Volg ons op facebook
|
< terug
Keizerin van het Oosten, deel 2
Mijn medestudenten kwamen het leslokaal binnen, net als Leila, en iedereen nam zijn plaats in. Het spel kon beginnen, of beter de les die al gauw aangenamer begon te worden. Na enkele minuten begonnen de briefjes te circuleren, dit was het ideale moment om mijn stap te zetten. Voorzichtig haalde ik mijn briefje boven en hield het klaar. Ik moest het juiste moment afwachten want niemand mocht het in handen krijgen of ook maar het bestaan ervan weten. Niemand, behalve Leila, mocht zich de vraag stellen wat er op zou kunnen staan. De spanning was te snijden, zenuwen verteerden mij van binnenuit want hoe zou het eindigen? Eindelijk zag ik in een fractie van een seconde de kans om haar het briefje te overhandigen. Niets vermoedend van de aard van het briefje wou zij het direct lezen. Open en bloot voor iedereen die naast haar zat. Paniek! Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk maande ik haar aan dit niet te doen. Daarbij zorgde ik voor het nodige oogcontact waardoor zij de ernst van de situatie al gauw inzag. Fluisterend maande ik haar aan het te houden tot thuis en het daar pas open te maken waarop zij het briefje veilig weg borg. Oef, ik was gered, missie volbracht! Nu was het nog vol spanning wachten op haar antwoord. Aangezien het de dag voor de vakantie was zag het ernaar uit dat ik lang zou moeten wachten, het was 23 februari 2001.
Vaak droeg zij lange zwarte rokken, prachtig gewoonweg. Ook die dag, dat ik mijn liefde verklaarde, was zij weer prachtig gekleed. Dit bevestigde voor mij alleen maar dat ik de juiste keuze had gemaakt. Eén ding was een feit, na vandaag zouden wij nooit meer naar elkaar kijken als voorheen.
De vakantie ging voorbij. Vol spanning en angst ging ik terug naar de les, niet wetende wat ik moest verwachten. De eerste plaats waar wij elkaar alleen konden spreken was in het kleine computerlokaaltje. Een kleine ruimte volgestouwd met computers die de studenten de mogelijkheid dienden te geven het nodige opzoekingswerk te verrichten. Zij begeleide mij naar buiten en maande mij aan op de trapjes te gaan zitten. Heel voorzichtig en respectvol ging ze te werk. Zij nam plaats naast mij, oh God wat voelde dit goed! Ook al was het maar eventjes, maar het was een ogenblik, zò zalig, waarvan ik volop probeerde te genieten. Toen vertelde zij mij wat ik al langer vreesde. "Ja, Koen, je bent een heel lieve jongen en indien ik geen Moslim zou zijn dan met veel plezier. Maar helaas de zaken staan anders, ik ben moslim en mijn geloof laat dit niet toe, sorry." Dit vertelde ze zo oprecht en zorgzaam, het was prachtig, en toch zo jammer. We gingen terug naar de les, maar alleen was het bij mij nu heel moeilijk want ik was nog steeds verliefd op haar. Ik hield van haar, en we kwamen zo goed overeen… Welke godsdienst kan er nu iets tegen hebben, tegen zoiets oprechts? Dat was de bedenking die ik mij toen maakte. Daarom bleef ik wel met het debat bezig.
Af en toe spraken we eens af om te babbelen. Zo leerde ik steeds beter en beter haar cultuur kennen. Ik stelde vragen, zij gaf mij de antwoorden, een wisselwerking die af en toe tot een heel interessant debat kon leiden. We voelden ons goed bij elkaar. Misschien hadden we wel geen relatie, maar we waren zo ontspannen, wij begrepen elkaar door en door. Tijdens een van deze gesprekken vertrouwde zij mij toen dat ze nooit had gedacht dat een autochtone jongen verliefd op haar zou worden. Ooit had iemand in het middelbaar haar wel die vraag gesteld, maar toen leek dit zo absurd en onmogelijk. Niks was dus minder waar, ik had het serieus te pakken. Thuis ging ik op zoek naar meer informatie over de Islam om mij erin te verdiepen. Per toeval kwam ik een vertaalde editie van de Koran tegen die ik dan ook vaak ter hand nam om deze eens door te nemen. De achtergrond van haar cultuur begon zich te vormen. Dit was een realistisch beeld, want wat ik las besprak ik met haar om het aan de realiteit te kunnen toetsen. Wat stond er nu werkelijk in de Koran, stond dat verbod er wel degelijk in? En inderdaad er stond letterlijk in dat een gelovige niet mag huwen met een ongelovige. Alleen had ik zo mijn eigen mening over wat een gelovige is en wat een ongelovige is. De Islam stamt uit een ver verleden af van dezelfde godsdienst als het Christendom of het Jodendom. Jezus is ook een profeet voor de Islam, alleen niet de laatste. Dus wanneer er eenzelfde bron is, met steeds eenzelfde rode draad van respect en "naastenliefde", zijn dit dan de ongelovigen? Wanneer een katholieke welzijnswerkster overal waar het nodig is hulp tracht te bieden en mensen te helpen, is dit dan een ongelovige? Zij