Volg ons op facebook
|
< terug
Keizerin van het Oosten, deel 1
Het verhaal dat ik u zal vertellen is een dat sterke gelijkenissen vertoond met het wereld beroemde Romeo en Juliet, alleen is dit verhaal geen fictie, maar behoort het wel tot mijn verleden. Het handelt over een personage Leila, mijn keizerin van het oosten, en mijzelf.
Om aan de start van het verhaal te komen moeten we ruim 7 jaar in het verleden terugkeren. Ik had net mijn laatste jaar humaniora achter de rug. Het was een heel aangenaam jaar, vermoedelijk mijn beste jaar uit het humaniora. Aan de ene kant was er de mini onderneming waar ik mij heel graag mee bezig hield en waren er de plannen voor de 100 dagen. Aan de andere kant waren de plannen er voor mijn verdere studies. Ik zou piloot worden. Toen had ik weliswaar nog geen idee wat dit inhield, ik had zelfs nog nooit gevlogen. Toch om één of andere reden werd ik hierdoor aangetrokken. Er waren twee opties. Ofwel het leger en zou het mij niks kosten maar liep ik wel de kans ergens bommen te gaan droppen, ofwel de Sabena Flight Academy, maar dat koste een pak geld. Uiteindelijk besloot ik voor beide deel te nemen aan de selectieproeven. Het leger was ook veel meer dan het droppen van bommen, er waren ook veel humanitaire missies, althans zo trachtte ik mijzelf te sussen.
Maar goed, mijn laatste jaar zat dus verweven met selectieproeven om piloot te worden en het studeren hiervoor met aan de andere kant de mini onderneming en de 100 dagenfuif die georganiseerd diende te worden. Absoluut geen jaar als een ander! Het jaar verliep verder zonder echte noemenswaardigheden en ik trachtte zo snel mogelijk mijn optreden als wc madam op de 100 dagen fuif te vergeten. De welverdiende vakantie kwam eraan. Nog steeds geen echte plannen voor het volgende jaar. Althans totdat de resultaten van de toelatingsproeven begonnen binnen te komen. Het leger bedankte mij voor mijn kandidatuur, maar medisch was ik niet geschikt bevonden. De Sabena Flight Academy echter bevestigde mij dat ik geslaagd was voor de selectieproeven. Goed nieuws, weliswaar met een korrel zout. Er waren reeds voldoende kandidaten voor het jaar 2000 en ik diende te wachten tot 2001 om van start te kunnen gaan. Daarom besloot ik mij voor te bereiden op de opleiding tot lijnpiloot. Ik ging, een jaar althans, de studies van industrieel ingenieur volgen. Zo had ik nu nog eventjes tijd op ten volle te genieten van mijn vakantie!
Half september, tijd om van start te gaan op de hogeschool. Een nieuwe omgeving, een nieuw avontuur. Gelukkig wel een vrij populaire richting zo helemaal alleen was ik niet. Ruim een aantal klas of schoolgenoten van het humaniora hadden ook gekozen om deze richting te volgen. De eerste dag mochten we al onze cursussen gaan halen. In vergelijking met deze van tijden het humaniora, een groot verschil. Meer gewicht zal ik maar zeggen. Maar goed, we gingen onze boeken halen en betalen, samen met een labojas en een veiligheidsbril. Dat beloofde heel wat! We kwamen allemaal samen in een klas terecht, onze klas, waar we later op de dag een kennismakingsspel gingen spelen. Gauw begonnen we uiteraard rond te kijken. Wat voor vlees hadden we in de kuip, zouden het aangename collega`s worden of eerder mensen waarmee we niet overweg zouden kunnen? Eén ding viel wel op, er was een man in de klas die veel ouder was dan de rest, Alain, zo bleek hij te heten. Wel bizzar dat iemand die zoveel ouder is nu nog komt studeren, maar aan de andere kant, wat een moed moet je hiervoor niet hebben om zo een stap te zetten. Te gaan studeren tussen een bende snotapen, die je wel de nodige reacties zullen geven, want wees nu eerlijk. Toen dachten we volwassen te zijn, maar nu zelf 7 jaar ouder besef ik maar al te goed dat ik sindsdien heel veel geleerd heb. Wat viel er verder nog op, twee allochtone meisjes met hoofddoek. Vermoedelijk Turken of Marokkanen, maar ook niet evident in een richting hoofdzakelijk voor mannen, of toch met vooral mannen aanwezig. Verder was ik ook niet van plan om daar nog echt veel aandacht aan te schenken, zij vielen wat meer op maar dat was het dan ook.
