Volg ons op facebook
|
< terug
zwart zaad (2)
'Kan je dat mens niet bellen?' vroeg ik ongeduldig want die vijftig waren op dat moment van levensbelang, 'het is echt dringend.'
'Ik vrees van niet. Ze is het land uit en het kan een behoorlijk tijdje duren vooraleer ze terugkomt.'
'Het land uit', herhaalde ik m'n best doend om m'n ergernis te onderdrukken, 'waarheen?'
'Jezus Christus', beet John me toe, 'hoe moet ik dat nou weten? Heb jij echt geen cent meer op zak of wat?'
'Noppes.'
'Hoe heb je dat in godsnaam voor elkaar gekregen?'
'B.T.W.'
'Hoe bedoel je?'
'Bier. Tabak. Wijven.'
'Maar je werkte toch?' ging hij verder, 'je moet daar tocht iets van overgehouden hebben?'
Ik schudde m'n hoofd.
John zuchtte.
'Oké, luister', zei hij tenslotte, 'ik zit ook zonder. Maar m'n zuster geeft vanavond een feestje bij haar thuis. We kunnen erheen trekken en ik kan het geld dat ik je nog moet misschien van haar aftroggelen en je op die manier terugbetalen. Wat denk je?'
'Ik dacht dat je zus een hekel aan je had?' vroeg ik, me de verhitte discussie die hij enkele weken eerder op haar feestje met haar gevoerd had herinnerend.
'Dat is ook zo', reageerde John, 'maar ik heb zo m'n middeltjes om wat van Lea gedaan te krijgen.'
Het was de eerste keer dat ik hem haar bij haar naam hoorde noemen. Ik moest een glimlach onderdrukken want ik had met haar geslapen en had nooit de moeite genomen om haar naam te vragen. Als John het over haar had dan noemde hij haar altijd m'n zus, of soms in wat kleurrijkere taal 'de teef', 'het kutwijf', 'de leeghoofd', en m'n persoonlijke favoriet 'de Messalina.' Hij had hoor nog nooit eerder bij haar naam genoemd, dus verbaasde het me een beetje. Niet dat ik een schuldgevoel had omdat ik haar naam niet wist want ze had de mijne ook niet gevraagd.
'Oké', antwoordde ik tenslotte, 'laten we het er dan maar op wagen.'
John nam de fles whisky van het salontafeltje
'Zie je het zitten om eerst die fles pis hier leeg te zuipen?'
'Rollen varkens in hun eigen drek?'
We hadden een behoorlijk lange tocht voor de boeg en aangezien John erop los stapte in een forse soldatenmars moest ik me aanzienlijk inspannen om hem bij te houden. Z'n ogen staarden kaarsrecht voor zich uit en lieten zich door niets afleiden. In vele opzichten was hij als een dier. Een weinig beschaafd schepsel dat teerde op zijn instincten. Hij kende geen andere werkwijze dan rechtstreeks op zijn doel af te gaan zonder echt stil te staan bij wat eventueel de beste aanpak zou kunnen zijn. Hij was als een hond die zijn neus volgde. Hij bekommerde zich enkel en alleen maar om de geur, hij dacht nooit na over de oorsprong, over de bron waaruit de geur eventueel uit ontsproten was, of over de eventuele valsheid die erachter zou kunnen zitten. Enkel de vrucht zinspeelde op zijn verbeelding, hij had geen enkele affiniteit met het zaad waaruit iets ontkiemde. Hij maakte zich nooit druk om het inwendige. Het mechanisme der dingen was hem volkomen vreemd. Hij dacht niet na over het verleden omdat het voorbij was en nog minder bekommerde hij zich om de toekomst die te ver af was. Hij leefde in het heden. Lichaam, geest, ziel en zintuigen onderworpen aan de eerste de beste impuls die in hem opkwam. Ideeën werden nooit overwogen maar onmiddellijk uitgevoerd. Consequenties lieten hem geheel onverschillig. Hij was erin geslaagd om zich volledig los te trekken van zijn geweten. Hij had zijn geweten omgevormd tot een sponsachtige substantie die hij naar eigen believen kneedde en bewerkte. Hij maakte geen onderscheid meer tussen goed en kwaad. Hij verrichte slechts daden ter wille van de daad zelf, zonder zich ook maar één seconde druk te maken over de eventuele uitwerking die het zou kunnen hebben.
