Volg ons op facebook
|
< terug
Amsterdam(deel 2)
" Hoezo hoererij ? " , zo mompelde ze in zichzelf.
Zij spak het woord uit alsof het besmet was.
" Ik had het niet tegen jou " , zei de gepensioneerde schooljuffrouw tegen haar man, die naast haar zat, en tv keek.
De straatlampen gingen aan, en het schijnsel van de volle maan viel over het platte dak van de buren, waar een paar katten in het maanlicht een katten-serenade ten gehore brachten.
Het was iedere dag weer vroeger donker, en de herfst was in aantocht.
Brrr, wat is het toch weer miezerig buiten, dacht ze, in een warm land als Indie zal het rond deze tijd toch aangenamer zijn, en gezonder ook!
De man naast haar viel bijna in slaap, en ze trok de gordijnen dicht in de woonkamer.
Op het journaal hadden ze het over hoererij in de binnenstad van Amsterdam, en ze vond het maar niks.
Misprijzend bekeek ze de nieuwslezer, en schudde haar al bijna grijze haren.
Mijn kinderen deden daar gelukkig niet aan mee, dacht ze nog stilletjes bij zichzelf, voordat ze de statige houten trap op liep naar de slaapkamers.
Haar drie kinderen hadden wat dat betreft, een goede opvoeding gehad, en deden zoiets niet...
" Ik ga nu slapen !", riep ze van boven naar beneden de woonkamer in, en strekte zich behaaglijk uit op het waterbed.
Al jaren was er over sex een onderlinge afspraak, dat als een van de twee moe was, alles niet doorging...
De volgende morgen werd er hard op de deur geklopt, de deurbel was al lang buiten dienst.
" Ga jij eens kijken wie dat is! ", zei zijn vrouw zonder omwegen.
De postbode stond er met een brief in zijn rechterhand, en een reclame-folder in zijn linker.
Hij nam alvast alles in ontvangst, en tot zijn verrassing was die pas bezorgde brief, van zijn dochter Krisje.
Haar had hij al een tijdje niet meer gezien, zijn vrouw wel.
" Het is een brief van Krisje ", zei hij, of het goed is, dat ze een tijdje komt logeren...", riep hij naar de keukeningang waar zijn vrouw bezig was, het eten te maken.
Hij pakte zijn lunch mee van de keukentafel, en was verdwenen naar zijn werk. Hij was full-time
conducteur op de tram, en had wisseldiensten.
Het was de week erna, dat Krisje de trein pakte naar haar moeder vanuit Rotterdam, want ze zou het volgend jaar afstuderen aan de V.U. als wetenschappelijk medewerkster, met specialisatie medicijnen.
Ze had gelukkig een weekje vakantie, en het voornemen nu echt even aan niets te denken, en alles wat er gebeurd was te vergeten...
De schelle beltoon van haar gsm in de trein liet er geen twijfel over bestaan, dat hij
haar niet zonder uitleg zou laten gaan.
Ze nam haar gsm niet uit haar tas, maar liet hem zolang overgaan, totdat medereizigers
van de bank tegenover haar er over klaagden...
Ze duwde hem uit, en keek zorgeloos naar het voorbij vliegende landschap. Zo daar was
ze vanaf, nu met een rustig gevoel even logeren bij haar lieve moeder, en vader.
Haar moeder stond haar al aan de voordeur op te wachten. Mijn hemel, wat was ze groot geworden,
die dochter van me..., dacht ze stilletjes.
De begroeting was heel hartelijk en spontaan, van beiden uit.
" Ma, hier heb je iets," zei ze bescheiden, en duwde haar moeder een bos bloemen onder de neus.
" Fijn meid, kom hier," dan geef ik je een dikke kus.
Het was alsof de tijd stil stond, en het kind nooit thuis weg was gegaan, dacht haar moeder met enige weemoed...
Krisje trok de buitendeur met een klap dicht, en haastte zich naar binnen. Het was al eeuwen geleden
dat ze haar ouderlijk huis had gezien, ze trok een grimas, wat rook het hier toch eigenaardig...
De week bij haar ouders, was o zo snel voorbij gegaan, en de dag van haar vertrek brak aan.
Ze verzamelde al de gekregen dingen, (haar moeder was een echte verzamelaarster van onmisbare spulletjes...), en maakte zich klaar om de deur uit te gaan; toen haar ineens inviel dat ze nog iets vergeten had.
" Ma, riep ze, wil je mijn boek nog even pakken, hij ligt nog boven!".
" Welke?...", schreeuwde haar moeder vanuit de benedenverdieping. " Je weet wel, die gesigneerde..."
Het klonk echt wanhopig, en haar stem klonk luider, dan de bedoeling was.
" Nou nou, je hoeft me niet zo af te snauwen hoor! Ik heb ze al... ", en met een drafje spurtte ze naar
de voordeur met het zo fel begeerde boek.
Nu nog de trein halen... " Dag ma, daaaaag," en weg was ze, haar kleine grote meid.
feedback van andere lezers- Mistaker
Ik moet altijd lachen wanneer mensen Amsterdam automatisch met hoererij associëren, maar nog harder moet ik lachen om de pogingen van burgemeester Cohen om de wallen van hoeren te ontdoen.
Het verhaal 'pakt' me nog niet helemaal maar het leest leuk.
Groet,
Greta
Lazey: dankje Greta, maar dat komt nog wel...
|
