Volg ons op facebook
|
< terug
Keizerin van het oosten, deel 3
Hoewel ik haar reeds kort na het begin van de vakantie had opgebeld wist ik dat er nu een periode zou komen dat ik haar zeker niet zou kunnen zien. Het was vakanie en traditiegetrouw was dit het ogenblik voor haar en haar gezin om naar Turkije op familiebezoek te gaan. Eerlijk gezegd niet direct een periode waar ik naar uitkeek. Turkije een land waar wist ik veel wat kon gebeuren, ik was bezorgd om haar alhoewel dit eigenlijk de normaalste gang van zaken was. Gelukkig bestond er zoiets als de gsm, en hadden we beiden net op tijd zo`n minidingetje aangeschaft. We konden ondaks de verre afstand dan toch contact met elkaar houden via sms. Een heel interessante uitvinding, dat heb ik toen wel degelijk kunnen ondervinden! Het dorpje waar ze verbleef had ik opgezocht in een atlas en ik had er niet beter op gevonden dan op flightsimulator een vliegtuigje te gebruiken om dat dorpje op te zoeken. Het was een lange periode, of zo leek het toch althans. Van zodra ze terug in het land was maakten we er beiden werk van om eens af te spreken. De beste plaats om dit te doen was de bibliotheek. Aan haar ouders moest zij een uitleg kunnen geven die acceptabel was en `ik heb een afspraak met een jongen` zou dit zeker en vast niet zijn. Een leugentje waar we beiden niet achter stonden maar we hadden helaas geen keuze omdat de reactie van haar familie helaas niet positief zou zijn. Het was een heel leuke ontmoeting, na al die ijd zag ik haar eindelijk nog eens. We zochten een plekje op in de bib dat wat verdoken was en waar we stilletjes konden praten zonder iemand te storen. Een ontmoeting met heel veel achterdocht want niemand mocht ons samen zien, zeker niemand die ons kende. Het meest schrik hadden we voor de allochtonen, gezien de sterke sociale controle die er aanwezig is. Opvallend is ook dat eigenlijk, toen we buiten aan de ingang van de bib stonden te praten eigenlijk niemand ons opmerkte, behale mensen uit de allochtone gemeenschap die ons soms erg scherp gadesloegen. Het was niet ideaal, maar we waren beide blij dat we toch dit hadden. Leila had voor mij een aantal geschenkjes meegebracht uit Turkije. Een mooi vogelvormig fluitje uit klei vervaardigd en lokum, een soort heel plakkerige snoep die mij tot die dag volledig onbekend was en heb leren kennen in een vorm die je hier in Belgie gewoonweg niet kan vinden. En zo ging het verder, af en toe konden we eens afspreken in de bibliotheek om nog eens wat bij te praten. Op een dag streelde ik maar mijn vinger die van haar, iets wat ik niet had mogen doen alleen wist ik dit niet. Het voelde wel goed maar mocht niet voor de Islam. Dit leerde mij dit ook beseffen en was de start van onze `lat`relatie vanop 20 cm afstand. Fysisch contact was uit den boze, omwille van de Islam en uit schrik betrapt te worden, en net dit heeft onze relatie zoveel kracht gegeven in de jaren die erop volgden.
