naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

vlucht uit liefde

door anneke

Het was gestopt met sneeuwen toen de eerste zonnestralen op zijn gezicht vielen. De warmte van de nacht had plaats gemaakt voor de kilte van de vroege morgen en rillend van de kou opende hij zijn ogen.
Liefst had hij hier blijven liggen, gewoon genieten van het begin van een nieuwe dag, een nieuw hoofdstuk, hun hoofdstuk. Maar het geratel van een voorbij rijdend kar, bracht hem snel weer tot de realiteit. Er moest vlug gehandeld worden, lang konden ze hier immers niet blijven. Al gauw zou de markt aan zijn alledaagse activiteiten beginnen en de tongen aan het praten gaan. En het zou niet lang duren voor de baron zou komen opeisen wat van hem is, wat hij denkt dat van hem is.
Het is een publiek geheim voor de dorpelingen en welgestelden uit de streek dat de baron zijn bedienden beschouwt als slaven. Al generaties lang is zijn familie de rijkste van de streek en daar hoort nu eenmaal macht en ontzag bij. En ook al wordt de tirannie alom afgekeurd en wekt het woede bij de dorpelingen, toch kwam niemand ooit in opstand. 'De familie' werden ze genoemd. Moeder op dochter, vader op zoon, generatie op generatie bleef bij de baron in dienst. Niemand durfde op te stappen, bang voor de wraak van de baron. Een bediende die in opspraak durfde komen werd al snel de mond gesnoerd, niemand zou de baron tot schande brengen door zijn gezag te ondermijnen.
En dit was nu net wat hij gisteren had gedaan, publiekelijk had hij de mooie vrouw die nu naast hem lag te slapen er op gewezen dat ze uit die cirkel van slavernij kon ontsnappen, dat wat ze meemaakte niet het normale leven was. Op de markt had ze haar ogen de kost gegeven en een ander leven te zien gekregen dan datgene dat ze tot nu toe had gekend. Maar het was de belofte van deze goede man om haar te helpen dat haar overtuigde. De vele verhalen die hij bij zijn dagelijks marktbezoeken had verteld, hadden zo echt geleken dat ze de stap waagde met hem mee te gaan. Ze was die ochtend naar markt vertrokken en niemand die had gedacht dat ze niet meer naar haar familie zou terugkeren.
In het dorp zou het wellicht niet opvallen dat ze er vandaag niet was. Of juist wel. Het meisje was zo schuchter en afzijdig geweest dat het wel moet zijn opgevallen tussen al die luidruchtige figuren op het marktplein. En net daarom was ze hem opgevallen, ze was niet zoals de anderen, de stilte in de drukte kon hij niet negeren.

En daar lag ze nu; slapend in een vreemd bed, onverwacht en vol dromen. Maar ze zouden niet lang kunnen blijven. Hij had nog maar pas in een huisje in de streek zijn intrek genomen en als zoon van een welgestelde familie kende hij veel ontzag bij de bevolking, dat was zo bij iedereen die maar een beetje geld had. Toch was het niet zijn bedoeling om als meerdere aanzien te worden. Zijn ouders waren in zijn geboortedorp geliefd en hadden ook lief. En hoewel ze een luxeleven leidden, ze behandelde elkeen als gelijken. Met respect voor iedereen was hij grootgebracht. Bij zijn aankomst in het dorp kwam hij al gauw in aanraking met de roddels over de baron. Het was een veel besproken onderwerp bij diners en recepties waar hij mee overspoeld werd. Maar hoe graag zij hier ook over praatten, niemand durfde luidop te verkondigen dat deze praktijken mensonwaardig waren.
Zelf besefte hij onmiddellijk dat het uiten van zijn mening veel opschudding zou veroorzaken in het dorp en hij geen enkele steun zou krijgen.
Hij verliet het warme bed en raapte zijn kleren bij elkaar. Tijd verspillen door hem te wassen durfde hij niet en als een kleine jongen stak hij snel zijn hoofd even in een emmer water. Door de winterse koude voelde het water nog ijziger aan en heel kreeg hij een stekend gevoel in zijn hoofd waardoor hij de ogen even moest sluiten. Bekomen van de klop, ging hij verder met inpakken.

