Volg ons op facebook
|
< terug
Reiskroniekje: Gastarbeider
"God, wat drààit het hier beneden," dacht ik - waggelend op een wipplank. Het water spatte tegen de rotswand onder me en gleed er daarna geniepig af, vluchtend voor de zon die het baaitje poogde uit te drogen. Ze deed er alleszins haar best voor, want mijn hoofdpijn had duidelijk te maken met haar ongenadige stralen. Of met tequila, muy bièn.
"Wég van die plank," schreeuwde een stemmetje in me. Alles draaide echter, en ik stapte in het ledige - vallen, vallen, vallen, drie luttele seconden, gedurende dewelke mijn leven voorbijflitste: van anale fase over zandbakfrustraties heen tot het eerste schoolrapport, het eerste lief, Leentje, mijn eerste leed, en mijn aanwerving als ambtenaar op één april zevenenzeventig - een aprilvis, ja!
-Vis?...
-Seffens zink ik tot op de bodem!...
De klap tegen het wateroppervlak kraakte mijn wervels bijna. Ik snoof uit pure angst, en benutte al mijn zwemkunsten om het lijf te redden - niets is zo goed voor een kater, zeggen ze!
In een roes van geluk kroop ik even later het laddertje op dat in zee hing. Hoewel: geluk,... waren het niet eerder zenuwen die lachspieren teisterden...Het zou het eerste wel zijn, dacht ik, alleen merkte ik dat het etui dat rond mijn nek had gehangen, nu tien meter dieper lag, bevattende al mijn vakantiegeld!... In de baai van een club op een eiland. Mijlen ver van huis. De eerste dag zat ik in de nor. Vanaf dag twee was ik blut, voor de komende dertig dagen - Mallorca leek niet direct een meevaller.
Ik tuurde in het sop. Een schooltje baarzen wiegde van rots naar rots, daaronder vluchtte een inktvis zijn hol in, en nog lager schoven enkele krabben schuin, tegen de stroming in, over de bodem - leuk tafereel, met slechts één mankement: mijn etui.
Aan zelf duiken dacht ik uiteraard niet, dàt vroeg ik best aan de leerling- skindivers van de club, stoere jongens die je dag in dag uit op vliezen van de bar naar het zwembad en terug zag pletsen. Ze vonden het een beetje spijtig dat ze van zo ver moesten komen, om hier wat in chloor rond te ploeteren, en ze waren wàt graag bereid om een kijkje te gaan nemen: het was hun eerste test in zee, tevens mijn laatste hoop. Ze gingen diep, hun maskers snuffelden over het zand, soms hieven ze een kreeft op of woelden ze een schelp weg, ze zwommen zelfs tot bij de inktvis die nog niet gauw zo zwart zal gespoten hebben, maar na een kwartier waren ze terug boven: ik zou mijn ding nooit terugzien, de stroming was te sterk.
"Da's dan drieduizend peseta's," rekende een van hen uit. Het duurde eer ze doorhadden dat àl mijn geld aan Neptunus was toevertrouwd, waarna ze weer naar de bar pletsten om de teleurstelling weg te drinken. Zelfs dàt kon ik niet meer - dit was, zacht gezegd, paniek: een landloperbestaan sprak me heus niet aan!
"Maar," dacht ik, "waarom zou ik geen kelner spelen, bijvoorbeeld?..."
Buitenlanders konden ze hier in de cafeetjes echter missen. Wat dan?... Bouwvakker?... Had ik niet direct het postuur voor. Klusjesman?... Met twee linkerhanden?... Elk beroep moest ik om een andere reden verwerpen, tot dat ene idee bij me opkwam: die ranch. Aan het strand lag een kleine ranch, die uitgebaat werd door een koppel Fransen. Het jaar daarvoor was ik er al 'ns gaan paardrijden, bovendien was mijn Frans stukken beter dan mijn Spaans, en... proberen kostte niets!
Onder een afdak wachtten de paarden loom op klanten. De rancher herkende me. Hij heette Michel, en had begrip voor mijn situatie.
"Naar huis bellen voor wat geld zou zwak zijn," vond ook hij, "je dopt best je eigen boontjes."
