem, zwabberde haar gevleesde lippen tegen de ruit als was ze de bolide aan het inzepen en toen er geen aai volgde, zette ze een pas achteruit en ging op haar kont zitten. Ze hield haar kop schuin en staarde Theo met smeekogen aan. Op haar witgevlekte borst prijkte een sleutel. Wanneer zou haar speelkameraadje naar buiten komen ? Theo's hart bonkte tot in zijn keel en sloeg een paar kloppen over. De fobie - hij was al drie keer gebeten door een hond - overmeesterde hem. Koud zweet parelde als dauwdruppels op zijn gegroefd voorhoofd en volgden het spoor van de rimpels. Ze stroomden langs zijn wenkbrauwen en wangen in zijn hals. In geen tijd was zijn hemdboord kleddernat.
'Zo aanhankelijk dat ze opdringerig wordt. Er staat dan geen maat meer op.' De woorden spookten door zijn hoofd. Shit, hoe geraakte hij van dat mormel af ? Er zat niets anders op. Met de rug tegen de muur gedrukt en wars van wroeging belde hij naar het vast toestel van de Kastanjelaan 6. Zijn imago kreeg een ferme deuk als een vechtscheidende man die de wagen van zijn ex met de voorhamer bewerkt.
'Mevrouw, kun je de hond hier komen weghalen,' hij omzeilde het woord rotbeest, 'hij zit aan mijn wagen op de oprit. Dank u.'
Mevrouw Vandenbroucke haakte in en wierp een sneer naar de collega die in de keuken een kop sterke koffie proefde. Zwitserse.
'De arm der wet geïmmobiliseerd door een tam teefje.'
Wilfried kon een gegrinnik niet onderdrukken. Zijn chef in een hachelijke situatie. Zijn dag kon niet meer stuk ! Toen de vrouw des huizes naar buiten waggelde, hield hij het niet meer uit. Als een parelduiker die net op tijd omhoog stuwt, het wateroppervlak doorbreekt en gulzig naar lucht hapt. Hij proestte. Koffievlekken op het dossier. Met snikkende lachtranen nam hij een zakdoek en in enkele halen veegde hij de bruine vlekken droog.
Toen Mireille buiten stond, zocht ze een afleidingsmanoeuvre. Op het gazon bemerkte ze een afgewaaide tak, grabbelde die vast, spuwde erop en riep naar Belle : 'Apporte.' Ze gooide de stronk als een zwiepende boemerang de lucht in. Het mormel snokte zich om en denderde het voorwerp achterna. Bij apport kreeg ze een snoepje.
In de keuken sloot de chef grimmig het verhoor af. Hij ergerde zich aan de besmeurde bladen doch durfde niet te roeren. Hij was afgegaan als een gieter. Zijn eer was gekrenkt en dat was tien keer erger. De verzameling juwelen bleef onaangeroerd. De speurders dropen af.
De sleutel bleef rond Belle haar nek bungelen. Toen ze neerplofte bij de veranda binnen het gezichtsveld van Oscar kon de zieltogende man een glimlach om zijn lippen forceren. Brave Belle. Het kleinood om haar nek bood toegang tot één van de kluizen in de Spaarbank die zich vijfhonderd meter verder in de Amandelstraat bevond. In het depot lagen een grote som cash geld, kasbons en obligaties. Een honderdvoud van hetgeen de factuur om het lijf had.
Theo klikte op het bureau zijn mailbox aan. Eén nieuw bericht, onderwerp : waf waf. Hij kon het al raden. Hij navigeerde naar de bijlage die zich langzaam opende. Op het scherm flikkerde een keffertje - eentje die thuishoort in een fietsenmand - die een op de vlucht geslagen flik op de hielen zat. Hij dwong de pijl naar de werkblak, mikte op het rood kruis en klikte hard op de linker muishelft. Het bericht verdween in de prullenbak…
feedback van andere lezers- teevee
Machtig in mekaar gebokst!
kronos: dank je ! - RolandBergeys
Je schrijft heel knappe verhalen, Kronos, je legt er vaart in, hebt een vorm van (soms wrange) humor, er zit gevoel en spannign in. Ze zijn, (de meeste die ik gelezen heb) van een zeer goede kwaliteit, ik snap niet dat je nog geen boek hebt uitgegeven (maar jij begrijpt dat misschien evenmin).
kronos: dank je voor je kritiek en aanmoediging
al eens een manuscript naar een uitgeverij gezonden ?
komt so wie so terug en amper twee bladzijden zijn gelezen, zie je aan de kreukels !
maar misschien via deze weg of in eigen beheer ik weet het nog niet , bedankt ! - geertje
uitstekende verhaallijn met verrassend einde !
kronos: ok dank je ! - Vansion
stramme lenden? bedoel je leden? of lendenen?
grappig - vlot gepend - je vergelijkingen zijn echt origineel!
kronos: lende = benedendeel van de rug
dank je voor de appreciatie - Ghislaine
Zalig en super herkenbaar :-)
kronos: ok dank je - aquaangel
oké, uitstekend ;)
kronos: dank je ! - eenhoorn
Beestig goed. Kan het me levendig voorstellen
kronos: hoe zo, weet jij van meer dan ? - Koen
Kronos,
Je schrijft beestig goed. Verhalen als die van jou lees je bijvoorbeeld in de Brakke Hond. Er is echter een persoonlijke 'maar'. Voor mij moet een verhaal een kop een middel en een staart hebben (een ontknoping), iets wat je op een schrijversite niet elke dag vindt.
Ik heb echter geen enkele reden om te denken dat je er niet in zou slagen zulke verhalen te schrijven.
Groet en succes
kronos: dank je voor de feedback ! - fenk
Ik heb dit verhaal in het boek ontdekt. Je zinnen pakken goed op papier, het plot is origineel, de dialogen niet geforceerd. Uitstekend dus. (detail: Waarom vermeld je dat de vrouw een krant zoekt, niet kan vinden, terwijl dit verder geen functie in het verhaal heeft?)
kronos: oei, inderdaad, een touwtje dat los is blijven hangen ;)
o ja, succes verder met de wedstrijd, ben benieuwd ... ;) - thijl
Uitstekend. Met plezier gelezen (vanwege de herkenbaarheid), een hoog realiteitsgehalte ;-)
kronos: dank je!
|
