|
< terug
tussendoortje
klapwiekend stond ze op de weg te zwaaien. Eerst lieten de lichten van mijn auto me eerst de contouren zien van een persoon die met de armen omhoog mijn aandacht vroeg. Hoe dichter de auto kwam hoe beter ik de details kon zien. Normaal gezien stop ik steeds voor lifters maar ik ben wel wat voorzichtiger geworden. Ik stopte de wagen iets verder en drukte op de centrale vergrendelingsknop. Ik liet het raampje aan de andere zijde opengaan en vroeg of ik iets kon doen.
Haar gezicht was helemaal verwaaid en de mascara aan haar ogen was duidelijk uitgelopen. Haar neus vroeg duidelijk naar een zakdoek en ik zag ook een beetje bloed aan haar lippen.
Ze vroeg me of ik een dokter kon bellen want haar zoontje lag iets verder met een open beenbreuk. Min gsm had nog ontvangst waardoor ik direct het nummer 112 intoetste. De ambulancedienst vroeg waar ik me bevond. Ik kon de coördinaten van mijn gps aflezen, waardoor de dame aan de telefoon vroeg waar het ongeveer was. Want de ambulance was niet uitgerust met een gps en met die coördinaten kon ze niet veel.
De dame die me had tegen gehouden was ondertussen terug het bos in gelopen. Ze had me nog aangegeven dat ze terug naar haar zoon was gegaan.
Ik kon vanaf mijn gps wel aflezen waar ik was, maar blijkbaar was dat niet voldoende. Ik zei haar dat ik naar de 101 zou bellen en het aan de politie zou vragen. Toen ik zei dat ik naar de politie zou bellen was het net of ik een hond had wakker gemaakt. Ik zei tegen haar dat ze niet zo uit de hoogte moest doen. De operator begon plots met procedures te zwaaien. Ik onderbrak haar heel boos en zei haar direct een ambulance te sturen, en als ze niet zou meewerken ik haar voor de gevolgen zou laten opdraaien. De dame werd plots stil aan de lijn. Ik verbrak de lijn en belde de politie. De man aan de lijn begreep direct de ernst en zei dat hij een wagen zou sturen. Toen ik hem vertelde over mijn ervaring met de 112 kon hij me direct volgen. 'Het was een ramp' zei hij me. Sinds die nieuwe telefoniste daar zat was dit vaker gebeurd. Hij zou zelf de ambulance opvorderen.
Ik verzette mijn auto zodat die het voorbijrijdend verkeer niet hinderde en zette de vier knipperlichten op, zodat de auto reeds van ver kon opgemerkt worden door de hulpdiensten. Ik nam mijn EHBO-doos uit de wagen, die ik met een druk op de knop van de sleutel veilig afgrendelde en liep met mijn gsm naar de plaats waar ik vermoedde dat de jongen lag.
Het pad liep eerst nog wat omhoog om dan heel steil te dalen. Het pad liep naar een diepe duin. In de diepte was er haast geen licht en ietsje verder zag ik de gele jas van de dame die me had tegengehouden. Ze zat geknield naast een kind dat lag te wenen van de pijn.
"Ik heb hier een EHBO-kit, kan ik je hiermee helpen?" Ik hoorde het mezelf zeggen en vond dat mijn stem heel vreemd klonk. Ze keek op. "Zit er in een knelverband in?". Ik opende het doosje en haalde de windel eruit. k deed het plastiekje ervan af en toonde haar het verband. 'Kan je dit verband hier rond de knie van Jonas aanleggen?" haar stem klonk heel paniekerig. "Heb je een ambulance kunnen bereiken?" "Ja, en de politie komt ook" Ik zette me op mijn hurken en duwde wat van de stekelige struiken van me weg zodat ik wat meer plaats had om te zitten. Het verband legde ik vrij strak aan.
Ik zag een gevoel van opluchting bij de jonge knappe moeder. De jongen begon terug te jammeren, waardoor ik hem met mijn hand probeerde te troosten. Ik wreef zijn haar wat terug op zijn plaats zodat de lange bles niet meer voor zijn ogen hing. In de verte hoorden we de sirenes loeien. Ik stond op. "ik zal de hulpdiensten naar hier brengen'. De dame knikte.
De ziekenwagen kwam iets later. Maar de agenten kenden hun vak zeer goed. Als goede EHBO'ers hadden ze de jongen de eerste hulp toegediend. Hun EHBO-kit was dan ook veel beter dan wat ik in de auto had liggen.
De jongen werd door de sterke agenten uit zijn hachelijke positie bevrijd en ze droegen hem naar de grote weg.