Tijd om te gaan eten! Onze eerste boterhammen opeten in de kantine van de hogeschool. Het weer was erg goed dus besloten we maar, mijn ex humaniora collega`s en ik, om buiten te zitten op het terras voor de kantine. Toen viel ons, mannen, wel iets op! Vier meisjes passeerden ons. Het waren de twee allochtone meisjes, maar vooral twee ferme blondines. Een heel interessante vaststelling voor ons! En zoals het jaar van start ging, begonnen we ook alle mensen van de klas beter te kennen. Uiteraard ook de blondines, Els en Valerie en dus ook in zekere mate hun allochtone vriendinnen. Verder werd al snel duidelijk wie de grootste mond had in de klas, zoals vaak bleek dit de kleinste meid van de bende te zijn. Wij echter hielden ons meer bezig met de blonde dames. Zo komt het dat ik Valerie beter ging leren kennen en zo ook Mukkades en Leila, de twee Turkse meisjes. Al snel merkte ik dat ook die meisjes gewone meisjes waren. Het begon echt te vlotten, de lessen waren reeds op kruissnelheid geraakt ondertussen. Tijdens de lessen moest het volgen van wat er op het bord verscheen soms wijken voor wat leukere zaken. Zo schreef ik één van mijn eerste gedichten tijdens de les en dat ging over Valerie en Mukkades, de twee boezemvriendinnen.
Stro en zijde
Stro en zijde liggen naast elkaar
in de woonplaats der zieken.
Enkel de stilte woont bij hen in.
Er wordt gemijmerd over gisteren en voordien,
over hoe nuttig ze waren een ander te sieren.
Dit is helaas vergane glorie,
wat hun rest is overleven.
Zij hebben nood aan een ander,
want zijde moet dekken
en stro moet ondersteunen en verzachten.
Ze zijn gedwongen tot elkaar
6 de zijde dekt het stro
9 het stro ondersteunt de zijde,
beide zijn gelukkig,
maar o zo ongelukkig.
Ja, het begon echt wel plezant worden en het klikte ook wel. Met Leila had ik minder contact, zij was wel steeds aanwezig maar droeg haar lessen wat hoger in het vaandel. Achteraf gezien was dit heel verstandig van haar. En zo ging het alsmaar door. De mensen die beseften dat zij de studies toch niet verder gingen zetten werden wat relaxer, kwamen wat meer achteraan te zitten. En de mensen die echt voor deze studie hadden gekozen kwamen meer vooraan te zitten om de les op een deftige manier te kunnen volgen. Bij mij varieerde dit ietwat van dag tot dag. Op een dag echter belandde ik helemaal achteraan in de klas, ik zat naast Leila en naast haar zaten Mukaddes en Valerie of Els. We waren weer goed op dreef en waren wat kattenkwaad aan het uitspoken. Niets ergs, gewoon een beetje gelach onderling en wat briefjes uitwisselen. Plezant was het wel. Nu kwam het op een cruciale fase. Leila moest iets doen voor mij, zij moest het spel meespelen, ik moest haar iets zeggen maar… Voor ik het wist had zij reeds gereageerd exact op de manier die ik wilde. Dat zorgde dat er bij mij een klik werd gemaakt, zij zat zo goed op dezelfde golflengte, dat was zo magisch! Van die dag af begon ik anders naar Leila te kijken, zij was niet gewoon meer iemand die ook aanwezig was, maar wel iemand die meer en meer mijn interesse trok. Ik begon haar te bekijken, te observeren in alles wat ze deed. Af en toe stuurde ik haar een mailtje zonder speciale inhoud, maar we hielden contact. Ja, hoe meer ik met haar in contact kwam hoe meer ik onder de indruk kwam van wie ze was. Mooi langs buiten en een prachtig karakter. Die hoofddoek, zelfs die begon ik mooi te vinden, en dit heeft ook nu nog mijn kijk op gesluierde vrouwen totaal veranderd.
