Volg ons op facebook
|
< terug
Keizerin van het Oosten, deel1
Het verhaal dat ik u zal vertellen is één dat sterke gelijkenissen vertoont met het wereldberoemde Romeo en Juliet. Dit verhaal is echter geen fictie maar behoort wel tot mijn verleden. Het handelt over een personage Leila, mijn keizerin van het oosten, en ikzelf.
Om van start te gaan moeten we ruim 7 jaar terugkeren in het verleden. Mijn laatste jaar humaniora had ik net achter de rug. Het was een heel aangenaam jaar geweest, vermoedelijk mijn beste uit de humaniora. Het zat verweven met selectieproeven voor mijn verdere studies, het studeren hiervoor, de mini onderneming en de 100 dagenfuif die georganiseerd diende te worden. Absoluut geen periode als een ander! Het jaar verliep verder zonder echte noemenswaardigheden en ik trachtte zo snel mogelijk mijn optreden als "wc madam" op de 100 dagen fuif te vergeten. De welverdiende vakantie kwam eraan. Ik had wel nog steeds geen echte plannen voor het volgende jaar, althans totdat de resultaten van de toelatingsproeven begonnen binnen te komen. Goed nieuws, ik was geslaagd. Er waren echter reeds voldoende kandidaten voor het jaar 2000 dus diende ik te wachten tot het jaar nadien om van start te kunnen gaan. Daarom besloot ik een jaar althans, de studies van industrieel ingenieur volgen. De kogel was door de kerk en zo had ik nu toch nog eventjes tijd om ten volle te genieten van mijn vakantie!
Half september, tijd om van start te gaan op de hogeschool. Een nieuwe omgeving, een nieuw avontuur. Gelukkig was dit wel een vrij populaire richting, dus helemaal alleen was ik niet. Ruim een handvol klas- of schoolgenoten van de humaniora hadden ook gekozen om deze richting te volgen. De eerste dag mochten we al onze cursussen gaan halen. In vergelijking met die van het middelbaar, een groot verschil, meer gewicht zal ik maar zeggen. We gingen onze boeken halen en betalen, samen met een labojas en een veiligheidsbril. Dat beloofde heel wat! Vervolgens kwamen we allemaal samen in één klas terecht, onze klas, waar we later op de dag een kennismakingsspel zouden spelen. Al gauw begonnen we uiteraard rond te kijken om te weten wat voor vlees we in de kuip hadden. Zouden het aangename collega`s worden of eerder mensen waarmee we niet overweg zouden kunnen? Eén ding viel wel op, er was een man in de klas die veel ouder was dan de rest, Alain, zo bleek hij te heten. Wel bizzar dat iemand die zoveel ouder is nu nog komt studeren, maar aan de andere kant, wat een moed moet je hier niet voor hebben om zo een stap te zetten. Gaan studeren tussen een bende snotapen, die je wel de nodige reacties zouden geven. Wees nu eerlijk, toen dachten we volwassen te zijn, maar nu zelf 7 jaar ouder besef ik maar al te goed dat ik sindsdien heel veel geleerd heb. Wat viel er verder nog op, twee allochtone meisjes met hoofddoek. Vermoedelijk Turken of Marokkanen, maar ook niet evident in een richting hoofdzakelijk voor mannen, of toch met vooral mannen aanwezig. Ik was ook niet van plan om daar nog echt veel aandacht aan te schenken, zij vielen wat meer op dan de rest maar dat was het dan ook.
Tijd om te gaan eten! Het weer was erg goed dus besloten we, mijn ex humaniora collega`s en ik, om buiten op het terras voor de kantine onze boterhammen te verorberen. Toen viel ons, een stel uitgehongerde mannen, wel iets op! Vier meisjes passeerden ons. Het waren de twee allochtone meisjes, maar vooral hun gezelschap, de twee ferme blondines trokken onze aandacht. Een heel interessante vaststelling voor ons! Terwijl het jaar van start ging, begonnen we alle mensen van de klas beter te kennen, dus ook die blondines. Els en Valerie, was hun naam. In zekere mate leerden we ook hun allochtone vriendinnen beter kennen en in de klas werd al snel duidelijk wie de grootste mond had. Zoals vaak bleek dit de kleinste meid van de bende te zijn. Wij echter hielden ons meer bezig met de blonde dames. Zo komt het dat ik steeds dichter bij Valerie kwam te staan en zo ook Mukkades en Leila, de twee Turkse meisjes, beter ging leren kennen. Al snel merkte ik dat ook zij gewone meisjes waren. Het begon echt te vlotten, de lessen waren reeds op kruissnelheid geraakt en steeds vaker moest het volgen van wat er op het bord verscheen wijken voor wat leukere zaken. Zo schreef ik één van mijn eerste gedichten tijdens de les. Het ging over Valerie en Mukkades, de twee boezemvriendinnen.
Stro en zijde
Stro en zijde liggen naast elkaar
in de woonplaats der zieken.
Enkel de stilte woont bij hen in.
Er wordt gemijmerd over gisteren en voordien,
over hoe nuttig ze waren een ander te sieren.
Dit is helaas vergane glorie,
wat hun rest is overleven.
Zij hebben nood aan een ander,
want zijde moet dekken
en stro moet ondersteunen en verzachten.
