|
< terug
Doorsnede
De hard werkende kabouters van Dirk De Boeck,
das bij mij toch niet hetzelfde.
Als ik denk, dan stroomt het,
zo gelijk,... het komt van zelve.
Ik denk en ik zie beelden,
alsof het voor mijn ogen gebeurd
en stopt de stroming even,
dan is er een ontbrekend woord.
Maar zo gauw het woord gevonden wordt,
dan wil de stroming verder.
Een eindeloze kadans van denken,
die pas eindigd op papier.
Om even snel vergeten te worden,
verwaterd, met uitgelopen inkt,
de rivier moet verder,
want er waait alweer een nieuwe wind.
Lang probeerde ik de rivier te temmen,
maar dat was tevergeefs.
De natuur van deze stroming,
raast verder, onbevreesd.
Dus bouwde ik een dam,
de rivier werd een meer,
waar gedachten drijven op het water,
waar geen stroming heerst.
Af en toe valt er een gedicht,
als een druppel langs de wand.
Zelfs het meer laat zich niet temmen,
er komen barsten in de dam.
Dan maar sluizen bouwen,
was mijn volgend idee.
Zo regel ik de stroming,
sleuren de gedachten mij niet mee!
Dus nu zet ik de sluizen open,
wanneer draaikolken en golven
worden gestuwt door de wind,
wanneer het water onrustig wordt
en zijn eigen weg niet vind.
De weerspiegelingen in het stilstaande water,
komen eindelijk weer vrij.
Gedichten stromen terug,
gecontroleerd door mij!
Anjer
|
