Volg ons op facebook
|
< terug
nieuwe poging horror
ik hoop dat het niet banaal is geworden, de scheidingslijn is echt moeiljik
Ik probeer folks, hopelijk kunnen jullie me nog wat raad geven.
--------------------------------------------------------------------------------------
De deur klapte met een zware zucht dicht. De donkerte was plots een feit. De voetstappen klonken ook weer veel holler. Een toortslamp bracht de ruimte terug zichtbaar voor de ogen. Door de felheid van de lamp schenen de schaduwen veel langer en akeliger tegen de muren en het plafond.
Het stof dat jarenlang zich had opgehoopt maakte dat het spoor dat we achterlieten veel langer zichtbaar bleef. De grote spinnenwebben verraadden de aanwezigheid van griezelige beesten. Als lange zijden draden maakten deze pracht weefsels een groot vangnet, waar elke achteloos vlieg of mug genadeloos in leeggezogen werd.
De echo die onze aanwezigheid bevestigde, maakte dat het irreële van onze aanwezigheid in deze eeuwen lange niet betreden gebouw terug tot realiteit werd gebracht.
Een rat die blijkbaar ook de toegang tot dit goed verborgen gebouw had gevonden, spurtte doorheen de grote zaal waarin we net onze toortslamp deden schijnen.
Op de lange tafel stonden de kaarsenhouders als obers te wachten op een vuurtje om de kamer terug tot leven te brengen. Nadat we de slierten met stofsluiers wat deden wijken, bleek dat de tafel nog klaar gedekt stond. De messen en vorken lagen loodrecht tegenover elkaar, het bord stond er mooi in het midden.
De glazen, een voor wijn en een ander voor water stonden er heel dof bij. Net alsof de kalk het glas had aangevreten en de glans dat het ooit had gesierd lekker had opgegeten.
De luchters, uit kristal, hingen er zeer dominant, waardoor het gevoel, dat de danspartij zo kon beginnen, nog steeds erg voelbaar was, zelfs bij ons.
De toortslamp gleed van het plafond zo langs de muren om nadien over de marmeren vloer een spoor van licht te maken. Op het einde van deze zaal stond een grote kist. De kist stond opgebaard op een verhoog en het deksel was dicht. Hiervan waren we allen zeker, want iedereen had wel eens zijn lamp kennis laten maken met de kist die daar zo pertinent stond te verouderen.
Naarmate we dichter bij de kist kwamen, naarmate we ook werden geconfronteerd met een geluid dat we niet kenden. We stonden in een groepje, elk in zijn richting, te schijnen naar de plaats waarvan we dachten dat het geluid afkomstig was.
Karin dacht dat het een of andere rat was die zich ergens achter de houtenpanelen schuilhield. Maar, het geluid was te scherp en te raar om dit aan een rat toe te schrijven. Ikzelf kon het geluid niet thuisbrengen, ik had het nog nooit gehoord. De stilte in de kamer maakte dat het geluid heel duidelijk en zeer pertinent aanwezig was.
We stapten centimeter op centimeter naar het geluid toe. De lampen schenen steeds meer in dezelfde richting, namelijk de grote houten kist.
Een houten deksel dat al honderden jaren dicht is, kan heel wat stank verbergen, merkte Chris op en zette ook een stofmasker op zijn gezicht. Iedereen had zich rond de kist gezet. Het geluid was ondertussen gestopt. Alsof het onze aanwezigheid had aangevoeld.
Theo stond in het midden en duwde het deksel stilletjes omhoog. Ondertussen schenen de anderen met hun lamp in de donkerte van de kist. Ver kwam Theo niet, het deksel was lood zwaar. Chris en Frederik lieten hun lamp zakken en schraagden hun schouders mee onder het loodzware deksel. Het ging maar traag omhoog. De scharnieren piepten en kraakten het eeuwen oude roest dat zich als een tapijt op het ijzer had ingevreten moeizaam weg.
Stop, riep ik uit, doe dat ding terug dicht. Theo aarzelde even en dat was jammer genoeg net iets te lang. Een lange groene tentakel wurmde zich door de spleet van de grote kist en duwde feilloos het oude gedrocht zo omhoog.
De kracht waarmee het deksel werd opgelicht was verbazend.
Theo en de anderen schenen met hun lampen in de kist en een afschuwelijk schepsel dat zich eeuwenlang had moeten schuilhouden kwam verbazend snel tot leven.
