|
< terug
Lachen
Henkje keek op toen hij iets tegen zijn deur hoorde tikken.
Er klonk een kort geblaf.
Het was Brammetje, de mopshond.
Het huisdier.
Henkje had het niet gek gevonden dat vader en moeder voor een mopshond hadden gekozen.
Ze hadden van het ras gehoord en waren bij het horen van de naam meteen in de lach geschoten.
"Een reuze mop !" had moeder gelachen.
"Met deze hond zullen we heel wat af gaan lachen !" had vader er aan toegevoegd.
Henkje vond het wel meevallen.
Zo grappig was Brammetje niet.
Hij blafte er maar wat op los.
Zo leuk was dat niet.
Zeker niet midden in de nacht.
Voor de rest lag hij alleen maar lui te stinken in zijn mand.
"Henkje, kom je naar beneden ? We gaan zo eten" riep moeder.
De tafel was nog niet gedekt toen hij beneden kwam.
"We gaan eerst iets drinken" zei moeder.
"Van al dat gelach krijg je een reuze dorst."
Henkje trok een vies gezicht.
Als moeder iets te drinken inschonk was het meestal grapefruit.
Het was haar favoriete drankje, omdat daar het woord "grap" in zat.
Henkje vond het helemaal niet lekker.
Hij dronk veel liever water.
"Ga eerst je handen wassen" zei moeder.
"En was ook meteen je gezicht."
Henkje liep naar de badkamer.
Ook hier had hij een hekel aan.
Dat hij zich moest wassen, dat begreep hij wel.
Dat hij daarvoor in de spiegel moest kijken om te kunnen zien of zijn gezicht goed schoon was, daar was niks mis mee.
Maar in het hele huis hadden ze geen gewone spiegels.
Vader had overal lachspiegels opgehangen.
Nou, dan wist je het wel.
"We eten wat vroeger dan gebruikelijk" zei moeder.
"Je broer Harry en vader moeten op tijd weg."
Henkje zuchtte.
"Harry moet zeker weer naar de sportschool ?" vroeg hij.
"Ja" zei moeder.
Harry trainde namelijk zijn lachspieren.
Hij had wel eens aan Henkje gevraagd of hij niet eens mee wilde.
Henkje had bij de gedachte alleen al gerild en voor de eer bedankt.
"En vader moet vanavond naar de schietvereniging" zei moeder.
Henkje moest weer zuchten.
Het was geen gewone schietvereniging.
Hier vuurden ze alleen maar lachsalvo's af.
Maar helemaal ongevaarlijk was dat niet.
Het was wel eens voorgekomen dat er ongelukken gebeurden.
Soms kwam er iemand niet meer bij van het lachen.
Een ander had zich wel eens een breuk gelachen.
En weer een ander had zich een bult gelachen.
Vader had zijn knie op een avond ernstig bezeerd omdat hij was omgevallen van het lachen.
Henkje was er die keer toevallig bij geweest.
Hij wist dat nog omdat hij de dokter had moeten gaan halen.
Toen de dokter er was had hij een pleister op vaders knie geplakt.
Iedereen had toen heel erg moeten lachen.
Want het was niet zomaar een pleister.
Het was een leukoplast-pleister.
Het woordje "leuk" had uiteraard voor de nodige hilariteit gezorgd.
Henkje was daarna nooit meer meegegaan.
Vanwege het feit dat diezelfde avond iemand het in zijn broek had gedaan van het lachen.
Dat was teveel geweest voor Henkje.
Vanmorgen was het ook al niet zo leuk geweest.
Hij was gaan zwemmen met zijn broers.
Ze hadden veel bekijks in het zwembad.
Dat lag aan hun rode dijen.
Die hadden ze te danken aan de dijenkletsers die vader af en toe vertelde.
Alleen Henkje had geen last van rode dijen.
Hij kon zich om die grappen echt niet op de dijen slaan van de pret.
