Volg ons op facebook
|
Beestig verhaal (voorlopige titel)| Mistaker | 22/3/2012 - 07:55 | | Ook ik ben een volger! | | geert | 20/3/2012 - 16:35 | | Ik ben gekluisterd tegen mijn beeldscherm, blijf zo voortdoen! | | Wee | 3/3/2012 - 09:59 | Ik volg!
x | | MarieChristine | 26/2/2012 - 16:02 | Gealarmeerd door de komst van de postbode , spitste Preciosa de oren. Uit ervaring wist ze dat zijn komst bij hen thuis meestal een huilbui van Astrid tot gevolg had. Daarom zou ze het liefst naar voor springen en luid blaffend de man in uniform verjagen. Wat belachelijk dat Bandiet door hem geaaid wilde worden! Haar ogen zochten steun bij Bas.
Ook Astrid was er niet gerust in. De laatste tijd voelde ze paniek opkomen wanneer er weer eens een aangetekende brief bezorgd werd.
Nauwlettend hield ze Jessy in 't oog. Die bleef rustig en leek zelfs blij met de brief. Zou er goed nieuws in staan? En welk nieuws dan wel? Zou Jessy er iets over vertellen?
Ongeduldig en zeer benieuwd wachtte ze af. | | elpe | 22/2/2012 - 10:05 | Jessy, die de voordeur open deed, zag de postbode staan die zich vriendelijk voorstelde en een aangetekende brief overhandigde. De hondengeluiden, die vanuit de tuin doordrongen tot aan de voorkant van het huis, deden de echter man terugdeinzen. Menigmaal was hij aangevallen en zelfs gebeten door een hond. Jessy schrok van de reactie van de man en besloot om daar onmiddellijk iets aan te doen.
Nog voor ze de aangetekende brief in ontvangst nam spurtte ze naar achteren, haalde Bandiet uit de roedel en lijnde deze aan. Ze wist dat Bandiet een superzacht karakter had en zich zeer rustig zou gedragen bij de postbode. Toen deze Bandiet zag aankomen deed hij drie stappen achteruit maar Jessy stelde hem dadelijk gerust.
Bandiet, in al zijn assertiviteit, kwam rustig aangewandeld en liep met zijn neus omhoog, de blik afgewend, naar de postbode. Zachtjes stootte hij diens hand aan en vroeg op die manier om een aai.
../..
| | elpe | 7/2/2012 - 21:03 | OK, Sylvia ...aan jou de eer..
(PS MC Hoe was de reis....toch zeker stof voor een kort verhaal....?) | | MarieChristine | 7/2/2012 - 18:05 | | Wij zijn weer thuis , en ik zal zoals gewoonlijk na Silvia mijn bijdrage schrijven. | | elpe | 24/1/2012 - 18:32 | dan zetten we het verhaal veertien dagen "op rust" en wachten we een bericht van jou af als je terug bent.
Maak er een mooie reis van in Andalusië....
grtz
Luc | | MarieChristine | 24/1/2012 - 18:04 | | Ik kan even niet meedoen , want wij vertrekken voor twee weken naar Andalusïe. | | elpe | 23/1/2012 - 23:14 | wie volgt?
| | elpe | 13/1/2012 - 09:53 | Dames,
Het 6e deeltje van ons beestig verhaal werd gepubliceerd.
Grtz
Luc | | elpe | 13/1/2012 - 09:41 | Louis zat er bij en keek er naar. Zijn inbreng bleef beperkt tot het nippen van z’n koffie en het instemmend beamen wat de anderen zegden. In bijzijn van zijn moeder, de barones, voelde Louis zich altijd zo klein en kwetsbaar, niet dat dit anders beter aanvoelde maar toch, bij haar was het helemaal “down the ladder”. Hij rolde zich helemaal terug in zijn eigenste ik. Daar voelde hij zich veilig.
Bas daarentegen liet uitgebreid zijn neus z’n werk doen. Ondertussen kan hij zowel Bandiet als Preciosa rekenen onder zijn vrienden. Zijn triestige blik en lange flaporen vielen in de smaak van Preciosa, die het innerlijke van zijn “hond zijn” doorzag. Voor haar had hij een boontje.
Bandiet daarentegen is een toffe speelse rebel, een vriend om mee te dollen. Deze maakte er steeds weer een spelletje van om Bas in z’n oor te bijten en dan op de vlucht te slaan, wetende dat hijzelf toch tien keer sneller was. In de kleine, maar prachtig ingerichte tuin was het een kabaal van jewelste toen deze twee achter elkaar aanzaten. Preciosa bekeek hen vanachter de glazen verandadeur en kreunde zachtjes.
Het gerinkel van de deurbel deed alle hondenoren spitsen
../..
| | MarieChristine | 9/1/2012 - 18:37 | "Wat is het hier gezellig", verzuchtte Astrid , toen ze met z'n allen rond een grote tafel gingen zitten. Ze keken recht in de veranda die achter het huis gebouwd was. Daar gaven twee jonge meisjes enkele kleuters een fruitpapje , schattige peuters met blonde krulletjes kropen over de mat en een baby deed een dutje in zijn park. De poezen soesden en genoten achter het glas van de zon.
Jessy was in de weer met koffie en frisdrank , en vertelde terloops dat ze onthaalmoeder was ; sinds kort had ze enkele kinderverzorgsters in dienst genomen om haar te helpen.
Na wat gebabbel over alledaagse dingen besloot Astrid dat het tijd werd om het heikele onderwerp ter sprake te brengen. Terwijl ze zich tot niemand in het bijzonder richtte begon ze met een onvaste maar vriendelijke stem : "Ik zou jullie iets willen vragen. Omdat ik onlangs gescheiden ben zoek ik dringend werk. Mijn droom is om honden te fokken. Maar omdat ik niet over een startkapitaal beschik vrees ik dat het bij een droom zal blijven. Mocht iemand van jullie hulp nodig hebben bijvoorbeeld als gezelschapsdame of als kinderoppas , op mij kan je rekenen."
In spanning wachtte ze of iemand zou reageren. | | silvia | 4/1/2012 - 21:02 | Jessy aanschouwde de chaos met een mengeling van leedvermaak en ontzetting, maar met haar nuchtere verstand en praktische ingesteldheid nam ze onverwijld de touwtjes in handen.
