Volg ons op facebook
|
< terug
De Inca
Ze zag er anders uit dan Modest Peters had vermoed. De stem was dezelfde als aan de parlofoon, maar hij had haar in een babydoll en jarretelles en naaldhakken verwacht, met mooie blonde lokken. Niet in een nachtpon, en zeker niet met slordig blauwzwart haar. Ze knikte, en hij keek onwennig rond. Posters verborgen een groezelig behang, het meubilair was aftands, en her en der lagen sigarettenpeukjes. Dat zou hij aan Martha vertellen. Dat de kamer geen neonverlicht venster had, ook - mocht ze het kunnen, dan zou ze er zelfs om lachen...
Het meisje liet haar wijsvinger over zijn mantel glijden, en gniffelde: 'Honderd, voor alles erop en eraan.'
Modest schrok. Hij had geweten dat zoiets zou volgen, maar zo, op de man af?!... Hij schokschouderde, op je zestigste zet je geen grote mond op. Ze sloot de deur achter hem. Hij haalde het geld uit zijn aktetas.
'O, je komt van je werk.'
Hij antwoordde niet, het ging haar niet aan dat hij van de postzegelclub kwam.
'Hang je kleren maar op die stoel.'
Ze stak een sigaret op terwijl hij zich schuchter uitkleedde. Ze keek, en blééf kijken alsof ze de rimpels in zijn buik telde. 'Stof zijt gij, tot stof zult gij weerkeren', ging het door hem, maar hij verdreef de gedachte. Tegelijkertijd zag hij dat haar pols omzwachteld was.
'Heb je je pijn gedaan?'
'Verbrand, bij een verkeersongeval.'
Pas dan merkte hij dat een film op een scherm draaide: naakte, verstrengelende lichamen, beeld zonder klank. Het leek dat ze zijn gedachten raadde, en ze zei: 'Achtergrondsfeer stimuleert sommigen.'
Met anderen had hij niks te maken, op dat vlak toch niet. De vlek op haar been viel hem nu op, op haar kuit een paarse, ronde vlek. Ze woelde echter door zijn haar, ach, hij kon niet meer terug. Ze knoopte haar pon los. Twee peervormige borstjes met dikke bruine tepels keken hem uitnodigend aan.
'Uit welk land kom je?'
'Peru. Vader was een reizende straatmuzikant. Hij liet me achter, omdat hier meer overlevingskansen waren. Kom je?'
'Van welke muziek hou je?'
'Van The Beatles. Zeg, welk belang heeft dat allemaal?'
Ze had gelijk: met die vragen probeerde hij slechts zijn angst te verbergen. Zijn hand streelde de hare, en kroop langs het verband. Een koude, gladde stof deed hem terugtrekken: een buisje verdween van onder het windsel in haar bovenarm, hij vroeg er niets over, per slot van rekening vrij je niet met een bovenarm.
'An,' fluisterde ze, 'ik heet An.'
Dat stond in de advertentie, ja.
'An, de... Inca?!'
Ze doofde haar sigaret, gleed uit haar nachtpon, en voor het eerst sinds lang, voelde Modest Peters leven tussen zijn benen. Het was zonde, hij besefte het, Martha zou het te weten komen, en ze zou afgaan, maar daarom juist zat hij hier: Martha zei niets. Ze zei hem niets. Niets meer.
An drukte zich tegen hem aan terwijl ze lieve geluidjes pruttelde, een beetje zoals die van Japanse meisjes in films: hoge, kirrende kreetjes, zacht protest vermengd met begerig verlangen. Ondertussen toverde ze uit het niets een condoom rond zijn lid. Een speekselblaasje bracht hem in alle staten. Soms, in zijn meest gedurfde dromen, beeldde hij zich in dat Martha ook heet zou aanlopen. Eén keer had hij haar zelfs lingerie aangetrokken, maar dat had haar geen zucht meer doen bewegen. Dit was anders: dit was alles wat hij ooit gemist had in één, goudgele notendop samen Indianen konden An heten, ja! Hij had wel kunnen huilen. Met haar wijsvinger zocht ze zijn aars, streelde die, tastte, prikte, en hij deed het zelfde bij haar, hijgend, waarna hij het geluk uit zijn oud lijf voelde stromen, winter die terug lente werd.
Ze lachte: 'Goed?'
Er waren geen woorden voor.
Zijn blik viel weer op het buisje, en plotseling spookte de gedachte door zijn hoofd: die vreemdelingen leefden van vervloekingen - totems, ha... Inca's, hoe heette hun god ook weer?...
'Hoe heet jullie god?'
'Viracocha is de oppergod, Inti, de zon is zijn dienaar, en Illapa is god van het onweer.'
