|
< terug
Antwerps Oudejaar, deel 2
Het was eerder dat jaar begonnen,
met van al de verschrikkingen die deze aarde bracht, een fuif. En niet zomaar één, neen, een Chirofuif waar ze moest en zou heengaan.
Of misschien begon het nog wat eerder, toen Matthias het maakte had. Dat is, echt maakte.
Gedurende de jaren dat hij getrouwd was met mijn zus, was hij vooral een zanger die opviel door zijn laag charismatische, colgate-smile. Hij en Nathalie waren langzaam in een patroon gevallen dat me soms verbaasde. Zij werd zwanger, hij ging op tournee, kwam terug als het kind geboren werd, vertrok als het begon te wenen en kwam weer terug als het wat groter was, en dan werd ze weer eens zwanger. Gelukkig kwam ze na nummer vier tot haar zinnen en liet haar eileiders afbinden,
hij daarentegen stopte nooit met dromen. Maar dan, met geld geleend van mijn vader, (belovend dat als het niet lukte hij binnen het jaar ging werken in de Duracell) maakte hij een demo van het slechtste lied ooit geschreven genaamd "De weg naar de liefde". Het gaat over een man die, buiten de voornoemde weg naar de liefde zoekend, een "rivier van goud in zijn borst had", "electriciteit als hij haar zag" en "een bonkend hart". In het kort, het werd een hit. Zelfs de radio 2 zomerhit, na de suprematie in de voorgaande eeuwen van Belle Perez, Fixkes en consoorten.
Toen ik het de eerste keer beluisterde dacht ik, "Shit, weer wat geld weggesmeten" maar het lot -pervers wezen dat het is- besliste anders, het werd een hit, en meer hits van zijn hand volgden.
In echte Nouveau Riche-stijl verhuisden ze naar Knokke (origineel hoor…). Met hun verhuis kwamen ook de auto's, de meubels, het zwembad, de tennis, het speelgoed voor de kinderen en spulletjes. En alles wat ze ook maar wensten kwam, totdat een tijdje geleden, Nathalie, om veiligheidsredenen besloot haar niet te laten gaan naar een Chirofuif. En zij, koppige duivel dat ze is, haar geld bijeenschaarde en vertrok. Het was dus door een verdomde chirofuif dat ik al mijn plannen afzegde en de straten van deze stad uikamde (of ging uitkammen).
De stad was verdeeld door deze kersttijden, de donkere straten verlicht met sterren en verlaten, gevandaliseerde kerststalletjes. Het was verbazend stil hier. De meesten waren binnengetrokken door de warmte van familie en vrienden, anderen, vermoedde ik, hadden zich teruggetrokken om de eenzaamheid te koesteren die het seizoen bracht. Ik liep, stappen gedempt, op de grauwe plaveien richting tram.
feedback van andere lezers- ivo
sfeervol om antwerpen door een brabander beschreven wordt
- ERWEE
leest vlot
Of misschien begon het nog wat eerder, toen Matthias het maakte had. = rare zinsconstructie
en de straten van deze stad uikamde (of ging uitkammen). => zou direct kiezenvoor 'ging uitkammen'
|
