Volg ons op facebook
|
< terug
Praten over seks (1)
Omstreeks twintig over elf rinkelde de telefoon. Tina aan de lijn. Ik had het zo halvelings verwacht. 'We zitten hier ergens in de buurt van een kerk met daarlangs aan de ene kant een taverne met naam Erica en aan de andere kant is er een café Het Boseind. Jozef is net nog uitgestapt om het straatnaambord te gaan bekijken. We zitten in de Wierstraat. Is jou die straat bekend? En is 't nog ver van bij jullie?' Ik antwoordde dat het maar zo'n drie kilometer scheelde met de Mierstraat. 'En jullie moeten dus ergens in de centrumwijk zitten.', zei ik. Tina gaf de GSM door aan haar man. Ik legde Jozef uit hoe hij het best van de Wierstraat naar de Mierstraat rijden kon.
Naar de andere kant van het land reizen, het kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Een kwartier na mijn telefonische uitleg, kwam de bekende auto aan het kruispunt, op vijftig meter van mijn deur. Had ik niet beginnen zwaaien als een driedimensionale zot in het achtste kwadraat, Jozef zou recht overgereden hebben. Dan zou Tina nog een keer moeten bellen hebben. Gelukkig zag Sarita mij staan molenwieken, maakte haar pa daar attent op, en zodoende stuurde hij de wagen naar rechts. Welle done!
Daar waren ze dan eindelijk. De familie Van Sente. Tina, Jozef, Sarita en Julia. Door een soort toeval hadden wij al ooit bij hen gelogeerd. Een tegenbezoek moest regelmatig uitgesteld worden omwille van diverse redenen en/of drukke agenda's.
Ik wees Jozef een plaats aan om de wagen te parkeren. Uiteraard volgde een zeer hartelijke begroeting met drie klinkende kussen voor Tina. Sarita en Julia ook elk drie natuurlijk, iets voorzichtiger. Zo'n jonge dames van half de twintig behandel je natuurlijk met enige zachtheid. Jozef was tevreden met een stevige handdruk en een samenzweerderige knipoog. Dan waren er de knuffels voor Turbo en Wolf, hun honden.
Van files, zoals nog gemeld aan de radio, hadden ze geen last gehad. Blijkbaar waren die
reeds opgelost tijdens hun doortocht in Leuven. 'Alleen heeft het tussen Diest en Lummen een kwartier lang enorm hard gegoten.', aldus Jozef. We spraken de hoop uit dat die stortbui maar best niet deze kant zou opkomen.
Vrouw en dochter hadden de hele ochtend de handen vol gehad met het bereiden van een lunch. We begonnen met een aperitief en warme hapjes. De slokjes Pineau des Charentes gingen vlot over de tongen. Enkel Julia, blijkbaar geheelonthouder, hield het liever bij fruitsap.
Reeds enkele dagen had ik een onbepaald gevoel bij het recht op mijn neus duwen van mijn bril. Die beweging moest ik nu ook even doen, en ik voelde het al gebeuren. De brug van de bril brak middendoor. Ik excuseerde me dus en het moet overgekomen zijn als een soort vlucht, maar de klok liep naar twaalven, ik moest maar zo snel mogelijk bij de dichtstbijzijnde opticien zien te raken. Gelukkig had de man bij mijn aankomst zijn deur nog open. Dat werkje nam nog behoorlijk wat tijd in beslag. Te lang alleszins volgens mijn bloeddruk, maar een half uur later reed ik weer huiswaarts.
Tijdens het middagmaal zouden we de details uitstippelen van hun tweedaags verblijf hier. Een zekere planning had ik vooraf al een keer doorgemaild, maar hier en nu konden we daar zowat een timing gaan opzetten. Er zou gefietst en gewandeld worden in de bosrijke omgeving. Fietsen en wandelen: de grote hobby van de Van Sente's.
Na de Pousse-café haalde Jozef samen met zijn dochters drie fietsen van de op de achterzijde van hun auto gemonteerde rekken. Mijn tweewieler stond al even klaar langs de zijgevel. Mijn echtgenote en dochter, beiden heel wat minder sportief, zouden na een mobiel berichtje, per auto naar de eerste plaats van afspraak komen. Voor een keer koos ook Tina voor de autorit. Moest ik weten wat er tussen die vrouwen afgeroddeld is in die tussenliggende tijd . . .
