naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

deurwaarder

door verf

De eerste deurwaarder die mijn ruïne achtige kamer bezocht, zou van een kale reis terugkomen. Dat wist hij niet, ik nog minder. Het speelde zich twintig jaar geleden af. De schuld bedroeg zevenduizend frankjes,"u moet duizend frank per maand betalen " zei hij, vijfhonderd was het enige dat ik kon bieden. "Dan schrijf ik alles op" zei hij. Een kapotte gitaar, een sofa van t'groot huisvuil waarop ik niet alleen veel boeken had gelezen daardoor de avonturensofa genoemd, maar ook menig warme lijven had gestreeld hier en daar was er naast een gat van een nog brandende sigarettenpeuk, nog een plek die het bewijs vormde van dat strelen. En hier en daar nog wat rommel. Toen de man mijn kamer verliet begon ik de eerste tekenen van een depressie te vertonen. Ik ging de kroeg in om nog wat drankjes af te bitsen van enkele ongelukkige aanwezigen. Zo kon ik een tijdje later in mijn avonturensofa de slaap der onschuldige ondergaan. Een week later. Na nog wat bitsen stuitte ik op een knalgeel papier die een officiële man aan de voordeur had vastgemaakt. Naast de verwittiging dat dit officieel papier bij straffe van, weet ik niet meer, niet mocht verwijderd worden. Een boodschap die me niks deed, en zo verdween. Op het lijstje stond netjes vermeld wat de eventuele kopers zich konden aanschaffen. Een gitaar, een sofa van waarop ik niet alleen veel boeken had gelezen daardoor de avonturensofa genoemd, en hier en daar nog wat huisgerei die op mijn koffie zet apparaat sloeg. Ook de plaats waar de goederen, ter beschikking zouden worden gesteld. De dag voordat de gehele inboedel in een camion zou beladen worden. Deed ik een telefoon naar het deurwaarders kantoor. De vrouw die mijn liefelijk te woord stond zei tot mijn verbijsterend, of ik misschien bereid was een afbetaling van vijfhonderd te accepteren. Waarna ik medegedeelde dat gezien het vele werk dat de deurwaarder reeds had verricht. En ik zeer blij zou zijn dat ik eindelijk eens van al die rommel verlost zou worden dus volledig akkoord zou gaan met de ontruiming van mijn pand. Op de dramatische dag, kwam er niemand. Ik bleef zitten met de rommel. En toen begreep ik het opeens. Zo een deftige man, met secretaresse, die moest een camion sturen samen met enkele sjouwers. Als hijzelf geen vijftienduizend uit de verkoop kon halen, om zichzelf te betalen dan kwam zo een man niet Uiteindelijk werken die gasten niet gratis. Van die zevenduizend heb ik nooit meer iets gehoord.

feedback van andere lezers

• ivo
  de realiteit die bittter juist is
  verf: x
• RolandBergeys
  hallucinant, ja, wrang, realistisch.
  verf: x
• fenk
  Eigenlijk is dat niet eerlijk: wij maar zoeken naar inspiratie, terwijl gij maar uit uw eigen leven te putten hebt. Wat is er ondertussen gebeurd met de avonturensofa?
  verf: ?
• Vansion
  Fenk heeft absoluut gelijk. Zoals ik al zei, zijn jouw ervaringen absoluut het publiceren waard.
  
  Grimmig. realistisch.
  
  (Was een dik jaar geleden aanwezig met een vriend bij de verkoop van zijn inboedel ... Hallucinant... Ongeloofwaardig eigenlijk... Zijn microgolfogen voor 3 euro verkocht voor ik de tegenwoordigheid van geest had om zelf op te bieden...)
  verf: X
• Theo_Roosen
  Als ik nog maar het woordje deurwaarder hoor, komt het schuim op mijn mond te staan. Ik heb indertijd te dikwijls moeten meemaken dat klanten hun boeltje werd opgeschept. Afschuwelijk en wraakroepend. En wat ik nog wraakroepender vind, zijn de mensen die dan de miserie van een ander gaan opkopen voor een prikje. Ik noem dat dan parasieten.
  verf: uiy eindelijk doen deurwaarders alleen hun job
• gono
  Het leven zoals het is hé?
  verf: x