Ze zijn gedwongen tot elkaar
6 de zijde dekt het stro
9 het stro ondersteunt de zijde,
beide zijn gelukkig,
maar o zo ongelukkig.
Ja, het begon echt wel leuk worden en het klikte ook wel. Met Leila echter had ik minder contact, zij was steeds wel aanwezig maar droeg haar lessen wat hoger in het vaandel. Achteraf gezien was dit heel verstandig van haar. Zo ging het alsmaar door, de studenten die beseften dat zij toch niet in de juiste richting zaten werden wat relaxer en kwamen wat meer achteraan te zitten. De mensen die de juiste keuze hadden gemaakt kwamen meer vooraan te zitten om de les op een aandachtige manier te kunnen volgen. Bij mij varieerde dit ietwat van dag tot dag.
Op een dag echter belandde ik helemaal achteraan in de klas, ik zat naast Leila en naast haar zaten Mukaddes en Valerie of Els. We waren weer goed op dreef en wat kattenkwaad aan het uitspoken. Niets ergs, gewoon een beetje gelach onderling en wat briefjes uitwisselen. Leuk was het wel. Nu kwam er een cruciale fase. Leila moest iets doen voor mij, zij moest het spel meespelen, ik moest haar iets zeggen maar… Voor ik het wist had zij reeds gereageerd op exact de manier die ik voor ogen had. Dat zorgde ervoor dat er bij mij een klik werd gemaakt, zij zat zo goed op dezelfde golflengte, dat was gewoonweg magisch! Vanaf die dag begon ik anders naar Leila te kijken. Zij was niet gewoon meer iemand die ook aanwezig was, maar wel iemand die meer en meer mijn interesse trok. Ik begon haar te bekijken, te observeren in alles wat ze deed. Af en toe stuurde ik haar een mailtje zonder speciale inhoud, zo we onderhielden we het contact. Ja, hoe meer ik met haar in aanraking kwam hoe meer ik onder de indruk geraakte van wie zij was. Mooi langs buiten en een prachtig karakter. De hoofddoek die zij droeg, zelfs die begon ik mooi te vinden. Dit heeft ook nu nog mijn kijk op gesluierde vrouwen totaal veranderd.
Het jaar ging gewoon verder zonder al teveel speciale gebeurtenissen. Er was echter één opvallende gebeurtenis, ik werd steeds beter en beter bevriend met Leila. Het begon steeds beter te klikken tussen ons, zo was er ook tijdens de labosessies vaker geplaag. Elke keer opnieuw probeerden we elkaar voor te zijn, met af en toe eens een vriendelijke duw om toch de eerste te kunnen zijn. Al snel begon ik het te beseffen, ik was smoorverliefd op die knappe Turkse meid.
De paasvakantie naderde en tijdens die laatste vrijdagnamiddag besloot ik actie te ondernemen. In de namiddag zouden we een oefeningensessie krijgen van elektriciteit, een ideaal ogenblik om een stap te zetten. Ik besloot een briefje te schrijven, dat leek mij de beste manier om te kunnen zeggen wat ik zeggen wou. Briefjes gingen er toch uitgewisseld worden, ik diende er alleen op te letten dat niemand anders het bewuste briefje zou lezen. Tijdens mijn middagpauze trok ik mij terug in het leslokaal en begon ik aan mijn ò zo belangrijke brief. Nog nooit had ik zoveel moeite gehad om gewoon iets neer te schrijven. Ik voelde zo de zweetdruppels onder mijn oksels naar beneden lopen, een scenario dat zich enkel in het verleden al had voorgedaan tijdens mondelinge examens. Aangezien ik niet wist of het wederzijds was besloot ik mijn brief met de volgende woorden: "Indien het gevoel niet wederzijds is, zou je dan de brief willen vernietigen?". De pauze liep op zijn einde, mijn brief was maar net op tijd klaar. Het ogenblik was aangebroken om alles in gereedheid te brengen en daarbij mocht ik niet verdacht overkomen.
Wordt vervolgd….
feedback van andere lezers- feniks
Een hele boterham!
In het begin heb ik me geamuseerd met een potje kommaneuken, hieronder het resultaat:
wereldberoemde
de humaniora
Leuk verteld, ben benieuwd hoe dit afloopt.
DeKo: Ok heel erg bedankt voor de opmerkingen, ik heb het aangepast...
Grts, DeKo - dichtduvel
Dit is al veel beter, gooi er nog een derde uit, zou ik zeggen.
Jef
DeKo: Nog een derde? Ah wat doe je me aan! Dan hou ik geen verhaal meer over... Haha, neen ik ben blij met je feedback, ik ga het zeker bekijken!
Grts, DeKo - ivo
ik volg Dichtduveltje - ik denk dat ik begin te begrijpen dat schrijven feitelijk schrappen is.
DeKo: Blijkbaar he, ik ben hier vollop aan het leren schrijven, dat is best wel leuk... - Ghislaine
schrijven, herschrijven en herschrijven en bezig blijven tot ..........;
DeKo: Inderdaad, bedankt voor het lezen! - Theo_Roosen
Ik vind het goed herwerkt. Prima. Theo.
DeKo: Dankje Theo voor de motiverende feedback!
Grts, DeKo
|