Samen met Jozef, Sarita en Julia de baan op voor een eerste tocht door een bosrijke omgeving die ons via de fietsroute met het nummer 60 vijf kilometer verder zou brengen. De eerste afstap volgens mijn planning. Deze regio hier is nog steeds een beetje bekend om zijn mijnverleden en dus stond meteen het Mijnwerkersmuseum op het programma.
Vooraleer naar binnen te gaan belde Sarita naar the lady of the house. Ze konden achter ons aankomen. Bleek dat ze inmiddels reeds op weg waren. Wat is zo'n GSM toch een wonderlijk ding.
In het museum doken we onder in de jaren dertig-veertig. De vrouwelijke gids gaf ons daarbij de uitleg over leven en werk van de veelal uit zuiderse landen ingeweken arbeiders. Vooral Jozef en ikzelf stonden verrast te kijken naar sommige toestellen of het meubilair en de Leuvense stoof. Huishoudelijke zaken die we als generatiegenoten ook nog wel kenden uit de eigen kindertijd.
Alle touwtjes werden hier in de hand gehouden door 'de Mijn'. Ook het Casino. Destijds een zaal waar de mensen hun vertier vonden, maar waar ook aan cultuur gedaan werd door de bewoners van de cité. Nog steeds gaat hier begin december het jaarlijkse Sint-Barbarafeest door. We besloten er een biertje te gaan drinken. Nooit eerder gezien dat Tina zo goed over weg kon met een glas Duvel.
Jozef betaalde. We begaven ons terug de weg op om in de richting van de twee mijnschachten te rijden. Allereerst passeerden we de vroegere mijngebouwen.
'Deze hele site hier is opgefrist of zelfs gerenoveerd.', zo gaf ik aan. 'Dit waren hier destijds bijvoorbeeld de administratiegebouwen. Nu is er onder andere een groot restaurant, een filmcomplex en ginder hebben we de Academie voor Beeldende kunst en Muziek & Woord. Achttien miljoen BEF aan restauratiekosten heeft alleen dat gebouw gekost.'
De twee schachttorens stonden fier te schitteren in de inmiddels doorgebroken zonneschijn.
'Spijtig genoeg', meende ik, 'zijn ze momenteel nog niet van dichtbij te bekijken.'
'Verder is er hier naast dat bioscoopcomplex en een Outlet Shopping Center neergezet waar je een spannende koopjesjacht kan houden in het unieke merkendorp Leisure Valley. Meer dan zeventig bekende modemerken en home design-labels verkopen hier hun collecties van het vorige seizoen aan prijzen die doen watertanden.'
Maar Jozef, noch zijn beide dochters, waren er op uit om daar tijd in te steken. Mijn vrouw wist evenwel Tina mee te krijgen voor een wandeling doorheen de pittoreske, ietwat Disneyland Paris-achtig aandoende straatjes. Daar werden ze al vlug verplicht rechtsomkeert te maken. Verboden voor honden. Zo bleek.
Tja …
De fietsers kozen gezamenlijk voor een volgend parcours over het jaagpad langs de Zuid-Willemsvaart. Op die manier zouden we, na een kwartiertje peddelen, bij een ander plekje uitkomen waar alweer een verhaal aan vast hing. Ik breng mijn gasten naar de plaats waar op 10 januari 1940 de ME 108 neerstortte. Duits vliegtuig met aan boord de militaire plannen voor Fall Gelb. Volgens die voorschriften moesten op bevel van de Führer de Lage Landen aangevallen en ingenomen worden.
De vrouwen waagden intussen, buiten ons weten om, toch maar de stap om bij die mijnschachten te komen. Uitleg later op de avond door mijn wederhelft: 'Wij zijn toch bij die schachten geraakt. Tina gaf niet af.' Zo ken ik haar wel.
Bandenpech tijdens zo'n rit, het kan voorkomen. Op weg naar de site van de gevallen Messerschmidt 108 had Julia af te rekenen met een leegloper. Andermaal zou de GSM hulp bieden. Niet dat zo'n ding in staat is een fietsband nieuw leven in te blazen, maar we konden de vrouwen oproepen om ons uit de nood te helpen.
