naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

nog steeds titelloos (4)

door Mephistopheles

De Sherlock was een oude en ronduit krankzinnige tent. Het was de vergaderplaats van de verschopten en gedegenereerden van de maatschappij. Een dolgedraaide circustent vol zwervers, dolers, dichters, straatmuzikanten, anarchisten, alcoholverslaafden, intellectuelen, idioten, vechtersbazen, gepensioneerde, werkweigeraars, junkies, krankzinnigen, lelijke vrouwen en gefrustreerden, met z'n allen opeengehoopt in een vrijwillig verkozen verbanningsoord waar het gros van de aanwezigen zichzelf de laatste sacramenten toediende en met vale, droef geworden ogen voor zich uitstaarde terwijl de dagen maanden werden en de maanden jaren. Het was een plaats ergens in de onderlagen van de wereld en elke dag opnieuw verdronk het in de onstuimige zeeën van haar eigen waanzin. Een groot deel van het meubilair stond wankel als gevolg van vandalisme en vechtpartijen die er zich wel eens voordeden, en de versleten zetels die tegen de slecht geverfde muur stonden droegen hier en daar opvallende, donkere zwarte plekken die menig klant die er voor de eerste maal binnenkwam ogenblikkelijk weer de rug liet keren. De vloer werd maar zelden geveegd en de lelijke, beige tegels waren dan ook erg zanderig en stoffig, om maar niet te gedetailleerd in te gaan op het toilet dat via een muf ruikend trappengangetje te bereiken was en naar een riool geurde omdat de laatste schoonmaakbeurt hoogst waarschijnlijk dateerde uit de tijd dat die flikker Ernst Rohm zich nog in z'n scheur liet persen door elke pik die bereid was om er een lading kwak in te lossen. Het was het soort café waar elke verantwoordelijke ouder zijn of haar kinderen voor waarschuwde in de hoop dat ze er nooit voet zouden zetten omdat dit - ondanks de officiële afschaffing van de klassenmaatschappij - overduidelijk de speelhal was van zij die zich op de onderste sport van de ladder bevonden. Vincent Van Gogh had ooit in een brief aan zijn broer Theo geschreven dat een café een plek is waar men zich kan ruineren, gek worden, of een misdaad kan begaan, en de Sherlock sloot hier als geen ander op aan.

Eens aangekomen schudde ik enkele bekenden de hand, de ene al wat meer dronken dan de andere. Eddie groette me hartelijk.
'Je ziet er slecht uit,' zei hij lurkend van een sigaret.
'Zo voel ik me ook,' reageerde ik, 'er is weer hongersnood in het koninkrijk.'
'Hoe lang is het geleden sinds je gegeten hebt?'
'Anderhalve dag.'
'Niet beginnen ouwehoeren, jongen. Ik heb al erger meegemaakt.'
'Weet ik, Ed.'
Hij was een dakloze die al jaren in het café sliep en met een gezondheid kampte die zichtbaar achteruitging. De huid op z'n handen was kurkdroog en zijn ogen waren vaak bloeddoorlopen. Zijn levensverhaal was een groot geheim en telkens wanneer ik een poging ondernam om uit te vissen waarom hij dakloos geworden was schonk hij me een resolute weigering om me van enig antwoord te voorzien. Daarnaast had hij oren en ogen op z'n rug. Als iemand wat achter zijn rug zei kwam hij het steeds te weten, niets ontging hem en hoe hij het voor mekaar speelde wist niemand. Hij was het oog van het café. De waakhond. De dobberman die je neuker aan flarden reet als je 'm op z'n staart trapte. Ik mocht hem wel.

Ik stapte op de bar af en bestelde wat te drinken. De wandeling doorheen de zomerse hitte had me aanzienlijk uitgeput en mijn ingewanden verlangden naar afkoeling.
'Heb jij niets beters te doen dan hier weer een stuk in je kraag te komen drinken?' vroeg barman Fred die zoals gewoonlijk met een slecht humeur kampte.
'Niet echt,' antwoordde ik, 'dus denk ik dat ik je vandaag nog eens een keertje het leven zuur kom maken als het goed is voor jou.'
In afwachting op mijn bestelling nam ik plaats op het terras. Na een vijftal minuten verscheen Fred met het glas Duvel dat ik besteld had. 'Hier!' bromde hij terwijl hij het met een hoorbare plof neerzette, 'mij part steek je 't ding maar in je reet. Twee euro vijftig alsjeblieft.'
'O ja, da's waar ook,' zei ik, 'ik heb geen geld bij me. Schrijf me vandaag dus maar op poef en dan geef ik het je later wel.'
'Geen sprake van.'
'Je weet dat ik altijd betaal.'
'Oké, goed,' zei hij terwijl hij z'n blik in de mijne boorde, 'maar geen grapjes. Je gedraagt je en je houdt die grote bek van je in toom. Anders trap ik je d'eruit. Heb je 't begrepen?''
'Je klinkt als m'n huisbaas.'
'Je beantwoordt m'n vraag niet.'
'Ik heb het begrepen, Fred. Laat me nu even met rust, wil je?'