Een reeks doembeelden kwamen hem voor de geest. Dat buisje... misschien nam ze drugs. Wat dééd ze trouwens hier, Indianen hokten toch samen, ze konden niet zonder mekaar? Misschien was ze besmettelijk ziek, en was ze naar hier gestuurd door haar pa, zo'n stamhoofd met bolhoed en kolibriepluim dat de kolonisatie in omgekeerde richting wou overdoen door dochterlief te droppen de smet wreken met besmetting alom - een verkeersongeval, neen toch?... Modest kalmeerde, het zou wel invloed van tv zijn: one-liners die je brein binnenslopen en er zich in ankerden voor je het wist. En hij had een condoom gebruikt, dàt zou hij Martha ook vertellen. Soms ging zijn cynisme alle grenzen te buiten.
'Dat buisje in je arm,' vroeg hij nu toch, voorzichtig.
'Ik was verbrand, zei ik. Het geeft vocht aan mijn nieren, anders ontsteken ze. Ik leef nog, weet je: een geluk bij een ongeluk. Mijn vriendinnen zijn erin gebleven.'
'Eh, sorry.
'Jij bent bang omdat ik vreemdelinge ben. Daarom stel je al die vragen - uit angst voor aids, nee?"
'Zo met je vinger in, in...'
'Trok je hem er soms uit?'
'Ik...'
'Een vreemdelingenhater reed frontaal op ons in. Hij is niet eens gestraft. En wat doe ik nu? Vrijen met zo'n vent - flirten met de dood, voor verdomme honderd euro!'
Haar woorden stokten in haar keel, en een rilling liep over zijn rug. De dood, het buisje, de vlek, en dat eindeloos vrijgezellenleven. Modest dacht opnieuw aan Martha, aan haar kuiten waar hij putjes in kon duwen zonder dat ze een kik gaf, aan haar borsten en haar volle lippen. Voor het eerst dacht hij écht aan haar terug, en hij schudde het hoofd: als zij ook maar een greintje gevoel had getoond, had hij hiér nooit hoeven te belanden.
God, het condoom had kunnen scheuren, of ze had hem kunnen kwetsen, haar vinger in zijn anus en de zijne in de hare, en plots herinnerde hij zich zijn gestuntel van die ochtend: hij had de aktetas willen nemen en de top van zijn wijsvinger was in het slotje blijven haken. Hij had erg gebloed, en dat fait divers kon straks enorme afmetingen aannemen! Hij slikte. Vergeten: hij moest vergeten, beelden bannen, zoals hij het soms noemde, zodat alles zou verworden tot momentopnames, gezichten die vervaagden, lichamen ook, een buisje, een windsel. En het risico zou stilaan maar zeker zichzelf wissen, plaatsmaken voor de wrange zekerheid die Martha hem bood.
'Ik denk dat ik maar beter opstap.'
'Oprot!', schreeuwde ze.
Ze smeet hem zijn spullen toe, en hij kleedde zich vlug aan. Wat later stapte Modest Peters de deur uit. Hij zette de kraag hoog op, en stapte naar huis, zuchtend. Hij voelde zich heel, heel eenzaam.
Hij dubde nog, toen hij zijn flat binnenkwam en Martha in de zetel zag verschrompelen, met de blik op het plafond gericht. Hij zette haar rechtop, en tastte in de borsten die slapjes heen en weer lilden, trok de stop uit haar schouder, en blies. Haar krullen wipten op bij elke ademstoot en de plastieken glimlach leek breder te worden, maar een arm viel naast de rand van de sofa, dan een dij, een kuit, waarna de sistoon die van tussen haar oksel kwam, hem haar vertwijfeld terug op de zetel deed smakken. Afgegaan. Afgedaan.
Modest schonk een borrel in, nipte, zette de radio aan, en luisterde naar het deuntje dat uit de luidsprekers kwam: Martha, my dear. The Beatles.
Zelfs vertellen zou niet meer hoeven.
xxx
In de voorstelling Stuurloos aan wal met Berline (www.bloggen.be/berline) volgt hierop het liedje Windy, eveneens op deze site te lezen.
feedback van andere lezers- kronos
moraal van het verhaal : neem nooit een aktetas mee als je bij de hoeren gaat !
RolandBergeys: Da's een goeie, amai! Thx. Is tussen haakjes nietautobio. - annvanbyl
Scherp gepend. Eenzaamheid troef bij Modest en Indi-An....
RolandBergeys: Dank je van harte! Als je zin hebt, lees ook Een kwestie van inleven, Eeenoog, en Kobe (telkens verschillende soort verhalen waar ik mee rondtrek met mijn groep Berline - www.bloggen.be/berline - spreken ze je aan, dan kan je ook de andere lezen. Uiteraard.) - DensPowells
Ik vond het een uitstekend verhaal. Die goden mogen erbij voor mij. Horen erbij. Die zin van dat goudgele notendop vond ik ook raar, maar daar struikel ik nu niet over.
