Volg ons op facebook
|
< terug
Een gruwelijke kerst
Ding dong… , donderdag 24 december - buiten donker, miezerig en kil - het liep tegen zes uur toen de voordeur openzwaaide en onze schoondochter Yvette ons met een kort "hallo, jullie zijn vroeg" en een handgebaar richting woonkamer binnenliet. De lange reis, te voet naar de bushalte, van de bus naar de trein en eenmaal in de stad aangekomen van de trein naar het huis van onze zoon en schoondochter, was ons niet in de koude kleren gaan zitten. De als een terechtwijzing klinkende opmerking, en de blik die zich langs ons ergens op oneindige verten leek te vestigen, maakte dat alleen nog maar erger en terwijl de gedachte aan een warm welkom en een gezellig huis met twinkelende lichtjes in kerstsfeer mij gedurende de reis op de been had gehouden, voelde ik de moed in mijn schoenen zinken en kwam er een zekere weemoed over mij.
Yvette, onze schoondochter, een knappe en intelligente meid, lang, slank, donker haar, met het air van een supermodel. Helaas scheen zij zich met regelmaat af te vragen waarom God haar had gemeend te moeten straffen met deze schoonouders, zulke vreselijk gewóne mensen, wonend op een flatje driehoog, die in hun leven niets anders bereikt hadden dan het feit dat ze door ieder dubbeltje om te draaien hun zoon hadden kunnen laten studeren. Soms verdacht ik haar zelfs ervan dat ze het mijn zoon kwalijk nam. Ik had wel eens voorzichtig geprobeerd er met mijn man over te praten maar die wilde daar niet aan en wuifde de door mij geopperde bezwaren altijd weg. Hij pleegde dan te wijzen op het feit dat onze zoon toch gelukkig met haar was, dat ze beiden een mooie carrière hadden opgebouwd en dat zij de hare zonder meer aan de kant had geschoven om een goede moeder te kunnen zijn voor onze kleinzoon Tommy. Tommy, onze oogappel, drieëneenhalf jaar oud inmiddels, een engeltje met grote blauwe ogen en platinablond haar, een heerlijk kind, en het was duidelijk dat Yvette vanaf het begin het moederschap even ernstig had genomen als vroeger haar loopbaan als juriste.
Terwijl Yvette alweer terugliep naar de keuken, hing ik voorzichtig onze jassen op. Intussen schuifelde mijn man met zijn stok stijfjes en met aarzelende stapjes naar de eethoek om daar te gaan zitten. Het enorme huis was uiterst smaakvol ingericht en de normaliter wat kille sfeer was nu door de overal brandende kaarsjes en lampjes en een overvloed aan kerstdecoraties verzacht en omgetoverd tot een sfeerbeeld van gezelligheid en familiegeest.
"Ligt Tommy nog in bed?" riep ik met een enigszins geveinsde opgewektheid naar de keuken. "Het is nog geen zes uur", antwoordde de stem uit de keuken. Dit betekende zoveel als "natuurlijk ligt hij nog in bed, tenslotte moet hij zeker tot zeven uur slapen en dan kan hij dus nergens anders zijn, stom mens". Yvette hield van regels en haar voornaamste regel was dat er geen uitzonderingen zijn. Wij zijn wel eens naar huis gegaan zonder ook maar een blik op ons kleinkind te hebben mogen werpen, hij was stout geweest en mocht voor straf niet meer naar beneden. Ondanks het feit dat onze reis altijd vier lange uren heen en terug duurt, bleef zij onvermurwbaar en er ontstond een heel pijnlijk moment toen mijn zoon haar bijna smeekte om voor deze ene keer iets door de vingers te zien. Ik heb de situatie toen kunnen redden door te zeggen dat onze trein bijna vertrok en we dus écht moesten gaan.
"Neem vast een glas wijn en aarzel niet om van de amuses te genieten", flitste Yvette als een wervelwind de kamer in. Omdat jullie niet zulke grote eters zijn, had ik gedacht na wat kleine hapjes het hoofdgerecht op te dienen. Daarna een superieure oude rode wijn met wat kaas, en een zoet dessert ter afsluiting. Ik ben even druk in de keuken, heb een nieuw gerecht geprobeerd, maar Stijn kan ieder moment komen. Voor ik ook maar kon antwoorden dat ze niet zoveel moeite had hoeven doen, was ze alweer in de keuken verdwenen.
Het was een van de zeldzame keren dat haar altijd zo perfect gemaquilleerde gezicht blosjes van opwinding vertoonde en dat er een lokje haar naar voren sprong uit haar verder zo perfecte coupe. Bijna tegelijkertijd hoorden we de sleutel in het slot, een koffer werd met een bons, die Yvettes wenkbrauwen moet hebben doen fronsen, op de marmeren vloer in de hal gezet, de deur zwaaide open en Stijn, onze zoon, kwam binnen. De kamer leek te zich vullen met warmte, en na in de keuken eerst een vluchtige kus op Yvettes wang te hebben gegeven, was hij in drie grote stappen bij me en omhelsde eerst mij en daarna mijn man innig. "Ma, pa, blij dat jullie er zijn!" straalde zijn gezicht oprecht. Vrijwel meteen smolt mijn onbehagen helemaal weg en was ik alleen maar blij dat we deze kerst hier samen en bij onze jongen, onze geliefde zoon en zijn gezinnetje konden doorbrengen.
