Volg ons op facebook
|
< terug
Reiskroniekje: Cactus
In de zomer moet de cactus de enige vorm van leven geweest zijn in een heuvellandschap dat je paard doorkruist achter je gids, voor wie de honderdste trip net geen calvarietocht is. Je bet dan je zweet en speurt rond, want achter elke stronk verwacht je een outlaw die Panavision pictures daar heeft achtergelaten om te vertellen dat je je doel nooit zal bereiken.
Toen echter, in maart, bloeide de plant in alle kleuren, en op de hellingen stonden amandelbomen in bloei. Middenin klommen onze merries naar het klooster van San Salvador. Iedere rotsblok leek een adder te verbergen, maar de Schepper delegeerde zijn discipelen: op de autobussen die er langs de gewone weg naartoe trokken, kleefden tal van Sint Michaëls, klaar voor allerlei beschermingswerk - Mallorca is héél katholiek. Het Castel de Santueri op een top aan de overkant was daar één van de vele getuigen van. Ooit was het een bastion tegen de Moren, maar nu heerste het nog slechts over een rij molentjes die daar stonden om Don Quichotes te plezieren.
We bonden onze paarden aan een olijfboom voor de poort van het klooster, enkele toeristen keken nieuwsgierig toe. Daarop gingen we door de immense poort naar binnen, over het erf, recht naar de kantine, de zon had ons uitgedroogd en dorstigen dienden, dringend, gelaafd.
Een grijze non onthaalde ons - de smart van een onmogelijke liefde die haar daar ooit had naartoe gejaagd, koesterde ze nog in haar enige tandholte waar brokjes venijn uit etterden. Duidelijk een type dat geboren was om elke kiem van geluk waar dan ook te bannen. Ze gromde dat we plaats mochten nemen op de stoelen die zij - en zij alleen - zou uitkiezen, waarna ze voor de bediening zorgde. Achter de muren leefden paters met lange baarden naar me, zei, ze vulden de dag met mediteren of wijn stampen, alleen dat creatuur of God wisten het, want we kregen er geen enkele te zien. Een wierookgeur hing tot tegen het plafond, de muren waren grauw, kil, relikwietje links, beeldje rechts, fresco's en glasschilderingen speelden geschiedenisje, en naast een madonna hing een foto van een vergeten renner die zijn regenboogtrui aan de Orde had geschonken - idee voor Museeuw of Boonen ten bate van onze begijnhoven, kwestie van klantenbinding.
"Jij bent de eerste Belg die hier te paard naartoe trekt," wist de gids. Mijn neus krulde, geef ik toe, maar de non perste de lippen op elkaar, hield er haar wijsvinger voor, en keek almaar strenger: evenals voor de andere bezoekers die binnensijpelden, was het zwijgen, bidden, of buiten!
Het laatste dus - we waren de verkeerde mensen op de verkeerde plaats op het verkeerd moment, het zij zo.
Wat later snoerden we onze zadelriemen weer aan, en trokken we terug naar het dal. We vorderden traag over bergpaadjes, de teugels los, de bewegingen van onze dieren volgend - één zijn was van levensbelang. De hoeven tastten naar elk plekje vlakke, harde en dus veilige bodem naast duizelingwekkende afgronden, en wanneer het instinct ze toch terug naar boven dreef, wat angstig de flanken op, stegen we af en namen wij de leiding over. Tussen de rotsen door, over losliggende keien, schoven we dan weer omlaag, en we wisten dat ze ons, ondanks hun angst, niet in de nek zouden springen: dàt was vertrouwen - paardrijden om verwaande dressuurrijders de perkamenten huid van die geestelijke te doen krijgen.
We reden weer voorbij de cactus, het doek zakte in het filmdecor terwijl de non ons van achter een getralied raampje nakeek gelijk het nonnen past: biddend om al wat ketters en duivels was, op zijn zondige stappen te laten terugkeren - Belg, ga terug van naar uw land van christelijke ministers, van het koningshuis dat met Opus Dei dweept, van Alexandra Coolen en van de familie Declerck, en vertel hen dat wij hier voor altijd zullen denken aan hen - zéker, wanneer ze nog een centje opsturen bij wijze van steun, amen.
Een dunne vloeistof sijpelde uit de plant, en een te vroeg ontloken blaadje dwarrelde in het zand.