Met een hoffelijk gebaar hielp ze de arme barones overeind, kalmeerde Bas en droeg Preciosa over aan de armen van Astrid. Ondanks haar spontane afkeer van deze laatste, had ze er in de gegeven omstandigheden toch wel mee te doen en in een opwelling sprak ze het ontredderde groepje toe.
"Mensen, dit gaat hier helemaal fout, mevrouw, bedankt voor het aanbod, maar in deze toestand laten ze ons in geen enkel etablissement binnen. Ik woon hier vlak om de hoek, kom gewoon gezellig allemaal bij mij een kop koffie drinken, dan kunnen we gelijk een beetje kennismaken met elkaar" | | elpe | 4/1/2012 - 08:28 |
Bas z’n neus verried hem niet, hij herkende deze dadelijk en herinnerde zich het huis en de stallingen waar hij met z’n broers en zussen opgroeide. De grote weide en de bossen achter het huis staan nog diep gegrift in zijn geheugen. Daar kon hij zich tenminste uitleven en konijnen achternajagen.
Aan de uitgang van het park trekt Bas zich met een stevige ruk los van Louis en rent als een bezetene naar “de barones” die deze onverwachte uitbraak niet had zien aankomen. Pardoes struikelt ze en valt achterover in het gras met Bas naast zich, likkend aan haar handen. Het paniekerige geroep van Louis, dat overstemd wordt door het luid geblaf van de andere honden, verdwijnt in het niets.
../.. | | MarieChristine | 24/12/2011 - 14:06 | "Make , wat een verrassing," hoorde Astrid een mannenstem mompelen.
Terwijl aaide de barones Bandiet , glunderde Jessy , probeerde Astrid haar hond te fatsoeneren met een nat tissuetje en piepte de Maltezer.
"Wat een bende" , verzuchtte de barones. Ze had meteen spijt dat ze gekomen was , want ze vreesde dat met deze onopgevoede bandieten helemaal geen fokprogramma kon gestart worden.
Toch vroeg ze sportief :"Komen jullie mee naar de tearoom van het Grand Hotel? Ik trakteer."
Met z'n allen verlieten ze de hondenweide. De viervoeters waren weer netjes aangelijnd en dribbelden braaf naast hun baasjes. Stiekem hoopten ze op een klontje of een koekje met een frisse slok erbij. | | silvia | 19/12/2011 - 20:57 | Jessy wist niet waar ze het had. Verbaasd keek ze toe hoe de deftige dame van de Bentley uitstapte en vervolgens niet alleen Astrid, maar eveneens Louis bleek te kennen. Haar verbazing maakte snel plaats voor een binnenpretje van formaat, toen ze vanop de zijlijn meemaakte hoe de deftige dame Max, de parkwachter, ongegeneerd de mantel uitveegde. Als een onvervalste Spaanse furie zette ze hem op zijn plaats, waarop het slachtoffer van haar woede eieren voor zijn geld, en tegelijkertijd het hazenpad koos.
"zo, daar zijn we voorlopig van verlost" was haar droge commentaar, en in één beweging keerde ze zich naar Jessy toe. "en wie mag dit schatje dan wel zijn ?" Wie het schoentje past, trekke het aan, gniffelde Jessy, zich er bescheiden van bewust dat niet zij, maar Bandiet, het betreffende schatje was. | | silvia | 17/12/2011 - 09:28 | | ja hoor, hebben onze fans weer wat te lezen :-) | | elpe | 17/12/2011 - 09:14 | hi hi, ongelooflijke wendingen......
zal ik dit stukje nog eens publiceren dames?
grtz
Luc | | MarieChristine | 16/12/2011 - 20:33 | Met kleine, zenuwachtige pasjes trippelden Astrid en Preciosa door het park. Over een kwartiertje hadden ze een afspraak met barones de Cauter in de tearoom van het nabijgelegen Grand Hotel. Vanmorgen had de barones getelefoneerd om te zeggen dat ze in de stad moest zijn om haar zoon te bezoeken en dat ze het wel leuk zou vinden om Astrid nog eens te ontmoeten. Hoewel dit positief nieuws was, bracht het voor Astrid toch de nodige spanning mee. Ze piekerde erover of het gesprek wel soelaas zou brengen en of Preciosa zich wel deftig zou gedragen.
Toen ze in gedachten verzonken het hekje van de hondenweide opende schrok ze van het ongewone tafereel : een rare parkwachter schopte naar twee losgeslagen, grommende honden. Preciosa snokte zich bliksemsnel los en storte zich in het gewoel om haar vrienden te helpen. Woest beet ze zich vast in de kuit van de parkwachter , waarbij haar nieuwe lakleren jasje scheurde.
Op de parking naast de hondenweide stopte een Bentley. De chauffeur met kepie opende het achterportier en liet een dame uitstappen met op haar arm een hagelwit Maltezertje. De barones was gearriveerd en keek hun richting uit. Verbaasd zag ze niet één, maar twee bekende figuren. | | silvia | 15/12/2011 - 19:44 | "Bandiet, zit" commandeerde Jessy, maar de blik op Max, die met veel machtsvertoon en hielgeklak kwam aanzetten, deed haar zelfvertrouwen wankelen. "wat een engerd", dacht ze en ze kon zich maar met moeite bedwingen, of ze had deze woorden hardop uitgesproken. Bandiet gromde en trok onstuimig aan de leiband, daarbij aangemoedigd door de andere hond, en samen vormden ze front tegen de vijand.
Tot overmaat van ramp kwam in de verte ook de salonhond aangetrippeld, in onvermijdelijk gezelschap van die volgeladen kerstboom, die voor zijn vrouwtje moest doorgaan. Tot haar groot afgrijzen zag Jessy dat het mormel (de hond, niet het vrouwtje) deze keer niet alleen een lakleren jasje droeg, maar eveneens met een compleet misplaatst halssnoer van roze parels getooid was. Jessy trachtte wanhopig haar gezicht in de plooi te houden, maar er borrelde een onbedwingbare lach naar boven, die enkele tellen later uitmondde in een slappe lach. | | elpe | 13/12/2011 - 11:45 | Het was weer zo'n dag, weet je, waarin alles verkeerd liep en je constant Murphy tegenkwam.
Bij zijn wandeling aan de hondenweide trok Bas in de richting van het geurspoor een bruine labrador. Na de nodige ruik- en snuifoefeningen -aan voor en achterzijde- kwam er een licht gegrom van zijn opponent en reageerde Bas met een nog diepere grom.