De vakantie was voorbij en Leila begon aan haar 2e jaar en ik aan mijn studies. Zij in Gent, ik in Brussel. Dit had voor en nadelen. We zaten weliswaar ver van elkaar, maar van zodra ik eens vrij had ging ik naar de hogeschool wachten op Leila. In die omgeving konden we veel relaxer genieten van elkaars aanwezigheid en deze gelegenheden probeerde ik dan ook zoveel mogelijk te benutten. Na verloop van tijd begonnen de medestudenten zich wel vragen te stellen uiteraard, maar dit konden we wel steeds weerlegen. Leila haar beste vriendin Eveline was de eerste die de bevestiging kreeg dat er wel degelijk iets aan het bloeien en groeien was tussen Leila en mij. Zij steunde ons hierin door en door. Dit was heel belangrijk voor Leila, maar ook voor mij. Het was een soort opluchting eindelijk het geheim met iemand te mogen delen. Eveline en Leila begonnen er in de klas een sport van te maken met de mensen op een verkeerd spoor te zetten wanneer deze zich vragen begonnen te stellen omtrent mijn aanwezigheid die wel moest opvallen. Eveline, en haar toenmalige vriend Bart, ondertussen man, waren zeker en vast een hele grote steun voor ons. Wat deden we zoal tijdens onze ontmoetingen op de hogeschool? Praten en nog eens praten. Over de studies, zorgen, toekomstplannen, godsdienst en visies. Ondanks, of beter dankzij, het ontbrekende fysische contact leerden wij elkaar door en door kennen, beter dan welk koppel dan ook begonnen wij elkaar aan te voelen en konden wij uit elkaars ogen zaken aflezen. Praten was heel belangrijk voor ons en gewoon bij elkaar zijn. Sommige mensen zouden mij misschien zon hebben verklaard zo lang op haar gewacht te hebben, op vlak van fysisch contact. Waar het hier om gaat is om respect voor elkaar, en dit had ik zeker en vast voor haar. Zij was mijn lief, mijn alles, en nog steeds, zoveel jaren later en wetende hoe het verhaal verder is verlopen ben ik nog heel blij dat ik dit geduld en respect voor haar heb kunnen opbrengen. De godsdienst leerde ik steeds beter kennen en haar cultuur ook. Zonder haar ouders of broers ooit ontmoet te hebben begon ik deze ook in een zekere zin te leren kennen, dit allemaal door wat Leila over hen vertelde. Wat dit mij leerde was vooral dat zij uit een heel liefdevol gezin kwam waar het er niet veel anders aan toe ging dan een gezin bij ons. Uiteraard waren er verschillen door het verschil in cultuur, maar de fundamenten waren dezelfde: liefde. Leila was in het begin dat ik haar leerde kennen heel gesloten. In hun cultur was het niet echt gebruikelijk om echt met gevoelens naar buiten te komen. Na verloop van tijd begon ze echt open te bloeien. Niet langer was zij een gesloten boek waar ik wel dingen kon lezen alhoewel de woorde niet echt duidelijk geschreven waren, maar zij begon ook openlijk haar gevoelens voor mij te benoemen. Dit was voor haar een hele grote en zware stap maar een waar zij zelf toe gekomen is en haar zeker en vast een heel goed gevoel gaf. Voor mij werd het minder zwaar omdat ik niet langer moest leven op veronderstellingen, maar dat zij deze ook uitte tegenover mij.
Het jaar verliep verder met zijn ups en downs, maar al bi al gingen we er serieuze stappen op vooruit. De smsjes begonnen elkaar steeds vaker op te volgen. Eentje om elkaar goedemorgen te wensen en zeker en vast elke keer eentje om elkaar slaapwel te wensen. Zij was mijn steun in mijn studies en ik de hare. We waren een team dat niet verslaan kon worden! Haar smsjes ondertekende ze steeds met `ikke`, een woordje waar ik tot op vandaag nog steeds een zwak voor heb, net zoals de woorden `ja da'a`. Het werd opnieuw grote vakanie, voor mij een tijd van studies en voor Leila een gelegenheid om een vakantiejob te zoeken, zo zou zij kunnen voorkomen mee te moeten naar Turkije. Opnieuw eenjaar ging voor haar van start, en voor mij liep het op zijn einde. Dit gaf mij de mogelijkheid om heel regelmatig aanwezig te zijn op de hogeschool en ons geheime leventje heel intens verder te zetten. Wel, naar het einde van het jaar toe, ging ik aan de slag bij Dreamland, een interimjob voor het einde van het jaar, we waren eind 2002. Dit gaf mj de mogelijkheid om wat geld bij te verdienen, hierbovenop was het dich bij de hogeschool in Gent en was het erg leuk ook. Begin 2003 zou ik moeten vertrekken voor 6 maanden naar de Verenigde Staten, ik probeerde daarom zo vaak mogelijk nog bij Leila te zijn en zij bij mij. Ik heb veel klanten zien passeren die maanden in Dreamland, maar er was maar een die zo knap was, en dat was zij! Ik begon kleine geschenkjes te verzamelen die haar moesten helpen de periode te doorstaan toen ik in Scottsdale zat. Dit ging van een deurhanger om niet gestoord te worden tijdens de examens, tot een zeepje met een inscriptie en nog allerlei andere zaken die elk zijn symbolische waarde had.