De lente was in aantocht.
xxx
Cactus komt uit Fritto Mallorquin, een Mallorcaans soort hutsepot. Met de kronieken en met flamencomuziek trek ik rond, begeleid door gitaristen Perre de Amberes en John Willaert.
-vorige stukjes: Nor, Gastarbeider, Techero
-volgend stukje: E Viva!
feedback van andere lezers- ivo
een wrang en bitter staaltje van schrijverskunst ... ik vind het wel mooi .
RolandBergeys: dank je, Ivo. - Theo_Roosen
Ik was de mening toegedaan dat je jouw stukjes al eerder had geschreven. Maar je verwijzingen naar Boonen, Museeuw e.d. doet me vermoeden dat je het nu pas hebt geschreven of aangepast.
En wat de nonnen en de geestelijkheid betreft, liggen die bij jou ook niet bepaald in de hoogste lade. Is je goed recht. Ik denk er hetzelfde over, alhoewel je ze niet allemaal over dezelfde kam moet scheren. Vond het weer een heel boeiend verhaal en blijf verder lezen. Groetjes, Theo.
RolandBergeys: Je hebt honderd procent gelijk wat die nonnen aangaat, er zijn er een aantal waar ik diep voor buig, maar er zijn zo'n creaturen bij die de heiligen van pilaren bidden en geen oog hebben voor de menselijke ziel zelf - dat was toen zo'n figuur. En ik heb m'n stukjes eerder geschreven, inderdaad, en aangepast. Ik was toen zesentwintig, vrijgezel, nu tweeënvijftig, en heel gelukkig getrouwd.
Dank voor je waardering. - Ghislaine
Weerop topklasse van je Roland.
RolandBergeys: Merci, Ghislaine, ik doe gewoon m'n best, hoor. Ik was jong, zeer avontuurlijk, en maakte die dingen mee. - DeKo
Vind het heel mooi, maar wat ik mij afvraag is dit allemaal verzonnen of ben je wel degelijk op zo plaatsen geweest? Want als het verzonnen is vind ik dit wel heel straf, het is heel mooi beschreven...
RolandBergeys: Neen hoor, dit zijn levensechte reiskronieken over mijn avonturen in Mallorca in de jaren tachtig. Dank voor je waardering! - dovan
Heb ook zulke dingen meegemaakt....
maar er iets zoals hierboven over schrijven.....
andere kost....
misschien in mijn vierde leven....
Heel graag gelezen....
RolandBergeys: Dank je Dovan, maar probeer het op papier te zetten hé, waarom niet? - ERWEE
Wederom knap.
'We reden weer voorbij de cactus ..........'
en naar het einde van die alinea zat ERWEE hier redelijk sarcastisch te lachen.
RolandBergeys: hehe, Erwee, je zit helemaal in de mood... - SabineLuypaert
heerlijk stukje weer, de non perstte de lippen op elkaar hahah die is lekker dubbel in het sarcasme dat verder nog meer tot uiting komt(smile) ik vraag me af, ik zag ongewild beelden van the good, the bad en the Lucky (smile) kon ik niets aan doen hoor, daar zal die cactus voor iets tussen gezeten hebben denk ik
RolandBergeys: ja, eigenlijk zou Lucky dit moeten lezen, hehe. Thx! - kronos
het heeft me geboeid Roland!
RolandBergeys: Dank je, Dirk, het zijn echo's uit een vorig leven, die stukjes. - fenk
Met veel zorg, wat zeg ik, met veel liefde opgeschreven. Vakmanschap!
(de zin over de paters die begint met "Achter de muren" lijkt me wat rommelig)
RolandBergeys: Zal 't eens bekijken, dank je Fenk! - miepe
en ik geniet van deze reis!
op naar e viva!
RolandBergeys: Dank je, Miepe! - remy
...waar brokjes venijn uit etterden... (heel mooi)
RolandBergeys: hihi, je had dat mens moeten zien toen... :)) - teevee
'k Heb spijt dat ik niet naast je heb kunnen rijden!
RolandBergeys: Ja, dan hadden we een poëtische rit gemaakt, amai! - Lucky
ook deze met plezier gelezen..
alleen het vierde stuk las niet zo soepel..voor mij dan....
en kijk is naar dit: haar daar ooit had naartoe gejaagd
loopt niet echt en dan bedoel ik dat "had naartoe" misschien omdraaien....
RolandBergeys: ik bekijk het Lucky-boy, dank je, daar dient deze site voor hé, om mekaar te helpen nadenken.
|