Een ruk aan zijn leiband trok hem weg van Bandiet, maar een autoritaire roep van een andere man deed hem echt in elkaar kruipen. Bas zag dat er een man op hen afgestapt kwam en door zijn houding heel wat agressie etaleerde. Naast Louis plaatste hij zich klaar om een aanval van deze zwart/groene verschijning te poneren. Uit zijn ooghoek zag hij dat Bandiet, aan de leiband van zijn bazin op juist dezelfde manier reageerde.
| | elpe | 7/12/2011 - 13:11 | Max wandelde, in zijn zwart/groen uniform, met stevige stappen door ZIJN park. De borst vooruit, de kin omhoog en z’n duimen achter de clips van zijn altijd opgeblonken koppelriem.
Het kappen van zijn hielen ging niet ongehoord voorbij. Een bejaard koppel keek de bijzondere verschijning met ongeloof aan.
Je hoorde nog net de man tegen de vrouw zeggen dat “den duits” terug was gekomen. Schuddend met hun hoofd keerden ze de man de rug toe en verdwenen in de luwte van de grote eiken- en berkenbomen van het park.
Max had daar géén oog noch oor naar, maar wel naar het tumult aan de hondenweide.
Hij zag van op een afstand dat een kleine, meerkleurige, jachthond in de clinch lag met een donkere labrador. Doordat beide dieren aan de leiband vasthangen, zag hij hoe hun baasjes de dieren trachten uit elkaar halen.
Hij versnelde de pas en riep iedereen aan de hondenweide tot de orde. Hij plaatste zich tussen beide honden en hun baasjes in en vroeg, met een autoritaire stem, wat er aan de hand was.
../.. | | MarieChristine | 25/11/2011 - 13:17 | Astrid piekerde erover hoe ze haar financiële problemen zou aanpakken. Een diploma had ze niet en om te solliciteren bij het modellenbureau waarvoor ze voor haar huwelijk even gewerkt had was ze nu te oud. Ze speelde al een tijdje met het idee om honden te fokken, maar ze kende dit wereldje niet. Wel herinnerde ze barones de Cauter , de beste vriendin van Irma , haar ex-schoonmoeder , die verhalen vertelde over de kampioenen uit haar staL (zowel honden als paarden) en over de sommen die ze ermee verdiende. Ze moest haar maar eens een brief schrijven.
Geachte Barones,
Hoe gaat het met u ? Hopelijk stellen u en uw man het uitstekend.
Omdat ik altijd de beste herinneringen heb bewaard aan onze gezellige namiddagen bij Irma durf ik u een verzoek doen : mocht u er zin en tijd voor hebben kunt u mij eens verblijden met een visite? Ik heb namelijk het plan opgevat om honden te fokken en u kan mij als geen ander hierbij helpen. Misschien kunnen we een lucratieve samenwerking op poten zetten.
Hopende op een spoedig antwoord groet ik u met de meeste hoogachting,
Astrid Delahay.
P.S. Mocht u liever telefoneren : 0496/304050. | | silvia | 24/11/2011 - 09:35 | leuk dat ons verhaal gevolgd wordt, dat is de beste stimulans :-)
bedankt Wee en Mistaker voor dit hartje onder de riem !
groetjes | | Mistaker | 24/11/2011 - 09:24 | | Ik volg ook hoor, het is en blijft een leuk verhaal. | | Wee | 23/11/2011 - 19:54 | Great! Ik blijf volgen.
x | | silvia | 23/11/2011 - 17:14 | ja hoor, zeker weten :-)
't wordt nog spannend : gaat Jessy met haar nieuwe centen een megavilla kopen, gaat ze verre reizen ondernemen of koopt ze een peperdure outfit voor Bandiet....
't is was even moeilijk voor mij de afgelopen weken maar de inspiratie komt geleidelijk aan terug !
Blijven lezen dus beste fans :-) | | silvia | 23/11/2011 - 17:13 | | h | | elpe | 23/11/2011 - 17:12 | hupla daar gaan we weer......
| | silvia | 22/11/2011 - 19:21 | | Jessy geloofde haar eigen ogen niet. Elke zenuw van haar tengere lichaam was tot het uiterste gespannen terwijl ze ongelovig naar het resultaat van de lottotrekking keek. De eerste vier cijfers had ze juist, dit was haar nog nooit overkomen. Bandiet lag aan haar voeten en voelde feilloos de gemoedstoestand van zijn bazinnetje aan. Zachtjes kwispelend kwam hij overeind en likte vriendelijk aan haar hand. Verbijsterd telde Jessy verder, 5, 6, ze had de 6 cijfers juist ! Dit betekende dat ze zomaar eventjes de superpot van 18.000.000 Euro gewonnen had ! Dit kan niet, bleef ze als een mantra herhalen, terwijl ze keer op keer de cijfers op haar formulier controleerde. Ze kneep zodanig hard in haar arm dat de tranen haar in de ogen sprongen en uiteindelijk drong het langzaam maar zeker tot haar door dat ze vanaf nu ongelooflijk stinkend rijk waren ! Duizelig van vreugde greep ze haar mobieltje om haar man, die net aan zijn late dienst begonnen was op de scheepswerf, het onvoorstelbare nieuws te melden. | | elpe | 18/11/2011 - 15:41 | beste beestigaards,
als jullie geen zin meer hebben om verder te schrijven dan vrees ik dat het "beestig verhaal" bij deze een vroege dood zal sterven (zoals GoNo al eerder aankondigde).
Tot 30 november 2011 zal ik nog even wachten ...en dan .... zien we wel.
grtz
elpe | | elpe | 3/11/2011 - 07:07 | Dames ???
| | elpe | 25/10/2011 - 18:52 | Toen Louis die ochtend zijn postbus leegde, was daar een grote zijdeachtige envelop bij met, op de linkerbovenhoek, een kunstig getekend en uitgewerkt, familieschild gedrukt. Op dit familieschild stonden twee jachthonden en een jachthoorn afgebeeld, op een groene achtergrond. Van zijn grootvader had Louis geleerd dat zijn familie, afkomstig uit de Vlaamse westhoek, gekend was als uitstekende kwekers van het hondenras Basset artésien normand. Zijn over-overgrootouders waren in de adel verheven door koning Leopold.
