Volg ons op facebook
|
< terug
Je wachtwoord is .....
Afgelopen maandag kwam ik er op mijn werk niet onderuit; ik moest mijn wachtwoord voor Windows wijzigen. De dag daarop liep ik automatisch naar mijn computer, zei in het voorbijgaan goedemorgen tegen mijn collega en mijn computer en drukte de knop van mijn pc in. Daarna liep ik naar de koffieautomaat en kwam met een houder terug waarin twee plastic bekertjes met koffie zaten. De een zette ik pal naast mijn collega die altijd net deed alsof hij het erg druk had en de ander zette ik op mijn eigen bureau neer.
Ik was mij ervan bewust dat ik die doodgewone dinsdagochtend bezig was om alles op de automatische piloot te doen. Daarom was ik dan ook erg van de kaart toen ik mijn wachtwoord intikte en niet verder kwam. Ik probeerde nogmaals mijn wachtwoord en daarna nog een keer. Er gebeurde helemaal niets. Het veld met mijn user bleef netjes staan maar het tweede veld bleef blanco.
Ik pijnigde mijn hersens en zei hardop wat ik dacht: "Ik kom er niet in, ik weet toch heel zeker dat dit mijn wachtwoord is. Ik heb hem gisteren nog veranderd."
Mijn collega -zwart haar, bril, verstokte vrijgezel, saunabezoeker en drager van een eeuwige, wollen blauwe, trui- keek verstoord en vroeg: "Misschien heb je mijn naam gebruikt?"
"Nee, natuurlijk gebruik ik jouw naam niet." Ik keek hem aan alsof hij gestoord was. "Nee, mijn wachtwoord is de naam van een geweldige internetsite plus twee getallen."
Ik tikte, tegen beter weten in, een paar keer het wachtwoord in en probeerde het ook met mijn oude wachtwoord.
"Goh," zei blauwe trui. "Misschien moet je het eens proberen met je oude wachtwoord."
"Heb ik ook al gedaan. Ik geef het op. Dan ga ik maar de hele dag koffie drinken." Ik greep naar mijn beker en dronk van de lauwe koffie die smaakte naar slootwater. Gelukkig gaf het kleine beetje cafeďne mij vleugels om op te staan. "Ik ga een telefoon zoeken. Dit heeft geen zin."
Ik zette de computer uit en liep naar mijn eigen afdeling waar een vaste telefoon stond.
Ik greep de hoorn van de haak, drukte wat toetsen in en luisterde het menu af.
"Hallo, met Mariska."
Ik hoorde een man opnemen. Voor mijn gevoel was het een lange en slungelachtige jongen. Zijn stem klonk lijzig. Ik vertelde hem het probleem en ik vroeg hem om een nieuw wachtwoord.
"Heeft u een telefoonnummer waarop u teruggebeld kan worden?"
"Nee, ik werk vandaag op een telewerkplek zonder vaste telefoon. Zal ik het nummer geven van mijn mobiel. Het is mijn privénummer. Is dat goed?"
"Staat dat mobiele nummer ook genoteerd op intranet? U moet een telefoonnummer doorgeven dat geregistreerd staat. Dat zijn de voorschriften van Security."
"Ik begrijp het. Ik geef het telefoonnummer van mijn leidinggevende. Kan ik dan eindelijk een nieuw wachtwoord krijgen?"
"Het spijt me, mevrouw. Uw leidinggevende moet ons eerst een mail sturen waarin hij toestemming geeft."
"Oké, ik zal hem vragen of hij een mail stuurt. Hoelang duurt het dan?"
"U wordt zo snel mogelijk teruggebeld."
"Wat is snel?"
"Zodra uw leidinggevende ons een mail stuurt, bellen wij hem."
"Kunt u mij dan niet terugbellen op dit nummer? Mijn leidinggevende gaat zo in vergadering."
"Oké, wat het is het telefoonnummer waarop u bent te bereiken?"
Ik gaf hem het nummer en nadat ik er zeker van was dat ik gelijk na de mail werd teruggebeld, legde ik neer. Pal daarna stuurde mijn leidinggevende een mail naar de afdeling Security. Toen hij de afdeling verliet, bleef ik als een hondje zo trouw naast de telefoon zitten. Ik keek van mijn horloge naar mijn collega's. Een vrouwelijke collega zat aan de telefoon, een andere vrouwelijke collega zat een theezakje in een bekertje heet water te dopen en een andere mannelijke collega bestudeerde zijn lange nagels.