Karin, de assistente stond nog veel te dicht, verbaasd te kijken, waardoor de slingerende armen van het onding zich makkelijk konden richten tot haar. De kreet was afschuwelijk. Een geluid dat wurgend werd gesmoord waarbij het rochelen in de keel ons nog lang deed huiveren. Met een smak werd haar lichaam in de kist getrokken en hoorden we allen hoe haar beenderen fijn werden gemalen door de verpletterende kracht die zich nog steeds in de kist schuilhield.
De meeste van ons maakten aanstalten om te vluchten, maar ik riep dat we samen dit probleem moesten oplossen. Want wij hadden de doos van pandora geopend en wij moesten ook zien dat het opgelost zou worden. Karin was het eerste en moest ook het laatste slachtoffer blijven.
Het geluid in de koffer was nu veel erger en de duisternis in de grote zaal werd plots veel griezeliger.
We bleven de kist beschijnen en overlegden wat we moesten doen. Theo had een redelijk zwaar geweer bij zich en Chris had nog enkele vuurpijlen in zijn rugzak zitten. We besloten om de vuurpijlen in de kist te gooien. Maar wie zou het deksel terug openen ? We zouden wachten tot het onding dit zelf zou doen. Blijkbaar kon het ding onze aanwezigheid aanvoelen en zou ze misschien nog zo'n prooi willen verzamelen, zodat het de volgende eeuwen terug kon in alle vrede kon rusten.
Stapje voor stapje stapten we terug in de richting van de kist. We hadden alle ballast die we droegen veilig verder gezet, zodat we ons sneller uit de voeten konden maken.
Het deksel ging terug omhoog en een groene slingerarm wriemelde zich uit de kist. Met wat geluk wist Chris twee vuurpijlen in de kist te gooien, waardoor het dier schrok en het deksel terug dicht viel. De vuurpijlen hoorden we ontploffen in de gesloten kist. Een vreselijk geluid vervulde de kamer waar we als stenen beelden stonden te wachten op het resultaat.
Met een smak vloog het deksel omhoog en een vreselijk groot groen iets, blies zich als een grote balkon uit de grote kist. Theo legde zijn geweer aan en loste twee schoten. De balkon die vol met vieze pukkels stond plofte alsof een zeppelin die men neer had geschoten, maar herstelde zich direct. De kogels waren wel raak, maar deden het dier niet wijken.
We vluchtte allen naar de grote deur aan het begin van de kamer die nog steeds open stond.
De slingerarmen die blijkbaar een zeer groot bereik hadden zweefde door de lucht
Al een geluk dat we onze rugzakken reeds aan de andere kant van de kamer hadden gelegd want anders hadden we zonder onze bagage moeten vertrekken. Chris had nog een vuurpijl naar het vieze beest gegooid waardoor een verschrikkelijk gebrul onze trommelvliezen haast deed springen.
Een slijmerig spoor was door een van de armen tot ons gespoten een spoor van een of ander zuur dat de marmeren vloer deed smeulen. Marmer is een base en als men op een base een zuur gooit dan krijgt men een giftige damp die verschrikkelijk prikkelend kan zijn voor de ogen.
Niet enkel de donkerte die buiten de stralen van onze lampen de kamer verstopte, was er ook nog die smerige stank die ons de adem afsneed.
De vluchtige armen, die blijkbaar warmte sensors hadden, kwamen steeds dichter in onze buurt. De tentakels spoten elk hun vuile smurrie ver weg en we moesten heel hard rennen om niet gewond te geraken.
Frederik struikelde over een of ander spul dat er nog lag en ook dit was de vergissing waarop het monster had gewacht. De druk op Frederiks buik was zo groot dat we zijn ogen haast uit zijn hoofd zagen springen. Het bloed spoot uit zijn mond en het kraken van zijn borstbeen was enkel nog maar het doodvonnis dat zich al lang had afgetekend. Frederik had geen geluid meer gemaakt, daarvoor was de kracht te groot geweest.
Wij konden het licht dat onze lampen gaven niet meer op hem richten, zo vreselijk was het tafereel geweest.
Chris had nog één vuurpijl en wou hem afschieten, maar ik belette het hem, want misschien zou die pijl onze redding kunnen zijn. Theo was heel snel vooruit gelopen en had zijn geweer zo kunnen richten op een tentakel die heel dicht bij Betty was gekomen. Met een raak schot kon hij de tentakel raken, waardoor het ding zich pijlsnel terug trok en een vanuit de grote zaal weer een brullend geluid te horen was.