Door zijn gestommel was ook zijn trouwe huishoudster wakker geworden en al gauw stond ze in de kamer met een dienblad vol lekkers voor het ontbijt. Ze was allerminst verbaasd toen ze de jonge vrouw zag liggen. Marie, die Thomas had zien opgroeien, was altijd zijn vertrouweling geweest. Bovendien kende ze de zwakte van Thomas voor jonge, mooie meisjes. Maar ze wist evengoed welke mening hij had gehad over de praktijken van de Baron. Net zoals ze maar al te goed wist wie dit meisje was. Thomas vertrouwde haar alles toe. Toen zijn eigen moeder nog leefde, had hij haar vaak gezien als zijn tweede moeder. En sinds het tragische ongeluk had Marie de rol als moeder met veel plezier opgenomen. Zelf had ze nooit kinderen kunnen krijgen en Thomas had ze altijd beschouwd als haar eigen kind. Al van kindsbeen af trok hij met haar op en ook al was hij nu een volwassen man, ze zou hem blijven steunen.
Snel zette ze het dienblad op tafel, spoorde hem aan iets te eten en begon verder in te pakken. Als een ijverige jonge dame die zelf voor een groot avontuur stond, bekeek ze zorgvuldig wat meegenomen moest worden en wat later wel kon worden opgehaald. Het verbaasde Thomas met welke soepelheid en vastberadenheid zij dit deed. Hij kon zich niet van de indruk ontdoen dat deze dame enige ervaring had met deze situatie en het drong hem door hoe weinig hij van haar wist. Ze had altijd een goed luisterend oor geweest, maar zelf had hij weinig over haar te horen gekregen.
Marie voelde zijn blik op haar rug en wist welke vragen hij nu moest hebben. Toch zei ze geen woord. Ze kende de kracht van jonge liefde maar al te goed en het was die gedachte die haar zo gedreven maakte. Lang geleden had ze die gevoelens ook gehad en verloren. Nu zou ze er voor zorgen dat haar pupil niet hetzelfde zou overkomen.
De stilte die in de kamer heerste, werd zwaar. Marie draaide zich om en liep de deur door, mompelend over het klaarmaken van de koets en het spannen van de paarden.
Verbaasd bleef Thomas achter.

Zwijgend keek hij naar de mooie vrouw die daar lag. Vandaag zou het niet enkel een nieuw begin betekenen voor haar, maar ook voor hem zou deze dag heel wat gevolgen hebben. Alles wat hij dacht hier op te bouwen, zou hij weer achterlaten. Maar hij had nu eenmaal geen keuze. Al gauw zou de baron achter zijn daden komen en zich beledigd voelen. Vredig leven in dit dorp zou niet meer mogelijk zijn. Hij twijfelde er niet aan dat elke edelman in de streek de kant van de baron zou kiezen en hem het leven zuur gemaakt zou worden.
De keuze om hem van de hele situatie niks aan te trekken en het meisje aan haar lot overlaten, was voor hem ook geen optie geweest. Zo was hij nu eenmaal niet opgevoed en zijn geweten zou hem parten hebben gespeeld. Zijn ogen sluiten voor iets waar hij zo fel tegen gekant was, lag nu eenmaal niet in zijn aard.
Ze had haar ogen geopend en keek hem een ogenblik lang vertwijfeld aan. Ze leek zich plots te herinneren wat er was gebeurd en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek vertwijfeld in het rond, niet wetend wat te doen. Thomas beantwoorde haar glimlach en bood haar iets aan om te eten. Stil kwam ze aan tafel zitten en terwijl ze begon te eten, legde hij uit wat er op het plan stond. Hij legde haar uit dat hij hier niet langer kon blijven en verschrikt begon zij haar excuses aan te bieden. Het was niet haar bedoeling geweest hem weg te jagen van zijn thuis. Hij mocht dit mooie landgoed niet in de steek laten voor haar, een simpel dienstmeisje.
Thomas kwam terug bij haar aan tafel zitten en nam vol vertrouwen haar hand vast. Hij legde haar uit dat ook als zij er niet was geweest, hij was weggetrokken. Hij had dit nooit als een thuis aanvoelt en dat zou het ook nooit doen. Niet met de mentaliteit die in de streek heerste. Zij had het hele gebeuren slechts in een stroomversnelling gebracht en daar was hij haar juist dankbaar voor. Alles zou snel moeten gaan, maar dat gaf hem zo een energie dat hij weer besefte hoe het was om te leven.
Ze leek enigszins gerust gesteld, maar hij merkte dat haar toch nog iets dwars zat. Hij durfde niet verder vragen uit angst dat ze zich zou bedenken en begon met haar een gesprek over de praktische kant van de zaak. Zodra het hoogstnodige was ingepakt, zouden ze met de rijkoets naar zijn oom reizen. Op diens landgoed aan de andere kant van het land was plaats genoeg en zijn oom zou zeker wat gezelschap appreciëren. Zo meteen stuurt hij zijn knecht voorop met een boodschap voor zijn oom en hijzelf zou de paarden leiden. Marie en Hanna zouden kunnen genieten van een rit in het comfortabele rijtuig.
Thomas riep Marie, vroeg haar Hanna fatsoenlijke kledij te geven en trok zelf de deur achter zich dicht richting dorp. Daar zou hij de laatste inkopen doen voor de reis en zich tegenover de kooplui laten ontvallen dat hij een tijdje op reis zou gaan. Over de duur en plaats van zijn ongeplande vakantie zou hij niet veel zeggen en als het moest, zou hij zelfs liegen.
Terwijl hij over de markt liep, spitste hij zijn oren, maar niets leek er op dat de verdwijning van het meisje hen al was opgevallen.
Zijn laatste inkopen waren gedaan en hij was reeds op de terugweg toen hij rumoer hoorde. Hij draaide zich om en zag hoe een man iedereen leek vast te klampen, maar hij kon niet verstaan wat deze zei. Hij draaide zich naar één van de omstanders en vroeg wat er aan de hand was. De marktkramer bekeek Thomas van kop tot teen en leek verbaasd dat iemand met zijn status deze simpele koopman aansprak. Hij vertelde dat één van de dienstmeisjes van de baron gisteren verdwenen was.