Hij opende de omslag en stelde tot zijn verbazing vast dat zijn moeder overmorgen op bezoek kwam. Pareltjes zweet kwamen ter voorschijn op zijn voorhoofd. Het was nochtans frisjes in de hal. Hij vroeg zich af hoe hij alles zou organiseren om zijn moeder, de barones, zoals ze door de dorpelingen in de regio Zillebeke, met de nodige égards te ontvangen. Zeker zou ze Bas en hemzelf aan een controle onderwerpen. Hij hoorde de vragen al op hem afkomen. "Waar is de vrouw des huizes en kan je er geen houden? Waarom woon jij niet op een groter appartement of in een huis? Heeft Bas al voor nakomelingen gezorgd en zijn ze wel raszuiver……… ". De moed zonk hem in de schoenen. Met een gezicht dat meer leek op dat van Bas dan van een normale mens, sleurde hij zich terug naar zijn flat. Het gezegde, dat honden en hun baasjes na enige tijd op elkaar gaan gelijken, is nu zeker van toepassing op Bas en Louis.
Bas kwam hem blij kwispelend tegemoet gewaggeld aan de deur van het appartement en plotseling viel het Louis te binnen dat Bas, als hij hem uitlaat in het park, steeds naar een mooie Greyhound liep. Louis kon zich zo het gracieuze bazinnetje van deze Greyhound voor de geest halen. Een warme gloed overviel hem en hij nam zich voor haar de volgende keer aan te spreken.
| | elpe | 21/10/2011 - 20:57 | | niet vergeten dit deel gaat over "blijdschap"....... | | elpe | 21/10/2011 - 20:54 | | ik zal dit deeltje posten bij verhalen...... | | Mariechristine | 21/10/2011 - 19:13 | Preciosa lag onrustig te soezen op haar mat. Ze wist dat Astrid een slaappil had doorgespoeld met een halve fles Moscatel en dat zij dus weer , tegen haar zin , de rol van waakhond moest spelen. Ze kreeg er nachtmerries van : soms spookten joelende kinderen door haar dromen , en een enkele keer zag ze een nare man in een leren pak met rammelende kettingen.
Ding-dong.
Had ze dit echt gehoord of droomde ze nog? Ze stond te trillen op haar poten, de staart naar beneden, de oren gespitst. Ze rook dat er iemand voor de deur stond. Zachtjes jankend liep ze naar de slaapkamer en duwde haar natte snoet tegen de ontblote voet van Astrid. Geen reactie. Ze sleurde het laken weg. Astrid reutelde even , maar sliep verder.
Ding-dong.
Door het dolle heen liep Preciosa nu woest blaffend naar de deur. Niemand , geen buur , geen deurwaarder , geen ex zou ze haar territorium laten betreden. | | elpe | 21/10/2011 - 07:19 | | oké, we zijn terug vertrokken.... | | silvia | 20/10/2011 - 20:50 | | correctie : een jonge hond moet nu eenmaal opgevoed worden... | | silvia | 20/10/2011 - 20:48 | oké, hier gaan we dan :
Bandiet had postgevat naast het wiegje waarin de jongste telg van het gezin vredig lag te slapen. Hij voelde zich persoonlijk verantwoordelijk voor het wel en wee van al zijn "baasjes" maar instinctief wist hij dat dit kleine wezentje volledig weerloos was en zijn trouwe hondenkarakter verplichtte hem tot extra waakzaamheid. Aan de andere kant had hij nog wat goed te maken tegenover Jessie. Hij was na de stortbui van deze middag weer eens met zijn vieze modderpoten regelrecht de woonkamer binnengestormd, en was in zijn jonge-honden-enthousiasme regelrecht in de divan gesprongen. Een uitspatting die Jessie absoluut niet kon waarderen en die hem bijgevolg een stevige uitbrander had opgeleverd. Dus lag hij nu zielig te wezen met zijn kop op zijn poten, één en al schuldbewust berouw uitstralend, af en toe een diepe zucht slakend en een intens triestige blik op zijn bazinnetje richtend. Deze laatste was al lang weer vertederd door haar Bandiet, maar een jonge hond moet nu eenmaal opgevoerd worden, dus probeerde ze hem nog even te negeren in de hoop dat hij zijn lesje nu wel geleerd had. | | silvia | 20/10/2011 - 20:37 | | hallo medeschrijvers en fans :-) ik laat jullie niet in de steek hoor, mijn leventje was een beetje hectisch de laatste tijd maar dat lijkt nu in orde te komen, dus ik ben volop aan 't broeden op mijn aandeel in 't verhaal - binnen een paar dagen lukt dat wel ! | | elpe | 16/10/2011 - 20:33 | Ik hoop van niet....we wachten in feite op één van onze schrijvers....anders zullen we wel een oplossing vinden...
bedankt om te lezen | | GoNo2 | 15/10/2011 - 21:01 | | Sterft " een beestig verhaal" een vroegtijdige dood? | | elpe | 25/9/2011 - 12:48 | Wee , jij krijgt van mij al een "high-poot" hoor !!!
| | Wee | 25/9/2011 - 12:48 | Ik volg jullie op de poot hoor!
| | elpe | 24/9/2011 - 20:50 | Het geluid van kappende hielen van de ijzeren plaatjes onder zijn army-boots op de betonnen vloer en het rammelend geluid van blinkende kettingen geven hem warme zweterige rillingen.
Max is een leatherboy.
In de club, sinds kort herdoopt tot “The Boots”, kan hij in het halfdonker zijn geaardheid helemaal ten toon spreiden bij z’n geloofsgenoten. De geur van olie en leder geeft hem momenten van extase, iets wat hij bij zijn dagelijkse opdracht in het park niet heeft.
Alleen het rammelen van de ketting is voor hem een statement dat onder “geloofsgenoten” dadelijk herkend wordt.
III.- Blijdschap.
Bas kreunde van genot, je zou voor minder. De wekelijkse kuisbeurt van zijn superlange flaporen deed deugd. Terwijl Louis in zijn rechteroor zat te peuteren bewoog zijn rechterachterpoot systematisch mee alsof hij zelf aan z’n oor stond te krabben…..hm.
Hij vleide zich neer op de schoot van Louis en verzonk in gedachten. Die blondine in het park verscheen in zijn dromen. Als twee verliefden liepen ze achter elkaar aan, in slowmotion, op groene wolken. Hij kon haar ruiken, hij kon haar vastnemen, hij kon haar likken ….. tot plots een stem hardop riep “etenstijd” en de zeepbellendroom als het waren stukbarste.