De steile berg naar boven was niet eenvoudig. De jongen woog dan wel niet zo zwaar, maar de dikke takken van de braamstruiken waren niet zo makkelijk te overtuigen om een doorgang te garanderen.
Uit mijn wagen had ik een doosje met zakdoekjes en een pakje met natte doekjes genomen. Die natte doekjes zijn wat mij betreft de uitvinding van de eeuw geweest. Eindelijk een oplossing voor de mens die heel de dag in zijn auto leeft. Als je iets onderweg eet dan zijn je vingers snel vet en met die doekjes is dat ongemak snel opgelost. De dame nam zeer dankbaar de zakdoekjes aan veegde haar aangezicht terug tot een toonbaar model van schoonheid. Terwijl de jongen in de ambulance werd gereden, kregen we van een politieagente een kopje koffie aangeboden. Blijkbaar hadden deze mensen een thermosfles met koffie bij voor onderweg.
Nu pas voelde ik de koude doorheen mijn jas priemen. De koffie deed goed. De moeder dronk enkele slokken en gaf haar beker terug aan de vriendelijke agente. Ze ging naar de rand van het bos en braakte het allemaal terug uit. Ik liet haar even doen en gaf haar terug enkele zakdoekjes zodat ze zich terug kon fatsoeneren.
De ambulanciers hielpen haar mee in de ziekenwagen en sloten de grote deuren. Met groot lawaai reed de wagen weg. De agente had mijn identiteitskaart gevraagd en mijn gegevens overgeschreven in het verslag dat ze van het ongeval had gemaakt.
Ik zat nog even voor me uit te staren. Ik had hier net iemand geholpen, zomaar ....
Een dag later kreeg ik telefoon van de politie vanuit het dorpje waar het allemaal was gebeurd. De agent vroeg me of ik voor een verklaring kon langskomen. Het dorpje was niet zo heel ver vanwaar ik woonde, waardoor ik dezelfde dag nog kon langskomen.
Toen ik op het politiebureau kwam werd ik doorgewezen naar een apart bureel. Ik moest vertellen wat ik had gezien en vooral naar de houding van de telefoniste van de 112 werd er geïnformeerd. Ik vroeg er geen bandopname van het gesprek bestond. De agent zei me dat mijn verklaring een context aan het gesprek gaf en de verklaring die ik had afgelegd zou hen ook helpen met een oplossing voor het probleem dat er nu was. Toen ik vroeg hoe het met de jongen ging zei de agent dat de jongen de dag niet meer had gehaald.
Ik sloeg helemaal wit uit. De koffie die ik had gehad smaakte niet meer. Mijn maag kromp in elkaar. Ik vroeg of ik even naar de wc kon.
Ik wist dat de jongen samen met zijn moeder aan het joggen was toen in die diepe put lelijk was gevallen. De jongen lag er al en hele poos. Toen zijn moeder mijn wagen had horen aankomen was ze naar de weg gelopen. Een wagen voordat ik kwam was niet gestopt.
Ik vroeg of ik naar de begrafenis kon gaan. De agent nam het dossier en gaf me het adres van de dame.
Ze woonde net achter de hoek van het politiekantoor.
De rolluiken waren nog naar beneden. Een logisch beeld, ik zou de rolluiken misschien voor altijd naar beneden laten.
De bel klonk zeer opdringerig luid. Zo'n bel zou ik niet kunnen verdragen in mijn leven.
De deur werd geopend door de dame. Haar ogen waren rood. Haar kapsel stond in alle richtingen en ze had haar kamerjas nog aan. 'sorry voor het storen, maar als je wil dan kom ik een andere keer terug'. Ze knikte neen en deed de deur verder open. 'Kom maar binnen, ik had je nog willen bedanken, maar het ging allemaal zo vlug'.
De donkere hal was zeer groot.
In de woonkamer kreeg ik een stoel aangeboden.
Haar verhaal was cru en hard. De tranen stonden in mijn ogen.
Een tussendoortje was het opzet ... hoe het verder ging, ik lees het graag van u.
feedback van andere lezers- aquaangel
Aardig verhaal .... ik lees verder wanneer jij schrijft
hier brengen'. de dame knikte.
(hier brengen.' De dame knikte.)
ivo: bedankt, maar ik zal effe geen tijd hebben om nog verhalen te schrijven, ik zie nog wel - Theo_Roosen
Ik zou het echt niet weten. Maar naargelang het verhaal vorderde steeg wel de spanning en dan plots de ontlading... Mooi.
Zou het nog eens herlezen ivo. Hier en daar enkele typefoutjes.
Groetjes,
Thro.
ivo: oeps doe ik
|
