Volg ons op facebook
|
< terug
kerst beleven
Dat kerstmis ook een feest van de commerce is, dat hoefde ik geen man meer te vertellen. De jingle bells klinken door de straten alsof hetgeen gebeurt een heel belangrijke feestdag is voor de mens.
De zoetsappige kerstverhalen en de zogezegde close familiebanden, zijn volgens mij de natte droom van menig mens, maar kan de realiteit niet overtuigen van haar waarheid.
Kerstmis is zo'n opgeklopt gedoe geworden dat ik er soms heel krikkel van word.
In ons huis is er geen kerstboom en evenmin een stalletje dat de sfeer moet bepalen. Als het in het jaar er geen kerstsfeer kan zijn, dan kan het plots bij kerstmis het er ook niet te zijn. En als je in het jaar omwille van die sfeer geen boom zet met balletjes, waarom zou je het dan met kerstmis wel doen ? Omdat iedereen het doet ? Ja, zo kan ik wel uren vertellen wat anderen allemaal doen en niet doen.
Een kerstverhaal schrijven, omdat ik het mezelf oplegde, is ook een uitdaging geworden.
De oorspronkelijke kerst was zeker niet in december, de herdertjes lagen niet in de steenkoude nachten onder de blote hemel. En in Israël zeker niet. Want het kan daar echt wel vriezen. Trouwens de os en de ezel is ook al zo'n fantasietje dat geschiedkundig niet kan standhouden. Want geen enkele bron vertelt hierover iets. Ik moest ooit eens voor een werkje iets zeggen over de kerststal en ik heb uren in de Evangeliën gezocht achter die os en die ezel. Nu weet ik dat het door de Roomse kerk is bijgevoegd. Zoals de vele andere toevoegingen die door deze kerk werden ingebracht
Over die os en die ezel schoot me nog wel een verhaal binnen :
Enkele jaren (zeg maar vele jaren) terug werd er een stal gemaakt met levende dieren en mensen. De missiepaters hadden er voor gezorgd dat de stal dik bevolkt zou zijn.
Maar om een of andere reden was er geen echte os beschikbaar, en vermits een stal die ook een uithangbord voor de eerste kerstmarkt moest zijn, werd er naarstig nagedacht om dit probleem op te lossen. Pater portier vond er niet beter op om een ossenpak te huren bij een bedrijf. Zodoende had hij zichzelf veroordeeld om in het gekke pakje als os, tussen al de andere dieren, te spelen.
Een pater die voor os speelde, is al heel typisch ... zodoende rollen we nu in het verhaal binnen
De straat was voor de eerste keer dat ik me het kon herinneren autovrij gemaakt.
In het midden van de straat lieten de kinderen tot groot jolijt van de anderen hun kunstjes met hun fietsen zien. Aan de grote tafels die door de straatvrijwilligers uit de kelders van de kerk waren gedragen, liepen enkele dames die duidelijk een oversize maat hadden, met grote tassen te kijken of ze nergens tussen al wat er uitgestald stond niet voor een prikje konden kopen. De mens doet graag een voordeel, anders koopt hij niet. Dat was ook de leuze van de Padre. Daarom had hij er voor gezorgd dat op enkele tafelser een korting te verkrijgen was. Drie kopen, vier betalen, was dan eigenlijk de optie.
Ook al dacht de mens dat hij er één gratis had gehad. De mens moest beter weten. Wie heeft er een pater en dan vooral een missiepater, ooit al eens iets gratis weten weggeven. En als hij er dan geen geld voor vroeg, dan moest je wel zeker naar zijn kerk komen.
Zodoende liep ik daar ook maar wat te lummelen, want al wat de vrouwengilde en de bejaardenbonden hadden gemaakt, zodat de eerste kerstmarkt een succes zou zijn, kon mij echt niet boeien
Een klein jongentje (hij kon nog maar net lopen schatte ik ) liep al wenend in tegenrichting doorheen de rijen van parochianen die zich zedelijk verplicht voelden om mee te helpen zodat de kerstmarkt een succes zou zijn,. Geen mens keek er om naar dat peuterke, terwijl ik probeerde om het jongentje te bereiken. Maar om je zo tussen die zweterige en goed gezette lijven te wringen, ik kan het je zeggen, het is niet makkelijk.
Eindelijk had ik het jongentje een handje kunnen geven en kon ik het loodsen naar een tafel waar niet zoveel volk rond was blijven staan. Al vlug wist ik dat manneke Peter heette en dat zijn mama en papa hier ergens moesten ronddolen.
Ik zette het peuterke op de tafel zodat het beter in de mensenmassa de eigen verontruste ouders kon ontdekken. De oude mevrouw die meehielp om de handwerkjes van de diverse hobby en vrijetijds en bejaarden en vrouwenclubs te verkopen keek met zeer verontwaardigd aan. Ze nam vlug enkele handwerkjes weg, zodat de kleine dreumes er zeker niet op zou trappen. Want dan was al dat werk voor niets geweest. Alsof de bezigheid die ze heel he jaar hadden gehad een werken zou zijn.
Na zo'n kwartiertje kijken, zagen we nog steeds geen mama of papa verontrust komen zoeken naar hun Peterke. Misschien dacht de ene wel dat de andere het kind bij zich had, waardoor er geen onrust was. Het zou dan pas stressen zijn als ze elkaar zouden tegenkomen en merken dat geen een van de twee de kleine bij zcih had.
Ikzelf had geen zin om heel mijn dag in functie van een babysit te laten verlopen, ook al zei die markt me niets, mijn vrienden zouden snel komen en dan was het padvinders goededaadje ook over.
