|
< terug
Even kijken
Nol Mol keek op de klok.
Nog even, dan zat het er op.
Het was een drukke dag geweest.
Mol had een eigen winkel.
Hij was opticien.
Mol had zelf slechte ogen.
En wist wat het was om slechtziend te zijn.
Daarom wilde hij anderen helpen.
En was daarom opticien geworden.
Samen met zijn vrouw, Iris.
Die was er nu even niet.
Ze moest naar het politieburo.
Ze was ooggetuige geweest van een ongeluk.
Bij dat ongeluk waren gelukkig geen gewonden gevallen.
Alleen maar wat blikschade.
De inzittenden waren door het oog van de naald gekropen.
Ze had gevraagd of hij voor het eten wilde zorgen.
"We hebben nog wat blikgroente staan" had Iris gezegd.
"Je moet wel op zoek gaan naar de blikopener, ik heb hem niet gezien."
Anders zouden ze het met slechts vlees moeten doen.
Vanavond waren dat blinde vinken.
Hij zou op tijd beginnen.
Hij zag al zowat scheel van de honger.
Er was nu niemand in de winkel.
Er lag wat rommel op de grond.
Mol pakte stoffer en blik.
Zo, dat was weer opgeruimd.
Hij wierp een blik door het raam.
Het begon donker te worden.
Als het maar niet gaat onweren, dacht Mol.
Hij was bang voor bliksem.
Gelukkig hebben we een bliksemafleider, wist hij.
Daarom was de kans op blikseminslag klein.
Hij liep even naar achteren.
In het kantoortje stond een televisie.
Het journaal was net bezig.
De nieuwslezer vertelde dat de paus een bliksembezoek aan Zuid-Amerika had afgelegd.
Er werd ook vooruitgeblikt op het voetbal van vanavond.
Er was speciale aandacht voor een sterspeler.
Hij had een bliksemcarriere gemaakt.
Alle blikken waren nu op hem gericht.
Vanavond was de returnwedstrijd.
De eerste wedstrijd was in een brilstand geeindigd.
Opeens begon de televisie te ruisen en was het beeld weg.
Wat nu weer ? Dacht Mol.
Waarschijnlijk had hij het kijk- en luistergeld niet betaald.
Hij baalde wel.
Er was ook boksen vanavond.
Met Regilio Tuur.
Dan kon hij waarschijnlijk vanavond ook zijn favoriete radioprogramma niet volgen.
Hij luisterde altijd naar "Met Het Oog Op Morgen."
De deurbel klingelde.
"Ik ben er weer !"
Het was Iris.
Hij was blij toen hij haar weer zag.
Hij kende Iris al een tijdje.
Vanaf de lagere school had hij al een oogje op haar gehad.
Ze keurde hem geen blik waardig.
Later bleek dat ze hem nooit goed had kunnen zien vanwege haar slechte ogen.
Toen ze een bril kreeg van Mol was het ook voor haar liefde op het eerste gezicht.
Het was een briljant idee van hem geweest.
Daar klonk de deurbel weer.
Joep Koe kwam binnen
Hij was niet één van de slimsten.
Hij zou Koe als hij zou willen zelfs houten contactlenzen kunnen verkopen.
"Wat kan ik voor je doen ?" vroeg Mol.
"Ik zoek een bril" zei Koe.
"Kijk maar om je heen" lachte Mol.
"Niet zulke brillen" zei Koe.
"Daar kan ik niks mee."
"Zeg maar welke bril je in gedachten hebt" zuchtte Mol.
"Ik zoek een wc-bril" zei Koe zonder blikken of blozen.
Koe verliet hoofdschuddend de winkel.
Hij hield de deur open voor Uil.
"Goedemiddag" zei Uil.
Mol bromde wat terug.
Hij mocht Uil niet.
Het was uitkijken met Uil.
Uil kwam alleen maar voor Iris.
Hij zou niks uit moeten halen, wist Mol.
Want dan was het oog om oog, tand om tand.
"Kan ik iets voor je doen ?" vroeg Mol.
Uil keek hem aan.
Als blikken konden doden...
"Nee, ik kom alleen even rondkijken" zei Uil.
Mol had het kunnen weten.
Alleen kijken, niet kopen.
Bovendien was Uil erg gierig.
Hij was zó gierig, hij huilde zelfs maar met één oog.
Uil liep mank.
Hij had gewerkt met explosieven toen hij in het leger zat.
Hij was gewond geraakt door een blindganger.
In het ziekenhuis had hij een kijkoperatie ondergaan.
Ze hadden niets bijzonders aangetroffen.
Voor de zekerheid hebben ze toen wel zijn blindedarm verwijderd.
Na de operatie was hij zienderogen opgeknapt.
Mol junior kwam naar beneden gerend.
Hij had een zakdoek in zijn hand.
"Wil je mij blinddoeken, papa ?" vroeg hij aan Mol.
"Ik ga blindemannetje spelen met Nel."
Nel was zijn zus.
"Ik denk het niet" zei Nel.
Ze was ook naar beneden gekomen.
Mol keek haar aan.
Ze was een beetje zijn oogappel.
"Waarom wil je niet spelen ?" vroeg Mol junior.
"Ik moet weg" zei Nel.
"Ik heb straks een blind date."
De zon brak buiten weer door.
"Wil jij de ramen blinderen ?" vroeg Iris.
"Ik word zowat verblind door het zonlicht."
Boven blafte een hond.
"Ik wist niet dat jullie een hond hadden" zei Uil.
"Die is van een oom van mij" zei Mol.
"Hij is op vakantie en had zijn blindegeleidehond niet nodig."
Uil streek even over zijn hoofd.
Gatver.
Hij keek naar zijn poot.
Deze zat vol met brillantine.
Voortaan moest hij het beter uitsmeren.
Zijn ring zat nu ook onder.
Alle briljanten waren smerig.
Het was beter als hij het hier voor gezien hield.
"Alle klanten zijn weer weg" zei Mol.
"Dan kan ik even ons huisdier eten gaan geven."
Sinds kort hadden ze een brilslang.
"Dan sluit ik vast de luiken" zei Iris.
"Ik denk niet dat we nog iemand zullen zien vandaag."
Mol vond het niet erg.
De winkel ging iets eerder dicht dan gebruikelijk.
Maar in dit geval wilde hij wel een oogje dichtknijpen.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
vind hem erg leuk om te lezen in een sprookjessfeer (smile)
|