Het jaar ging gewoon door zonder al teveel speciale gebeurtenissen met uitzondering van één. Ik werd steeds beter en beter bevriend met Leila, het klikte echt heel goed. Tijdens de labosessies was er steeds meer geplaag. Steeds elkaar proberen voor te zijn, en af en toe es een vriendelijke duw om toch eerste te kunnen zijn. Al snel begon ik het te beseffen, ik was smoorverliefd, op die knappe Turkse meid.
De paasvakantie naderde en tijdens de vrijdagnamiddag besloot ik actie te ondernemen. In de namiddag zouden we een oefeningensessie hebben van elektriciteit, een ideaal ogenblik om een stap te zetten. Ik besloot een brief te schrijven, dat leek mij de beste manier om te kunnen zeggen wat ik wou zeggen. Briefjes gingen toch uitgewisseld worden, ik diende er alleen op te letten dat niemand anders het briefje zou lezen. Dus tijdens mijn middagpauze trok ik mij terug in het leslokaal en begon ik aan mijn o zo belangrijke brief. Nog nooit had ik zoveel moeite gehad om gewoon een briefje te schrijven. Tijdens het schrijven van die brief voelde ik zo de zweetdruppels onder mijn oksels naar beneden lopen, een scenario dat enkel zich al voordeed tijdens mondelinge examens. Aan gezien ik niet wist of het wederzijds was of niet besloot ik mijn brief met de woorden dat ze indien het niet wederzijds was de brief diende te vernietigen. De pauze liep op zijn einde, en mijn brief was maar net op tijd klaar. Tijd om alles in gereedheid te brengen en daarbij moest ik zorgen dat ik ook niet verdacht overkwam.
Mijn medestudenten kwamen het lokaal binnen, net als Leila, en iedereen nam zijn plaats in. Het spel kon beginnen, of beter de les. Al gauw begon de les aangenamer te worden en begonnen de briefjes rond te gaan. Dit was het moment. Ik haalde mijn briefje boven en hield het klaar voor het juiste ogenblik. Niemand mocht het in handen krijgen of het bestaan ervan weten. Niemand mocht zich de vraag stellen wat er op zou kunnen staan, behalve Leila dan. In een fractie van een seconde zag ik de kans om haar het briefje te overhandigen. Zij dacht dat het een briefje als een ander was en wou het dan ook direct lezen, open en bloot, dat iedereen kon meelezen die naast haar zat. Ik maande haar aan dit niet te doen, samen met onze ogen die elkaar recht aan keken. Dit maakte wel duidelijk voor haar dat ze het nu niet moest lezen. Ik fluisterde haar toe dit thuis te doen, en ze stopte het briefje veilig weg. Zij droeg vaak zo prachtige lange zwarte rokken, ook die dag was zij weer prachtig gekleed. Die dag voor de paasvakantie dat ik haar mijn liefde had verklaard. Nu zou ik moeten wachten tot na de vakantie om een antwoord te krijgen. Eén ding was een feit, wij zouden nooit meer naar elkaar kijken als het vroeger was.
