Volg ons op facebook
|
< terug
Zoeken
Het was nacht. Ik liep als enige in een straat die al enkele uren geen passant meer had gezien en was op zoek naar de kortste weg naar mijn bed. Normaal gezien een makkelijke opdracht ware het niet dat in het donker zelfs de stad waar je geboren bent er plots anders gaat uitzien. Het kan natuurlijk ook aan de overmatige hoeveelheid alcohol gelegen hebben, die zich op dat moment nog steeds gezwind door mijn lichaam verspreidde. Dit was geen bijzondere nacht. De laatste tijd zijn er misschien wel wat teveel van deze nachten geweest dacht ik bij mezelf. Ach, je leeft maar één keer en onder het motto 'Life is not a rehearsal' kan veel vergeven worden. Dat dit wel eens geen niet bijzondere nacht zou kunnen worden kwam zelfs niet in me op. Zoals altijd na een lange nacht was ik hevig aan het stappen, marcheren eerder, op de beat van de muziek waaraan ik mezelf al de hele avond had blootgesteld. Af en toe stopte ik aan een vriendelijk uitziende lantaarn om een gesprek te doen, te laat beseffende dat deze wakers der nacht enkel licht uitstralen maar geen goede conversatiepartners zijn. Stilte kan soms ook deugd doen.
Mijn huis is gelegen aan de rand van een bos. De laatste kilometer was er dan ook niet veel licht, en ik moest het stellen met de gedachte dat straks het maanlicht mijn zoektocht naar het sleutelgat zou moeten vergemakkelijken. Een gedachte die me maar weinig moed insprak, aangezien het geen volle maan was. Ik kon genieten van deze wandelingen, misschien nog meer dan van het gedeelte dat eraan vooraf ging. Zeker op een mooie lenteavond, zoals die nacht het geval was, gebeurde het vaak dat ik mijzelf even tegen een boom parkeerde en daar alles even liet bezinken. Zelf volop nadenkend over wat dat alles nu juist was. Noem het één van de geneugten in mijn leven. Een moment van opperste rust en tevredenheid.
Ook die nacht was het niet anders en ging ik een boom verblijden met mijn gezelschap. Na een tiental minuten, een drietal sigaretten en juist voor ik het besluit ging nemen de weg naar bed voort te zetten hoorde ik een geluid. Het ritselen van bladeren begeleid door een zware ademhaling. In de verte zag ik beweging die steeds dichter kwam. Ik had keuzes. Ik kon langzaam weglopen - het huis was niet zo ver meer -, ik kon hard weglopen, ik kon roepen maar nee. Ik bleef staan en wachtte. Wachten tot ook die beweging besefte dat ik er was. De reactie van de beweging op de niet-beweging afwachten. Het ritselen stopte maar het zacht gehijg bleef voortduren. Ze stond op nog geen twee meter van me verwijderd. Ze was mooi. Ik weet niet of het aan het maanlicht lag - maanlicht heeft nogal vaak de neiging bepaalde karakteristieken mooier te doen lijken dan het zonlicht - of aan de lichte intoxicatie van mijn lijf en geest maar ze was mooi. Aan haar iets of wat nonchalant gedragen kledij kon je afleiden dat ze al een tijd aan het wandelen was.
-"Hallo"
Een leeftijd kon ik onmogelijk op dit gezicht plakken dus moest ik mijn begroeting beperken tot een hallo.
-"Hallo, bent u verdwaald?"
Ze keek naar me. Ze keek lang. Ze keek in mijn ogen alsof ze naar iets op zoek was.
"Nee, niet verdwaald. Gewoon…"
-"Op zoek?"
Ze lachte. Ze had een mooie lach, een lach die paste bij haar gezicht.
"Ja, op zoek."
-"Kan ik je helpen misschien?"
"Misschien, of misschien kan ik jou helpen."