Er waren inmiddels tien minuten verstreken. Ik stond op om drinken te halen voor mijn collega's. Een bekertje heet water voor Piet, heet water voor Carola en thee met suiker voor Bernike. Terwijl mijn collega's hun steun aan mij betogen en ik bijna in tranen uitbarstte om zoveel medeleven, bleef de telefoon zwijgen. Toen ik merkte dat ik vergeten was voor mezelf koffie te halen, liep ik met grote stappen naar de koffieautomaat. In het voorbijgaan liep ik langs een ruimte waar een collega een greep deed in een glazen pot met spekkies en haar mond vol propte. Ik duwde de eerste klapdeur open en daarna de tweede. Bij de kopieermachine stond een groepje jonge mannen Engels tegen elkaar te praten terwijl ik op de automaat drukte.
Had ik maar een verlofdag genomen, dacht ik bij mezelf. Ik zit hier gewoon te niksen. Thuis had ik een boekenkast vol kunnen schrijven of een hele dag op mijn bed kunnen blijven liggen.
Met een verse beker koffie in mijn hand slenterde ik langs het groepje jongens, de klapdeuren en de graaiende collega weer terug naar de telefoon. Ik pakte opnieuw de hoorn, drukte wat toetsen in en luisterde het bandje af.
Ik kreeg weer die slungelachtige stem en ik vroeg opnieuw naar mijn wachtwoord.
"Er is een incidentnummer naar uw mailbox gestuurd. Kunt u mij dat nummer geven?"
"Ik kan mijn computer niet in. Weet je nog?" Ik wist toen ook dat hij heel erg blond was.
"Oh ja, dat is zo. We hebben trouwens de mail van uw leidinggevende ontvangen."
Op mijn horloge las ik dat ik al een uur werkeloos was. Gelukkig ging mijn uurloon gewoon door.
"Dat is het toch goed?"
"Nee, mevrouw, want Security moet de gegevens controleren en dan pas wordt u teruggebeld."
"In het eerste gesprek zei u dat ik gelijk werd teruggebeld. Hoe lang moet ik nog wachten?"
"Dat durf ik niet te zeggen. Zo snel mogelijk."
"Wat is bij jullie zo snel mogelijk? Een uur, twee uur, vier uur?" Ik hoorde de hoge lach van Carola. Piet strooit een lepel oploskoffie in zijn hete water en roerde aandachtig. Het leek ook alsof hij aandachtig naar het gesprek luisterde want ik zag zowaar dat hij mijn kant op keek en grijnsde.
"In het ergste geval wordt u pas morgen teruggebeld. Weet u hoeveel mensen dagelijks bellen omdat ze hun wachtwoord zijn vergeten?"
"Goed, dan ga ik wel wat anders doen. Spreekt u maar in op het mobiele nummer van mijn leidinggevende. Ik ga hier niet op wachten." Ik zei gedag en smeet de hoorn erop.
"Hebben jullie nog wat voor me te doen buiten computerwerk?"
Piet zweeg, Bernike zat aan de telefoon en Carola keek van mij naar een stapel opruimwerk van twee meter hoog.
"Laat maar," zei ik snel. "Ik heb genoeg dossierwerk. Ik kom vanmiddag nog wel even langs."
De daaropvolgende uren maakte ik nieuwe dossiers en schoonde ik oude. Ik ging lunchen met mijn collega's en we kletsten over het werk. Toch zat het mij niet lekker dat ik niet achter mijn computer kon. Ik was nieuwsgierig naar nieuwe mailtjes, ik was ook nieuwsgierig naar de mailboxen en hoeveel werk op me zat te wachten. Om een uur of half drie ging ik naar beneden en zag mijn leidinggevende Mohammed zitten. Hij stond op, grijnsde en zei: "Ik heb een mail naar je doorgestuurd met je nieuwe wachtwoord."
Ik schraapte mijn keel, rolde met mijn ogen en riep: "Je weet toch dat ik niet kan inloggen?"