De vakantie ging voorbij, en ik ontmoette haar voor het eerst terug in het kleine computerlokaaltje, de eerste plaats waar het mogelijk was om voorzichtig bepaalde zaken te bespreken. Zij begeleide mij mee naar buiten en maande mij aan om op de trapjes net buiten het lokaal te gaan zitten. Zij nam plaats naast mij, och God wat voelde dit goed. Ze ging zo zorgzaam en voorzichtig met mij om. Het was eventjes genieten tot zij mij vertelde wat ik al langer vreesde. "Ja, Koen, je bent een heel lieve jongen en indien ik geen Moslim zou zijn dan met veel plezier. Maar helaas de zaken staan anders, ik ben moslim en mijn geloof laat dit niet toe, sorry." Dit vertelde ze zo oprecht en zorgzaam, het was prachtig, en toch zo jammer. We gingen terug naar de les, maar alleen was het bij mij nu heel moeilijk. Ik was nog steeds verliefd op haar. Ik hield van haar, en we kwamen zo goed overeen… Welke godsdienst kan er nu iets tegen hebben, tegen zoiets oprechts. Dat was de bedenking die ik mij toen maakte. Daarom bleef ik wel met het debat bezig. We spraken af en toe af om eens wat te babbelen. Ik vroeg haar naar hoe het in haar cultuur allemaal loopt en hoe haar toekomst dan wel moest lopen als moslim. Zij vertrouwde mij toe dat zij nooit gedacht had dat een gewone autochtone jongen op haar verliefd zou worden. Wel, het was gebeurd en ik had het serieus te pakken, dat was zeker! Thuis begon ik in de koran te lezen, ik kocht boeken over de islam en begon mij wat te verdiepen. Zegt die godsdienst inderdaad dat het niet mag, of zijn het de mensen die dit verkondigen? In de koran staat inderdaad dat een ongelovige geen relatie mag hebben met een gelovige. Maar wat is een gelovige en wat is een ongelovige? Is iemand die zichzelf moslim is maar terroristische daden uitvoert en duizenden onschuldige mensen dood een gelovige? En is een atheistische ontwikkelingshelper die belangeloos onbekende mensen zoveel mogelijk probeert te helpen wanneer die in nood verkeren een ongelovige? Ik kwam tot het besluit dat wanneer we naar de verschillende godsdiensten kijken, er steeds dezelfde rode draad terug in komt. Een manier van leven, een zekere moraal. Is de gelovige dan niet eerder iemand die leeft volgens die moraal, en is de ongelovige niet eerder die die "kwaad en verderf" onder de mensen brengt? Ik was in elk geval overtuigd, als er een God is dan moet hij of zij dit wel bedoeld hebben. Nog steeds kon ik ook niet verstaan hoe een God die liefde predikt iets tegen een relatie zou kunnen hebben tussen twee mensen die elkaar graag zien. Neen, dat kon gewoonweg niet. En de teksten uit de koran wezen ook meer in de richting dat een gelovige op een correcte manier moet leven. Door op de correcte manier te leven wordt je een gelovige, maar niet omgekeerd. Je kan niet kiezen om gelovige te zijn en dan trachten zo goed mogelijk te leven. Een gelovige moet je worden door je daden, en slechts 1 kan je hierop oordelen, dat is God zelf. Ik leerde wel vanwaar de cultuur kwam. Waarom varkensvlees onrein is, waarom geen alcohol toegelaten is en waarom de hoofddoek bestaat… Leila en ik praatten regelmatig over deze onderwerpen. Ik toonde haar dat er niks mis kon zijn met liefde. Toch bleef zij bij haar standpunt, want het geloof was een deel van haar en dat maakte haar ook zo mooi. Zij was gedeeltelijk gevormd door haar geloof, en zo was ze geworden wie zij was, met de waarden en normen die zij had.
Het jaar ging verder. Mijn verliefdheid bleef. Tijdens een werkje dat we in groep moesten maken kreeg ik de opmerking van Mukaddes dat Leila wel knap was. Nu was ik het wel zeker, het was ook zichtbaar voor de buitenwereld wat ik voelde. Leila had mij er echter al op gewezen hoe gevoelig deze materie wel niet was naar de buitenwereld toe, dus alles moest strikt geheim blijven. Na deze opmerking van Mukaddes wist ik dan gelukkig snel te reageren en alle verdenking van mij af te wimpelen. Deze opmerking zo passeren zonder grotere gevolgen. Leila echter die zat hier meer mee in. Ik vond haar die dag terug aan het lokaal waar de labo`s chemie doorgingen. Dit moet een donderdag geweest zijn. Het verdiep waar die labo`s chemie door gingen was te herkennen aan de indringende zoete geur die er ging. Geur, ik moet eerder spreken over een stank, want die was alles behalve aangenaam. Die zoete moutgeur van het brouwen van bier. Iedereen die die geur ooit geroken heeft zal die ook blijven onthouden. Daar vond ik Leila, net voor het begin van het labo, op de grond zittend. Haar grijze jas had ze aan en haar lange zwarte rok die de prachtige silhouetten van haar benen wisten te omvatten. Zwarte schoenen met een kleine hak, geen tuttebelschoenen, maar wel vrij gewone schoenen. Maar de manier dat ze die droeg. Ze danste als het ware altijd door de gangen en de leslokalen, alsof die schoenen die ze droeg haar die bewegingen lieten maken. Maar die dag, die dag zaten ze stil. Zij was stil en vertelde mij dat ze echt niks had gezegd tegen Mukaddes, dat ik haar moest geloven. Ik vertelde haar dat ik daar ook nooit aan gedacht had. Dat was ook zo, om één of andere reden wist ik dat ik haar door en door kon vertrouwen. Dit vertelde ik haar ook, "ik geloof je echt". Zij leek moeilijker te overtuigen dat ik haar wel degelijk vertrouwde en dat ik dit nooit gedacht had. Maar gelukkig kwam alles op zijn pootjes terecht. Ik wist bij haar dat slechte gevoel weg te nemen. We stonden weer klaar om opnieuw in het labo aan de slag te gaan, labo chemie. Ze stond echt wel in die witte jas en dat niet alleen, ze kon ook haar mannetje staan. Dat is was ik ook zo leuk aan haar vond.