Dan maar eten dacht Bas, een goed vervangmiddel, alleen niet goed voor mijn lijn.
| | MarieChristine | 19/9/2011 - 18:45 | | Elpe, ik denk dat jouw hond zijn duit (drol) in het zakje moet doen. | | elpe | 19/9/2011 - 15:21 | Wie geeft het volgende startschot...... welke hond wil eerst een d......in het zakje doen??
.....
grtz
Luc | | MarieChristine | 10/9/2011 - 19:56 | | Correctie : In gedachten verzonken keek Astrid vanop haar balkon over de daken van de oude stad. | | MarieChristine | 10/9/2011 - 19:53 | In gedachten verzonken keek Astrid over de daken van de oude stad. Ze rookte weer.
Hoe was het zo ver kunnen komen dat Philip er van door was met haar beste vriendin? Waarom weigerde hij alimentatie te betalen en waarom had ze nooit geweten dat hun villa op naam van zijn zaak "Diamonds N.V." stond?
Al haar persoonlijke bezittingen had ze verkocht. Ex-Jaguar , ex-juwelen. Ex.
De krassen op haar ziel deden pijn ; de eenzaamheid woog zwaar.
Ze aaide haar hond. | | silvia | 8/9/2011 - 16:27 | | Jessie woonde net om de hoek van de hondenweide. Lekker makkelijk, hoefde ze niet te ver te lopen om Bandiet uit te laten. Ze had het zo al druk genoeg met haar 4 jongens, waarvan de oudste 10 lentes telde en de jongste 6 maanden. De jongste was een ultieme poging geweest om haar hartenwens in vervulling te laten gaan, namelijk de geboorte van een dochter, maar het lot had anders beslist. Desondanks waren haar man en zij dolblij met deze nieuwe zoon, die door de grote broers vanaf dag 1 verschrikkelijk werd verwend. Tijdens deze laatste zwangerschap had ze afscheid genomen van haar baan als verkoopster in de hippe kledingwinkel in het shoppingcenter en sinds enkele dagen was ze aan haar nieuwe carrière als onthaalmoeder begonnen. Een hele hap, zou je denken, maar Jessie was dol op kinderen en op beesten en draaide haar hand niet om voor een mondje meer of minder. Bandiet werd een half jaar geleden toegevoegd aan het drukke, chaotische, maar zo gezellige gezin. Tijdens een bezoekje aan het asiel stal hij onmiddellijk het hart van het voltallige gezin, en werd prompt aangesteld als kapitein om de 2 katten onder de duim, lees poot, te houden. | | elpe | 4/9/2011 - 10:42 | Beste beestigaards - vakantie voorbij - we zijn terug vertrokken.
misschien kunnen we nu eerst de menselijke karakters een belichten en nadien terug doorgaan mat de honden mat als tussenbindsel de parkwachter???
Als het goed is voor jullie dan publiceren we per "groter geheel" onder de verhalen. ???
Hier is mijn eerstvolgende bijdrage...
aan jullie de eer ....
II.- Louis, Astrid & Jessie :
“Louwieke van de belastingen” zo werd hij door alle buren in het flatgebouw genoemd. Nu ja, genoemd was een groot woord, want met de meeste onder hen had Louis nauwelijks contact; en zo een grote prater was hij dan ook weer niet. De meesten buren kenden zelfs zijn volledige naam niet want op het belletje in de hall stond “de Cauter L” genoteerd. Ze moesten eens weten dat hij de kleinzoon is van wijlen Baron Yper de Cauter uit het Westvlaamse Zillebeke dacht hij bij zichzelf. Elk jaar rond de maanden april en mei dan kenden ze hem wel hoor, dan moest hij hun belastingsbrieven invullen.
Sinds zijn relatie, nu twee jaar geleden, met de extraverte Marie-Therèse op de klippen liep ging alles bergaf. Hier en daar had hij nog wel contact maar het bleef bij praten en een sporadisch emailtje. Wat een geluk dat hij zich nog kon vastklampen aan z’n beste vriend Bas, een vriend die altijd klaar stond om te luisteren.
../..
| | elpe | 22/8/2011 - 06:55 | THX ffb maar je bent nog altijd welkom om een karakter mee in de vullen, we zijn nog maar juist gestart en nu ff in retraite met de vakantieperiode.
grtz Luc | | tessy | 21/8/2011 - 23:10 | | Ik ben benieuwd naar het vervolg van dit verhaal, maar denk dat het beter op de site onder verhalen staat dan op het forum. | | MarieChristine | 23/7/2011 - 19:51 | "Wat een hondeweer", dacht Astrid chagrijnig. Op beeldige pumps met knalrode hakjes de plassen vermijden was niet eenvoudig. Toch trippelde ze zo vlug mogelijk naar een oude eik en hoopte dat zijn bladerdak haar wat beschutting zou geven. Jaloers keek ze de sportief geklede vrouw na.
"Straks ga ik laarzen kopen", plande ze, "en een impermeabel. Misschien ee aangepast hoedje erbij?" Een bezoek aan haar kapper zou niet meer voor vandaag zijn. Preciosa moest zeker eerst in bad voor ze ermee naar de dierenarts ging. Had ze haar maar eerder de prikpil gegeven ; een nest bastaards was wel het laatste wat ze wilde.
Toen de bui even afnam stapte Astrid moedig over de beslijkte paden. "Preciosa, Preciosa..."
In de verte hoorde ze die gekkin haar bandiet roepen. | | elpe | 23/7/2011 - 09:23 | Titel : ………
I.- Ontmoeting:
Bas kwam opvallend mistroostig aangelopen in het park. Louis, zijn beste maatje, had op hun flat een halfuur naar hem zitten staren en géén woord gezegd. Hij leek wel een zombie. Zelfs hij, “Bas de trieste” zoals hij al wel eens werd genoemd, was er stil van geworden. Na wat aandringen en het aantonen wat hij juist verlangde, waren ze er samen op uit getrokken naar het park. De warmte van deze voorjaarsdag had hem afgemat in hun aircoloze flatje en de nieuwe buitenlucht deed hem goed.
Frisse lucht opsnuivend nam hij zijdelings de geur waar van een vreemd iets. Aan het poortje werd het duidelijk. De concurrentie was al toegekomen en stond op 10 meter van hem vandaan. Een diep zacht gegrom kwam uit zijn diepste ik.
