Volg ons op facebook
|
< terug
Waanzin in het Gentse
Ik woon in Gent, de stad van waterzooi en collaborateurs. Een gekkenhuis waar ik moet zien samen te leven met zo'n 270.000 andere idioten die al evenmin weten wat ze met zichzelf moeten aanvangen. De stad is in essentie het opgedroogde uitwerpsel van Karel V. Toen de Gentenaars tijdens de 16e eeuw de bede van landvoogdes Maria Van Hongarije weigerden nam Karel wraak door de Klokke Roeland uit het Belfort weg te nemen en strafte hij de leiders van de opstand door ze met een strop om hun hals in boetekleed op straat om vergiffenis liet smeken. Welnu, de gemiddelde Gentenaar heeft die strop in zekere zin nog steeds om z'n hals en is nog steeds op zoek naar vergiffenis, alleen is die strop om hun hals een ziekelijke vorm van ignorantie en is de vergiffenis waarnaar ze verlangen slechts een verlengstuk daarvan. Daarom dat wonen in deze stad aanvoelt als een dwangbuis; een dwangbuis die je ketent aan de laksheid van het bestaan.
Destijds was het ook zo. Toen ik na zeven maanden zwerven, eten stelen en mezelf drogeren met alles wat ik maar te pakken kon krijgen een flat vond met geld dat ik vanuit alle windrichtingen bij mekaar had gesprokkeld kreeg de roetzwarte regenboog die pus op m'n hoofd druppelde een rooskleurige tint. Twee dingen waren veranderd: ik hoefde niet meer buiten te slapen en ik had genoeg geld om dagelijks te eten. Dat buiten beschouwing gelaten ging alles z'n gewoonlijke gangetje. Ik drogeerde mezelf nog steeds met alles wat ik te pakken kon krijgen en de stad bleef in m'n ogen een saaie, overschatte gemeente die bizarre creaties als Jan Hoet en het gebit van Guy Verhofstadt had voortgebracht. Het was een stad vol ellendelingen die me geen reet interesseerden en vooral: de stad waar ik meerdere malen gestorven was. M'n negen levens waren grotendeels opgebruikt, er restte me slechts een handvol, maar in plaats van m'n levensstijl aan te passen aan de in waarde afgenomen krediet die me nog restte bleef de waanzin van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat als stront aan m'n schoenzolen plakken. En er was geen ontkomen aan.
Het enige wat me overeind hield en ervoor zorgde dat ik niet compleet gek werd was schrijven. Het schrijven verlichtte m'n ziel, al vele jaren. Ik heb zowat de helft van m'n deerniswekkende bestaan aan het papier toevertrouwd en het heeft me nooit verraden en nooit in de steek gelaten. Steeds was het er, als de zachte hand van een troostende geliefde. Ik was Orpheus en het papier waar ik de waanzin die in me huisde aan toevertrouwde was m'n Eurydice. Met haar stilzwijgende aandacht en eeuwigdurend geduld werden de demonen bestreden. Alles wat me niet aanstond, alles waarvan m'n botten gingen jeuken vertrouwde ik toe aan het papier omdat het steeds bereid was me een luisterend oor te schenken en voor de rest haar klep hield. Bij de mensen was het meestal omgekeerd. Ze luisterden nooit en ze hielden nooit hun klep. Blabla blabla blabla, vierentwintig uur op vierentwintig uur, zeven dagen op zeven. Het meest gebruikte lichaamsdeel van de mens is de tong, het minst gebruikte het brein, en alles wat daartussen ligt is slechts dode, ongebruikte materie. En tussen al dat gekwebbel heen moet je werken, eten, drinken, pissen, schijten, neuken en geld opsparen voor een prachtige grafsteen en een mooie bloemenkrans. Je wordt geboren, krijgt vervolgens te horen wat je mag en vooral wat je MOET!!! en wordt daarna klakkeloos in de slangenkuil geworpen en moet je jezelf zolang mogelijk in leven zien te houden zodat je later op een dag ergens in een rusthuis de stront van tussen je billen kan laten vegen door een opgetut verpleegstertje tot op de dag waarop je dan eindelijk en finaal je laatste adem uitblaast en sterft met een goedkope vaas bloemen en een 'we zullen je missen tekstje' op je graftombe.
Gezien de nogal cynische, bittere levensvisie die ik had was het een volstrekt wonder dat ik erin geslaagd was om een date te versieren met Céline, een bijzonder mooie meid die om eerlijk te zijn gewoonweg veel te goed was om met een afvallige als mezelf op te trekken. Ze dronk bijna nooit, rookte niet, deed geen drugs en gebruikte geen schunnige taal. Ze volgde een opleiding als kleuterleidster en was verzot op de boeken van Kristien Hemmerechts terwijl ik me zo goed als dagelijks te pletter zoop terwijl ik me verdiepte in de werken van Nietzsche en de Markies de Sade. Zij hield van lichte, zachte kleuren en kleedde zich daar ook in terwijl ik me van boven tot onder tooide in alles wat zwart was. We konden niet meer verschillen van mekaar dan we deden en wat ze in me zag was me een volstrekt raadsel, maar het feit dat ze het complete tegenovergestelde was van het allooi mensen waar ik onder normale omstandigheden mee optrok deed me goed. Toch had het een nevenwerking: ik werd er nerveus van. Ik was gewend aan dealers, one night stand girls, vechtersbazen en macho's die om het kwartier vervielen in woorden als 'fuck', 'klote', en nog meer van dat alles terwijl de ene na de andere joint aan me werd doorgegeven, terwijl Céline iemand was die je niet alleen recht in de ogen keek maar recht in de ziel. Ze beangstigde me. Ze beangstigde me omdat ze veel vragen stelde. Vragen die aangaven dat ze met me begaan was, wat ik gezien de wereld van verschil tussen ons in de verste verte niet begreep. Ik was dergelijke dingen niet gewend. Overleven op straat had me voor een deel versteend en zo goed als elke angst weggenomen. Ik trok op met heel wat geschifte gozers die tot veel shit in staat waren maar ik kan niet zeggen dat ik er echt bang van was. Maar uiteindelijk bleek dat het enige wat nodig was om me angst te doen voelen een 1m 75 blondine was met prachtige, kristalheldere ogen en het meest zachtaardige karakter dat ooit m'n pad had gekruist.