Als het jaar naderde besloot ik mij meer te gaan focussen op mijn toekomstige studies van piloot. Leila besefte toen pas dat ik toch niet zou blijven en dat ik het jaar nadien weg zou zijn. Het jaar verliep verder nog heel leuk. Af en toe plezant, af en toe eens een spanning omwille van die onmogelijke verliefdheid die diende uitgepraat te worden. Zij vertelde ook over haar broers, haar ouders en haar schoonzussen. Ik was bezorgd om haar en begon ook jaloers te worden wanneer ik niet naast haar kon zitten. Haar geur was zo zalig! Zoals het jaar op zijn einde liep spitste ik mij toe op het aanmoedigen van Leila tijdens de examens. Ik duimde met al mijn duimen die ik had en mijn volledige hart. Ze was geslaagd! We stonden een dag verwijderd van de vakantie en dienden een beslissing te nemen. Die was dan ook snel bepaald, wij gingen initieel geen contact meer nemen met elkaar, om alles te laten bezinken. Een relatie was niet mogelijk en verder contact houden zou de pijn alleen maar rekken. Het doek viel over het eerste jaar industrieel ingenieur en ook over die verliefdheid. Dat was althans de bedoeling.
Ik hield dit een paar weken vol tot het te lastig werd. Ik kon het echt niet helpen, de gevoelens voor haar waren te sterk. Onder een culinair voorwendsel belde ik haar op. Ik had een vraag die Turken toch wel zouden weten omdat dit in de Turkse keuken wel meer van toepassing zou zijn… Uiteraard was dit slechts een voorwendsel om nog eens contact te kunnen zoeken. Weet je wat haar reactie was toen ik haar belde? Ze vroeg zich al af wanneer ik zou bellen! Wat was dat een opluchting, dat was toch positief, dat moest wel, zeker en vast. Och, ik was zo gelukkig, de last die van mijn schouders viel was niet te beschrijven. Vanaf hier begon eigenlijk ons geheime leventje van ons twee.
In de vakantie ging ze wel weg naar Turkije, naar het dorp van haar ouders. Daar had ze nog familie die ze ging bezoeken. Het nadeel van die reizen is dat ze zo lang weg blijven. Het goede nieuws dan weer is dat ze ook terugkomen. Voor ons was dit de gelegenheid om eens af te spreken. De vraag was alleen waar. Ons contact moest geheim blijven omdat haar ouders het niet zouden begrijpen. Liegen, daar waren we beiden niet voor te vinden. De bibliotheek was de beste plaats. Zij ging nieuwe boeken halen, wat ook effectief het geval was, en daar konden we dan ook eens rustig praten. Uiteraard is een bibliotheek ook niet ideaal, maar het was het beste dat we hadden. Zij had geschenkjes voor mij meegebracht. Lokum, de echte kwaliteit super zoete snoep die je hier in België onmogelijk kan vinden samen met een fluitje gemaakt uit klei. Ook iets typisch van Turkije, je vult het met water en als je er dan op blaast krijg je zo vogelgeluidjes te horen. De exotische Turkse cultuur begon mij steeds meer te prikkelen. Ik werd nieuwsgierig naar tradities en verschillen. De foto`s van haar reis kreeg ik ook te zien en zo leerde ik de broers en haar ouders toch al een beetje kennen.
