Volg ons op facebook
|
< terug
'Gewone Jongens Genoeg' (deel 1) door Marcel Elisen (HUMOR)
John Kopke en Marcel Elisen zaten in hun coffeeshop "De Toermalijn" op het vaste hoekje aan de bar.
De twee kameraden kwamen zowat dagelijks bij elkaar en hun vaste uitvalsbasis was "De Toermalijn."
Kopke was getrouwd geweest met Elisen zijn enige en vier jaar jongere zus Desiree. Marcel was getrouwd geweest met Kopkes oudste zus Jolande.
Achter de bar van de coffeeshop 'woonde' Geoffrey, afkomstig uit Luton in Engeland. Hij sprak na ruim zeventien jaar in Nederland nog maar twee woorden Nederlands: shit en fuck.
'Doe hier nog maar een hasjjointje, een cola en een perziksapje, afgekeurde Margaret Thatcher,' zei Marcel vriendelijk doch cynisch en hij voelde in zijn broekzak naar zijn aansteker.
Terwijl ze op hun bestelling wachtten, lieten ze hun blikken naar buiten dwalen, over het terrasje met de rood-wit gestreepte parasolletjes en de her en der brandende pretsigaret.
Thatcher zette hun bestelling neer en gaf de joint aan Elisen. Die stak hem meteen aan en inhaleerde zo diep mogelijk. Zijn ogen stonden na een paar trekjes behoorlijk wazig. Over de boxen in het shopje klonken de begintonen van Purple Rain, een oud hitje van Prince.
'Jezus, wat een klotemuziek, zeg,' stamelde Marcel.
Kopke keek hem aan en lachte flauw. Hij vond het eigenlijk best meevallen.
'Ik vind het een miserabel lied. Die Prince zingt als een paardrijdleraar die met te veel leerlingen opgezadeld is.'
'We kunnen zo meteen wel eventjes langs café "Het Bronzen Paard" rijden, een fles koude cola en wat Red Bulletjes oppikken, Johnny.'
Zijn ouders waren al ruim vijfentwintig jaar de uitbaters van het genoemde donkerbruine buurtcafé.
'Nou, misschien ander keertje, want ik moet over een half uurtje naar een karweitje gaan kijken,' zei John.
Kopke was namelijk nogal handig met stroom en ooit een gediplomeerd elektromonteur. Hij had eens van een oude Duitse mixer een helikoptertje gemaakt, met licht erin, dat slagroomkloppend terug naar Duitsland was gevlogen en op het hoofd van een Duitse doelman terechtgekomen was. Hierdoor werd zijn diploma ingetrokken en ging hij een tijdje in sanitair.
Ook verkocht hij verwarmingsketels en toiletpotten. Deze laatste testte hij uit door veel scherp gekruide saté te eten en daarna het glazuur van de betreffende pot onder te schijten.
Je kon zeggen wat je wilde, maar het was een afwisselend baantje tot hij daar werd geconfronteerd met zijn ontslag.
'En is het de moeite denk je?' vroeg Marcel.
'Ja, denk van wel, want ik moet er waarschijnlijk een nieuwe groepenkast aanleggen en met hun mee om een nieuwe Villeroy & Bochtoiletpot uit te zoeken en te testen.'
'En jij, nog druk met schilderen?' vroeg Kopke aan Elisen.
'Ik ben redelijk druk bezig met het afwerken van de doeken die naar mijn expositie in het Stadskantoor van Antwerpen moeten ja.'
'Qua verkoop valt het me tot nu toe nog tegen, eerlijk gezegd, maar kunst is ook geduld hebben. Kwaliteit komt met de juiste dosis geduld bovendrijven, maar dat kost tijd, jammer genoeg.'
Kopke leegde zijn cola.
'Ik vind dat wat jij maakt nog leuker dan het werk van Brood. Je moet ermee doorgaan, ook al is het niet helemaal mijn smaak.'
Marcel was afgelopen februari gestopt met werken en maakte alleen nog maar schilderijen.
Voorheen was hij levend etalagemodel geweest bij een fabrikant van slaapkamerameublementen.
Zijn veertig urige werkweek bestond uit het liggen in diverse bedden in de etalage tijdens de openingsuren.
Hij was wegens rugklachten en slapeloosheid opgestapt. Ook vond hij zichzelf achteraf niet stressbestendig genoeg voor de job in kwestie, maar dit hardop en vooral zelf uitspreken was een proces.
Marcel bestelde voor onderweg nog een hasjjointje. Toen hij die had afgerekend en de laatste slok van het perziksapje had genomen, ging zijn mobieltje af met het deuntje van de oude Herman Brood-hit Saturday Night.