We deelden een onbeteugelde vriendschap, John en ik, van het allooi dat zelden tot nooit haar beperkingen kende en uitsluitend gedreven werd door de kracht van onze zintuiglijke vermogens. Het was eerlijk in haar valsheid en vals in haar eerlijkheid, een zonde die blijvend bevestigd werd en alsmaar opnieuw bedreven werd. In zekere zin maakte het ons onschadelijk. Niet omdat we dachten dat we onaantastbaar waren maar omdat we begiftigd genoeg waren om nooit de weg kwijt te spelen. We dwaalden constant maar verdwalen deden we niet. Als we niet konden zwemmen en toch in het water werden gesmeten dan verdronken we niet. Er was een soort zesde zintuig in ons beiden aanwezig, een soort instinct dat we gezamenlijk deelden en dat ons bijgevolg verbond op een manier die we niet konden verklaren maar ons desalniettemin deed beseffen dat deze verbintenis, dit lot, slechts onder controle viel te houden door de gezamenlijke belangen die we deelden in stand te houden. We waren vrijgevochten rebellen, de punt van het zwaard. We schuwden niets en schaamden ons nog minder. Wanneer we samen waren bestond er geen moraal meer, slechts chaos, anarchie en vrijheid dat als plutonium uit onze poriën straalde.
feedback van andere lezers- Wee
Je zwart zaad oogst uitstekend, prachtig stuk!
x
Mephistopheles: dankjewel, ben nochtans van mening dat er veel schort aan die stukjes - DeKoeneRidder
Prachtig!!
Gr DKR
Mephistopheles: Bedankt Ridder! - sproet
voor mij is het keigoed hoe je de overgang maakt dus de dialoog en de innerlijke beschouwingen. het geeft het overleven een ander cachet, de losbandigheid krijgt een verklaring.
dit is knap gedaan en getuigt van inzicht hoe een lezer te boeien.
liefs, trees
Mephistopheles: Als ik het destijds geschreven zou hebben i.p.v. nu, zes jaar later, had ik allicht minder beschouwingen gebruikt. Niet omdat ze er toen niet waren maar het is makkelijker en doeltreffender om over een verleden te schrijven waar ik inmiddels al wat over nagedacht heb i.p.v. over een heden te schrijven waar ik destijds niet genoeg over nadacht omdat het te instinctief ondergaan werd.
grts. - killea
Wow, you are a born writer. Absolutely, brilliant!
xx
j
Mephistopheles: Thank you for your generous words. If I was the blushing type my cheeks would be as red as a rose.
grts. - jan
tsjonge, pen pas geslepen?
knap!
grts
Mephistopheles: Nee joh, ik houdt gewoon een gedrogeerde typiste onder schot en bedreig haar met haar leven als ze stopt met schrijven. - Francis
Goed geschreven, boeiend
Luister eens in deze zin ben je het woordje 'geven' vergeten : kan het geld dat ik je nog moet..... misschien
mazzel Frans
Mephistopheles: Ik was het niet echt vergeten. De dialoog is in spreektaal geschreven. 'Het geld dat ik je nog moet', wordt hier wel vaker gezegd. Wat minder gebeurt daarentegen is het daadwerkelijke teruggeven ervan. Meestal doet de tong het werk en blijft de bling bling in de zerk, stelletje ellendige parasieten.
hou je recht gozer,
bedankt voor fb
grts. - Mistaker
Geweldig!
O ja: slechts chaos, anarchie en vrijheid dat als: slechts chaos, anarchie en vrijheid die als
Groet,
Greta
Mephistopheles: Heus? Ik ben vaak geneigd om in spreektaal te denken in dat soort kwesties, dus zat met 'dat' in mijn knikker. Ik heb nu eenmaal wat barbaarse trekjes veronderstel ik.
bedankt voor het lezen en fb
grts. - koyaanisqatsi
What can I say?
Mephistopheles: Sing hallelujah! - otiske
Echt heel knap geschreven.
Leest heel vlot en de overgangen zijn echt goed gemaakt.
Ik vind dit wel een uitstekend verdienen.
Graag gelezen, groetjes.
Mephistopheles: Zoals altijd dank voor de genereuze donatie!
grts. - Hoeselaar
Ik moet de anderen bijtreden maar ontdekte toch een schrijffout "Hij had hoor nog nooit"...
Willy
Mephistopheles: Inderdaad, die hoor moest uiteraard haar zijn, typfoutje. Was me nog niet opgevallen. Wordt aangepast.
bedankt voor lezen.
grts. - Peerke
Vorige beoordeling had een 'uitstekend' moeten zijn hoor,
iets misgegaan daar ik 'm wel aanvinkte. Excuses.
Mooie schrijfstijl
Mephistopheles: Geeft niet Peer, heb dat aanklinkprobleem ook soms. Stuurde een tijdje geleden per ongeluk 'niet goed' naar iemand terwijl het een uitstekend moest zijn. Gelukkig is er email om dergelijke dingen op te helderen,
bedankt voor het lezen
grts. - aquaangel
aangenaam dialoog en de rest is allemaal al gezegd. Toppie!
Mephistopheles: Thanks.
XX
|
