Volg ons op facebook
|
< terug
spiegelpaleis hfst 1
Voor sommige mensen bestaat het leven uit een reeks causale sequenties die elkaar braafjes opvolgen zonder al te veel complexiteit. In de hoop ooit tot een vorm van slot of conclusie te komen, modderen ze aan van understatement naar cliché. Ze sleuren zichzelf met veel drama en zelfontzag van mijlpaal naar depressie en van de ene verjaardagstaart naar de volgende begrafenis. Zo hebben ze het graag. Ze durven te beweren dat ze genieten van de dagdagelijkse logica van verdienen en consumeren en de gemengde gevoelens die ermee gepaard gaan. Een hoger doel zweren ze af om niet aan populariteit in te boeten, en eigen waarden en principes pikken ze op uit tv series en dagbladen. Ze vormen het grootste deel van de Europese gemeenschap en ze zorgen voor het onderhoud van westerse hiërarchieën en de democratische illusie. Ze worden normaal genoemd en gaan er ook prat op dat de helft van de onderwerpen waarover ze met veel afgrijnzen praten met goede vrienden 'geschift' ' er over' 'gestoord' ' geflipt' en zo meer zijn. Vooral dingen die in de kranten staan of die ze via via hebben opgepikt, moeten de stempel van de abnormaliteit krijgen in de hoop met die bedenkelijke blikken en flagrante uitspraken de wereld te redden van de plaag waarvan in hij momenteel het slachtoffer was. Zo'n types ontweek ik meestal, tenzij ik er mijn plezier in had ze te observeren of ze nodig had voor mijn eigen hoger doel.
In het nastreven van kleingeestige ambities ben ik erg bedreven en hij was er dan ook omdat hij deel uitmaakte van mijn meesterplan. Hij was een man van woorden, hoewel hij daarin zeer daadkrachtig was. Het was de 36e keer dat ik hem bezocht en nog steeds was hij ervan overtuigd me van een eventuele ziekte te kunnen genezen. Zelfs de wereld omschreef hij als een besmet konijn dat wat spuitjes door de vacht moest krijgen en dat dan wel weer mooi wit zou gaan zien. Zelf was ik minder overtuigd van de westerse geneeskunde en wetenschapshype. Ik heb nooit begrepen waarom we bijvoorbeeld nog steeds gaten in onze tanden laten boren om ze dan op te vullen. Al dat gesnij en gezaag en het sleutelen aan de mechanica van de menselijke carrosserie doen me erg middeleeuws aan. En dan niet de middeleeuwen van de Robin Hood in groene majot en de galante dames met fluwelen rokken. Eerder dat van schijten door het open raam en pestepidemies, aderlatingen en kruistochten. Voor dokter … waren de middeleeuwen waarschijnlijk een voorbode van de perfectie die hij meende te herkennen in de fallusvorm van een ruimteraket. We waren er al, plachte hij steeds te zeggen. De mensen moeten stoppen met graven en zoeken in hun geest, we moeten bestaande informatie verwerken en volgens de formules onze omgeving produceren en de beste productieresultaten zo ver en breed mogelijk verspreiden.
Het vreemde was dat ik altijd had gedacht dat je naar een psycholoog of psychiater ging om te praten over jezelf en daarin oplossingen te vinden. Dat was toch het stereotype beeld van psychoanalyse waarin ik altijd geloofd had. Bij dokter … ging het er echter heel anders aan toe. Het grootste deel van de tijd was hij aan het woord en ik had zo de indruk dat hij met zijn redevoeringen hoopte zijn patiënten het licht te laten zien waarmee hij zich geïnspireerd had om in de neurologische wetenschappen zijn heil en zielsbewaring te zoeken. Ik ging enkel nog om mezelf ervan te overtuigen dat iedereen gek is en dat zij die denken te kunnen oordelen over anderen zelf slachtoffer zijn van het meest waanzinnige zielsbedrog. Misschien ook omdat ik ervan genoot een half uur te kunnen luisteren naar de ambitieuze taalconstructies van iemand die in zichzelf gelooft. Mijn zelfzekerheid en overtuigingskracht was al even labiel als mijn vertrouwen in anderen.
Met de zelfde cynische blik als de vorige 35 keer aanhoor ik dokter … die met een verhaal over het belang van de materiële stabiliteit en het empirische contact ermee volledig mijn petje te boven raast. Enigszins genietend zie ik hoe hij moeite heeft zich bij de kern van de zaak te houden en niet eindeloos uit te weiden over de universele kracht van inhoudelijke vormen, zoals de hardheid van hout, die voor iedereen even hard is, of de vochtigheid van water, waaraan niet te twijfelen valt. Dat de dokter niet openstaat voor spiritualiteit dat was me al langer duidelijk, maar dat hij op deze manier zichzelf probeert vast te hechten aan de chaos van het alledaagse leven daar verschiet ik toch even van. Hoe in godsnaam kan iemand nu weten dat iedereen dezelfde perceptie deelt of zelfs nog maar in een gelijkaardige dimensie ronddwaalt en dat niet iedereen zijn eigen film afspeelt met de kleuren en de sensaties die hij op basis van bloedgebonden erfgoed en eigen fantasie onbewust gekozen heeft. Het enige dat ons enigszins op die manier universeel bind is de taal die we koesteren en de muziek waarop we uit ons dak gaan. En dan nog blijft de vraag of die muziek voor iedereen hetzelfde klinkt en die taal voor iedereen hetzelfde betekent. Jammer genoeg kan in die taal evenveel rotzooi verkondigd worden als dat ze in staat is gevoel over te dragen.