Uiteindelijk was het zo ver, eind januari 2003 was alles vertrekkensklaar. Uiteraard kon Leila er niet bij zijn op de luchthaven om afscheid te nemen, dit zou ze niet kunnen verklaren aan haar ouders zonder achterdocht te wekken. Het werd dan maar een telefoongespek, waar ik bijna haar tranen kon voelen stromen. Niemand heeft graag traantjes en ook ik wou niet dat zij daarom weende. Aan de andere kant was dit wel heel teder en betekenisvol voor mij, nog maar eens een bevestiging wat ik voor haar betekende. Ik nam afscheid van mijn ouders en stapte het vliegtuig op, mijn buitenlands avontuur kon beginnen. Leila had mij uiteraard niet zomaar laten vertrekken. Zij had mij een foto van haar, in een kadertje, meegegeven waarop zij stond zonder hoofddoek. Een prachtig gebaar van vertrouwen van haar en een heel erg grote steun. Ook BB, het beertje dat ik van haar had gekregen voor mijn verjaardag vergezelde mij op mij verre reis. Geen avond is er voorbij gegaan zonder dat ik haar welterusten wenste via de foto die naast mijn bed stond. BB was mijn aanspreekpunt wanneer ik haar erg miste.
Aangekomen in de Verenigde Staten begon ik al gauw een manier te zoeken om te telefoneren naar het buitenland. Niet alleen naar huis maar uiteraard ook naar Leila, alhoewel de verbinding niet super was, was het toch heel aangenaam elkaar terug te horen. We beloofden elkaar zo vaak mogelijk te mailen, maar uiteindelijk belde Leila mij elke week op zodat we nauwgezet alles konden bijpraten. Sinds ik in het buitenland zat begon Leila ook meer en meer contact te hebben met mijn ouders. Ik geloof dat zij beiden een steun voor elkaar waren gedurende de periode dat zij mij moesten missen. Mijn wens was het om Leila eens bij mij thuis te kunnen uitnodigen om eens echt alleen te kunnen zijn en niet steeds op onze hoede te moeten zijn. Zij zou dan ook Chiquita, ons klein hondje dat we thuis hadden, eens kunnen ontmoeten. Dat was een schat van een beestje en alhoewel Leila het niet echt voor hondjes had zou ik haar dan kunnen tonen dat een hondje wel degelijk ook heel lief kan zijn. Chiquita was al een tijdje ziek, en ook al vrij oud, ik hoopte alleen dat ik haar zeker nog zou terugzien zes maanden later. Na een zware periode in de States, met zeker en vast ook een berg mooie herinneringen, keerde ik terug naar Belgie. Wat ik vreesde was gebeurd, Chiquita was overleden tijdens mijn afwezigheid, het ergste vond ik dat ik nooit afscheid van haar heb kunnen nemen. Mijn ouders hadden dit wijselijk voor mij verzwegen om mijn studies niet in het gedrang te brengen. Ook Leila was hiervan op de hoogte en wist hoe zwaar dit verlies mij zou vallen. Zoals ik reeds eerder heb gezegd, wij voelden elkaar heel goed aan, en Leila wist dan ook perfect hoe ik zou reageren. Nu ik terug in het land was moesten we elkaar zo snel mogelijk eens zien. Zo kon ik haar ook de geschenkjes die ik voor haar had meegebracht uit de States overhandigen. Alleen was de vraag waar en wanneer, het was zomervakantie 2003...
Wordt vervolgd....
feedback van andere lezers- ivo
mooi geschreven Deko ..; pluim ..
DeKo: Bedankt! - Vansion
dit mocht best wat meer aandacht krijgen!
ik las de drie delen naeen en wacht op het vervolg.
|
