|
< terug
Altijd hetzelfe anders [hoofdstuk 1: Dé Tante part 1 version 1]
Je was een kind
met roerloze ogen
en melktanden
op een driewieler die alle kanten uitschoot
jouw slagschip; de Neptunus.
Je babyvet ruilde je in voor propere pampers
en met een waanzinnige lach trek je bloempotten van de vensterbank
waar je al te vaak met je wenkbrauwen tegen scheerde.
Het is tijd voor wraak.
Je hebt al genoeg powerrangers acrobatisch met de armen zien zwaaien om te weten dat snelheid het enige wapen is tegen de demonen.
Pas ettelijke jaren later zou je beseffen dat ook snelheid een demoon is.
Smalend prop je een restje boterham met materne in je wang, richt je op je tenen en kijkt uit het raam: Wat had die wereld jou te bieden? Een rechthoekig terras en een tuin vol zomertips en stoofpotten, verjaardagsboekets en vriendendiensten en achteraan de mesthoop om het boeltje draaiende te houden.
Je pikt nog snel een halve tas koffie weg achter de rug van de tante.
Ja, dé tante, want er is er zo maar één en ze is je eerste volwaardige herinnering.
Zij hangt aan de telefoon en zegt erg veel 'ja' met een intonatie dat ze het ook niet echt begrijpt en er vooral niets aan kan doen.
Op deze manier komt ze een stuk intelligenter over als mensen die vooral veel 'nee' zeggen op een manier dat ze alles vatten en onder controle hebben.
Daarstraks nog toonde ze, met haar volle huishoudvingers strelend over de wereldatlas, waar vrienden op vakantie zaten. Ze kende de meest tropische namen, al zou ze de plaatsen eraan verbonden nooit zien. Ze had er plezier in en het was mooi dat haar fiets het enige was dat haar ergens bracht en dat dit alles behalve een gemis was voor haar.
Toen je zeven was leerde ze je schaken en begon ze ook met je brutere uitlatingen te lachen. Als je je eigen lichaam weer eens in zijn onmacht gelijk moest geven, legde zij je met veel zorg op de oude sofa, met kussens die volgens jou olfactieve fantasie naar de jaren zestig roken.
Je luistderde naar tapes van klein duimpje en de wereld was niet groter dan het huis dat je nonkel met zijn eigen drukkershanden gebouwd had. Zelfs als je al geen koorts meer had, hield je toch nog even vol dat één bandje en nog wat platte rust wel beter zouden zijn. Zij lachtte met haar waterige ogen achter dikke brilglazen en lokte je de keuken in met koekjes van eigen deeg of anijsbollen, ja die met die tennisrakketjes op.
Ze liet je erwten uit de peul halen en groenten door de passe vite draaien en je voelde je een held omdat je die wereldse taken aankon, hoewel je goed genoeg beseftte dat je een klein kind was.
Een kind dat niet mocht weten wat er te weten was en dat elke avond op tijd moest gaan wakker liggen in bed.
feedback van andere lezers- Magdalena
x
eisenik: =) - sproet
afwachtend naar het vervolg...
liefs, sproet
eisenik: thnx - Ghislaine
Masterart
eisenik: thnx! - minimal
Kinderen beseffen veel meer dan ouders merken, zeer waar en elke avond op tijd moeten gaan wakker liggen, dat herken ik spijtig genoeg .. zeer ellendig.
nagels met koppen hier
gr
mini
eisenik: =) thnx!
|