Een relatie kan je het niet noemen, want dat hadden we niet, maar we spraken wel heel regelmatig af. Fysisch contact was uit den boze, hoe moeilijk dat ook was, daar hielden we ons strikt aan. Het behoorde tot haar cultuur en deze dienden we ook te respecteren. Het bij elkaar zijn was zo al zalig. We konden veel praten en over alle zaken, we hadden er de tijd voor. Hierdoor kwamen we steeds dichter en dichter bij elkaar te staan. De smsjes begonnen zich steeds vaker op te volgen. Zeker één `s morgens en eentje om elkaar slaapwel te wensen. Verder hadden we ook tal van mails die we naar elkaar stuurden, al had zij geen internet thuis en was zij dus op de computer in de bibliotheek of op de hogeschool aangewezen. We leerden elkaar heel goed kennen. Al hadden wij geen fysisch contact, toch hadden wij een misschien veel diepere relatie dan vele andere mensen. Op een ogenblik op de bibliotheek had ik met mijn vinger toch die van haar aangeraakt op een tedere manier, voor haar was dit afschrikwekkend want het was taboe. Beiden hadden we veel te leren, dus deze vinger zou zich niet meer herhalen.
Ondertussen was de vakantie alweer voorbij en begon zij aan het tweede jaar Industrieel Ingenieur en begon ik aan mijn studies van piloot. Hierdoor zat zij wel in Gent terwijl ik niet meer in Gent kon vertoeven maar op kost moest gaan in Brussel. Gelukkig voor ons was de gsm al uitgevonden en op mijn kot had ik een paar foto`s van haar gehangen die ik getrokken had op een zomerse dag op de hogeschool. Voor mijn verjaardag had ik een sleutelhanger van Leila gekregen. Het was een Diddl figuurtje in een vliegtuigje. Een sleutelhanger die mij erg nauw aan het hart zou liggen de komende jaren. Dit was mijn talisman! Zij had van mij een smaragd gekregen. Een steentje dat zou moeten bijdragen tot het vinden van de ware liefde voor de drager. Zij verjaarde 7 dagen eerder dan ik. Een week lang konden we feesten van de ene verjaardag naar de andere. Ik herinner mij nog goed op de eerste dag van mijn opleiding tot piloot dat ik de sleutelhanger stevig beet nam wanneer ik een stap diende te zetten die voor mij toen erg groot leek te zijn. Eigenlijk waren we elkaars talisman. We zagen elkaar niet vaak maar zij was mijn steun in mijn studies en ik steunde haar in haar studies.
Van zodra het mogelijk was in mijn uurrooster trachtte ik naar Gent te geraken zo snel mogelijk om daar nog eens terug bij haar te kunnen zijn. We hadden weinige momenten samen, maar die waren erg waardevol. Had ik een dag geen les, dan ging ik soms nog les mee volgen op de hogeschool op bij haar te kunnen zijn. Wij hebben veel zitten wachten op elkaar om, al was het maar een half uurtje, bij elkaar te kunnen zijn. Wat ik wel weet is dat onze relatie, als die reeds een relatie genoemd kon worden, dat deze heel intens werd. Steeds kwamen we dichter en dichter bij elkaar. Terwijl op het einde van het eerste jaar industrieel ingenieur geen sprake was van een relatie, konden we het nu niet meer ontkennen. We begonnen over onze dromen te praatten. Over wat wij wilden, waar wij naartoe wilden. Het werd meer ons, en minder ik. De problemen dat het niet mocht werden van geen tel meer. Dit ging wel opgelost worden. Wat belangrijk was is dat haar ouders van niks wisten zodat ze haar studies zeker en vast kon afwerken. Dit was de prioriteit. Terwijl zij vertelde over haar thuis en de alledaagse problemen met haar broers leerde ik over haar warme thuis die ze had. De thuis van haar familie verschilde niet zoveel van mijn thuis. Op het eerste zich misschien wel. Maar uiteindelijk waren het allemaal mensen die elkaar graag zien, en een heel zorgzame en bezorgde vader en moeder die ze had. Ik geloofde er sterk ik dat, wanneer we onze relatie naar buiten zouden brengen, dat dit