Zijn broers vonden het niet eens erg dat ze werden uitgelachen.
Als er maar gelachen werd, dan vonden ze het al best.
"Ga toch nog maar even tv kijken" zei moeder.
Henkje zette de tv aan.
Er was niks bijzonders te zien.
Bassie en Adriaan waren gelukkig net afgelopen.
Henkje kon ze niet meer horen of zien.
Bijna dagelijks werd hij aan ze herinnerd.
"Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen" was een uitspraak die vader maar al te graag had overgenomen.
De telefoon rinkelde.
"Neem even op, Henkje" vroeg moeder.
Henkje nam op.
Er klonk een hoop gelach aan de andere kant van de lijn.
Even later legde hij neer.
"Wie was dat ? " wilde moeder weten.
"De Geinlijn" zei Henkje verdrietig.
"Oh, wat leuk !" riep moeder.
"Wat wilden ze ?"
"Niks" zei Henkje.
"Verkeerd verbonden."
Hij zette de tv weer uit.
Buiten hoorde hij zijn broers en zussen spelen.
"Doe je je jas aan, als je naar buiten gaat ? " zei moeder.
Henkje haatte de jas.
Het was er een van het merk "Grapjas."
Toen hij buiten kwam, stonden zijn broers en zusters te gniffelen.
Henkje wilde weten wat er zo leuk was.
"Oh, niks bijzonders" zei zijn zus Hermien.
"Gewoon een binnenpretje."
Hermien was zijn oudste zus.
Ze had slaapproblemen gehad.
Ze droomde over spoken en dat was niet zo leuk.
Toen vader had gezegd dat spoken eigenlijk geesten zijn was het een stuk beter gegaan.
"Geesten zijn namelijk geestig" had vader gezegd.
Dat was voor Hermien een hele geruststelling geweest.
Sindsdien sliep ze als een roos.
Weet je trouwens waar we morgen naar toe gaan ?" zei Hendrik.
Hendrik was de oudste broer van Henkje.
"Nee" zei Henkje.
"We gaan morgen naar een pretpark."
Henkje zuchtte maar weer eens diep.
Het zou een vermoeiende dag gaan worden.
"Is het niet om te gillen ?" lachte Hendrik.
"Ja, het is om je te bescheuren" piepte Henkje.
Hij voelde hoofdpijn opkomen.
Even later lag iedereen, behalve Henkje, op de grond van het lachen.
"Bel een dokter !" riep Harry.
Harry was ook een broer van Henkje.
"Wat is er dan ?" wilde Henkje weten.
"Ik lig in een deuk !" gilde Harry.
Even later kwam de dokter.
Gelukkig was het niet ernstigs.
Henkje was blij dat de leukoplast dit keer in de dokterstas bleef.
Daarna werd het weer rustig.
Er werd wel wat gegiecheld en gegiebeld.
Eindelijk gingen ze aan tafel.
Toen ze klaar waren met eten vroeg vader of iedereen even aan tafel wilde blijven zitten.
"Moeder en ik hebben een verrassing voor jullie" zei hij.
Verwachtingsvol keken ze vader aan.
"We gaan dit weekend met z'n allen varen" ging hij verder.
"We hebben namelijk een pleziervaartuig gekocht !"
Vader begon te lachen.
Even later lachte iedereen met hem mee.
Alleen Henkje lachte niet.
Het viel niet altijd mee om een hyena te zijn.
feedback van andere lezers- fenk
Zeer onderhoudend maar droevig verhaal. Ik heb ervan genoten. Het bevat ook een ideaal scenario voor een kinderboek (met grappige illustraties). Persoonlijk had ik een tragisch einde bedacht waardoor de hele familie het lachen verging. Behalve Henkje. - cehadebe
Ik heb het vaker bij jou verhalen, ze zijn voor volwassen en toch ook voor kinderen, fabels dus eigenlijk? wel fijn om te lezen trouwens
|