Maar vanuit de zaal kwamen drie nieuwe tentakels aanzweven. Ze snoven als het ware de warmte van de grond en liepen precies de weg die wij hadden gelopen.
Betty en de anderen hadden zich aan het uiteinde van de grote hal, tegen de gladde muur, hun lampen gericht naar een mogelijke uitgang. Maar, de grote buitendeur was dicht en nergens anders leek er nog een uitweg te zijn.
We zaten zo vast als een rat in een val.
Het vieze beest had het rijk voor zich en wij konden het enkel nog wat pijn doen, voor het ons een voor een zou verpletteren en kraken.
ikzelf had me achter een grote zuil verstopt. Een zeshoekige vorm waar ik me heel makkelijk kon verstoppen. De tentakels hadden zich al meermaals langs de zuil getoond, maar blijkbaar konden ze mijn warmte niet waarnemen, omdat de zuil veel te dik was. De tentakels hadden de lichamen van het team geregistreerd en probeerde hen te bereiken. Blijkbaar hadden enkel de voorste delen van de tentakels deze warmte sensoren, want ik kon heel makkelijk langs de tentakels lopen zonder dat er een of andere reactie merkbaar was.
Frank, onze arts was geraakt door het zuur dat het beest had uitgespoten. Zijn arm was helemaal verbrand en hij huilde het uit. Hierdoor kwamen nog meer tentakels de ruimte binnen.
Ik stapte zeer voorzichtig. Stapje voor stapje en met ingehouden adem sloop ik langsheen de muur en kon zo naar de andere kant van de hal lopen. Met mijn ene hand voor mijn mond, opdat mijn adem niet te veel zou opvallen, maar ook om de stank die niet te harden was, wat te weren.
Een tentakel had me blijkbaar toch gevoeld, want het keerde zich naar mij toe. Het was Chris die met zijn lamp de wending had gezien en schreeuwde het uit. Het zuur spoot langs me heen en blijkbaar hadden de sensoren mijn warmte beeld in kaart gebracht;
Theo schoot op de eerste tentakel die net zoals de andere pijlsnel terug de grote kamer insloeg. De weerslag van deze terugtrekking was levensgevaarlijk, want de kracht dat dit dier kon ontwikkelen, was fenomenaal. De lusters waren als speelgoed en we hoorden hoe het tafelgerei op de tafels vernietigd werd door de kracht dat deze armen konden ontwikkelen. Het beest trok pijlsnel zijn tentakels terug en wou blijkbaar zichzelf niet meer pijnigen door op een blinde wijze ons te pakken.
Door deze verwarring kon ik in een ruk doorlopen naar de andere kant van de hal. Aan die andere kant stonden grote vaten.Blijkbaar had deze kamer ooit als voorraadkamer gediend. Ik kon niet zien wat er in die vaten had gezeten, maar ze waren zo groot dat ik me er achter kon zetten. Met mijn lamp probeerde ik te ontdekken wat die vaten verstopten. Theo schoot ondertussen de tentakels terug naar de grote zaal. Wij hoorden allemaal hoe het grote onding zich voortbewoog in de grote kamer. Hoe groot het monster was, hadden we niet kunnen zien, maar het moest enorm zijn, gelet op de lengte van de tentakels die ons achterna hadden gezeten.
De grote gedekte tafel werd blijkbaar platgewalst want het geluid van een brekende tafel en borden vulde de leegte waarin we gevangen zaten. Bord per bord hoorden we kraken onder een gewicht dat verschrikkelijk moest zijn.
De vaten zaten vol met wijn en ik wist dat wijn en azijn soms zeer dicht bij elkaar lagen. Azijn is ook een zuur en misschien was dit zuur niet zo aangenaam voor het onding dat zich dichter en dichter naar ons richtte.
Theo had nog wel genoeg munitie, maar of het genoeg zou zijn voor de grote groene brok die zich doorheen de kamer sleurde, dat was niet zeker. We riepen elkaar de instructies door.
Met mijn groot mes wurmde ik de vaten open, en ik voelde hoe het rijkelijke vocht, dat misschien heel veel geld waard was, de vloer opklotste.
