Volg ons op facebook
|
< terug
De verleidster en de betweters
Duisternis, niets dan duisternis om me heen. Ik denk dat dit wel de dood moet voorstellen. Maar ik denk, dus ik ben, zo beweert men.
Ik heb geen idee hoe lang ik reeds in deze toestand ben. Mijn besef van tijd is al lang heen. Het is relatief. Plots zie ik een miniem lichtpuntje in de verte en ik ben bang dat dit het einde is. Het licht breidt zich steeds verder uit. Het lijkt helemaal in me op te gaan. Van angst besluit ik mijn ogen te sluiten en zo mijn lot af te wachten.
'Marlies, kun je me een kopje thee zetten?' zijn de vreemde eerste woorden die mijn hernieuwd bewustzijn bereiken. Verbaasd open ik mijn ogen en bemerk dat ik inderdaad niet heengegaan ben. Ik bevind me in een doodnormaal huisje met een doodnormaal gezinnetje. Op de bank zit een man in het zwart. Hij valt bijna niet op tegen de zwartleren achtergrond. Ik schat hem een jaar of dertig. Het valt me op dat zijn T-shirt, dat achteloos over zijn smalle schouders hangt, een maatje te groot is. Wil hij breder lijken dan hij is?
In de keuken zie ik een vrouw een theepot op het gasfornuis plaatsen. Ze heeft iets ontevredens over zich, nukkig, helemaal niet sympathiek, neen, zij zal nooit mijn beste vriendin worden, dat weet ik nu al. Alleen al hoe ze zich kleedt, jakkes.
Ik laat het me niet aangaan. Ik focus mij op de aardige man en haal opgelucht diep adem, blij dat ik dat nog kan. Wat er gebeurd is, daar heb ik geen idee van. Misschien heb ik wel een blackout of iets dergelijks gehad. Ik ben al een tijdje slapjes.
Hoewel ik deze mensen niet direct kan plaatsen, heb ik toch een sterk gevoel dat ik ze ken. En mijn intuïtie laat me niet snel in de steek.
Voorzichtig waag ik me naast de man op de bank. Hij schijnt me niet op te merken en leest rustig verder in zijn boek. Ik geniet van zijn stille gezelschap en voel een diepe verbondenheid met hem. Ik had nooit gedacht dat mij zoiets kon overkomen, maar ik voelde me vanaf dat ik hem zag onmiddellijk tot hem aangetrokken. Het lijkt wel liefde op het eerste gezicht, alleen geloof ik daar niet in.
Ik ga meteen tot actie over. Wat heb ik te verliezen? Een minuut geleden dacht ik nog dat ik dood was, nu grijp ik het leven met alle kracht die in me woedt. Zachtjes begin ik hem bij zijn oor te strelen. Daarna streel ik zijn ongeschoren wangen, doch dat laat hij zich niet welgevallen. Maar de manier waarop hij me afwimpelt is oh zo genegen. Deze man zou echt geen vlieg kwaad kunnen doen.
Ik besluit hem voorlopig met rust te laten want hij is volledig geobsedeerd door wat hij aan het lezen is. Daarom kijk ik onopvallend, zonder hem te storen, mee over zijn rechterschouder. Ik vind het heerlijk en ben in de wolken van de geur van zijn aftershave. Meer nog dan die lucht, raakt mij de geur van zweet, die lichtjes overheerst. Het maakt me wild. Hij apprecieert mijn liefdevolle begrip door me steels een charmante glimlach te gunnen.
En dan komt plots die vrouw, dat heetgebakerd stuk ellende, aangelopen met een kopje thee, ziet me en begint op hysterische wijze naar me te slaan. Ik maak me snel uit de voeten voor de feeks. Een jaloerse echtgenote, zonder twijfel.
Gelukkig maakt ze er verder geen drama van, geeft haar knappe man een norse blik, die hij trouwens niet opmerkt, en keert terug naar de keuken.
Stilletjes vlieg ik, want het lijkt wel alsof mijn verliefdheid me vleugels heeft gegeven, terug naar de zoute geuren bij zijn schouder. Ik lees een beetje mee in zijn boek. Het handelt over ervaringen uit het hiernamaals en reïncarnatietheorieën en meer van dat. Eerlijk gezegd begrijp ik er geen snars van. Het boek is volgestouwd met dure woorden.
Ik ben diep gelukkig en apetrots dat hij deze moeilijke lectuur vol begrip tot zich neemt als ware het een kinderboek. Hij is niet alleen uitzonderlijk sexy maar ook nog intelligent. Een zeldzame combinatie waardoor ik toch wel even begin te twijfelen of ik niet droom, of dat ik in een andere dimensie ben geworpen na mijn blackout. Waar ik me ook bevind, iets weet ik zeker: Deze vent wordt de mijne! Hij verdient mij, niet die wipzaag die aldoor in de keuken rondhangt.
Zo verstrijkt een uurtje of zo, totdat de vrouw weer binnenkomt en door de televisie aan te zetten de intimiteit verstoort. Net nu ik, na zovele toenaderingspogingen, hem bijna voor mezelf gewonnen had. Ik verberg me vliegensvlug.
'Zeg Karel, jij doet niets anders dan lezen. Zou jij je vrouwtje niet eens wat meer aandacht geven' verwijt ze hem.
