Volg ons op facebook
|
< terug
De uil
De man keek de uil aan, en de uil de man. De vogel was lang geleden in bruine marmer gebeiteld, zijn houding was fier, en de kringen rond zijn ogen gaven zijn blik nog meer kracht, vond de man. Eigenlijk had zijn aanvoelen altijd diep gezeten - zo zelfs, dat hij gedachten van anderen kon lezen en stil met hen weende of lachte. Hij hield ook van het leven, en deed dat nog meer van zijn vrouw: zij was de belichaming van zijn geluk, en de uil zou zijn geschenk voor haar zijn. Van het eerste moment af had hij beseft dat deze niet zomaar een beeld was: het schreeuwde om meegenomen te worden uit de koopzaal met haar droomwereld van zuilen, portieken, altaars, schouwen en curiosa. Toch besefte de man dat zijn belangstelling in harde munt moest worden vertaald.
"Da's de prijs?" vroeg hij. De verkoper knikte, en zei: "A thing of beauty is a joy forever."
"'t Is voor mevrouw," antwoordde hij terwijl hij betaalde, "voor onze huwelijksverjaardag."
"U bent romantisch."
"Daar ben ik trots op."
Hij ging naar zijn wagen, zette de uil op de passagierszetel, en vertrok. De lentezon priemde door het open dak, en hij dacht aan morgen, aan hun feestje, dat zou eindigen in bed, geraffineerd, passioneel, ook na al die jaren. Het was de stem echter, die hem bruusk uit zijn dromen haalde - ze kwam van naast hem, en bromde: "Ik hou niet van de zon."
Hij duwde op de rem, en keek naar de zetel.
"Voor een uil is de dag nacht, normaal slaap ik nu."
"Oehoe," grinnikte de man, maar hij voegde er ernstiger aan toe: "Praat jij écht?…"
Hij wuifde met zijn hand voor de stenen ogen, er gebeurde niks, en hij zette zijn weg verder. Zijn verbeelding speelde hem parten, meende hij, waarna hij een kruisje op zijn buik sloeg - zijn ingebakken ritueel om zich tegen onheil te beschermen. Zijn gedachten dwaalden naar zijn vrouw die ogen zou trekken van de uil, en - hij gnuifde - de uil van haar - ha, soms flipte hij, hoor! Het begon te overtrekken, en hij keek naar het dak.
"Ik ga niet vliegen," klonk het nu, even onverwacht. Daar had de man nog niet aan durven denken, dat het beeld de vrijheid zou kiezen - praten was één ding, maar vliegen…
"Allez, op enkele keren na," ging de vogel voort, "dan zweef ik geruisloos rond jullie huis, en word ik wit als sneeuw."
"Waarna je een Swarovski-uil wordt die eindigt op…"
"… een dressoir, haha, je raadt het. Al zou ik een kerktoren verkiezen."
"Hé, er kleeft toch geen legende aan jou?…"
"Legendes schep je zelf, net als bijgeloof: 't moet sporters zegens bezorgen, artiesten inspiratie, anderen moed, en jou… bescherming, neen?"
Hij keek wat verlegen naar beneden, en maakte een kruisje.
"Let op," riep de vogel, "die camion!"
Slechts op het nippertje kon hij hem ontwijken.
"Zie, je kan daar ook te veel mee bezig zijn. Ik zeg je: bijgeloof is onzin."
"En sprekende uilen?…"
De man hoopte dat hij hem niet boos had gemaakt, maar de uil kwam helemaal op dreef: "Sommigen noemen ons slim, anderen hebben het over uilskuikens - 't hangt ervan af hoe je het beziet."
Hij schokschouderde, dacht opnieuw aan zijn vrouw.
"Je houdt zielsveel van haar," zei de vogel, "maar weet je dat je zelf… een uil bent?…."
Ho, zijn respect voor de soort was gegroeid, doch dat hij ermee vergeleken werd?!… De uil hield echter niet op: "Heus,… want dieren zijn precies als mensen. Met dezelfde mensenwensen en de zelfde mensenstreken, dat staat allemaal in de krant, de...
"Ja, zég!…"
"Grapjéu, mag het?… Maar: jij voelt dingen aan zoals wij - wij horen en zien beter dan anderen, we voelen ook of ze ons een goed hart toedragen. En of het hen bevalt of niet: dat is wijsheid - jouw voelsprieten… maken je uil."