Het onderwerp van zijn ergernis kwam argeloos de weide opgestoven, enthousiast zijn bazinnetje, een frêle blonde schoonheid van voor in de dertig, aan zijn leiband meeslepend. De hond in kwestie, een chocoladebruine labrador, was de puppieleeftijd nog maar net ontgroeid en leek enkel te bestaan uit poten en een onweerstaanbaar sympathiek koppie.
"Bandiet, je laat me nog verongelukken" hijgde het bazinnetje buiten adem, "ik hoop dat ze je wat manieren bijbrengen in de hondenschool". Bij het woord hondenschool versomberde de blik van Bandiet. Vanaf morgen moest hij 2 keer per week naar school, en hij werd al bij voorbaat doodongelukkig. "School...ik wil helemaal niet naar die rotschool" dacht hij somber "ik wil spelen, in de tuin of in 't park, of hier op de weide, maakt niet uit, maar niet naar school..." Uit pure rebellie liet hij zich op zijn buik zakken en vertikte het van nog één poot te verzetten.
Preciosa, een fluweelgrijze lady-Greyhound, had vandaag geen zin in de wandeling naar de hondenweide. Ze was net terug van Barcelona waar ze dagelijks in de vloedlijn had gewandeld en waar ze erg genoten had van de zeebries en het verfijnde eten. Maar zoals het een echte dame past hield ze haar gevoelens voor zich, en stapte fier door het park. Ze wist dat ze er goed uitzag met haar lange poten, haar slanke taille en gekrulde staart. Bovendien droeg ze een fijn zilveren halsketting met Swarovskisteentjes en bijpassende leiband. Met haar gevoelig hondenverstand begreep ze dat ze als steun en toeverlaat moest fungeren voor haar bazinnetje. Astrid was pas gescheiden en het enige gezelschap dat ze hadden was elkaar. Toen Preciosa dan eindelijk de hondenweide binnenging meende ze ook wat tristesse te bespeuren in de al aanwezige Bassethound, en zelfs in de rebelse Labrador.
Door een onverwachte rukwind sloeg het groene poortje van de hondenweide met een klap dicht. Alle omstanders reageerden verschillend. Links zag je een witbruinzwart gevlekte viervoeter zich neerleggen op de grond achter de benen van z’n begeleider. Rechts zag je dan weer een grijze schim op en neer springen van angst en aan de overzijde van het plein leek het alsof de chocoladebruine potigaard springveren in z’n benen had. Zo plots de rukwind opkwam, zo plots verdween deze en bedaarde alles en iedereen.
Grommend om het komende onheil bleef Bas stokstijf staan. Z’n staart recht omhoog en zijn linkerpoot omhoog in de richting van zijn neus. Het lawaai deed hem schrikken en in een reactie plantte hij zich neer op de grond. Of Louis nu verder wilde of niet, HIJ zeker niet. De leiband trok zo hard om zijn hals dat hij hijgend met bloedrood doorlopen ogen en bang naar zijn beste vriend keek. Neen, mensentaal was niet zijn ding, maar door zijn houding kon hij toch bereiken dat Louis stopte. Louis knielde neer en streelde Bas zachtjes achter zijn enorme flaporen en gebaar dat Bas wel kon appreciëren en hem verder deed gaan.
Bandiet had zich verbazend snel hersteld van de schrik en liep alweer met zijn neus tegen de grond al snuffelend verder. Hij had dat pittige ding met het verwaande snoetje in de gaten en loodste zijn bazinnetje kordaat in haar richting. "Daar gaan we weer" foeterde deze laatste binnensmonds "waarom heeft mijn hond toch altijd een voorkeur voor salonpoppetjes?" Een ontmoeting tussen Bandiet en het opgedirkte hondje hield onvermijdelijk een confrontatie tussen haar en de eigenares van het beestje in, maar ze had al lang gezien dat het bekakte mormel een hondse kopie was van "het mens". Niet bepaald iemand waar ze anders spontaan een praatje mee zou slaan.
Met een iel gejank maakte Preciosa duidelijk dat ze zo vlug mogelijk weer naar huis wilde. Ze rook onweer en vreesde dat haar mooie pels nat zou worden. Snel hurkte ze neer voor haar plasje en trok haar bazin naar de uitgang. Voor het poortje keek ze nog even om en zag de jonge Labrador snuffelend haar kant op komen. Zou Astrid het goedkeuren als ze even terugsnuffelde? Hij zag er wel sympathiek uit. Astrid merkte echter niets van haar vragende blik, want zij stond met interesse naar een man te kijken die troostend zijn hond achter de oren krabde. Toen ging Preciosa geduldig zitten. Het onweer leek over te waaien. Als Astrid weer zin kreeg in een praatje met andere dierenliefhebbers verdwenen misschien ook de donkere wolken uit haar gemoed.
Wat was dat toch een knappe blondine, kwijlde Bas in gedachten verder. Het wriemelen achter zijn enorme flappers kalmeerde hem duidelijk. Schuin keek hij naar de blondine aan de overkant en jankte zacht. Omdat Louis dacht dat hij Bas bezeerde hield hij echter op met strelen en keek op naar de overkant van de weide.
Daar zag hij een knappe greyhound en haar al even knappe baasje. “Dat is niks voor mij, veel te hoog gegrepen” dachten zowel Bas als Louis. Ze vertrokken terug naar hun flatje en keken, bij het verlaten van de weide, nog eens vluchtig over de schouder. Diep ongelukkig staken ze de grote baan over en liepen, met afhangende schouders, binnen in het immense appartementsgebouw.
"Hey jongens, dit gaat helemaal fout" dacht Bandiet wanhopig toen hij zowel Preciosa als Bas onverhoeds zag vertrekken..."tijd voor actie, voor het te laat is". En met een décharge waar Napoleon himself op jaloers zou geweest zijn vertrok hij in een woeste run, zijn bazinnetje meesleurend, richting Preciosa. "Bandiet, stop, zit, kom terug" riep Chéry, zijn bazinnetje wanhopig uit, maar Bandiet was niet te stoppen. Bas was inmiddels te ver weg, maar Preciosa hield ter plekke halt, en spitste haar oren om niets te missen van het woeste geblaf van Bandiet, dat haar als hemelse, viriele muziek in de oren klonk.