Puik werk. Ik wil nog zeggen dat het leek alsof je iets met anussen had, maar ik heb je laatste werken er nog eens op nagelezen, en ik merk toch geen anusfixatie. Dat zegt allicht meer over mij? Ik heb het onlangs wel ergens gelezen. Dus..
Goed werk, roland!
RolandBergeys: Hartelijk dank, Dens. - aquaangel
Ik vind het super
my kind of work
oprot zou ik oprotten van maken
dat wel ;)
xx
RolandBergeys: Dank je, Aqua! - fenk
Hoerenlopers, wie zijn ze, wat drijft hen... onuitputtelijk bron van inspiratie. Goed geschreven. De zin over de goden lijkt me wel een educatief intermezzo dat in dit verhaal geen functie heeft.
Ook, "schokschouderde" staat daar wat ongelukkig, en de zin "dit was alles wat hij ooit gemist had in één, goudgele notendop samen Indianen konden An heten, ja!" vind ik wat vreemd.
RolandBergeys: Alleszins bedankt voor je feedback. Die passage rond de goden wou ik er net in om het nog bevreemdender te maken, het hangt ervan af hoe je het leest uiteraard. - koyaanisqatsi
Nice one!
RolandBergeys: Hartelijk dank! - Vansion
in het boek gelezen
sterk zonder meer!
Las je "Herinnering aan mijn droeve hoeren" van Marquez? Een aanrader!
RolandBergeys: Een schitterend boek, inderdaad, van Marquez - dat van Write.H. moet ik nog in de bus krijgen. - ERWEE
Via een hint van je, aan Fenk geloof ik, hier ook nog terecht gekomen.
Wel erg toevallig aan het einde, dat nummer van the beatles. *wink*
RolandBergeys: Thx, Erwee, geweldig dat je m'n verhalen leest! - koen
Dag Roland,
Ik ben blij dat ik je verhaal uitstekend vind. Het is immers altijd moeilijk om tegen iemand die je pas bewierookt heeft te zeggen dat zijn verhaal maar niets is (toch doe ik dat).
Een verrassende ontknoping, goed en vlot geschreven, helaas te kort, zoals alle goede dingen.
Ik heb het verhaal in het boek gelezen. Waarom staan er soms van die vervelende grote spaties tussen de woorden? Blijkbaar een slordigheidje van de drukker.
Jouw groep Berline moet in nog beluisteren.
Groet
(Ik krijg mijn commentaar op op jullie commentaar maar niet in dat rechthoekje. Als ik op versturen klik, vind ik de tekst nergens terug.)
RolandBergeys: Oeps, vreemd hoor, dat versturen. Nog 'ns proberen, hé! Dank voor het lezen en het commentaar. Ja, heb het boek nog niet toegekregen! En, uiteraard, ik blijf jou ook volgen. - ivo
ik heb 'hoeren' nooit goed begrepen, kende wel een paar, ook klanten van mijn verzekeringskantoor, maar kon nooit doordringen in hun diepste wezen. Het bleef 'goedkoop' en toch heel afwezig. Goedkoop omdat ik aan hen zag dat het hen niet interesseerde wat de anderen van hen dachten en vooral omdat (zo meen ik toch, geen ervaring) alles moesten faken. En wie het dan toch kon doen uit genot, die had blijkbaar veel tekort ..
Aandoenlijk verhaal feitelijk .
RolandBergeys: Merci, Ivo, het komt uit Stuurloos aan wal. - gono
Wat valt er bij deze nog te zeggen? Fb die je al 100x gehoord hebt?
Je weet zelf wel hoeveel je waard bent als schrijver hé?
RolandBergeys: Doe m'n best hé Gono. Thx! - Linah
Je brengt personages rechtlijnig en waarachtig tot leven. Je beschrijft afwisselend wat ze zien, denken, zeggen, ... in de juiste proporties d.w.z. goed op elkaar afgestemd en zoals het ook in het echte leven kan gaan.
Of zoiets...
Ach, ben maar een beginnend lezer en wil eens iets anders zeggen dan gewoon 'knap'. Hoewel dat laatste ook wel geldt.
RolandBergeys: Hartelijk dank! Als je zin hebt, lees mijn verhaaltje Manuel en de bijbehorende liedtekst Manuel do Mascobar.. - thijl
Goed verhaal. Komi-tragisch, uitstekend beschreven.
RolandBergeys: Hartelijk dank, Thijl. - Misty
Dit verhaal had ik gelezen toen ik nog geen lid was. Ik vond het prachtig, maar was de titel kwijt. Door een FB van jou op Tijl wist ik het weer. Mooi, heel mooi.
RolandBergeys: Hey, dank je, Misty!
|