Tegen de avond was de zaak goed vol gelopen. Het kwik was een aantal graden gedaald en een zachte bries fladderde als een welkome afkoeling doorheen het weefsel van de buitenlucht. De avondlucht voelde heerlijk fris aan en ondanks de honger in m'n maag voelde ik me prima. De poef was inmiddels al een heel stuk opgelopen maar ik probeerde er niet te veel aan te denken. De huisbaas baarde me al zorgen genoeg. Ik had er nog steeds geen flauw idee van hoe ik aan het benodigde geld kon raken.
'Was je niet aan het werk?' vroeg Eddie toen ik hem erover vertelde.
'Niet meer,' antwoordde ik, 'ze hebben me d'eruit geflikkerd.'
'Waarom?Wat heb je verkeerd gedaan?'
'Mezelf geweest.'

feedback van andere lezers

• jan
  lekker bier Duvel, brengt mij altijd direct op goede ideeën...
  
  grts
  Mephistopheles: mij ook, maar het blijft zelden bij eentje...
  grts.
• Mistaker
  Gerse plek die Sherlock, daar zou ik me als dolende dichter wel thuisvoelen!
  Graag gelezen weer. Krijg ik toch dorst zeg...
  
  Groet,
  Greta
  Mephistopheles: het is een gekke plek, berucht zelfs, heeft in werkelijkheid wel een andere naam - kwestie van privacy. Niet de mijne, t'maakt me allemaal geen sikkepit uit maar er zitten een paar krankzinnige jongens in die tent die me wel eens een teelbal armer zouden kunnen maken moesten ze weten dat ik zonder het vragen van toestemming over de kroeg schrijf. Vandaar dus die andere naam...
• strandjutter
  "...en met een gezondheid kampte...": ik weet niet of het de bedoeling was om dit zo symbolisch neer te schrijven maar ik vind het alvast schitterend. Met een gezondheid kampen, i.p.v. met een ziekte...zalig beschreven. Ik vermoed dat ik een tijdje in gelijkaardige oorden heb vertoefd. Ik had een specifiek café in gedachten maar dat etablissement strookt niet met jouw beschrijving. Niettemin: heel herkenbaar.
  gr,
  Jutter
  Mephistopheles: Was niet echt de bedoeling van die symboliek, dus ik veronderstel dat het een geluk bij een ongeluk is.
  Groet,
  M.
• jack
  Klinkt een beetje als mijn geliefde stamcafé, dat spijtig genoeg een tijdje geleden definitief de deuren sloot.
  Erg goed geschreven, alweer!
  Mephistopheles: Wat zouden we zijn zonder krankzinnige stamkroegen??
• killea
  brilliant as always,
  xxx
  j
  Mephistopheles: Thank you, as always
  xxx
• aquaangel
  ruïneren ipv ruineren?
  Ingewanden die om verkoeling vragen...hm dorst les je in de mond denk ik zo..
  
  Graas gelezen dit titelloos iets hi hi x fijn weekend
  Mephistopheles: Dorst les je via de mond, alle organen hebben water nodig...
  Die titel begint me een beetje op de zenuwen te werken maar m'n glazen bol geeft me geen antwoorden...
• sproet
  kom nu binnenvallen, maar ik ga zeker de andere delen inhalen. niettemin is het invallen in het vierde deel goed te volgen en aangenaam om lezen. je schrijft ruw en toch niet schokkerend, kan ik wel waarderen.
  
  liefs, trees
  Mephistopheles: Het mag natuurlijk geen schofterig Brusselmans gedoe worden.
  Liever een binnenwipper dan een buitenwipper, die zijn minder vriendelijk
• arwenn
  wat slecht eigenlijk, men leert je altijd jezelf te zijn, maar als je dat doet wordt je dr overal uitgetrapt. Rare wereld...
  maar een geweldig verhaal=]
  XX
  Mephistopheles: Zo is het, het is nooit goed. Ze proberen een robot van je te maken zonder stil te staan bij het feit dat een batterij in ons achterwerk proppen niet noodzakelijk het mechanisme naar behoren draaiende krijgt..
• jamal
  sterk geschreven.
  in je eerste stuk begon je met heel lange zinnen en ik dacht eerlijk: 'hopelijk is het niet zo over de hele lengte'. maar ik beken, heb het hele stuk doorgelezen en naast de prachtige manier van schrijven en de leuke humor die hierin verweven zit, met dikke ernst, viel het me me op dat je kortere zinnen maakt.
  is een persoonlijk aanvoelen, voorkeur....
  
  groeten
  Mephistopheles: Die lange zinnen gebeuren vaak onbewust, hoewel ik beken dat het soms meer voorvalt dan nodig is.
  Bedankt voor de FB,
  groet.
• henny
  Hahaha! Gepensioeneerde werkweigeraars! Hoe kom je er op? Zulke kroegen ken ik niet, maar zullen er zeker wel zijn. Ik zou daar wel eens een kijkje willen nemen.
  Mephistopheles: Je ziet er vanalles en nog wat in dat café. Ik kom er vaak. Het is er zelden saai. Er valt altijd wel wat te beleven.
  groeten.
• koyaanisqatsi
  Hoog tijd dat bruine Ernst eens een (literair) kleedje gepast werd!
  Mephistopheles: Een vieze vent was het!
• manono
  Die kroeg zie ik zo voor me.
  Mephistopheles: het zou misschien wel een succesvolle reality reeks kunnen zijn om tien uur 's avonds op de televisie denk ik