De date met iemand als haar was dus in zekere zin een morele overwinning. Het bewees dat ik het ook met normale mensen kon vinden waaruit misschien de conclusie viel te trekken dat ik zelf nog niet helemaal door het lint was gegaan. Er was nog hoop. Maar dat belette me natuurlijk niet om, alvorens het vertrekken naar de plaats waar ik met haar afgesproken had, thuis enkele glazen whisky achterover te slaan en een lijn coke te snuiven. M'n gevoelens voor Tina beangstigden me zodanig dat ik ermee omging op de enige manier die ik kende: intoxicatie.
feedback van andere lezers- feniks
... en Gent is nog zo schoon :)
Beetje zoals in met Frankrijk??
Da's een fantastisch land. Alleen jammer dat er zoveel Fransen wonen!
Benieuwd of dit nog verder gaat en hoe...
groeten,
feniks
Mephistopheles: Het probleem met Frankrijk is inderdaad dat het vol zit met Fransmannen. Ach, Gent heeft z'n momenten maar al bij al is het hier een dooie boel.
grts. - jan
waanzin en schrijven gaan hand in hand...
grts
Mephistopheles: Da's misschien maar best. Nog een geluk dat het van je af te schrijven valt.
grts. - killea
Brilliant work!
xxx
j
Mephistopheles: I'm glad it's out of my system.
XXX
M. - DeKoeneRidder
Zeer bijzonder. Heb je al eens op haar rug gekeken of ze vleugeltjes heeft want Céline moet een engel zijn, misschien wel de reddende!?
Mvg. DKR
Mephistopheles: Vleugeltjes had ze niet wel een tattoo van een vlinder op een eh....persoonlijke plaats zeg maar.
grts. - koyaanisqatsi
Ik begin hier stilaan bomen te zagen... Dames en Heren, ik stel u voor: de Nederlandstalige Charles Bukowksi!!!
Mephistopheles: Ik heb gisteren nog naar die film over Bukowski zitten kijken. Weet niet of je 'm ken, 'Factotum' met Matt Dillon, de verfilming van Bukowski's roman duivelstoejager. Geweldige prent.
grts. - Victoria
schitterend verhaal! je hebt een heel rijke taal!
en ik heb 10 hééééél graag in Gent gewoond :-)
Mephistopheles: Ik zeg niet dat alles aan Gent slecht is, maar over het algemeen is hier weinig te beleven. Heb vier jaar in Dubai in het midden-oosten gewoond en een tijdje in Bangkok gezeten en als je dus al wat van de wereld gezien hebt verliest Gent al vrij snel z'n charme.
Bedankt voor het lezen en feedback.
grts. - otiske
Recht voor z'n raap. heel bijzonder met woorden gewerkt, knap gedaan.
Graag gelezen, groetjes.
Mephistopheles: Dit zijn zo van die dingen die ik achterwege wil laten en de enige manier om dat te doen is door het in een in-your-face taaltje te steken.
grts. - Mistaker
Ik vind Gent de meest Hollandse stad van Vlaanderen. Maar ja ik ken het alleen van weekendjes weg hé.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Gent is een dode stad. Als je er slechts sporadisch komt valt het misschien niet op maar als je er een jaar of tien woont kan het vervelend worden.
grts. - sproet
over Gent is nu genoeg gezeverd, ik heb er gewoond en gestudeerd. Dubai, zeg me ook niet veel, ben er vorig jaar geweest. ( mijn zoon woont en werkt er)
nu,over je schrijfstijl. je hebt een rollende woordenschat en je weet het tot een aangenaam lezen te vormen. cocktails van woorden om aan verslaafd te geraken.
ik snap wel iets niet: je hebt het over een Céline en in de laatste alinea spreek je over een Tina! wie van ons zit er onder de coke?
liefs, trees
Mephistopheles: Shit ja, had het nog niet opgemerkt. Inderdaad Tina geschreven in de laatste alinea. Tina is haar echte naam, alleen verzin ik voor eenieder over wie ik schrijf een andere naam om min of meer de privacy in stand te houden. Maar blijkbaar in de laatste alinea uit gewoonte haar echte naam gebruikt, vandaar. Heeft bitter weinig met coke of eender welke andere substantie te maken. Wel vreemd dat jij de eerste bent die het ziet terwijl er toch acht ander mensen zijn die het ook gelezen hebben.
grts.
|