Tina zou langskomen, samen met mijn dochter die haar wegwijs zou maken richting kanaalbrug, alwaar wij zouden blijven staan wachten. Kwartier later, Tina komt er aan. Jozef plaatst de fiets op dat rek, klus geklaard. Julia valt af als fietsster en verkiest om mee naar huis te rijden. De drie achterblijvers, Jozef, Sarita en ik, we geven er de voorkeur aan om onze weg te vervolgen. Anderhalf uur bleef er nog tot de kaastafel.
Tijdens het eten van de gekende Franse en de iets minder gekende Italiaanse kazen, met daarbij een licht wijntje, haalde Jozef nog enkele momenten op in verband met de oude toestellen die we te zien kregen in het Mijnwerkersmuseum.
Tina is verzot op Kriek van het merk Lindemans. Tijdens ons bezoek aan hun adres, ergens in augustus 2004, heeft ze mij daarvan dan ook terdege weten te overtuigen. En als het gaat om speciale bieren, ben ik behoorlijk snel te overtuigen. In een voorafgaande mail had ik haar nog de vraag gesteld hoeveel bakken Lindemans ik zo ongeveer in huis moest halen. Een antwoord heb ik daarop nooit gehad.
Behalve Julia en onze dochter, fruitsap, maakten de andere Van Sente's en het gastgezin, toch elk zo'n vijf flesjes van het genoemde fruitbier soldaat.
De honden hadden hun thuis hier inmiddels ook gevonden. We besloten omwille van Turbo, Wolf en de eigen viervoeter nog een avondwandeling te doen. Anderhalf uur later bedtijd.
Morgenochtend ontbijt om acht uur dertig.
feedback van andere lezers- miepe
ik doe mee!
ERWEE: Wacht maar eens af! *wink*
Zeer bedankt! - SabineLuypaert
staat ergens Jozeef vierde vanonder alinea. kwas kik zo groot gelokt door de titel he (smile) benieuwd, met al dat bier hahaha gaat er vast ergens een niet al te kathi-olieke krachtterm gebruikt worden
ERWEE: Geen krachttermen. 't is beloofd.
Ja, zo'n titel lokt, nietwaar?
Maar deel twee brengt de uitkomst.
Zeer bedankt! - ivo
De titel had me het bijna doen overslaan.
Het aanbod van seks is soms zo groot dat al het andere er in de schaduw van staat.
Niet dat het niet mag, als het gepast en gestoeld in een verhaal zin heeft. Maar de overdreven spatten die er soms zijn, die kan ik echt niet altijd appreciëren. Als het te expleciet wordt, zonder verhaal en zonder context dan zal je geen fb van me lezen.
Het verhaal zit goed in elkaar en ik ben benieuwd wat het wordt.
Dit beloofd in iedergeval een sterk verhaal te worden.
ERWEE: ERWEE beloofd dat het gepast en gestoeld zal blijven.
Dit is natuurlijk meer een rechttoe rechtaan beschrijving.
Maar wacht het einde maar eens af.
Morgen.
Zeer bedankt! - feniks
Echt meeslepende aktie is het nog niet, hé.
Gelukkig is het taalkundig wel goed geschreven.
Ik kijk uit naar het vervolg.
ERWEE: 't Heeft niet echt de bedoeling van meeslepend te zijn. En besides, hier lezen volwassenen mee, nietwaar.
Er is een dubbele opzet die wellicht aan het eind wel duidelijker zal worden.
Maar bedankt alvast!
(Mijn Verzonnen Waarheden, wel in 21 delen dat is meeslepende stuff.) - aquaangel
alleen maar praten??
hihii
ERWEE: Jawel, alleeeeeeeeeeeeen maar praten.
Bedankt! - Theo_Roosen
Ga nu het vervolg lezen. Wel helemaal een andere stijl dan je vorige verhalen, maar ik kan het wel lusten. Ben benieuwd.
Throke.
ERWEE: Beetje Vlaanderen vakantielandachting, niet?
Zeer bedankt! - Nine
ik lees graag het vervolg, al was het maar om de titel te ontcijferen.
Speelt het zich af in Limburg?
ERWEE: Vooral in Limburg en elders.
Zeer bedankt! - RolandBergeys
Het kabbelt leuk totnogtoe.
ERWEE: Kabbeldekabbeldekabbel ....
Zeer bedankt! - muis
Ben benieuwd naar het Sex praatje
groetjes
ERWEE: Ik ook, ja! - Wee
Morgen de climax? :)
x
ERWEE: Wait and see...
Marie uit Pennenvrienden en Tina hier is dus hetzelfde specimen.
|
