Volg ons op facebook
|
< terug
Het reservaat (deel 2)
..
....
.....
......
Een wit autootje, met op de deur een rood huisje geafficheerd, stopte naast hun paradijs. Een potige kerel, in mooi driedelig pak en een fototoestel in de aanslag, stelde zich voor het paradijs op.
Klik hier, flits daar en nog eens klik, flits. Vanop de vier hoeken van het paradijs hoorde zij het geklik van dat toestel.
Haar baasje keek verwonderlijk op tijdens een gesprek met die man. Neen, verstaan deed ze beiden niet, maar uit de handbewegingen en de mimiek van hun gezicht kon ze opmaken dat het niet goed zat. Met een blik, die meer deed denken aan een donderwolk dan aan een stralende zon, bracht hij haar terug naar huis. Zonder commentaar, niets, géén woord, géén gebaar. Zelfs de gewoonlijke liefkozing kon er niet meer af. Wat zou er aan de hand zijn?
Terug op één hoog, vanuit haar luxe kraaiennest met overzicht op het mooiste paradijs, zag ze dat diezelfde man ook nog met een roodwit gekleurd lint meer dan driekwart van haar paradijs afbakende. Wat zou dat te betekenen hebben? Wat is er toch gaande?
Het zal toch niet waar zijn zeker? Ja natuurlijk, dat was het…..
Ramses' vrouwtje praatte hardop in zichzelf en zei dat de mannen volgende week het terrein naast hun flat kwamen opruimen. Volgens een brief, die ze zojuist van de gemeente ontving, zal men hier een private parking aanleggen. Niet zomaar een parking waarbij men pekzwart asfalt legt bovenop al dat mooie groen. Neen, veel en veel erger dan dat.
Een immens gebouw van zes verdiepen boven de grond en og eens vier eronder. Het zou wel eens het zoveelste gedrocht kunnen zijn dat bouwpromotoren hier zouden neerzetten.
Hij kende z'n vrouwtje wel, ze zou hier niet mee akkoord kunnen gaan.
"Een parking tussen deze twee flatgebouwen, dat lijkt toch nergens op" hoorde hij haar roepen tegen de buurman aan de overkant.
"Dat ze toch een mooi groen pleintje aanleggen, met hier en daar een speeltuig en een basketring, dan heeft iedereen er wat aan" vervolledigde ze haar betoog.
Op zich vond Ramses dat een ongelooflijk tof idee, ware het niet dat de man aan wie ze haar idee verkocht, het baasje was van haar grootste opponent. Letterlijk en figuurlijk dan wel.
Om maar niet te spreken hoe die er voorkomt.
Kromme poten, pekzwart, zonder staart, en korte scherpe oortjes die als antennes op haar brede muil stonden geplant. En dan dat gekwijl, dat er met liters kwam uitgelopen. Bah, bah en nog een bah… niesde hij zich de gedachte uit zijn hoofd. Ik moet er niet aan denken om samen met haar dezelfde vloer te moeten delen.
Dylaila stond met haar hoofd, schuin naar links gekanteld, te kijken naar haar baasje.
Sinds korte tijd, meer bepaald sinds vorige week dinsdag toen haar baasje had staan praten met die knappe blonde van het flatje aan de overkant, was er een gedragsverandering te bespeuren.
Wij, de trouwste vrienden van de mens, voelen zoiets, mensenkinderen hebben dat niet.
Hij stond zich op te maken voor de spiegel in de badkamer. Met een oude tandenborstel was hij z'n haar, aan de zijkant ter hoogte van de slapen, aan het bijwerken met een zwarte vette verf.
Hij was verliefd…grinnikte ze in zichzelf. Mooi hé, maar het probleem zat hem niet in de persoon.
Neen, nee dat niet. Het was die "sfinx" van de overkant die haar deed huiveren. Die parmantige, hautaine en dikke opgeblazen kikker, die zich uur na uur zit af te likken. Constant loopt hij op het reservaat rond alsof het van hem was.
Altijd, maar dan ook altijd laat hij een scherpe geur achter, in alle hoeken en op alle groene stukjes van het domein. Steeds opnieuw moet hij bewijzen dat het zijn terrein is. Maar niets is minder waar, daar zou zij dan wel eens een stokje voorsteken.
Een koude oorlog, in de ware zin van het woord, niets meer of niets minder, dat zou het worden.
Dat is wat hij uitlokte.
Die maandagochtend was nog grauw, nog kleurloos. Het leven was nog niet echt wakker. Een grote oranje vrachtwagen stopte naast het reservaat. Kort daarop verscheen een rollend tuig. Krakend, puffend en piepend op zijn rupsen verscheen hij tegen de ochtendzon in. Een grote blinkende schop, die vooraan op het tuig stond gemonteerd, schoof alle groen naar één kant van het paradijs. Daar had zich, naast dat oranje voertuig, een ander monster geïnstalleerd. Met grote halen graaide deze alle groen weg, vlak voor de neus van de rups. Op één, twee drie was alles weg en bleef een troosteloze bruine vlakte achter.
Alsof iedereen treurde om het verlies van al dat moois, al dat enigs en al dat natuurlijks, begon het druilerig te regenen. Na een halfuurtje veranderde het paradijs van Ramses en Dylaila in een onooglijk desolaat grijs maanlandschap.
Vanuit hun observatieposten bekroop hen de melancholie.
Ramses nam een tijgersprong en belandde juist naast het hoofd van zijn vrouwtje. Zijn staart rechtop, met enkel het puntje over en weer wiegend, kroop hij naast zijn beschermvrouwe. Hard ronkend en met z'n ruige tong likkend aan haar hand, die net boven de lakens uitstak, maakte hij ze wakker.
Als uit een nare droom ontwaakte Anja, dat was duidelijk te zien.
Met zijn rug gekromd als de letter "n" liet hij zich de strelingen van haar welgevallen. Wat is er nou beter dan de strelingen en de liefkozingen van een geliefde dacht hij bij zichzelf. Plots sprong hij van het bed. IJsberend tussen het half openstaand raam en de bedrand maakte hij haar wijs dat ze dringend naar buiten moest kijken. Een angstige kreet ontsnapte haar keel bij het zien van de verwoestingen die er waren aangericht.
Nog nooit, maar dan ook nog nooit, had Ramses zijn geliefde zo vlug in haar kleren zien schuiven en naar beneden zien hollen.
Als een bezetene liep hij haar achterna, recht naar het Hof van Eden.
......
....
..
.
feedback van andere lezers- tati
Heel benieuwd naar het vervolg! :o)
elpe: geduld, het komt er aan !!!
elpe
|