Op de moment dat ik besef dat ik al minstens twee minuten geen woord meer heb verstaan van wat dokter … met massa's energie naar buiten werkte,( tot zijn speeksel op mijn zwarte shirt zichtbaar werd) besef ik dat hij al geruime tijd zwijgt en me aanstaart met de blik van een bomma die een pekinees bereden ziet worden door een st bernard. Jij bent goed gek, lijkt hij te willen zeggen. Ok, ik moet toegeven dat mijn focus en sociale aandacht soms ver te zoeken is, maar niet iedereen die wel intuned op de onzin van een ander is daarom meer standvastig als mensen die hele dagen spacen in hun eigen gestoorde radioshow.
Ik knik half beschaamd maar vooral opgelucht dat hij even zijn mond houdt. "Zo, meneer … u kan weer gaan hoor, tenzij u denkt dat er nog iets op uw lever ligt?" Dat hij na 36 ontmoetingen nog steeds niet weet wat mijn voornaam is vind ik hillarisch, maar dat hij verwacht dat ik nog zal ontboezemen nadat hij me verbaal en visueel de grond heeft ingeboord is ronduit frappant. Natuurlijk heb ik wat op men lever, twee glazen wiskey gisteravond en dat zachtgekookt eitje van deze morgen zal ook wel geen deugd gedaan hebben aan de filtersituatie van mijn overbelastte bloedsomloop. Even vrees ik dat ik praat, maar god zij dank bleef die stem der rede achter in mijn keel steken zonder mijn stembanden met inspanning te roeren. "Dank je, en tot volgende week maar zeker!" "ja, houd je goed jongen". Ik durf me zelfs niet afvragen van waar die familiale toon plots komt. Ik smijt men leren vest over de schouder en trek de deur subtiel maar stevig achter me dicht.
In de gang zie ik een vreemde, bijna menselijke vorm weerspiegelen in het marmer van de vloer. Ik probeer niet te lang stil te staan bij hallucinaties dus steek snel een tigra sigaret op en wankel richting groenplaats. Aan het standbeeld van … zitten de gekende straatjunks en hangjongeren zichzelf uit te leven met halve liters bier en doorgeefwiet. Ik voel me een seconde begrepen en probeer lang genoeg van die egorush te genieten om bij de straathoek te geraken zonder me af te vragen wie er waarom naar me kijkt.
feedback van andere lezers- Magdalena
De eerste paragraaf vind ik te lang. Mensen op dezelfde golflengte hebben na 3 regels al begrepen en je riskeert belerend over te komen.
Maar vanaf dan heb ik zitten genieten en er groeide een gevoel van herkenning: you too???
Ik ben ooit zo 'slim' geweest om aan een man die ik 50 euro per week betaalde en die zijn mond vol had van 'evenwaardigheid' en zo... een brief geschreven dat ik ineens in financiële moeilijkheden was geraakt. En, vermits ik hem zo langdurig 50 euro om de 3 weken had gegeven, of hij mij nu kon helpen en geven?
Shit! Ik méénde dat. Ik had hem écht geloofd met zijn 'evenwaardigheid'.
Nu haal ik mijn therapie in volkscafé's waar de waarin blij en met een grote glimlach hartelijk Gelukkig Nieuwjaar wenst en er luide muziek speelt met hits over gelukkig zijn en af en toe iedereen voluit mee zingt.
:):):)
eisenik: ik denk dat de lengte van de paragraaf de ironie enerzijds beklemtoont en anderzijds de exuberant elaborerende kant van de hoofdfiguur moet laten blijken. Normaal zou het als stijlfiguur moeten gaan opvallen doorheen de komende stukken. Pasop wil niet zeggen dat ik er tevreden mee ben al; dit is in één ruk geschreven...
groete - minimal
menselijk al te menselijk, graag gelezen (nog even nalezen misschien want toch wat typfoutjes van de rush waarschijnlijk waarin het neergepend is)
gr
mini
eisenik: :) - aquaangel
graag gelezen, lokkende titel..... x
eisenik: :) - jack
Knap geschreven, lekker gedetailleerd. Geweldig, dat kritische, cynische toontje, zo zou er meer moeten worden geschreven!
Enkele schrijffoutjes die je er misschien wil uithalen:
-majot moet zijn maillot, of is dat opzettelijk, in welks geval ik het best geslaagd vind
-het enige dat ons universeel bindT
-op HET moment dat ik besef (hoewel het int plat vlaams inderdaad DE moment is)
-hilarisch met 1 L
-ik smijt mIJn leren vest (opzettelijk of niet, het is geen zicht... ;) )
Heel leuk om te lezen, dit, vooral de passage over het speeksel en de pekinees...!
Groet
Jack
eisenik: thnx en bedankt voor het redactionele werk - Victoria
Hij was een man van woorden, hoewel hij daarin zeer daadkrachtig was.
die 'hoewel' staat hier wat misplaatst
plachte hij - plachtte hij
daar verschiet ik toch even van- verschieten doe je enkel van kleur.
maar ik weet al dat je fouten niet verbetert:-)
Misschien ook omdat ik ervan genoot een half uur te kunnen luisteren naar de ambitieuze taalconstructies van iemand die in zichzelf gelooft. - juist ja, meestal kan ik daar niet van genieten, maar wel gruwelen:-). fraai stuk. hoewel, een beetje voorspelbaar voor iemand als jij (als ik zo vrij mag zijn).
eisenik: voorspelbaar? in welke zin?
die hoewel duid op de contrast tussen woorden en daden...
en verschietten is algemeen vlaams, het is de interne monoloog van een personage, geen groot dictee der nederlandse taal ;-)
plachtte moet ik ff aanpasse dan ;-)
|