leeft de rode draad na van elke godsdienst, is zij dan een ongelovige omdat zij de stempel draagt van katholiek te zijn? Wanneer een moslim, moordt en plundert is hij dan een gelovige of een ongelovige? Hij is moslim dus voor de buitenwereld zal hij waarschijnlijk aanzien worden als een gelovige, vanwege die stempel die hij draagt. Maar hij zondigt tegen de essentie van elke godsdienst, als het ware de oergodsdienst die overal terug te vinden is. Is die persoon dan een gelovige? Wel dat geloof ik niet. Al gauw trok ik het besluit dat wat er in de Koran beschreven staat over de gelovige en de ongelovige dit wel betrekking moest hebben op de levensstijl en niet op welke godsdienststempel die men zich opkleeft. Wat God bedoelt met een ongelovige dat moest wel iemand zijn die enkel kwaad en verderf onder de mensen brengt. God predikt enkel liefde en verdraagzaamheid, hoe kan iemand die hiernaar leeft dan een ongelovige voor God zijn. Hoe dan ook, geen mens die eigenlijk dit kan zeggen. Als God bestaat dan is hij enkel diegene die hierover kan oordelen. Hoe zou een god die enkel liefde predikt iets kunnen hebben tegen twee mensen die elkaar graag zien, twee mensen die om elkaar geven, dat klopte gewoonweg niet. Door op de correcte manier te leven wordt je een gelovige, maar niet omgekeerd. Je kan niet kiezen om gelovige te zijn en dan trachten zo goed mogelijk te leven. Een gelovige moet je worden door je daden, en slechts 1 kan je hierop oordelen, dat is God zelf. Van die dag af, en nog steeds, werd dit mijn overtuiging.
Het lezen in de Koran leerde mij wel van waar bepaalde gewoonten kwamen. Waarom er geen alcohol gedronken mag worden, en de vrouwen gesluierd moeten lopen. Het volledige verhaal had zijn historische grondslagen, waar niks verkeerd mee is. Iedere mens is vrij bepaalde gewoonten zijn eigen te maken indien hij ervan overtuigd is dat hij zo beter zichzelf kan zijn en een goed mens kan worden. Steeds echter wel indien die ene rode draad gerespecteerd wordt, want daar gaat het zich om! Leila en ik praatten regelmatig over deze onderwerpen. Ik toonde haar dat er niks mis kon zijn met liefde. Toch bleef zij bij haar standpunt, want het geloof, zoals zij het zag, was een deel van haar en dat maakte haar ook zo mooi. Zij was er gedeeltelijk door gevormd, en zo was ze geworden wie zij was, met de waarden en normen die zij had. Dit was iets dat ik wel degelijk besefte en nooit van hoor kon of zou willen afnemen. Ik nam haar zoals zij was en zij mij zoals ik was.
Het jaar ging verder en mijn verliefdheid bleef. Tijdens een werkje dat we in groep moesten maken kreeg ik de opmerking van Mukaddes dat Leila wel knap was. Nu was ik het wel zeker, het was ook zichtbaar voor de buitenwereld wat ik voelde. Leila had mij er echter al op gewezen hoe gevoelig deze materie wel niet was naar de buitenwereld toe, dus alles moest strikt geheim blijven. Na deze opmerking van Mukaddes wist ik dan gelukkig snel te reageren en alle verdenking van mij af te wimpelen. Deze opmerking zou passeren zonder grotere gevolgen. Leila echter die zat hier meer mee in. Ik vond haar die dag terug aan het labo chemie. Dit moet een donderdag geweest zijn. Het verdiep waar die labo`s chemie doorgingen was te herkennen aan de indringende zoete geur die er hing. Geur, ik moet eerder spreken over een stank, want die was alles behalve aangenaam. Die zoete moutgeur van het brouwen van bier. Iedereen die deze geur ooit heeft geroken zal die blijven onthouden. Daar vond ik Leila, net voor het begin van het labo, op de grond zittend. Haar grijze jas had ze aan en haar lange zwarte rok die de prachtige silhouetten van haar benen wisten te omvatten. Zwarte schoenen met een kleine hak, geen tuttebelschoenen, maar wel vrij sobere moderne schoenen. De manier dat ze die droeg was pure magie, ze danste als het ware altijd door de gangen en de leslokalen, alsof die schoenen die ze droeg haar die bewegingen lieten maken. Maar die dag zaten ze stil net als zij. Ze verzekerde mij dat ze echt niks had gezegd tegen Mukaddes, dat ik haar moest geloven. Ik vertelde haar dat ik daar ook nooit aan gedacht had. Dat was ook zo, om één of andere reden wist ik dat ik haar door en door kon vertrouwen. Dit vertelde ik haar ook, "ik geloof je echt". Zij leek moeilijker te overtuigen dat ik haar wel degelijk vertrouwde en dat ik dit nooit gedacht had. Maar gelukkig kwam alles op zijn pootjes terecht. Ik wist bij haar dat slechte gevoel weg te nemen. We stonden weer klaar om opnieuw in het labo aan de slag te gaan, labo chemie. Het stond haar echt wel die witte labojas en dat niet alleen, ze kon ook haar mannetje staan. Dat is was ik ook zo leuk aan haar vond.