"Oh ja." Hij werd lichtelijk rood tussen zijn mooie bruine kleur. "Ik zal het wel even voor je opschrijven. Het is: 1,2,3,4,5,6,7,8,9." Hij schreef de cijfers nauwkeurig op een geeltje.
Ik sprong een gat in de lucht en met mijn nieuw verworven wachtwoord liep ik naar boven.
Mijn collega was hem gesmeerd. Ik plofte neer op de bureaustoel, verstelde die zodat ik wat lager kwam te zitten en drukte de knop van de pc in. Er verscheen een inlogscherm van Windows met mijn user. Ik tikte de cijfers in en drukte op enter. Hij deed het niet. Hij deed het gewoon niet.
"Hoe kan dat nou? Waarom doe je het niet, rotcomputer!" Ik zette hem uit en liep naar de afdeling terug waar blonde Mohammed en de rest zaten en legde het verhaal uit.
"Probeer het eens achter een andere computer. Misschien lukt het wel op die daar." Mijn leidinggevende wees naar de computer van Piet die al naar huis was.
Ik zette zijn pc aan en tikte het wachtwoord in. "Hij doet het," zei ik verbluft. "Hij doet het gewoon."
Even later zag ik een mailtje van mijn humoristische collega - geboren en getogen in Sint-Maarten- die mij vanmorgen had geschreven: Goedemorgen, prettige werkdag.
Verwoed ging ik aan het werk tot mijn manager naast mijn bureau stond.
"Hoe gaat het?" vroeg hij. Mijn manager had een jongensachtige uitstraling ondanks dat hij blauwgrijs haar had. Hij droeg meestal een donker pak met een roze overhemd. We zagen hem meestal snel in en uit lopen, ook zijn stem klonk altijd gejaagd.
"Niet zo. Ik kon de hele dag mijn computer niet in. Mijn wachtwoord deed het niet. Zelfs niet met mijn nieuwe. Gelukkig doet hij het hier wel."
Hij barste uit in een schaterlach, zijn wangen kleurden rood.
Ik keek hem aan. "Ik heb echt het goede wachtwoord ingetikt."
"Ja, ja, dat zeggen ze allemaal."
"Kom maar mee naar boven. Dan zal ik het je laten zien." Mijn stem sloeg over.
"Ik geloof je. Bij het vorige bedrijf waar ik werkte, was dat mijn werk. Wachtwoorden verstrekken. Je had dan altijd van die sukkels die hun wachtwoord waren vergeten. Wij gaven ze wachtwoorden als stomkop twee of sukkel drie." Hij keek mij meewarig aan.
"Daar gaat mijn carričre", zei ik zachtjes.
Hij keek mij even peinzend aan en snelde de afdeling af.
"Hoe kan het nou dat je wachtwoord het hier wel doet?" vroeg Mohammed.
"Ik weet het niet. Geen flauw idee." Ik haalde mijn schouders op terwijl ik met de muis van links naar rechts over het scherm bewoog.
"Heb je wel gekeken of er een netwerkkabel inzat?"
"Eh, nee."
"Oké," zei hij en pakte een zwart-wit bal uit de snoeppot. Terwijl hij knarsende geluiden maakte, ging hij achter zijn eigen computer zitten. Mij liet hij achter met een hoofd vol knarsende hersens.
Tijdens het eten vroeg ik mijn man: "Denk je dat het kwam door die netwerkkabel?"
"Wat?"
"Je weet wel. Dat ik mijn computer niet in kon vanmorgen. Ik weet toch heel zeker dat ik het goede wachtwoord had ingetikt."
"Ik denk het wel." Hij ging onverstoorbaar door met eten.
Ik kletste door. Ik vertelde over mijn manager die bij een afdeling werkte waar hij sommige mensen wachtwoorden verstrekte als Sukkel en Stomkop. "Dat toont toch niet van respect?" vroeg ik politiek correct.
"Oh," zei mijn altijd nuchtere man die bij de afdeling Security werkte. "Er zijn van die mensen die altijd en eeuwig hun wachtwoord zijn vergeten. Weet je wat wij die voor een wachtwoord geven?"
"Nee. Wat dan?"
"Eikel. Je wachtwoord is eikel."
|