Ze zette een stap dichter. Haar ogen lieten nog altijd mijn ogen niet los. Ik zag dat ze bleef zoeken. Ik wou mij losmaken. Ik wou dat ik het gekund had, maar iets in haar ogen intrigeerde me. Haar zoektocht boeide me. Ik wou weten wat ze zag, wat ze dacht te vinden in ogen die voor mij de spiegel van de wereld zijn. Ze zette weer een stap dichter. Als ik haar had willen aanraken had ik dat gekund zonder een grote inspanning te leveren. En nog steeds die ogen. Moest ik niet beter weten ik zou gezworen hebben dat ze muziek speelden. Niet de muziek die mensen aanzet tot bewegen. Muziek die mensen aanzet tot denken, dat speelden haar ogen. Het was een requiem dat enkel voor mij bestemd was.
Na hoe lang de stilte werd verbroken kan ik niet zeggen. En het deed er ook niet toe. Besef van tijd was wel het laatste gevoel dat in mijn omging.
"Wil je dansen?"
Ik was verrast door de vraag. Maar zij wist het antwoord al voor ik het wist.
-"Ik denk het wel ja. Maar er is geen muziek."
Ze pakte mijn hand en legde het op haar gezicht.
"Hoor je het?"
Het leek me een domme vraag maar na enkele seconden begon ik inderdaad muziek te horen. Het was een ontroerend geluid met piano's en violen. En een stem. Haar stem. Ik keek naar haar mond maar die liet niet vermoeden dat erachter klank werd geproduceerd. Nee, ik hoorde haar stem door mijn lijf zinderen. Ik wou dansen.
"Je zingt mooi…"
-"Maar ik heb toch niet gezongen?"
"Ik hoor je toch, je hebt mooie muziek in je…"
En we dansten. We dansten op de muziek die we bij elkaar losmaakten. Misschien was het wel geen dansen, ik weet alleszins niet of er veel beweging aan te pas kwam. Er werd gezweefd. We verlieten de met dauwdruppeltjes besprenkelde bladeren - is dat de zon? - en we zweefden. En nog steeds die prachtige muziek. Naarmate we hoger en hoger gingen, steeg de muziek met ons mee in een crescendo dat heviger en heviger werd. Kleuren en vormen werden mooier alhoewel ik mijn ogen toe had. De muziek was nu zo luid en onze dans zo hevig dat het bijna pijn deed. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. En hoger en heviger werd alles tot plots de muziek stopte. Pijlsnel vielen zij en ik weer naar de grond en ik voelde haar ineen zakken. Ik wou haar opvangen maar ik kwam te laat. Ze lag uitgestrekt over de grond. Ze zag er vredig uit.
-"…"
Ik wou iets zeggen maar haar ogen smeekten het niet te doen. Ze keek weer in mijn ogen maar deze keer was het anders. Ze zochten niet meer. Haar ogen straalden iets anders uit, iets ondefinieerbaar. Was het geluk of verdriet? Tevredenheid of helaasheid? Haar ogen straalden iets uit. Ze slaagde erin met haar laatste krachten de mooiste zin te zeggen die ik ooit te horen zou krijgen.
"Alleen god weet hoe graag ik je gezien heb…"
Zoals het haar laatste zin was om te zeggen wou ik dat het mijn laatste zin was om te horen.
Ik lag in bed en bereidde me voor op een droomloze slaap. Genoeg gedroomd deze nacht. Na de korte nacht ben ik opgestaan, heb ik een rugzak gepakt zonder te beseffen wat ik erin stopte en ben ik vertrokken. Gewoon vertrokken.
Waar ze naartoe is weet ik niet. Misschien is ze terug naar waar ze vandaan kwam, of misschien is ze nooit ergens vandaan gekomen. Hoe ze heette of was weet ik ook niet. Ik weet maar één ding. Ze was op zoek. Net als ik nu. Op zoek naar iets wat doet veranderen. Op zoek naar iemand of iets wat de blik in mijn ogen een andere betekenis zal geven. Op zoek naar datgene dat, wanneer ik het gevonden heb, mijn muziek doet stoppen. Ik ben op zoek. Maar misschien zijn we allemaal wel op zoek. Alleen durft het gezochte nogal eens verschillen…
©Maarten
feedback van andere lezers- Johan
Om diverse redenen heb ik enkele dagen terug mijn inbreng in deze site stopgezet. Maar kan het natuurlijk niet laten zo wel af en toe nog eens te komen lezen en dit verhaal heeft mij ertoe gebracht toch nog eens in te loggen, gewoon om je te zeggen, en kan me niet herinneren reeds dat gevoel gehad te hebben, maar hier dus ten volle gemeend: dit voel ik zo sterk aan en vind ik dermate heerlijk dat ik het jammer vind dat ik het niet geschreven heb... ;-). Ga zo door.
