|
< terug
Het "GbM" (2)
Het lijkt wel of hij zweeft. Als hij zijn ogen opent ziet hij zes strobalen onder zich en z'n moeder staat boven hem. Hij ziet haar mond bewegen maar hij hoort niets. De kwaadheid is van haar gezicht af te lezen of is het angst? De baal waar hij zo lekker lag op de soezen helde wel vervaarlijk over, of was het de zoldering die plotseling beneden was en de aarden vloer boven zich? In zijn jonge leven had hij nog nooit zoiets meegemaakt, vreemd! De vloer, met zijn mama die stond te krijsen, wisselde weer plaats met de zoldering, waar nog hier en daar de zon door sijpelde. Potverdorie, hij viel! Nu was de strobaal weer boven hem en dan weer onderhem. Met een tijgersprong, zijn ledematen volledig uitgespreid, landde hij op de aarden vloer. Een rolbeweging zorgde ervoor dat hij zoals een ervaren valschermspringer niets brak. De enorme baal rolde verder naar de grote houten poort van de schuur. Zijn hart bonkte tegen driehonderd per uur, adrenaline joeg door zijn aders. Jasper wist niet van wat hij nu het meeste angst moest hebben. De voortrollende strobaal, die ongetwijfeld op hem neer zou komen als hij zich niet uit de voeten zou maken of zijn dreigend uitziende moeder, die hem uiteindelijk een klap gaf waardoor hij opzij tuimelde, weg van het gevaar.
Riana ziet de strobaal recht op haar lieveling afgaan en reageert automatisch. Ze geeft Jasper een uithaal zodat hij uit de vuurlinie valt en zo te zien geen moment te vroeg. Wat een geluk dat ze net op dat moment in de hangaar kwam, denkt ze, anders zat Jasper tussen poort en stro geprangd. Haar boosheid maakt al vlug plaats voor opluchting en teder neemt ze haar zoontje dicht bij zich. Terwijl ze hem aait spreekt ze zacht haar jongen toe; "wat doe je me toch allemaal aan, ik was zo bang om je". Stel nou dat ik niet op tijd was gekomen, dacht ze, wat zou er dan niet gebeurd kunnen zijn. Ze neemt haar bevende kleintje mee naar huis en geeft hem daar wat te drinken, zodat hij kalmeert, want ondanks al zijn bravoure ziet ze dat hij flink geschrokken is van het avontuur. Moederlijk kijkt Riana toe hoe onder het drinken Jaspers ogen toevallen. De schok waarschijnlijk, denkt ze, het is niet niks om de dood zomaar in de ogen te kijken. Terwijl ze neerkijkt op haar ondertussen voltallig slapende kroost, voelt ze de rust wederkeren in haar lijf.
Haar gedachten dwalen terug naar het verleden, lang geleden kende ze een avonturier, Sam. Jasper deed haar erg aan hem denken. Sam was nooit ergens bang van, ging altijd recht op zijn doel af en schuwde mens noch dier. Maar uiteindelijk zou hem dat zuur opbreken. En dat was nu juist Riana's grootste zorg. Zou dat Jaspers' lot zijn?
Toen ze Sam leerde kennen, was hij knap en jong, pekzwart haar met vooraan op zijn hoofd een plukje wit alsof hij alle wijsheid in pacht had. Een trotse bijna hooghartige houding een snor die trilde als hij zich ergens over opwond. Het maakte Sam in haar ogen heel aantrekkelijk en daar profiteerde hij dan ook schaamteloos van. Nooit vroeg hij, hij nam gewoon dat wat hij wilde bezitten en zo ook haar. Ze zal die dag nooit vergeten. Plots stond hij in de tuin van het grote herenhuis, waar ze in die tijd woonde. Hij keek haar aan en stapte op haar toe. Een klagend geluid haalt Riana uit haar dagdroom. Jasper is wakker. Snel loopt ze naar hem toe terwijl ze zachtjes spreekt, "stil maar, je bent veilig bij mama, hier is geen gevaar".
..........
feedback van andere lezers- Magdalena
pekzwart is dialect---> pikzwart
een hart dat tegen tweehonderd per uur klopt is al serieuze kost. Aan 300 zou hij meer overlevingskansen hebben als hij onder die baal geplet raakt...
Er zit iets heel intrigerends in dit verhaal voor mij. Iets dat de nieuwsgierigheid wekt.
XXX
elpe: dankje Magdalena... zal er rekening mee houden..ik schrijf het samen met een persoon niet NIET wil publiceren. We schrijven ieder ons karakter... We zullen rekening houden met je zeer terechte opmerkingen.. thx FFB elpe
|
