Volg ons op facebook
|
< terug
Mijn man leeft in mij en toch mis ik zijn lichaam.
Ik ben de Kerst ontvlucht dit jaar.
De kinderen waren lief, maar ik wilde bij jou zijn.
Aan Annemarie zei ik dat ik de Kerst bij een verzonnen Louise in Oostende ging doorbrengen. Annemarie zal Louise nooit ontmoeten omdat ze echt niet bestaat. Nochtans is ze een van mijn dierbaarste vriendinnen: ze geeft me de kans op de trein te springen en in de overtuiging van mijn kinderen, buren en vriendinnen 'niet alleen' te zijn. Ze beseffen niet dat ik nooit alleen ben.
Jouw grafsteen glinsterde van de rijp en de vlekjes labradoriet in het graniet.
Mijn liefste, mijn grote liefde, vader van mijn kinderen, mijn man, mijn vertrouwenspersoon, mijn kind toen je bang werd van je lijf dat niet meer mee wilde.
Wéét jij dat jij mij op een bepaalde manier verknoeid hebt?
Ik ben omgang met anderen verleerd blijkbaar.
Jij waart zo écht op het moment zelf, zonder naweeën. Je gooide de eerste GPS in woede kapot en gaf mij de schuld en twee minuten later lachte je om jezelf, om de situatie, je been tegen mijn been vertelde de waarheid, het spel, de humor, dat jouw woede nooit tegen mij gericht was, maar tegen jouw frustratie om situaties.
Wéét jij dat, als ik kwaad word en nadien lach en blij ben, dat dat verkeerd is? Ik word verondersteld eerst vanalles te doen om te bewijzen dat ik mij schuldig voel. Denk ik. Het gaat over iets dergelijks.
Ik voelde me zo gekwetst en voor het eerst sinds de dood van je lijf miste ik jouw armen en lijfelijke warmte en je stem die bromde dat al wie niet van mij houdt stekeblind is.
Ik dacht dat ik gelukkig kon zijn zonder jouw fysieke aanwezigheid. Omdat jij niet weg bent.
Maar, mijn liefde voor jou heeft mij blind gemaakt, weet je dat? Ik weet blijkbaar niet hoe om te gaan met mensen.
Pas nu, nu dàt blijkt, mis ik het feit dat jij ook lichamelijk hier waart. Ook ik vervloekte jouw lichaam toen het zo veel zorg nodig had. Ik was moe mijn liefste. Opgelucht dat het voorbij was.
Ik vertel jou wat ik zie, het grappige. Kleine Brent die zijn eerste stapjes zet en hoe Maaike over geen enkel ander onderwerp meer iets te zeggen heeft dan over de wonderbaarlijke ontwikkeling van Brentje. Alsof hij het eerste jongetje is dat ooit geboren werd.
Al die dingen, ik ken jou, je leeft in mij. Je bent niet weg.
Maar, de dingen die we niet samen doorworstelden, dat moet ik blijkbaar alleen uitvissen en uit vinden.
Voor het eerst mis ik jou, weet je dat?
feedback van andere lezers- Magdalena
Oei. Ondanks het feit dat ik geen weduwe ben, raakt dit mij!
Veel groetjes en sterkte,
Magdalena
cryptodamriagh: Dank je wel Magdalena. - aquaangel
voelbaar neergezet xx
cryptodamriagh: Dank je aquaangel. Ik heb al veel gedichtjes van jou gelezen, sommige spreken mij heel erg aan, maar ik kan nog geen feedback geven.
Alice - Peerke
Goede vriendin, die Louise...
Knap en met liefde neergezet.
cryptodamriagh: Ik deed het om mijn kinderen gerust te stellen. Ondertussen lijkt Louise een eigen leven te leiden. Maar ik ben slim geweest: ze is zo oud dat ze al kan 'sterven' als het nodig is...
Veel groetjes,
Alice - sproet
hier zit materiaal in voor verschillende deeltjes.
je schrijft over afzondering en toch verlangen naar nabijheid. gemis en vertedering om het vele dat er geweest is.
de bril waardoor je naar de wereld keek is er niet meer, je hebt te leren zelf te kijken.
stilmakend verhaal!
welkom op de site.
liefs, sproet
cryptodamriagh: Lieve Sproet,
Je hebt gelijk. Het is alsof ik altijd perfect zag en ineens de helft van mijn zicht verloor. Maar ik besefte niet dat ik zo goed zag omdat we met twee paar ogen samen keken. Ik wist natuurlijk dat we met tweeën waren en toch, op een bepaalde manier besefte ik het niet. Ik zou veel banger geweest zijn voor zijn dood moest ik geweten hebben wat ik nu weet denk ik.
Oprechte groetjes,
Alice - feniks
Heel diep warmmenselijk verdriet. Mooi beschreven
Veel sterkte in deze donkere dagen.
Het licht komt er weer aan. Volhouden!
liefs
feniks
cryptodamriagh: Dank u Feniks!
|
