Volg ons op facebook
|
< terug
Contactadvertentie (2) op weg met Leonard Cohen
De stapel brieven, tweeënzeventig maal was haar referentienummer op de omslag vermeld. Aan tweeënzeventig zegels had een mannentong gelikt om dan op Albert zijn gezicht te kloppen of te wrijven.
Lucille mocht nu al deze omslagen openen, verdorie, de aardappelschiller ligt nog in de keuken. Ze verschuift de stapel brieven naast zich in de zetel en rept zich naar de keuken. Het mesje is nog niet afgewassen, ze houdt het even onder de kraan en wrijft het dan droog aan de zijkant van haar jeans.
Cohen biedt ondertussen zijn 'Waltz' aan en Lucille besluit om zich door die stapel brieven te walsen. Neergestreken in de zetel, laat ze de stapel brieven naast zich liggen. Welke zal ze eerst nemen, de stapel is ondertussen een witte waaier geworden. Ze sluit haar ogen en laat haar handen kijkwerk doen, ze tast en ze droomt, ze aarzelt en ze verlangt… deze dus. Met de punt van het mes friemelt ze tot ze verder kan met snijden van de bovenrand. Voor ze de brief te voorschijn haalt, draait ze de omslag en bestudeert kort het handschrift. Lucille is voor deze man enkel een referentienummer…ze neemt de brief uit de omslag, hij is netjes in vier gevouwen en met de hand geschreven. De aanhef is veelbelovend: "schattig vrouwtje" en dan komt de reutemeteut, hij is vijfenveertig en pas gescheiden, vader van twee pubers…Lucille weet het al, deze niet. Pubers heeft ze gehad en zo'n schattig vrouwtje is ze niet dat ze er pubers bij neemt. Och, waarom zou ze treuren, er zijn nog eenenzeventig potentieel wachtende. Lucille beseft dat ze selectief zal moeten zijn, te veel aan keuze is ook geen voorrecht. Gelukkig heeft ze geen belofte van antwoord gegeven in haar zoekertje. Op de omslag trekt ze een kruis ten teken dat ze hem gelezen heeft en steekt er dan de brief weer in. Ze legt de omslag naast haar op het bijzettafeltje en nipt ondertussen aan haar glas wijn.
Kijkend met haar handen tast ze de volgende brief af: bingo, een licht grijze eco-omslag, een milieubewuste man? Ook het briefpapier is dito, het handschrift oogt slordig. Deze man had beter voorgelijnd papier gekozen, denkt Lucille. Hij is linksboven beginnen schrijven en is rechtsonder geëindigd, best grappig. De inhoud is navenant, hij springt van de hak op de tak, te chaotisch, geklasseerd.
Nummer drie dan maar, ze trekt zonder nadenken de onderste uit de waaier enveloppen. Deze brief is keurig getypt, hij stelt zich voor als een licht grijzende man, tweeënvijftig jaar, vijf jaar gescheiden en drie volwassen kinderen. Hobby's: reizen, lezen, terrasjes doen en knuffelen. Lucille is verloren en ze droomt weg naar een wereld die echt weg is: knuffelen en geknuffeld worden. Zou het kunnen; de derde brief en al prijs?
Cohen is aan :"I can't forget" en de tranen komen over Lucille haar wangen gepareld. De brief ligt op haar rechterknie, ze leest niet meer, een verdwaalde traan plenst op de brief. Met haar rechter wijsvinger wrijft ze rondjes in de druppel, het papier gaat rimpelen en wordt lichtblauw van kleur. Dit is geen stom brievenspel meer, dit is ziel-horror van de bovenste plank!
Met haar linkerhand neemt ze het glas wijn van het tafeltje en giet het letterlijk in een slok naar binnen. Lucille staat op uit de zetel, de brief glijdt van haar knie op de grond, ze laat hem liggen. Dronken wil ze worden en vergeten, een roes om haar creëren die gemis vervangt. Ze neemt de fles witte wijn uit de koelkast en vult het glas tot aan de rand, ze neemt een grote slok en vult terug bij.
De zitting van de zetel voelt warm aan als ze zich terug nestelt, de brieven blijven onaangeroerd. Cohen fluistert: "I loved you for a long long time…There ain't no cure for love…" Lucille leunt met haar linkerzijde tegen de zetel en trekt haar knieën tegen haar voorhoofd, ze huilt haar hart warm.
De telefoon rinkelt, ze laat bellen en met de afstandsbediening voedt ze haar pijn en laat Cohen nogmaals bevestigen dat er geen medicijn tegen haar pijn is. Ze smeekt, laat deze beker aan mij voorbij gaan en ze reikt hem zichzelf telkens opnieuw aan. De smaak is bitter en toch drinkt ze hem tot op de bodem. Borderliner, genietend of vernietigend van de eigen pijn.
Ze veert recht uit de zetel, zo kan het niet verder. Lucille, licht met haar linkerhand haar rechtermouw op en wrijft het snot en de tranen weg. Het laat een glimmend spoor na.
Uit de Cd-speler verwijdert ze Cohen en wisselt met Nigel Kennedy, ze kiest resoluut voor nummer vijf en drukt op play. Volume op tien en de kamer vult zich met krachtige klanken en Lucille danst met gesloten ogen, de dans van verlangen.
