|
< terug
Het reservaat (deel 3)
.
...
.....
.......
Het gerommel en gerammel, op de werf naast de deur, had haar baasje wakker geschud. Dylaila wist van oudsher dat dit de slechtste manier was om haar baasje wakker te maken. Gewoonlijk deed zij dat; op een zachte en liefelijke manier. Al likkend, te beginnen aan de neus over de ogen tot aan de oren was een dagelijks wederkerend ritueel. Dan pas, nadat Peter - haar baasje -, haar commandeerde naar de keuken te gaan wist ze dat hij opstond en voor het ontbijt zou zorgen.
Vanuit de keuken, waar een klein balkonnetje uitzicht gaf op het paradijs en de omliggende gebouwen, zag zijn baasje wat hem deze ochtend werkelijk gewekt had. Neen, deze keer niet de liefkozende likjes van Dylaila, maar het gerammel van de machines die "het mooiste plekje op deze aarde" hadden weggeveegd.
Peter stond versteld te kijken naar wat er daar beneden gebeurde. Tussen twee grote, oranje, puffende, rammelende en rommelende machines was een tafereel te zien dat aan alle logica voorbij ging.
Een ongelooflijk mooi vrouwelijk menspersoon, Anja, met op haar schouder Dylaila's vijand !!! Ramses. Spottend keek deze in hun richting. Bij nader inzicht was het niet spottend kijken maar smekend vragen om hulp. Hulp om de afbraakwerken stil te leggen. De éénmansactie op het Tienanmenplein in Peking was niets vergeleken bij deze actie
Peter sprong in zijn kleren, schopte een paar bottines aan, schraapte zijn trektentje onder de arm en liep vierklauwens de trap af.
Tijd om op te lift te wachten had hij niet. Dylaila sprong, twee trappen per keer, achter haar baasje aan.
Ramses zag zijn aartsrivaal op korte afstand achter de man aankomen en zette zich schrap op de schouder van zijn vrouwtje. Dat hij daarbij zijn vlijmscherpe klauwen door haar lichte blouse, in haar teer mensenvel, dreef was hem even ontgaan. Het laatste wat hij wilde was zijn vrouwtje pijn te doen. Toch schreeuwde ze het uit van de pijn en trok hem van haar schouders af. Ze belandde naast Dylaila en zette zich instinctief schrap voor een te verwachten aanval. Deze bleef echter uit.
De mannelijke menspersoon, Dylaila's baasje, trok aan een koordje en ontplooide op de meest eenvoudige manier zijn trekkerstentje. Hij plaatste het in het midden van de bouwwerf.
Hard roepend naar de mannen van de machines en hevig gebaren makend zagen Ramses en Dylaila hun baasjes overleg plegen. Het eindigde in het ophalen van schouders van de werklui en het opkramen van hun grote machines.
Een onbeschrijflijke en onwezenlijke stilte overviel het maanlandschap. In het midden van een bruingrijze modderpoel stond een oranjegeel tentje. Om het niet te beschrijven leed te benadrukken, leek het alsof de natuur teken deed dat hij niet zomaar te overwinnen was en had, naast het tentje, één plukje grijsgroen gras laten staan. Uit dit laatste groen, wat voor de rest in de verre omgeving niet te vinden was, kwam een klein gelig boterbloempje te voorschijn.
Werkelijk een teken van de natuur dat aan de stenenbouwers wilde vertellen "laat alstublieft nog een klein beetje natuur over, geef nog wat aan onze kinderen en kleinkinderen".
Alsof dit nog niet genoeg was keken Peter en Anja in mekaars ogen en wisten wat hen te doen stond. Ieder om beurt renden ze naar hun flatje en haalden er het nodige om het beleg van het reservaat te kunnen doorstaan.
Een droom die uiteindelijk werkelijkheid werd. Door hun vastberadenheid en hun onwrikbaarheid kregen ze meer en meer bijval bij de andere buren, die ook achter hun idee stonden om het enige stukje groen in de buurt te behouden. Dagelijks kwamen er tentjes en bewoners bij. Alle twee- en viervoeters uit de buurt hadden het onderste uit de kan gehaald. Het resulteerde in een kermistoestand met een kakafonie van kleuren en geluiden.
Negentig dagen en nachten vertoefden de geliefden in hun oranjegeel tentje. Meer en meer buurtbewoners stonden achter hun actie. Dagelijks brachten talloze bezoekers één of ander plantje of bloemetje mee en werd het met groene vingers op het domein geplant. Groener en groener werd het reservaat en veranderde opnieuw in een aardsparadijs.
Eén jaar later trouwden Anja en Peter in een, op het reservaat, opgestelde feesttent.
Dankzij hun actie voor het behoud van het groen, konden de projectontwikkelaars overhaald worden om, het dak van de parking in te richten als groendomein.
Een waar paradijs hoog in de wolken, een Hof van Eden, geen reservaat.
//
elpe
feedback van andere lezers- tati
Lol... een groendomein op t' dak van een parking, hihi... niet mis bedacht. Mooi verhaal :o)
elpe: Dank je Tati
mag ook eens een happy end zijn...
elpe - tessy
Knap verhaal, mooi van opbouw en spannend verteld, een vleugje humor ertussen en alle ingrediënten zijn voorzien om mij een poosje aangenaam te verstrooien.
elpe: als hond en kat hé....
dankje
elpe - Vansion
graag gelezen deze drie delen
standpunt van de viervoeters is interessant
elpe: ja zeker weten...mijn viervoeter zal dit zeker beamen...
bedankt
elpe
|