heel wat teweeg zou brengen. Ik was er ook van overtuigd dat aangezien dat dit zo bezorgde ouders waren, dat dit op de lange termijn wel zou veranderen wanneer zij zouden zien hoe graag ik hun dochter wel zag. Belangrijk hierbij was, en dat besefte ik ook volledig, dat ik haar altijd ging moeten respecteren samen met haar godsdienst. Voor mij was dit geen probleem, ik had de godsdienst ook leren kennen en ik wilde haar alleen maar aanmoedigen in haar religie. In haar tweede jaar Industrieel Ingenieur had zij mij ooit gevraagd of ik geen moslim wilde worden. Daar heb ik dan ook veel over nagedacht omdat dit toch een aantal problemen zou oplossen. Echter, van het hart uit zou ik dit niet kunnen, en dit enkel voor de schijn doen leek mij absoluut verkeerd. We zijn wie we zijn en we zijn op elkaar verliefd geworden zoals we zijn, ja de verliefdheid was zeker en vast van twee kanten! Dus dit leek mij niet de beste oplossing. Dit verdween ook naar de achtergrond om nooit nog bovengehaald te worden, dacht ik. Ja, de toekomst zag er vrij rooskleurig uit, met hier en daar een tegenslag maar we zagen elkaar zo graag dat we steeds uit het dipje geraakte en er sterker uitkwamen. Niemand was ervan op de hoogte. Omwille van mijn vele bezoekjes aan de cafetaria van de hogeschool terwijl ik er geen student meer was begonnen uiteraard sommige mensen ons wel vrij vaak samen te zien. Dat lachten we gewoon weg, er was geen fysisch contact en wat ze ook zouden vertellen, wij zouden het toch ontkennen. Het was een prachtig jaar. Vaak samen, binnen en buiten wanneer het goed weer was. Ik kreeg regelmatig eens iets Turks om van te proeven dat zij samen met haar mama had gemaakt. De Turkse keuken is echt wel de moeite! Veel praten, plagen en elkaar in de ogen kijken. Zij was zo prachtig. Mooie benen verborgen door haar lange rokken, een prachtig kontje, zeg maar het beste figuurtje en mooie borstjes. Maar vooral, een prachtig gezicht en prachtige ogen, die donkere parels die blinken als ze je aankijken. Och God, dat was de hemel op aarde. Gewoon maar bij elkaar kunnen zijn, dat was zo leuk, en af en toe nu zelfs al elkaars handje vastnemen. Dat was hemels, die kleine dingen. Zij had mij aan de haak geslagen, dat was wel duidelijk.
De pret kon niet blijven duren, helaas. Begin 2003, Leila in haar derde jaar Industrieel ingenieur, moet ik voor mijn studies 6 maanden naar de Verenigde Staten. Een afscheid op de luchthaven zat er niet in. Nog steeds diende onze relatie geheim te blijven, voor haar familie althans. Voor mijn vertrek belde ik haar dan ook, ze huilde aan de telefoon. Wij zouden elkaar die komende periode heel hard missen, dat was een feit. Wij zouden elkaar veel mailen, de enige vorm van communicatie die mogelijk was. Aan de ene kant deed het pijn haar te horen wenen aan de telefoon, aan de andere kant doet het deugd te merken dat er iemand is die je zo sterk zal missen, dat betekent toch iets. De valies gewapend met een foto die ik van haar had gekregen, om naast mijn bed te zetten, mijn sleutelhanger en BB, het beertje dat zijn eigen leven had beginnen leiden en dat ook een geschenk was geweest voor mijn verjaardag. Goed gepakt vertrok ik dus naar een plaats ver weg, om hard te gaan werken.
Wordt vervolgd….
feedback van andere lezers- kapiteinsebbos
het is een mooi verhaal, maar je zou het beter in stukken hebben gekapt, want velen gaan afhaken op een bepaald moment, ik bleef verderlezen, maar het kostte wel wat moeite!
toch ben ik benieuwd naar het vervolg!
keep up the good work!
DeKo: Ok bedankt in elk geval voor het lezen. Een interessante opmerking. Ergens mist het dan toch iets wat het boeiend maakt, of een zekere aantrekking. Daarom is de mening van iemand anders nu zo interessant se...
Bedankt voor het volhouden!