Naar het einde van het jaar toe besloot ik mij meer te gaan focussen op mijn toekomstige studies. Leila besefte toen pas dat ik toch niet zou blijven en dat ik het jaar nadien weg zou zijn. Het jaar verliep verder nog heel leuk. Af en toe plezant, af en toe eens een spanning omwille van die onmogelijke verliefdheid die diende uitgepraat te worden. De zetels in de instuif, de drankautomaten en de kuisvrouwen, ja die hielden we vaak gezelschap. Zij vertelde ook over haar broers, haar ouders en haar schoonzussen. Ik was bezorgd om haar en begon ook jaloers te worden wanneer ik niet naast haar kon zitten. Haar geur was zo zalig! Zoals het jaar op zijn einde liep spitste ik mij toe op het aanmoedigen van Leila tijdens de examens. Ik duimde met al mijn duimen die ik had en mijn volledige hart. Ze was geslaagd! We stonden één dag verwijderd van de vakantie en dienden een beslissing te nemen. Deze was snel, maar met het pijn in het hart, genomen. We gingen initieel geen contact meer nemen met elkaar, om alles te laten bezinken. Een relatie was niet mogelijk en verder contact houden zou de pijn alleen maar rekken. Het doek viel over het eerste jaar industrieel ingenieur en ook over die verliefdheid. Dat was althans de bedoeling.
Ik hield dit een paar weken vol tot het mij te lastig werd. Ik kon het echt niet helpen, de gevoelens voor haar waren te sterk. Onder een culinair voorwendsel belde ik haar op. Ik had een culinaire vraag die Turken toch wel zouden moeten weten omdat dit in de Turkse keuken wel meer van toepassing was… Uiteraard was dit slechts een voorwendsel om nog eens contact te kunnen zoeken. Weet je wat haar reactie was toen ik haar belde? Ze vroeg zich al af wanneer ik zou bellen! Wat was dat een opluchting! Dat was toch positief, dat moest wel, zeker en vast. Och, ik was zo gelukkig, de last die van mijn schouders viel was niet te beschrijven. Vanaf hier begon eigenlijk het geheime leventje van ons twee.
Wordt vervolgd….
feedback van andere lezers- ivo
en ik volg volledig uw overtuiging inzake het geloof in God. Niemand kan zeggen - zelfs niet op grond van je daden - of hetgeen je doet of deed een oordeel waardig is.
God oordeelt, ook de gelovige, dat staat ook zo in de Bijbel. Als gelovige kan je een zekerheid opbouwen, maar ook dat is zo persoonlijk en zo iel dat niemand daar een zinnig woord over kan spreken.
Voor het overige is het een verhaal dat aandacht verdient, en dat ik zeker zal blijven volgen, het zit goed in elkaar en het draagt een spanning die ik graag lees
DeKo: Blij dit te horen! Het vervolg komt in elk geval... alles op z`n tijd he! ;-)
Bedankt voor je uitgebreide feedback en het weergeven van je mening, is altijd leuk om horen!
Grts, DeKo - Ghislaine
Mooi en vlot neergepend. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Herlees de Koran eens opnieuw. Daar staat nergens in, dat een vrouw moet gesluierd zijn. Zij heeft daar de keuze toe. Wie zijn straf na de dood, de oordeelsdag wil dragen, leeft zonder hoofddoek. Wie dat niet wenst, draagt hem.
Het dragen van die hoofddoek geeft ook een stuk de culturele achtergrond van een clan weer. Daar waar de man het eergevoel, sterk in de hand heeft, daar wordt veel druk op de vrouwen gelegd. Men heeft een tweeledige eer. De eer om zoveel mogelijk maagden in de clan ten huwelijk aan te bieden. Dat stuk wordt door de oudere vrouwen goed in de gaten gehouden. Het is hun plicht tenoverstaande de clan en de eer van de clan in zijn totaliteit.
DeKo: Ja, klopt, er staat inderdaad niks van de hoofddoek in de Koran, de hoofddoek stamt origineel uit het feit dat Mohammed vrij populair werd en nogal veel bekijks krijg, in dat tijdskader was het hij die zijn vrouwen een hoofddoek liet dragen om de privacy wat te behouden. Later is dit inderdaad in een verkeerde manier overgedragen van generatie op generatie. Mohammed was trouwens de eerste die Moslim was, en zijn vrouw was zijn eerste bekeerde al heeft hij dit nooit van haar gevraagd. Dit is ook een tegenstelling, nu moet men moslim zijn terwijl Mohammed nooit iemand daartoe gedwongen heeft, wat ook in de Koran staat trouwens...
Bedankt voor je uitgebreide feedback!
Grts, DeKo - Theo_Roosen
Blijft me boeien. De controverse islamiet/christen/ongelovige komt hier goed aan bod. Theo.
DeKo: Leuk te horen, het vervolg komt en graag nodig ik je dan ook weer uit het te lezen. Leuk om feedback te krijgen!
Grts, DeKo
|