Het eerste vat hoorde ik reeds leeglopen toen ik het tweede lek had gekregen. Het hout van de vaten was zo hard dat het mes feitelijk niet sterk genoeg was om het hout te breken. Chris kwam naar me toe geslopen met de revolver. Elke expeditie-uitrusting had immers een jachtgeweer, revolver en vuurpijlen als standaard. Met de revolver ging het veel sneller en de wijn stroomde als een rivier over de vloer.
Wij moesten niet proeven van het vocht om te weten dat het azijn was. Het was een stinkende massa aan wijnazijn dat ons passeerde. Het schuivende monster kreeg de vloed aan vocht te verwerken. Het beest verweerde zich als een duivel in een wijwatervat. Het was een meesterlijke zet.
De wijnazijn bevatte veel alcohol, dat konden we makkelijk ruiken, we werden er haast dronken van.
De laatste vuurpijl was onze redding. Ik gooide het ding naar het beest dat zich aan de grote deuropening reeds was toegekomen. Een steekvlam ontwikkelde zich. Het beest dat zich volledig in de wijnazijn had gewenteld, kon geen kant meer uit. Een brandzee van wijnazijn dreef zichzelf naar het beest toe. Een verschrikkelijke schreeuw vervulde de ruimte waarin we ons bevonden. Het vuur kon zich te goed doen aan het vieze vlees van het beest. Een enorme stanklucht overviel ons.
Het vuur had uren gebrand en wij durfden ons niet eens te bewegen; Door het vuur werd de zuurstof die in de ruimte was, weggezogen. De lucht werd alsmaar ijler en het happen naar lucht werd door de enorme stank niet makkelijker.
Sommigen van ons waren reeds in een flauwte terecht gekomen en met een zakdoek gedrenkt in het water van onze veldfles probeerden wij deze hel te overleven.
Vanachter de houten wanden kwamen de ratten naar buiten gelopen en probeerden zich nog meester te maken van het vlees dat in het vuur aan het verkolen was. Betty gilde het uit. Zo erg dat Theo haar het zwijgen moest opleggen door haar bewusteloos te slaan.
Met mijn mes had ik ondertussen wat houten panelen van de muur gewrikt, want ik dacht dat het vuur zich naar de vaten zou uitbreiden, waardoor ik een schutsel moest hebben om mezelf en Chris te beschermen. De houten wandpanelen, waren makkelijk los te wrikken. De stenen muur die hierdoor vrijkwam, was redelijk vochtig en ik voelde met mijn vinger dat de voegen die de stenen bij elkaar hielden, vochtig waren.
Het derde paneel was veel moeilijker los te maken. Ik moest er heel wat fysiek geweld bij gebruiken om het van de muur te krijgen. Blijkbaar was het paneel een deur die de realiteit moest verhullen. We trokken gezamelijk door deze deur om weg te geraken uit de hel waarin we zaten. Het lichaam van Karin hadden we niet meer gezien, we durfden de grote zaal ook niet meer betreden. Het vernielde lichaam van Frederik daarentegen konden we op een tentdeken leggen en zo inwikkelen, waardoor we zijn lichaam konden meenemen.
Betty snakte naar adem in de opening van de deur die tot dan geen deur was geweest.
Gingen we een nieuw vreselijk avontuur tegemoet of was dit onze redding ?
feedback van andere lezers- sabineLuypaert
vijd het wel straf, stijf van de shrik en dan toch nog in die kist kijken als er al ne groen slinger uit kwam brreee, en dan:-d lekker vetteig , portieke chemie erbij (waarvoor mijn dan) en dan ineens, over halfweg de horro komt er ne revolver opdagen wijl er voorheen nog niet geschoten is met zulk een ding buiten die grantaten dan he (smile) de walgfactor was hoor, dus horror geslaagd zenne, bree, die knisperende kraakgeluiden van brekende benen en zo jaks
ivo: bedankt, dus toch ? - gono
Schei uit, m'n buik doet pijn van het lachen, het vermaalde lichaam van F.? Als het vermaald is, dan was het gehakt hé?
Prachtig geschreven, je hebt talent om komische horror te maken!
ivo: oeps - Theo_Roosen
Ben dezelfde mening toegedaan van gono. Schitterend ! Theo
ivo: mooi, bedankt oeps - Ghislaine
Wat ga je ermee doen? Op de barbeque leggen?
ivo: kom je eten ? tx voor de socre
|