'Hoi, hallo met Elisen. Wie heeft het genoegen?' vroeg Marcel stoned in het Nokia-speakertje.
Het was Puk van het reconstructieteam van het SBS6-programma Peter R. de Vries, waarvoor Marcel al eens had gefigureerd als hoofddader in een destijds onopgeloste viervoudige moordzaak.
Ook had Marcel een keer een zelfmoordenaar gespeeld, die zich verhing. Hij had zelfs een keertje voor opnamen voor hetzelfde programma anderhalf uur opgebaard gelegen in een heuse lijkkist bij een heuse begrafenisondernemer.
Kopke keek nieuwsgierig naar wat men zijn maat nu weer wilde laten spelen.
'Dat klinkt leuk, maar dat kan ik niet doen denk ik,' zei Marcel in het speakertje.
'Even onder ons: mijn opa was mijn grootste vriend zo'n beetje en de man is Obersturmbahnführer geweest in Westerbork. Jullie kunnen dat ook niet ruiken, maar moeten wel snappen dat ik niet de vader van Anne Frank kan spelen. Er is ook nog zoiets als rekening houden met een ander!
Marcel beëindigde het gesprek in de trant van 'volgende keer beter ' en om hem te pesten liet Thatcher een schlagermedley van de Duitse albinozanger Heino door de shop klinken.
'Het is het imago van jouw tent hoor, Van Eikelestein. Hoe kom je aan die muziek, man, rare prehistofiele drugsdealer?' vroeg Elisen allervriendelijkst en op toon aan Geoffrey.
Zelfs alle niet ingeburgerde Turken en Marokkanen moesten even lachen en Klotekat, zo heette ze, braakte op de andere hoek van de bar een haarbal op.
Marcel maakte nog even een praatje met een dakloze Nigeriaan met een wijnvlek, die ook nog gezegend was met een gecorrigeerde hazenlip. De Nigeriaan in kwestie heette Henk Sambo.
Men noemde hem zo, omdat hij al zo lang in Nederland was.
Men vond Henk wel een ludieke naam voor hem.
Als Elisen eens een keer zonder Kopke in de shop kwam, zat hij altijd te kletsen en te filosoferen met Meneer Sambo.Meestal onderwerpen als; werpt geboortebeperking vruchten af?, zijn er geheelonthouders die wel eens iets vergeten? of waarom solliciteren de meeste nichten vaak alleen naar nevenfuncties?'
Kopke keek op zijn Seiko Kinetic-horloge en vond het tijd om te gaan.
'Ik zie je misschien vanavond en anders bel ik je nog. Zo niet, dan morgenmiddag twaalf uur weer hier.'
'Daar ga ik allemaal van uit. Weet jij trouwens wat weekdieren in het weekend doen Kopke?' vroeg Marcel stoned en lachend.
John hief zijn hand bij het naar buiten gaan ter groet omhoog en verdween naar zijn auto.
feedback van andere lezers- ivo
een leuk verhaal uit een sean die ik niet ken ... leuk om er eens een kijkje in te nemen, ook al is het maar fictie ..
Elisen: Ik vind het erg leuk dat je dit verhaal (bestaande uit een reeks lostaande verhaaltjes) ook wilt gaan volgen. Het is allemaal maar half fictief eigenlijk.... - RolandBergeys
Leuk geschrveen, kijk uit naar wat volgt.
Elisen: Dank je wel Roland. - muis
Een mooi verhaal en vlot geschreven:) Deze wil ik wel volgen:)
groetjes
Elisen: Dank je,...leuk om te horen dat je dit gaat volgen... - erinneke
ik ga deze ook volgen, je schrijft erg leuk
Elisen: Dank je erinneke... - Mistaker
Leuk, ik kan wel een vrolijk verhaal gebruiken en dit is er één en lekker vlot geschreven ook nog.
Groet,
Greta
Elisen: Oke dan Greta, er volgen nog meer dan genoeg delen van dit verhaal, xx. - lin
Goed verhaal. Toch zou ik in de eerste zin weglaten, dat ze gescheiden zijn. Dat wordt 3 zinnen later duidelijk. Dat woord "gescheiden" is helemaal nog niet belangrijk als introductie. Bovendien lees je het (in mijn geval) helemaal verkeerd en denk je dat die twee kerels waar het over gaat van elkaar gescheiden zijn..
Voorstel:
John Kopke en Marcel Elisen zaten in de coffeeshop op het vaste hoekje aan de bar.
Dan is dat "Tourmalijn" ook niet direct dubbel aanwezig.
Verder is het een enorm geestig verteld verhaal dat ik met plezier heb gelezen.
lieve groet,
lin
Elisen: Dank je lin.... Ik ga het woordje 'gescheiden' verwijderen, xx.
|