Met haar hoge stem blafte ze terug en haar fijne staart kwispelde uitnodigend. Instinctief begonnen de twee honden te dollen en renden snuffelend rond elkaar. Preciosa vond de geur van de jonge Labrador bijzonder, maar moeilijk te definiëren : een vleugje muskus , wat opgedroogde modder en een tikkeltje lavendel. Zijn adem rook naar hondenbrokken. Deze geuren prikkelden haar vrouwelijke gevoelens en met afgrijzen dacht ze aan de Chanel number 5 van Astrid. Als in trance genoot ze van de avances van die jonge charmeur. Toen door een nieuwe rukwind het groene poortje weer openklapte verloor ze haar zinnen en snokte zich los om ongestoord met haar nieuwe vriendje in het park te kunnen flikflooien. Haar zilveren kettinkje brak en de Swarovskisteentjes vielen in het gras. Astrid keek haar maatje verbijsterd na. Ze wilde Preciosa terugfluiten, maar kreeg geen geluid over de lippen.
Met haar hoge stem blafte ze terug en haar fijne staart kwispelde uitnodigend. Instinctief begonnen de twee honden te dollen en renden snuffelend rond elkaar. Preciosa vond de geur van de jonge Labrador bijzonder, maar moeilijk te definiëren : een vleugje muskus , wat opgedroogde modder en een tikkeltje lavendel. Zijn adem rook naar hondenbrokken. Deze geuren prikkelden haar vrouwelijke gevoelens en met afgrijzen dacht ze aan de Chanel number 5 van Astrid. Als in trance genoot ze van de avances van die jonge charmeur. Toen door een nieuwe rukwind het groene poortje weer openklapte verloor ze haar zinnen en snokte zich los om ongestoord met haar nieuwe vriendje in het park te kunnen flikflooien. Haar zilveren kettinkje brak en de Swarovskisteentjes vielen in het gras. Astrid keek haar maatje verbijsterd na. Ze wilde Preciosa terug fluiten, maar kreeg geen geluid over de lippen.
Vanop de eerste verdieping zag Louis de regen uit de lucht vallen alsof ze daarboven alle sluizen hadden opengezet. Tussen de links en rechts gebukt lopende mensen zag je overal rondvliegend papier en afval. Ze liepen gebukt weg alsof ze tussen de alsmaar groter wordende druppels konden doorlopen. Een komiek zicht dacht Louis hardop, waarbij Bas bij hem aan het raam kwam zitten.
Bas staarde over het groene park en zag dat de ranke verschijning zich losrukte van haar schitterende halsband en recht naar de concurrentie…..Bandiet.
Bandiet was door het dolle heen. Hij rende als een gek achter het voorwerp van zijn hondenliefde aan. Jessy, zijn bazinnetje, stond voor de keuze: door hem meegesleurd worden in zijn zotte run achter Preciosa, of loslaten. Ze koos veiligheidshalve voor het laatste en werd bijna meteen doodgebliksemd door de blik in de ogen van Astrid. "kan jij je hond niet onder controle houden???" beet deze laatste Jessy toe. "Pardon ? look who's talking ! Je bent zelf niet eens in staat om je mormel aan de leiband te houden. Bovendien is het overduidelijk dat zij mijn Bandiet onbeschaamd verleid heeft!" Ondertussen was de onweersbui losgebarsten en viel de regen met bakken uit de hemel. Jessy, zoals altijd eerder praktisch dan elegant gekleed, droeg een regenjack met kap, maar Astrid stond daar in een sjiek zijden mantelpakje, en tot Jessy's grote, zij het dan heimelijke vreugde, was ze blijkbaar haar paraplu vergeten.
...........
II.- Verdriet:
III.- Blijdschap:
IV.- Kommer & kwel
V.- Liefdesperikelen
VI.- …..
| | silvia | 23/7/2011 - 08:59 | | Bandiet was door het dolle heen. Hij rende als een gek achter het voorwerp van zijn hondenliefde aan. Jessy, zijn bazinnetje, stond voor de keuze : door hem meegesleurd worden in zijn zotte run achter Preciosa, of loslaten. Ze koos veiligheidshalve voor het laatste en werd bijna meteen doodgebliksemd door de blik in de ogen van Astrid. "kan jij je hond niet onder controle houden???" beet deze laatste Jessy toe. "Pardon ? look who's talking ! Je bent zelf niet eens in staat om je mormel aan de leiband te houden. Bovendien is het overduidelijk dat zij mijn Bandiet onbeschaamd verleid heeft !" Ondertussen was de onweersbui losgebarsten, en viel de regen met bakken uit de hemel. Jessy, zoals altijd eerder practisch dan elegant gekleed, droeg een regenjack met kap, maar Astrid stond daar in een sjiek zijden mantelpakje, en tot Jessy's grote, zij het dan heimelijke vreugde, was ze blijkbaar haar paraplu vergeten. | | MarieChristine | 21/7/2011 - 11:57 | Met haar hoge stem blafte ze terug en haar fijne staart kwispelde uitnodigend. Instinctief begonnen de twee honden te dollen en renden snuffelend rond elkaar. Preciosa vond de geur van de jonge Labrador bijzonder, maar moeilijk te definiëren : een vleugje muskus , wat opgedroogde modder en een tikkeltje lavendel. Zijn adem rook naar hondenbrokken. Deze geuren prikkelden haar vrouwelijke gevoelens en met afgrijzen dacht ze aan de Chanel number 5 van Astrid.
Als in trance genoot ze van de avances van die jonge charmeur.
Toen door een nieuwe rukwind het groene poortje weer openklapte verloor ze haar zinnen en snokte zich los om ongestoord met haar nieuwe vriendje in het park te kunnen flikflooien. Haar zilveren kettinkje brak en de Swarovskisteentjes vielen in het gras.
Astrid keek haar maatje verbijsterd na. Ze wilde Preciosa terugfluiten, maar kreeg geen geluid over de lippen. | | elpe | 18/7/2011 - 21:44 |
I.- De ontmoeting:
Bas kwam opvallend mistroostig aangelopen in het park. Louis, zijn beste maatje, had op hun flat een halfuur naar hem zitten staren en géén woord gezegd. Hij leek wel een zombie. Zelfs hij, “Bas de trieste” zoals hij al wel eens werd genoemd, was er stil van geworden. Na wat aandringen en het aantonen wat hij juist verlangde, waren ze er samen op uit getrokken naar het park. De warmte van deze voorjaarsdag had hem afgemat in hun aircoloze flatje en de nieuwe buitenlucht deed hem goed.
Frisse lucht opsnuivend nam hij zijdelings de geur waar van een vreemd iets. Aan het poortje werd het duidelijk. De concurrentie was al toegekomen en stond op 10 meter van hem vandaan. Een diep zacht gegrom kwam uit zijn diepste ik.