"look at me, see what I've become
Look at me, feminine
Look at me, see what I've become
Look at me, I'm feminine, feminine…"
Bij de laatste klanken wiegt ze nog even na en koestert zichzelf in een omarming.
Lucille is zich bewust dat ze ondanks de tweeënzeventig brieven alleen is, verlaten en in de steek gelaten door wat ooit als een sprookje begon. Wil ze terug een man in haar leven toelaten? Die brieven zijn er, niet één man komt haar leven binnen, maar ze liggen met tweeënzeventig in haar sofa. Lucille had wel eens gefantaseerd over een triootje, maar dit…hoe zou je dit moeten regelen. Alfabetisch gerangschikt, volgens leeftijd, grootte (nee, niet van de piemel, alhoewel) en ze besefte dat haar melancholische bui voorbij was. Lucille lachte en greep naar de telefoon, ze belde haar vriendin. Ciska, nam ogenblikkelijk op en was een en al oor naar het verhaal van Lucille. Ze wou niets liever dan samen met Lucille, de resterende negenenzestig brieven openen, lezen en keuren. We doen het op zijn Frans zei ze, soixante-neuf, ik zorg voor de wijn. Morgenavond om zeven uur ben ik er.
Lucille maakte opnieuw een stapel van de brieven en zocht een lege schoenendoos om ze in op te bergen. Ze kon de stapel onmogelijk in één hand houden en ze glipten weg toen ze de doos wou nemen. Ze gooide ze kriskras door elkaar in de doos en sloot ze met het deksel. Hey, wat was er van die schoenen geworden?
feedback van andere lezers- innerchild
Ik lig al in een deuk bij je tweede zin ... de gedachte alleen al. Geweldig !
"Lucille beseft dat ze selectief gaat moeten zijn" ... gaat = zal ?
En verder ? Benieuwd naar die soixante-neuf ! Morgen misschien ?
sproet: correctie aangebracht, waarvoor mijn dank.
je wordt op je wenken gediend, de soixante-neuf komt er aan!
liefs, trees - Ghislaine
Meesterlijk neergezet.
sproet: langere verhalen schrijven is voor mij een "Duistere sprong" Ghislaine, maar wie niet waagt...
thxs voor de fb, trees - lief
Ciska dacht ik is met C....
klasse dit stuk!
liefs
sproet: Lief, ik heb bewust voor 's' gekozen, omdat het een betekenis heeft, maar je hebt gelijk een lezer weet dat niet. ik ga het wijzigen.
bedankt voor de fb en er komt nog... ;-) - Mistaker
Echt goed! Ook erg leuk dat je songteksten verwerkt in je verhaal. Siska met een S is die van die wafels toch?
O ja: stombrieven spel: stom brievenspel
Liefs,
Greta
sproet: Siska, was ooit een verbond dat ik had met mijn ex-man. ik ga er een 'C' van maken, het is te verwarrend.
ik breng de correctie aan en mijn dank natuurlijk.
;-) - aquaangel
Cohen was hier in NLD laatst nog in concert hoorde ik van een vriend... toevallig geweest?
de grootte van de piemel doet er niet toe, totttttt.......... je de ware grootte hebt ontmoet.. *grinn*
en liefs en graag gelezen xx
succes ga zo door
sproet: Cohen was vorige donderdag in Brugge en ik heb hem inderdaad gezien. het was grandioos!!! het verhaal neemt rond Cohen nog een draai, het is een rode draad.
bedankt voor het lezen. sproet - Klaver4
aha, nog een fan van geschifte Nigel Kennedy !
mooi, ik blijf benieuwd. straks heeft ze zoiets voor als in pina colada escape van rupert holmes, zit de sprookjesman in die hoop
één van mijn zussen (vier...) is ooit eens een nacht op de lappen geweest met den Leonard, in London geloof ik dat het was. eat you heart out, sproet! :o)
psjes
wrijfT ze rondjes
liefs
klaver4
verwijderT ze Cohen
sproet: ik heb de drang om verder te schrijven, maar er komen allerlei leuke en mindere leuke verplichtingen mij storen.
thxs voor de correcties, sproet - iris
Weeral prachtig geschreven.... ontroerend, treffend
één dingetje... je gaat over van de T.Tijd naar de V.Tijd...
Liefs
Iris
sproet: ik ga het nog eens grondig nalezen en die tijden zijn verdomd moeilijk!
liefs, trees - Magdalena
ik ben aan het genieten van dit verhaal!
sproet: ik geniet van het schrijven en droom er over 's nachts!
thxs voor het lezen en dat je geniet!, trees - Rob
Het concert in Brugge was overigens zeer goed, over de aanwezige mannen kan ik niet oordelen.;-)
sproet: hey, ws jij ook op het concert, de max! ik heb hem jaren geleden ook in Gent gezien.
hij zal verder in het verhaal nog een rol gaan spelen!..liefs, sproet - koyaanisqatsi
ziel-horror... dat woord moet meteen in van dale!!!!
sproet: tof woord he! - henny
Beeldend geschreven en ik hop door naar het volgende deel.
sproet: en ik hop: naar de volgende fb...
liefs, trees
|
