|
< terug
Fantomas' dimensie
Net nu alles leek te sterven in geluidloos metaal, in zinloze draperieën; die gewichtige foulards die de werkelijke toedracht van bedoelingen lijken te bedekken, net nu het blauwe licht zich scheen te verfletsen naar grijstinten, kwam daar iets geheel onverwacht.
Ik schrok wakker. Uit mijn trance van futiele beuzelarijen.
Ze was opgestaan en haar plotselinge stem riep mij terug in de wereld.
'Ik kon niet slapen en zat maar wat te surfen en of ik nog geen feedback had...',
zei ik verveeld en betrapt tegelijkertijd.
Want broeders en zusters weefden mij een virtueel huis van onzichtbaar vertoeven,
maar zo onecht als het is, zo vol-ledig is het leven soms maar achter dit witte glas.
Sommige theoretici beweren dat we een simulatie zijn in een computerprogramma...
Het leek er op dat ik dan toch nog zou gaan slapen.
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit is zo speciaal.
Dat eerste paragraafje poëtisch en literair. Dan de 'realiteit'.
En...
een poging tot begrijpen van de overgang van de innerlijke wereld naar de buitenwereld en weer de invloed op de binnenwereld.
I like it.
XXX
drebddronefish: Alweer een leuke reactie. Je hebt dat goed gezien. Ik had het zelf nog niet op die manier begrepen.
Groetjes - yellow
knap geschreven, groetjes,
M.
(dat verwachten van fb dat hebben we allemaal want welke schrijver wenst niet gelezen te worden, ik heb soms contact met andere schrijvers en die zeggen dan, ik schrijf enkel voor mezelf, ik zeg dan niets maar denk dan, waarom publiceer je dan.)
drebddronefish: Juist inderdaad. Anders zou je in een dagboek schrijven dat nauwelijks het daglicht ziet. Een mens bedriegt zichzelf soms wel eens heel graag.
groetjes
|