Het onderwerp van zijn ergernis kwam argeloos de weide opgestoven, enthousiast zijn bazinnetje, een frêle blonde schoonheid van voor in de dertig, aan zijn leiband meeslepend. De hond in kwestie, een chocoladebruine labrador, was de puppieleeftijd nog maar net ontgroeid en leek enkel te bestaan uit poten en een onweerstaanbaar sympathiek koppie.
"Bandiet, je laat me nog verongelukken" hijgde het bazinnetje buiten adem, "ik hoop dat ze je wat manieren bijbrengen in de hondenschool". Bij het woord hondenschool versomberde de blik van Bandiet. Vanaf morgen moest hij 2 keer per week naar school, en hij werd al bij voorbaat doodongelukkig. "School...ik wil helemaal niet naar die rotschool" dacht hij somber "ik wil spelen, in de tuin of in 't park, of hier op de weide, maakt niet uit, maar niet naar school..." Uit pure rebellie liet hij zich op zijn buik zakken en vertikte het van nog één poot te verzetten.
Preciosa, een fluweelgrijze lady-Greyhound, had vandaag geen zin in de wandeling naar de hondenweide. Ze was net terug van Barcelona waar ze dagelijks in de vloedlijn had gewandeld en waar ze erg genoten had van de zeebries en het verfijnde eten. Maar zoals het een echte dame past hield ze haar gevoelens voor zich, en stapte fier door het park. Ze wist dat ze er goed uitzag met haar lange poten, haar slanke taille en gekrulde staart. Bovendien droeg ze een fijn zilveren halsketting met Swarovskisteentjes en bijpassende leiband. Met haar gevoelig hondenverstand begreep ze dat ze als steun en toeverlaat moest fungeren voor haar bazinnetje. Astrid was pas gescheiden en het enige gezelschap dat ze hadden was elkaar. Toen Preciosa dan eindelijk de hondenweide binnenging meende ze ook wat tristesse te bespeuren in de al aanwezige Bassethound, en zelfs in de rebelse Labrador.
Door een onverwachte rukwind sloeg het groene poortje van de hondenweide met een klap dicht. Alle omstanders reageerden verschillend. Links zag je een witbruinzwart gevlekte viervoeter zich neerleggen op de grond achter de benen van z’n begeleider. Rechts zag je dan weer een grijze schim op en neer springen van angst en aan de overzijde van het plein leek het alsof de chocoladebruine potigaard springveren in z’n benen had. Zo plots de rukwind opkwam, zo plots verdween deze en bedaarde alles en iedereen.
Grommend om het komende onheil bleef Bas stokstijf staan. Z’n staart recht omhoog en zijn linkerpoot omhoog in de richting van zijn neus. Het lawaai deed hem schrikken en in een reactie plantte hij zich neer op de grond. Of Louis nu verder wilde of niet, HIJ zeker niet. De leiband trok zo hard om zijn hals dat hij hijgend met bloedrood doorlopen ogen en bang naar zijn beste vriend keek. Neen, mensentaal was niet zijn ding, maar door zijn houding kon hij toch bereiken dat Louis stopte. Louis knielde neer en streelde Bas zachtjes achter zijn enorme flaporen en gebaar dat Bas wel kon appreciëren en hem verder deed gaan.
Bandiet had zich verbazend snel hersteld van de schrik en liep alweer met zijn neus tegen de grond al snuffelend verder. Hij had dat pittige ding met het verwaande snoetje in de gaten en loodste zijn bazinnetje kordaat in haar richting. "Daar gaan we weer" foeterde deze laatste binnensmonds "waarom heeft mijn hond toch altijd een voorkeur voor salonpoppetjes?" Een ontmoeting tussen Bandiet en het opgedirkte hondje hield onvermijdelijk een confrontatie tussen haar en de eigenares van het beestje in, maar ze had al lang gezien dat het bekakte mormel een hondse kopie was van "het mens". Niet bepaald iemand waar ze anders spontaan een praatje mee zou slaan.
Met een iel gejank maakte Preciosa duidelijk dat ze zo vlug mogelijk weer naar huis wilde. Ze rook onweer en vreesde dat haar mooie pels nat zou worden. Snel hurkte ze neer voor haar plasje en trok haar bazin naar de uitgang. Voor het poortje keek ze nog even om en zag de jonge Labrador snuffelend haar kant op komen. Zou Astrid het goedkeuren als ze even terugsnuffelde? Hij zag er wel sympathiek uit. Astrid merkte echter niets van haar vragende blik, want zij stond met interesse naar een man te kijken die troostend zijn hond achter de oren krabde. Toen ging Preciosa geduldig zitten. Het onweer leek over te waaien. Als Astrid weer zin kreeg in een praatje met andere dierenliefhebbers verdwenen misschien ook de donkere wolken uit haar gemoed.
Wat was dat toch een knappe blondine, kwijlde Bas in gedachten verder. Het wriemelen achter zijn enorme flappers kalmeerde hem duidelijk. Schuin keek hij naar de blondine aan de overkant en jankte zacht. Omdat Louis dacht dat hij Bas bezeerde hield hij echter op met strelen en keek op naar de overkant van de weide.
Daar zag hij een knappe greyhound en haar al even knappe baasje. “Dat is niks voor mij, veel te hoog gegrepen” dachten zowel Bas als Louis. Ze vertrokken terug naar hun flatje en keken, bij het verlaten van de weide, nog eens vluchtig over de schouder. Diep ongelukkig staken ze de grote baan over en liepen, met afhangende schouders, binnen in het immense appartementsgebouw.
"Hey jongens, dit gaat helemaal fout" dacht Bandiet wanhopig toen hij zowel Preciosa als Bas onverhoeds zag vertrekken..."tijd voor actie, voor het te laat is". En met een décharge waar Napoleon himself op jaloers zou geweest zijn vertrok hij in een woeste run, zijn bazinnetje meesleurend, richting Preciosa. "Bandiet, stop, zit, kom terug" riep Chéry, zijn bazinnetje wanhopig uit, maar Bandiet was niet te stoppen. Bas was inmiddels te ver weg, maar Preciosa hield ter plekke halt, en spitste haar oren om niets te missen van het woeste geblaf van Bandiet, dat haar als hemelse, viriele muziek in de oren klonk.
../.. |
|