Veel kon hij niet bieden, maar ik kon wel een handje toesteken - pourquoi pas?... Vandaar: vanaf de volgende dag mocht ik paardenstront ruimen, de dieren voederen, roskammen, en - het toetje - ritten maken met een rijtje klanten achter me aan.
"Een nieuw leven," jubelde ik. In een gulle bui had ik zelfs de meridianen durven doorseinen, waartussen mijn geld moest rondzwalpen - schattenjagers onder u, hou u klaar, maar tot nader order speelde ik staljongen. Plaatselijke gozers trommelden op de borst voor werk, ja, ze vielen toeristen lastig en zetten tenten op stelten, maar zo'n klus was te schoon voor hen geworden. En zo besefte ik dat ik het zelf 'ns - zij het tijdelijk - meemaakte: ik was... gastarbeider.
XXX
Dit stukje komt uit Fritto Mallorquin, een Mallorcaans soort hutsepot. Samen met gitaristen Perre de Amberes en John Willaert trek ik rond met een voorstelling over het eiland en zijn bewoners. Zij spelen prachtige flamencomuziek, ik vertel.
-vorig kroniekje: Nor
-volgend stukje: Techero
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
heerlijk stukje (smile) vooral die wiegende baarzen geven een echt vakantiesfeerbeeld, misérie is't he, jeejee gelukkig kan jijnht zo mooi vertellen (smile)
RolandBergeys: dank Sabientje! - Draakje
Mallorca, prachtig (ei)land. En dit een prachtig verhaaltje.
RolandBergeys: Merci Draakje! - lin
Heel goed verhaal, dat geen moment inzakt.
RolandBergeys: Dank je, Lin, het vorige was Nor, het volgende Dalton, het zijn waargebeurde verhaaltjes over mijn vrij avontuurlijk (vorig) leven op een vakantieeiland. - dichtduvel
muy bièn, Jef
RolandBergeys: merci, Jef! - ivo
Roland ik vind dit prachtig mooi
RolandBergeys: Merci, Ivo, het vervolg van mijn avonturen ginds komt eraan. - Theo_Roosen
Als lezer hoef je niet de minste verbeelding te hebben om in het verhaal te stappen. Prachtig verteld/verhaald. Wat me opviel, en ik leer dus weer iets bij, is dat je soms boven de à een kapje zet.
Dàt, àl. Bij het lezen zet je dan inderdaad meer kracht op die klinker, wat naar ik veronderstel je bedoeling was. Mooi gedaan, en een weetje voor mij. Bedankt. Groetjes, Theo.
PS. Elke dag leer ik hier wel iets bij.
RolandBergeys: Ja, maar dat kapje zou in een andere richtign moeten staan, alleen weet ik niet hoe ik dat moet plaatsen :))
Dank je, Theo. Het zijn waargebeurde kronieken uit mijn vrijgezellentijd, ook de (vrij spectaculaire) die zullen volgen. - Ghislaine
Mooie beelden. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
voor de juiste klemtoon op een woord plaats je álle kapjes in de juiste richting. Dat doe je met alt gr toets eerst in te drukken om vervolgens onder het procentteken(langs de m ) aan te duiden.
RolandBergeys: Hey, dank je Ghislaine! - miepe
mooi in je verhaal gedoken en getuimeld!
RolandBergeys: Dank je Miepe! - kronos
knap verhaal... paardenranch op Spaanse bodem...ik heb er al enkelen weten failliet gaan!
RolandBergeys: Deze is ook failleit gegaan, Dirk. Later heb ik doorgekregen dat ik daar werkte zonder verzekerd te zijn (ik was jong en dacht daar hoegenaamd niet over na om zo te zeggen). En het jaar daarop heeft een meisje een schedelbreuk opgelopen na een val, en was de boel dicht. - fenk
Alweer boeiend voorgelezen uit eigen leven.
RolandBergeys: Dank je, Fenk! - ERWEE
Vlot en prima verhaal. Zeer graag gelezen!
RolandBergeys: Dank je, Erwee. - teevee
Druk (in WORD) tegelijk op Ctrl + Alt, hou in en druk op accent aigu. Dan op de a en die komt er uit als á.
Tenminste...zo werkt mijn klavier!
RolandBergeys: Dank je, teevee, bij mij werkt dat helemaal niet. Vreemd. - Lucky
Leuk
RolandBergeys: Thanks, Lucky boy!
|
