naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

’Ongewenst’

de bevalling

Ik legde de sleutel onder de mat, deed de deur dicht, kleedde mij uit, trok een wijde oude flanellen bloes aan, zette het kraampakket naast de divan. Weer een pijnscheut, nu in mijn rug. Een wee, dacht ik. Dat vreemde woord overkwam mij om de zoveel minuten. Ik leerde het aan den lijve ondervinden. Spannend. Die dag zou ik een kind baren. Niet in mijn bed, maar in een tot kraambed omgetoverde divan. Zo had ik het mij voorgenomen en zo zou het gebeuren. Al kon ik onmogelijk weten wat mij te wachten stond. Met baren had ik geen ervaring. Ik belde de kraamvrouw op. Kon er haar maar met een leugen van weerhouden om onmiddellijk te komen. Ik lieg zelden. Alleen als ik niet anders kan. Als ze niet luisteren. Ik wou alleen blijven, zolang ik het volhield. Alleen met de weeën die mij in beslag moesten nemen, zouden nemen, mochten nemen. Baren doe je niet, weet ik nu. Verlossen nog minder. Een bevalling geschiedt ondanks alles en je hebt je ernaar te schikken. Zoals een conceptie geschiedt. Niemand is baas in eigen buik of in de buik van een ander.
Ik kreeg net de tijd die ik nodig had om het te leren. De weeën hadden geduld met mij. Al zetten ze ongenadig door, steeds vastberadener, steeds sneller, tot ik mij onderwierp aan het ritme en aan de kracht. Niets vraagt zoveel concentratie als overgave. Niets is zo afmattend als bewust je controle laten gaan. Niet forceren, geen weerstand bieden, je spieren hun gang laten gaan; ermee ophouden je hoofd voor de gek te houden, in de waan dat ze het initiatief te nemen hebben. Dat dwaze virus in je hersenen zorgvuldig scannen en tijdelijk verbannen. Die genetische fout in het dier dat zichzelf mens heeft gedoopt en je steeds maar post factum doet geloven dat je gekozen, gewild, uitgelokt of bewerkt hebt wat te gebeuren stond.
De bevalling bracht een kind in mijn schoot. Het kind dat ontstaan was nadat het stijve lid van mijn collega zich een weg had gevonden en gespoten had, hevig en zich onbewust van de gevolgen. Op een dag negen maanden eerder in de omstandigheden van toen. Die man heet Anton. En een goed half jaar nadat hij, om zo te zeggen vader werd, werd hij mijn second line manager. Al is het woord vader niet echt op zijn plaats. Want vaders benoemen is één van de voorrechten van mensen. Het hangt er enkel van af hoe je het woord interpreteert. Het kind dat die dag nog geurend naar mijn eigenste binnenkant glibberig en zelfstandig ademend op mijn buik lag, kon evengoed geen of een andere vader krijgen …
Een ongewenste zwangerschap, noemt men dat. Vreemde uitdrukking. Mijn hoofd had zich nooit met mijn baarmoeder ingelaten. Tot ik plots ontdekte dat er een foetus in stak. Vreemd over onbestaande wensen te lullen eens een toestand bestaat.

stemresultaten

Hoe gaat de auteur nu verder?

	0%
4. Ze schetst de omstandigheden van de conceptie 9 maand voor de verhaalde feiten.	43%
3. Ze springt naar de tegenwoordige tijd m.n. 1 jaar na de verhaalde feiten.	57%
2. Ze springt naar de tegenwoordige tijd m.n. 10 jaar na de verhaalde feiten.	0%
1. Ze blijft in de verleden tijd en vertelt wat chronologisch op de bevalling volgt.	0%

totaal 7 stemmen

Wat is de status van Anton?

3. Hij is een passionele getrouwde man die zichzelf af en toe een vrijblijvend slippertje toestaat.	29%
2. Hij is een vrome echtgenoot en vader van wie niemand overspel verwacht.	14%
1. Hij is een verstokte vrijgezel die kinderloos wil blijven.	57%

totaal 7 stemmen