Dat streelde zijn ego. Wat later stopte hij voor zijn woning, en zei enthousiast: "We zijn er!"
Er kwam geen reactie.
"Vind je ons huis mooi?… En ga je er werkelijk boven cirkelen?…"
De uil bleef zwijgen, en de man zuchtte. Hij stapte uit, ging naar binnen en meteen naar boven, waar hij het beeld in een doos in de kleerkast zette - net op tijd, want hij hoorde de sleutel in de voordeur draaien.
"Schatje, hoihoi," riep zijn vrouw 'wijl ze de trap op kwam. Hij wou haar de uil al geven, maar bedwong zich. Ze aten, keken tv, en gingen slapen.
De volgende ochtend stond zijn vrouw op, en ging naar de badkamer. Hij stond ook op. Pas dan zag hij het op zijn kussen liggen: een donzig, sneeuwwit veertje. Het raam stond open, en de wind waaide naar binnen. De man stamelde: "'t Is dus toch waar!…"
"Wat?" ze kwam de kamer terug binnen, en hij liep rood aan - zo vond ze hem énig! Daarop zag ze de pluim in zijn hand.
"God, is er weer een gaatje in het donsdeken?"
Hij staarde voor zich uit.
"Wa-at, schat, wat is er?" vroeg ze plagerig.
Hij opende de kast, nam de doos eruit, hield ze achter zijn rug, en zei: "Welke hand kies je?"
Uiteraard wist hij wat ze zou zeggen: "De rechter."
Apetrots gaf hij ze haar, en sloot de ogen toen ze het cadeau uitpakte.
"Bijgeloof, poeh," ging het door hem, "trouwens, of het een marmeren of Swarovski- werk is: de intentie telt!"
"Leuk!" glunderde ze, en hij fluisterde: "Hij kan zelfs praten."
Ze kreeg er tranen van in de ogen - ach, ze kende hem zo goed.
"Is het?…"
"A thing of beauty is a joy forever..."
"We zetten het op het dressoir, okay?"
Zijn hart begon warempel sneller te kloppen. Ze zoende hem innig, en zei dan: "Morgen probeer ik dat gaatje in 't donsdeken te stoppen. O ja: en je mag je ogen openen, hoor…"
Ze liep de trap af met het beeld, en hij glimlachte. Hij zou nog een dagje wachten om het nog 's te bekijken, je wist maar nooit…
Niet dat ze jong waren. Niet dat ze oud waren. Gewone mensen waren het. Mogelijk echter, had nooit een man een vrouw zo graag gezien, of een vrouw haar man. Die nacht bedreven ze de liefde. Terwijl zij daarna insliep, zong hij zacht een lied: "Want dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensenwensen, en dezelfde…"
Misschien hoorde de vrouw het in haar droom, misschien ook niet, wat gaf het?… Hij keek naar buiten. De sterren fonkelden, de bomen op straat ruisten, en een intens gevoel van geluk maakte zich van hem meester. Het was ook, alsof in de verte de roep van een uil weerklonk. Hij legde zich echter op zijn zij, en sloot de ogen - dat zou wel verbeelding zijn.…
feedback van andere lezers- Liesje
heel mooi verhaal - origineel en graag gelezen!
RolandBergeys: Hartelijk dank! - Ghislaine
Masterart.
RolandBergeys: Hartelijk dank, was ook mijn geschenk voor mijn lief vrouwtje voor onze huwelijksverjaardag. - sproet
leuk verhaal en vlot om lezen. in de tiende lijn ontbreekt het woordje hij, denk ik: antwoordde hij terwijl (hij ) betaalde;
:))
RolandBergeys: Thx! - henny
Man, jij kunt pareltjes schrijven. Echt genoten van dit verhaal
RolandBergeys: Hartelijk dank! Ik doe dit graag, hé, dat telt. - ERWEE
Eindelijk weer eens een super RB-story
Ik krijg er zowaar een idee bij Roland.
Ben wat aan de late kant vanwege uitgeworpen ankers +wink+
RolandBergeys: Thx, Erwee, voor het lezen en de waardering.
|