Slet, laat Karel met rust. Wat heeft hij aan jou of aan tv kijken? Dat stompt af. Een goed boek lezen, daar heeft zij nog nooit van gehoord.
'Sorry schat. Nog even deze alinea.'
Wat een gentleman. Hij weet dat ze hem kwijt is, maar wil haar niet kwetsen, nog niet. Hij leest nog heel even. Dan slaat hij het boek dicht en een arm om haar heen.
Met pijn in mijn hart zie ik kans weg te glippen. Ik verschans me op hun slaapkamer in de hoop dat hij vroeg naar bed komt om ongestoord zijn boek verder te kunnen lezen. Dit doet hij echter niet. De helft van mijn leven gaat aan mij voorbij op die kamer.
Eindelijk gaat de slaapkamerdeur open. Dat werd tijd. De dag zit er bijna op. Ik hoop dat hij het zal zijn. Tot mijn spijt komen ze samen de kamer binnen. Ik zie nog net op tijd kans om me onder het bed te verstoppen.
Nadat het licht uitgaat wacht ik nog een tijdje voor ik me uit mijn stoffige positie bevrijd. Verheugd stel ik vast dat de vrouw in een diepe slaap verkeert. Zachtjes sluip ik naast mijn uitverkorene. Half in slaap wordt hij mijn aanwezigheid gewaar wanneer ik hem vol overgave op zijn wang kus.
PETS!
Help! Wat gebeurt er? Help!
Ik spartel op de grond, onmachtig op te staan.
Wat een bruut! Sloeg me zomaar van hem af. Maar wat gaat hij nu doen? Neen, doe het niet, neen!
Een pantoffel. Zo'n ouderwetse met ruitjesmotief. Ik zag hem aankomen, maar ik had de kracht niet meer om hem te ontwijken. 'Vreemd' dacht ik nog, 'vreemd dat zo'n hippe kerel zo'n ouderwetse pantoffels heeft. Die moest hij zeker dragen van haar?'
In een shocktoestand van onbegrip zweef ik boven mijn eigen lichaam. Langzaam opent zich een tunnel van licht boven me en ik kom tot het besef dat hij me vermoord heeft. Ik voel een geweldige vrede die vanuit de verte lonkt. Ik word er naartoe gezogen en bevind me eensklaps voor drie figuren die streng op mij neer kijken. Het daagt me dat dit precies het scenario is dat de knappe man in zijn boek las. Volgens dat boek wordt men wanneer men sterft beoordeeld door drie oude zielen die beslissen over de daden in het laatste leven. Dan wordt er bekeken welke karmische last men meekrijgt in het volgende leven.
Toen ik over de welriekende schouder heen meelas begreep ik er niets van. Maar nu ik voor hen zweef, herinner ik me weer de drie betweters. Maar ik maak me geen zorgen. Mijn karmische last zal wel meevallen want ik heb zover ik weet helemaal geen onrecht begaan.
Ze gaan het vonnis uitspreken. Ik moet lachen. Ik fantaseer er tromgeroffel bij, zo gewichtig doen ze.
'Dit is al de zoveelste keer dat je hier bent om dezelfde reden. Zo'n koppig wezen, we weten er wel raad mee. Geef het dus op, want we hebben alle tijd. Sterker nog, tijd bestaat niet eens. We besluiten je in het volgende leven opnieuw op aarde terug te sturen bij hetzelfde gehuwde echtpaar dat je nog steeds niet hebt leren loslaten. Als lichamelijk omhulsel krijg je alweer dat van een eendagsvlieg. Tot morgen!'
Duisternis, niets dan duisternis om me heen. Ik denk dat dit wel de dood moet voorstellen. Maar ik denk, dus ik ben, zo beweert men.
feedback van andere lezers- muis
Een vlieg!!!! ik dacht eerst aan een ziel van een overledene die rond doolde:) Maar een vlieg, tsss...
Het verhaal leest heel vlot en boeiend. De sfeer kun je zo inademenen:) Prachtig vind ik dit:)
Nog meer van dit???
groetjes
jbrouns: Ha muis, bedankt voor de toffe reactie, altijd weer spannend hoe de lezer op een nieuw verhaal zal reageren. Het is prima dat je dacht aan de ziel van een overledene want dat is precies wat ik hoopte dat de lezer zou gaan denken (gotcha!). Meer van dit? Geen idee, dat moet de toekomst uitwijzen. Groetjes - Ghislaine
Mooi neergezet. Arm vliegje.
jbrouns: Thanks, ach dat vliegje komt er nog wel ;-) Gr. - SabineLuypaert
o gut jeetje
wat een HEERLIJK verhaal, wil ik graag meer dan ene keer die uitstekend knop geven (smile)
jbrouns: Tjonge, maak die knop niet kapot h? :-) Bedankt voor het compliment, gr. - ERWEE
Verrassend stuk door die vliegplot. (Zat al in een geheel andere richting te denken. *lol*)
Technisch nog eens herbekijkien. Zitten een paar dubbele zinnen in die er uit kunnen omdat ze na mekaar toch hetzelfde zeggen.
Maar dik uitstekend dus.
jbrouns: Mercikes, ja, moet het ook nog eens grondig herlezen, maar laat maar tips horen als ge ze hebt. Groeten
|
