|
< terug
anonieme agnosten [hfst 2]
Vandaag ontdekte hij dat je met de heteluchtoven-functie in je microgolf ook pizza's kan opwarmen. Dit soort kleine zekerheden boden hem voldoende voldoening om de komende week met een schijnbare glimlach rond te lopen. Eureka! Had hij willen uitroepen, moest hij er niet van overtuigd zijn geweest dat zo een über cliché alleen in flauwe novellen of platkomische series werkt.
Na zijn fungi, die hij steeds donderdagmiddag verobert maar die nu 5 minuten sneller klaar was dan anders, begaf hij zich naar het centrum van de stad, om er wat huishoudelijke prullen te halen en een bezoekje te brengen aan de stadsbibliotheek. Achter zijn hoek, tegenover het politiekantoor, was er ook een lokale boekenschat, maar die was zo beperkt en op absurde wijze ingedeeld, dat hij zich daar voelde als een mol tussen discolampen. Daarom nam hij steeds de benen richting de studentencampus om daar de betere centrale bibliotheek of lokale faculteitsseminaries met een bezoekje te plezieren. Want een man die niet alleen uit academische of professionele noodzaak boeken ontleent en er toch komt, wordt met een warme glimlach ontvangen. Al zal die nooit overdreven zijn of gepaard van geluid, dat past immers niet in de stilte die respectvol tussen de boekenkasten opstuift.
Terwijl hij van voetpad naar kruispunt en over rioolputten en hondendrollen stapt, bedenkt hij zich dat sommige mannen op straat wel erg snel bewegen. Bijna onmerkbaar. Een subtiele snuif nieuwsgierigheid kriebelt vanuit zijn neusvleugels tussen zijn wenkbrauwen, die even fronsen, om achteraan zijn hoofd in een ontladende zucht op te lossen; ach, "das andere ist anders". Waarom sommige mensen naar onbestaande antwoorden lijken te zoeken of lijken te vluchten van hun schaduw, dat is zo een vraag met een onbestaand antwoord.
Zo maakte hij zich vaak van dingen af. Het hoofd kort schudden, al wil je een minuscuul metalen balletje in het gepaste gaatje krijgen, en denken 'het boeit niet'. Hij was immers nooit in staat geweest langer dan nodig bij dingen stil te staan en de ene keer dat hij zichzelf in vraag gesteld had, had hij vier dagen intensieve therapie nodig om van de twijfel verlost te geraken.
Plots merkt hij dat ook hij sneller wandelt dan nodig is en dat de omstanders en passanten zo goed als onbelangrijk geworden waren, dat ze enkel in zijn ooghoeken voorbij gleden als beelden die je door het raam van de trein ziet die te snel langs huizen en bomen passeert om iets vorm te kunnen geven. Niet alleen was hij in zichzelf opgelost, ook voelde hij de noodzaak zich ergens te begeven waar hij nog niet eerder geweest was. En bijna had hij de bocht richting Osse en Paardemarkt gemist.
Verbouwereerd glipt hij nog snel Kassa4 binnen, een bruine kroeg die doorheen de jaren wat aan gezelligheid had ingeboet ten koste van de populariteit. Koffie zal me redden, denkt hij.
De figuur achter de bar, waarvan de omschrijving ergens tussen die van meisje en vrouw valt, kijkt hem sluw en geamuseerd aan. Als men zich een vreemde voelt zal men sneller in de portefeuille tasten om zich als goede klant te profileren en zij weet dat beter dan een ander. Ze kapt een assebak leeg in een overvolle vuilniszak en zet haar handen in de zij, alsof ze een linedance zal beginnen.
Koffie, alstublieft.
Klein of groot?
Klein is goed.
Te veel cafeïne en hij loopt nog sneller over de baan.
Tijdens het wachten merkt hij andere bezoekers op. Alsof ze nu pas in de ruimte verschijnen. In dit besef wil hij onopgemerkt blijven, hij is alles behalve in een sociale bui en heeft geen zin in oogcontact.
Eén euro zestig alstublieft.
Uit de tunnel van geforceerd sociaal isolement gezogen, merkt hij plots ook de radio op. Nirvana - Oh me. Hij graait in zijn zak om het gewoontegetrouwe zwerfgeld op te vissen, maar voelt enkel een gebruikte zakdoek. Dan maar briefgeld. Als hij met de hand over de achterzak gaat merkt hij dat zijn portefeuille er niet zit. Hij kan zich anders nog perfect herinneren dat hij die in het naar buiten lopen af de kast graaide en met de spontaniteit van een getrainde hond in zijn achterzak liet glijden.
Een lichte adrenalinestoot maakt zijn hoofd te klein voor het bloed dat er in zit en zijn beeld wordt wazig. Geen reden tot paniek, zegt hij met een innerlijke radiostem tegen zijn lichaam. Helaas heeft dat lichaam zelden geluisterd. Niet toen hij wou stoppen met groeien, niet toen hij zich wou besparen te braken, niet toen de hoofdpijn ondraaglijk werd en al helemaal niet als hij wenste niet vroegtijdig te ejaculeren. Ook nu schakelt het zich los van zijn verlangen en als in een film ziet hij zichzelf tegen de grond dwarrelen als een touw dat men loslaat.
feedback van andere lezers- matahari
Heb je dan in natura betaald of liedjes gezongen en met je petje rondgegaan?
liefs matahari
PS. met natura bedoel ik natuurlijk de afwas doen
eisenik: :) - Magdalena
IK ging plat van het lachen bij 'die ene keer dat hij zichzelf in vraag stelde' en dan 4 dagen intensieve therapie nodig had!
Amaai dit is BOEIEND! Boeiend verhaal, boeiend geschreven, prachtige beeldspraak (zichzelf tegen de grond zien dwarrelen als een touw dat men loslaat).
Ik hoop dat je de vriendelijkheid hebt om morgen te schrijven hoe dit afliep!!
Volgens mij is DIT wat je noemt 'literatuur'.
Benieuwde groetjes,
Karine
eisenik: =) - koyaanisqatsi
Afwassen dan maar??
eisenik: =)
|