Maarten: Je doet spontaan een immense glimlach op mijn gezicht verschijnen... Bedankt :) - ivo
graag gelezen ...
Maarten: Dank je Ivo - jbrouns
Dit verhaal heb ik met volle teugen opgedronken, mmmm, werkelijk goed geschreven en ja hoor: ik ben ook een zoeker.
'Veel licht de laatste kilometer was er dan ook niet' - alleen deze zinsconstructie klinkt me als volgt beter in de oren: 'de laatste kilometer was er dan ook niet veel licht'. Ciao
Maarten: Genoteerd! Bedankt voor de mooie commentaar - fenk
Goed geschreven, het betere werk zeg maar.
Weliswaar 2 tips die je in een lichaamsopening naar keuze mag steken:
1) Vermijd flauwe grapjes (bijvoorbeeld dat van de lantaarnpaal); leg de humorlat niet te laag
2) Schrijf nooit zonder meer "ze is mooi"; de lezer heeft dan geen benul. Beschrijf haar, zoom in op details, verlekker ons, laat ons smachten...
Maarten: Dank u wel voor het compliment van het betere werk en de mooie commentaar!
1)Dit was niet eens als grap bedoeld dus kan ik me eenbeelden dat het een zeer flauwe moet zijn... :)
2)En die 'Ze is mooi' voel ik zo aan. Ik geef niet graag teveel details en jullie verlekkeren was al helemaal niet de bedoeling. :) - Henny
Echt een verhaal waarvan ik kon smullen. We zijn inderdaad allemaal zoekende. Een tipje: het is beter wilde inplaats van wou te schrijven. Wilde is schrijf en wou speektaal. Heel graag gelezen!
Maarten: Kwestie van smaak. Ik lees liever wou dan wilde. Bedankt voor de mooie commentaar. - lin
Heel goed verhaal. Zo beeldend opgeschreven, dat je absoluut geen verdere beschrijvingen nodig hebt. Laat dat maar aan de fantasie van de lezers over. Ik kwam wel wat Vlaamse uitdrukkingen tegen, zoals "Hoe ze noemde". In correct Nederlands is dat "Hoe ze heette"..
Verder een klein typfoutje in:
De reactie van de beweging op de niet-beweging afwachtten.
waar afwachten uiteraard met één t geschreven wordt!
Je hebt er een leesfan bij!
Maarten: :) - Gaya
Mooi Maarten en helemaal waar. We zoeken en blijven zoeken, En vinden nooit...
Gr. Gaya
Maarten: Merci Gaya! - RolandBergeys
Ik volg Lin.
Maarten: Merci! - erinneke
dit is het laatste dat ik van je kan lezen (de rest heb ik blijkbaar al gelezen), ik vind dat je bijzonder goed kan schrijven en hoop dat je dus snel met nieuws materiaal komt...
Maarten: Zal ik zeker voor zorgen ;). Heel mooie fb heb je me gegeven! Merci. Maarten - vansion
je kunt het
mijn voorkeur gaat uit naar de passage over muziek
die is waarachtig
shame dat ik je nu pas lees
(maar ik vul mijn vrije tijd met ... schrijven)
ik keer bij je weer!
Maarten: Waarachtig... zalig woord! Dank je Vansion. Ik zal je in mijn andere schepsels ook verwelkomen! Maarten - Lo_Ha
echt heel erg mooi.
het raakt
en heeft ... gevonden wat hij zocht?
of is hij nog steeds aan het zoeken?
greetz
Maarten: Men blijft altijd zoeken, maar het afgelopen jaar zal er wat gevonden zijn en wat verloren met al bij al een positieve balans :). Merci Lo Ha! Maarten x - SabineLuypaert
indringend ontroerend (smile), heel graag gelezen, je nam me bij de lezershand en ..... dat smaakte
Maarten: Bedankt voor de mooie commentaar. Maarten x
|