"Kan ik je ergens mee helpen, lieverd" vroeg Stijn behulpzaam. "Nou", zei Yvette op bijna warme toon, "als jij voor iedereen een glas van die Fromberger Bachuswijn wil inschenken die ik heb klaargezet voor bij het hoofdgerecht, dan kan ik opdienen".
"Heeft Yvette jullie al verteld over de verrassing die we gisteren kregen?" vroeg Stijn terwijl hij de fles wijn en de kurketrekker ter hand nam. Ik schudde nee, keek hem vragend aan en met een brede lach vertelde Stijn dat Yvettes vroegere baas gebeld had met de vraag of ze bereid was om voor een project van een jaar terug te keren naar haar baan. Niemand van de huidige medewerkers in het bedrijf was zo voor deze job geknipt als zij. "Wat heeft ze gezegd, wil ze het doen?", vroeg ik belangstellend. Nou, vertelde Stijn; Henry belde, deed zijn verhaal, vertelde haar dat ze er maar eens met mij over moest praten en dat ze de kerstdagen kon gebruiken om zich te bezinnen over de vraag of ze bereid was haar huidige leven gedeeltelijk op te offeren om deze gouden kans te grijpen. Voor Yvette ook maar kon ademhalen en antwoorden, had hij neergelegd met de mededeling dat hij maandag contact zal opnemen. Tijdens het vertellen had Stijn de fles ontkurkt en vier antieke kristallen glazen met sprankelend vocht gevuld.
Net toen hij zelf plaatsgenomen had, verscheen Yvette met een trotse glimlach in de deuropening van de eetkamer. Ze droeg een enorme roestvrijstalen schaal en moest moeite doen om niet onder het gewicht ervan te bezwijken. Op die schaal lag, kunstzinnig gegarneerd met een keur aan bijzondere groenten en exquise tropische vruchten, daar lag ... oh nee, daar lag … daar lag Tommy, of beter gezegd wat ooit Tommy geweest was, met een knapperig goudbruin korstje als van de mooiste kerstkalkoen. Zijn witgouden haartjes weggeschroeid, zijn prachtige blauwe ogen - wijd opengesperd - waren verworden tot bruinige sponzige knikkers die nog lichtjes in hun kassen leken te pruttelen, armpjes langs het lichaampje en zijn kleine penis, door krimping van vel en vlees parmantig en fier rechtop, met een zweem van verkoling eromheen...
feedback van andere lezers- Emmeline
Gruwelijk zeg...
mooi geschreven, dat wel... Maar ik vraag me af hoe je erop gekomen bent :)?!
Xxx
zilverfeetje: Ha Emmeline, tja, het was een themawedstrijd 'een gruwelijke kerst'; en als rechtgeaarde Stephen King en Roald Dahl-fan, kom je dan wel eens op dit soort idee?n :)
Dank voor lezen! - Henny
Gessie, een variatie op het verhaal van Flappy. :D Leuk je hier ook te lezen Feetje.
zilverfeetje: :D wel een hele vieze variant dan he Henny
fijn jou hier te zien { }
liefs Zilver - Mistaker
Bezint eer gij begint, dat wordt maar weer eens bewezen.
Knap beschreven wel.
Groet,
Greta
zilverfeetje: :) gelukkig komt het niet te vaak voor dat het zo uit de hand loopt :) - SabineLuypaert
ANGST en PANIEK slaat hier toe, vond die Yvette al niet te pruimen maar dit IEKS dit slaat ALLES, ben helemaal van mijn sluutje nun (sad) klutskwijt, Kersttrauma (cry) geen kerst zal meer dezelfde zijn (jankt) snif boehoeoeosnift nog
zilverfeetje: och lief klein snuitertje toch, niet 'greinen' alles kompt goed hoor!
(pssst, is niet echt!) - Vansion
je pas ontdekt
het verhaal is nogal statisch
maar de beschrijving in de laatste paragraaf maakt dat ruimschoots goed
tot later!
zilverfeetje: :) dank voor komen lezen en commentaar :) - jbrouns
Knappe beschriijvingen, verzorgd geschreven, en de plot doet me inderdaad aan iets van Roald Dahl denken (waarvan ik ook een bewonderaar ben). Ben het wel eens met Vansion, kan gewaagder, maar niettemin prima hoor. Gr.
zilverfeetje: Dank je wel, fijne reactie! Ik wil er nog wel eens aan doorschrijven maar zat met woordenlimiet omdat ik het voor een wedstrijd schreef. (en vroeg jij nu waar in limboland? oorspr. Voerendaal)
|
