|
zoals de beruchte CaptainNorth ?
Want het verlangen dat zowel in Anton als in Nina begint te groeien wordt onmogelijk gemaakt door wat er in het verleden is gebeurd. En het onuitgesprokene staat als een muur elke toenadering in de weg. Het respect van de één voor de vrijheid van de ander maakt hen blind voor elke mogelijke brug.
Het ligt nog vaak op de lippen van Kitty: "Twee handen op één buik." Maar naarmate de jaren vorderen krijgt die zin een wrange klank. Op kantoor werken de twee eensgezind en enthousiast. Maar eens thuis storten ze zich in de leegte van gemis en onvervuld verlangen. Nina leest dikke boeken. Anton schrijft lange verhalen.
Dit verhaal zou allicht terecht gekomen zijn in de halo der vergetelheid, ware het niet dat ik het op een zondag in april, vlak voor mijn twaalfde verjaardag aan de stok kreeg met mijn vader. Mijn slecht rapport en de vele opmerkingen in mijn agenda -want ik was een dromertje dat vluchtte in het lezen en verzinnen van fantastische verhalen en op school was ik er zelden met mijn gedachten bij- brachten mijn ouders tot wanhoop. "Op de landbouwschool zullen ze je volgend jaar wel mores leren!" zei mijn vader en zoals elke zondag moest ik eieren gaan rapen en de koeien naar de wei brengen. Want op zondag mocht mijn moeder rusten. Ik wou niet naar de landbouwschool. Ik wou Grieks, Latijn en muziek studeren. Of naar de zeevaartschool trekken en kapitein worden van mijn eigen leven, zoals de beruchte CaptainNorth. Enfin, dat was wat ik toentertijd beweerde. In werkelijkheid wou ik alleen maar weg. Weg uit de boerderij, weg uit die in mijn ogen achterlijke streek, weg van die eenzame plek en vooral weg van mijn ouders die mijn toekomst beschouwden als hun levensopdracht. De wijde wereld in. Dat zei ik hun ook en ik voegde er doodleuk aan toe dat ze me nooit nog de mest van koeien en kippen zouden doen ruiken en dat ik voortaan nog enkel mijn eigen reet zou afvegen. Wist ik veel dat er een tijd zou komen, zoals nu, hier op mijn studentenkamertje in Groningen, dat ik mijn grond, en zelfs de geur van de stal zou missen. Mijn vader vloekte zijn longen bijna uit. Ik had hem geraakt in zijn wortels en in zijn bloed. Des te meer daar hij mij al die jaren echt als zijn eigen zoon had beschouwd. "Dat heb je met zo een koekoeksjong!" sprak hij schor. En omdat mijn moeder daarop in ellendig snikken verzonk en ik al meer had gemerkt dat er vaagjes werd gedaan over mijn geboorte en over het feit dat ik geen broers of zussen had, blufte ik: "Ik weet wel wat je met dat woord bedoelt. Het geraakt tijd dat je me eens wat meer uitleg geeft over mijn afkomst."
Mijn vader werd bleek. Mijn moeder bleef snikken. Ten slotte vertelde hij me dat hij en mijn ma geen kinderen konden krijgen en dat ik het biologische kind was van tante Nina die ooit ongewenst zwanger was geworden.
Het woord ONGEWENST bleef maar in mijn hoofd hangen. Het zwengelde de enorme vrijheidsdrang die ik van mijn natuurlijke ouders heb geërfd nog veel meer aan. Ongewenst of niet, ik zou mijn eigen leven leiden en ontsnappen uit de beklemming waarin ik me meende te bevinden. Hoe ongerijmd dat ook lijkt …de enige persoon die mij hierbij in mijn ogen zou helpen was de enige persoon die mij écht verstoten had, tante Nina. Zij zou mij begrijpen en ondersteunen. Tenslotte was ze mijn moeder. Zij was een prachtvrouw, onafhankelijk, eigenzinnig, rondborstig en voluit lévend.
Op een avond nam ik de benen met enkel wat geld, een stapel boterhammen en een ongebreidelde zelfzekerheid in mijn rugzakje. De volgende dag arriveerde ik met de eerste trein in Brussel. Toen ik aanbelde bij tante Nina was ik drijfnat van de regen, doodmoe, al een hele poos door mijn boterhammen heen maar in de heerlijke roes van een kind dat zich groot waant.
Mijn ontgoocheling was groot toen tante Nina mij voor de tweede maal afwees. Er was geen sprake van dat ik bij haar kon blijven. Mijn argument dat het maar al te makkelijk was je ei in andermans nestje te droppen en dat ze haar jong moest helpen uitvliegen veranderde daar weinig aan. Mooie tante Nina bleef mij vastberaden en kalm uitleggen dat mijn echte ouders diegenen waren die mij met zoveel liefde en geduld hadden grootgebracht. Ik voelde mij ongewenster dan ooit en in al mijn ellende wou ik ook weten of ze mij dan niet beter gewoon had weggemaakt … Ze zweeg. Zo weemoedig, triest en weerloos had ik haar nog nooit gezien. Mijn bewondering voor deze vrouw die ik zo vreselijk graag mocht, sloeg om in verbijstering. Mijn zelfmedelijden ging erbij kopje onder. Ik was nog een kind, maar plots voelde ik mij een held die mezelf en mijn lieve tante Nina moest verdedigen tegen de hele buitenwereld die het op ons beiden gemunt had. "Ik zou die schoft die mij verwekt heeft wel eens willen in elkaar meppen," zei ik, en hem eens laten voelen wat hij ons heeft aangedaan."
"Sybren," fluisterde ze "Sybren, Anton is geen schoft. Het is niet gegaan zoals je denkt. Het was een geval van … overmacht."
Toen liepen er tranen uit de ogen van tante Nina, dikke, heldere, warme tranen. Ze nam mijn vuisten in haar handen, haalde diep adem en vertelde me het hele verhaal. Ik werd er week van en stil. Ik werd het kind dat ik nog was. Zelfs nu, zes jaar later, kan ik me nog elk woord, elke nuance van haar stem en vooral de gloed in haar blik voor de geest roepen.
De vraag die mij toen op de lippen kwam, heeft niet mijn maar haar leven ingrijpend veranderd: "Waarom vertel je het hem niet gewoon?"
"Misschien ben ik alleen maar bang," antwoordde tante Nina, "bang om in zijn leven ongewenst te zijn." Ze keek mij aan en ik zag dat ze zag dat ik haar begreep.
Mijn vader is Anton nooit geworden. Sinds kort zie ik hem meer als een spitsbroeder. Schouder aan schouder zwervend door de Waalse bossen of door de Friese velden fantaseren we samen over vrouwen en gewenste intimiteiten. We inspireren elkaar tot het schrijven van verhalen in de ijdele poging te verwoorden hoe geweldig interactief het werkelijke leven wel is. We verwekken al wel eens een manuscript dat je ongewenst zou kunnen noemen, gezien geen uitgever erop zit te wachten, maar dat op de wijde wereld van internet zijn eigen leventje leidt.
|