Grts, DeKo - Nine
vraagde = vroeg
vaar haar was dit afschrikwekkend = is voor haar..
god = God
het valies = de valies
paar tikfoutjes, maar wat mij bertreft een zeer mooi, teder, sereen en oprecht verhaal dat verlangend doet uitkijken naar het vervolg...
DeKo: Tikfoutjes zijn weggewerkt... Bedankt voor het lezen!
Groeten, Koen - ivo
het is idd vrij lang en ik vrees dat het aantal lezers echt miniem zal zijn, ik kijk uit naar het vervolg ..
DeKo: Ach das nikske, dat is in het algemeen toch zo haha.... Bedankt in elk geval voor de tijd te nemen, het vervolg zal ik in kleinere deeltjes kappen...
Grts, DeKo - RolandBergeys
Ja, ik sluit me aan bij mijn voorgangers, ook wereldberoemd in één woord, cijfers voluit schrijven, we begonnen over onze dromen te praten, niet praatten. Aan de ene kant deed het-..., aan de andere kant doet het: twee verschillende tijden.Zo staan er nog enkele in, maar het verhaal is te lang om naar onder te scrollen en het in je fb te plaatsen, tegen dat je het allemaal hebt ingetikt, kan je het niet meer versturen omdat de tijd verstreken is.
DeKo: Er is blijkbaar nog veel werk aan, meer dan ik verwachtte. In elk geval zal ik het nog wat herwerken, want dit is wel een dat ik echt goed wil krijgen!
Bedankt voor je feedback en geduld van het lezen ;-)
Grts, DeKo - Theo_Roosen
Als een sneltrein gelezen en zeer boeiend. Kijk al uit naar het vervolg. Zeker voort doen Deko. Groetejs, Theo.
DeKo: Gaan we zeker en vast doen! Herwerken totdat het goed is... en het vervolg ook nog schrijven uiteraard...
Bedankt voor je reactie! - duivelstrikje
een knap verhaal Deko, zeer mooi neergeschreven.
Gevoel recht uit je hart, en dat voel ik stralen.
Heel mooi, een verhaal dat respect afdwingt en het met een rozenblaadje eraan krijgt, ben verliefd geworden op dit stukje dat zoveel vertelt.
xx fien
DeKo: Hihi, ik krijg tranen in mijn ogen als ik die tweede regel van je feedback lees... Tja, misschien daarom dat ik dat echt eens in een verhaal wil gieten. In elk geval heel erg bedankt voor die prachtige feedback, ik zal mijn tekst zeker en vast nog herwerken en nodig je bij deze uit om het vervolg te lezen wanneer dit af is...
Grts, DeKo - Ghislaine
Helemaal eens met Roland. Maar inhoudelijk onthou ik me van commentaar aangezien het non - fictie is.
DeKo: Dankje voor de feedback. Ik zal er zeker en vast aan werken en je merkt wel wanneer de herwerkte versie er is... Bedankt voor de hulp in alle geval!
Grts, DeKo - dichtduvel
Dit is zeker de moeite, ik heb het graag gelezen, maar je zou zeker het eerste deel flink moeten inkorten. Ik denk dat je zeker de helft moet snoeien en dan zal het heel sterk worden zoals je oprechte en vertederende gevoelens. Ik hoop alleszins op een vervolg, grtz, Jef
DeKo: Ok bedankt, ik zal er zeker en vast aan sleutelen. Vermoedelijk zal ik vanaf nul opnieuw beginnen, met mijn huidige tekst als basis. Tof dat ik op jullie kan rekenen om dit tot een goede tekst te maken. Van zodra de herwerkte versie er is merk je het wel!
Grts, DeKo - vansion
goed goed goed - voortdoen dus
te vroeg om iets te zeggen over de lengte
hangt ervan af wat je nadien terug opneemt en hoe
zelf doorstoten naar de kern van het verhaal dat in jhoofd zit is aartsmoeilijk en confronterend ... maar dat komt wel op zijn tijd
tot later
(ik zie tot mijn verbazing dat het de eerste keer is dat ik iets van je proza becommentarieer ... aiaiai ... was niet bewust hoor ...)
DeKo: Bedankt voor het lezen in elk geval! Het eerste deel ben ik wat aan het herwerken, de nieuwe versie heb ik net op WH gezet. Als je zin en tijd hebt moet je het maar eens kritisch doornemen.
Grts, DeKo
|