Toch vond ik het vreemd dat er niemand achter zo'n klein venteke kwamen vragen.
Ik kon hem moeilijk bij de feeks achter de tafel laten, hij had er al zelfs een schrik van gepakt, zo lelijk had ze naar hem gekeken. Een kerstmarkt, om spulletjes te kopen om kerst te vieren, maar een kindje dat nog niet eens beseft hoe de wereld in elkaar steekt, aan zijn lot overlaten, dat moet kunnen.;
Ik bedacht me ook dat zo'n manneke natuurlijk voorzien is van een pamper. En de vermelding tot vier kilo, gaat niet over de inhoud die men erin kwijt kan, maar wel over de grootte van het kindje dat hem draagt.
Dus zoveel tijd had ik niet, of ik zat met een kleine die een vieze pamper heeft en die snottenbellen kan blzaen vanuit zijn beide neusgaten, dat die zeker mee kon doen met die gasten die nog steeds op één wiel van de fiets hun gekke dingen aan het tonen waren.
Ik zette het kindje op m'n schouders zodat ik makkelijker doorheen de mensenzee actiever de ouders kon gaan zoeken. Overal waar ik een kinderwagen of een buggy zag, ook al was het maar een voorwiel of de achterkant, ik probeerde tussen de mensen heen, de eigenaar te pakken te krijgen. Want ongetwijfeld hadden de ouders een kinderwagen bij, zo klein was die kleine nog wel.
Maar nadat ik zelfs al twee keer het parcours had doorgelopen, nog steeds was er geen spoor van de ouders.
Ik liep naar de pater toe, en ook hij rekte zich zo eens uit om in een poging zich eens boven de mensenzee uit te kijken naar een moeder of een vader die in alle paniek naar hun kind aan het zoeken zijn.
Maar zelfs die flauwe poging van inleving deed me al vermoeden dat de bloedneus die hij zou voelen opkomen en eventjes naar binnen moest, ook maar als een flauw excuus goldt.
Mijn vrienden waren ondertussen ook toegekomen en iedereen was het met me eens dat we niet zouden vertrekken zonder dat we eerst de ouders van Peter gevonden hadden.
De tijd verstreek en we hadden ons al in groepjes verdeeld maar nergens zagen we ouders die aan het zoeken waren. We begonnen al te denken dat het kind misschien gewoon via de voordeur was gaan lopen en op de markt was terecht gekomen. Misschien moesten we de politie erbij halen. Maar, een van m'n vrienden zei dat we misschien wel een vette beloning zouden krijgen, zodat het week-end er nog beter bij kon varen.
De avond begon te vallen, We begonnen ons heel ongerust te maken. En toen we de pater vertelden wat er aan dehand was, toen merkte we dat de geldstroom voor deze man veel belangrijker was dan het lot van een snotneus die je met geen handen meer kon vastnemen. En dat het geld moest stromen, dat was zeker. Hij liet de massa mensen als een goede dirigent, zo flanneren dat het een stromende geld uitgevende massa werd.
De feeks van de rustige tafel liet ons zelfs niet meer toe om de kleine effe wat te verfrissen.
Tot plots een man achter Peter kwam. Hij lachtte breed zijn mond open en zei dat hij het wel had vermoed dat er iemand zich over zijn schatje zou ontfermen. Hij had hem op de markt achtergelaten om zelf elders een klus te kunnen klaren. Een noodgeval had hij gezegd en vermits hij zijn zoontje daar niet bij kon hebben, had hij hem maar achtergelaten op de kermis. Hij zou zich wel geamusseerd hebben.
Een fooi kon er ook niet af en een merci ook niet.
Petertje liep braaf aan de hand van zijn papa mee terug naar van waar hij gekomen was. Wij stonden daar als aan de grond vastgenageld. Had ik spijt dat we de politie er niet hadden bijgehaald. Bewijs nu nog maar eens dat het een achtergelaten kind was geweest.
Zelfs een zalig kerstfeest kon hij niet eens over de lippen krijgen.
zodoende had ik toch nog een beetje kerst kunnen beleven.
feedback van andere lezers- gono
Inhoud is goed!
ivo: bedankt - wat het ook mag betekenen ... - RolandBergeys
-jingle bells;
-de mens;
-ik word, d;
-als je in het jaar geen kerst kan vieren, hoeft dat met kers zelf
ook niet, denk ik dat je bedoelt;
-ik kan vertellen over iets, niet met iets;
-en vermits die stal ook een uithangbord moest zijn...;
-keek me verontwaardigd aan;
-Zodoende.
Het zijn enkele dingen die me opvielen, in een verhaal dat door zijn inhoud wel kan boeien.
Toch zou ik, omwille van het ritme, je verhalen eerst een paar keer luidop lezen, dan voel je vlugger wanneer iets wringt in de zinsconstructie, en wanneer iets te lang (of vervelend) wordt. Het is maar een tip. Als je zin hebt, ga naar mijn (kerst)verhaalje Faravel...
En o ja, ook nog:
-toen we de pater vertelden wat er aan de hand was;
-van waar hij gekomen was.
Zo, groetjes,
Roland
ivo: bedankt - Theo_Roosen
Mooi verhaal. Gono treed ik bij.
ivo: tx - VUURKRACHT
je hebt het duidelijk niet vr de paters en de kath. kerk.
Met de inhoud zou je wel een goed verhaal kunnen maken;iets korter en krachtiger misschien.
|
