Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 9)
Wie weet zou blijken dat hij eigenlijk, zoals ik onmiddellijk vermoedde, een hogepriester van een of andere satanische sekte was die er zijn levenswerk van had gemaakt om op omzichtige manier te infiltreren in de roomsche kerk.
Mijn eergevoel verplicht me echter om ook een ander licht op deze zaak te laten schijnen. Het was namelijk tegelijkertijd erg bewonderenswaardig dat een man waar duidelijk niets ernstigs mee scheelde, toch zo voluit koos voor een leven in dienst van het geloof. En bij het voorbereiden van de begrafenis van die dag, had hij zich een uiterst aimabel mens getoond, wat niet zondermeer kan worden gezegd van al zijn collega's. Hij leek vele extremen in zich te verenigen en dat wekte mijn interesse. Ik wilde hem begrijpen, weten waarom hij deze niet bepaald voor de hand liggende keuze had gemaakt want het was duidelijk geen geval van laatste toevlucht. Ik kreeg het sterke idee dat er een welonderbouwde filosofie achter zat en wou dit maar al te graag eens uitgelegd zien. Men zegt dat mensen bang zijn van wat hen vreemd is, maar op mij heeft dat onveranderlijk het omgekeerde effect.
Dit alles was uiteraard niet meer dan een afleidingsmaneuver van mijn vermoeide geest, die liever niet werd herinnerd aan de werkelijke reden van mijn uitzonderlijke aanwezigheid in deze kerk. Als ik mijn aandacht weer even op het hier en nu richtte, voelde ik dat mijn hart ongezond snel en oppervlakkig klopte, wat een ijl gevoel, zweterige handpalmen en algehele misselijkheid ten gevolge had. Met dat laatste symptoom moest ik omzichtig omgaan want niet zelden kwam ik door mijn overgeef-fobie in een door vrees opgezweepte vicieuze cirkel terecht. Daarenboven vond ik zweethanden een erg onhygiënisch verschijnsel, vooral als het niet de mijne zijn, dus bekwaamde ik me in de loop der jaren in het ontwijken van handdrukken.
Maar goed: de hoofdzaak nu, was het weer in bedwang krijgen van mijn hartslag, dan zou de rest zonder twijfel gedwee volgen. De reden dat ik alle tekenen van een acute stressaanval vertoonde, was dat ik worstelde met het feit dat mijn grootmoeder enkele meters verder in een kist lag, wat me nogal onrealistisch leek. Daarbij was ik me er ook terdege van bewust dat ik daardoor elk ogenblik zou kunnen worden overvallen door een onbedwingbare hysterische huilbui. Verder heb ik geen probleem met in de openbaarheid huilende mensen, zolang ik het zelf niet ben want ik walg van mezelf als ik dergelijke tekenen van zwakte vertoon. Toch staat het onomstotelijk vast dat ik mezelf niet geheel onder controle heb op zenuwslopende momenten als dit. Maar vader John was tijdelijk mijn redder in nood. Eens we het Hekelgemse kerkhof betraden en mijn grootmoeder in haar laatste woonst moesten achterlaten was het natuurlijk zover, waardoor ik veel te snel deed wat ik moest en achteraf met een schuldgevoel bleef zitten omdat ik naar mijn idee niet naar behoren afscheid had genomen. Schuldgevoelens zijn mijn specialiteit. Gelukkig had men op de koffietafel een overvloed aan porto voorzien. Want als er één voordeel is aan schuldgevoelens, dan is het wel dat ze alcoholhoudende dranken buitengewoon tot hun recht doen komen. Iedereen zal het met me eens zijn als ik zeg dat een glas whisky nooit beter smaakt dan nadat je je lief, dat je ondanks alle miserie toch nog doodgraag ziet, hebt bedrogen.
Niet dat ik zelf ooit lieven bedrieg of whisky drink na de daad, absoluut niet. Buiten de keren dat ik na Junkies dood met andere mannen sliep en het gevoel had Hem te hebben bedrogen, maar technisch gezien geldt dat natuurlijk niet. En veel was er niet aan want mijn gedachten zijn altijd alleen bij Hem gebleven, zoals het een weduwe betaamt.
Mijn sigaret was gedoofd en ik werd me ervan bewust dat ik erg idioot voor me uit zat te staren. Ik schraapte mijn keel, nam nog een stevige slok whisky, krabbelde recht als een oud besje en vloekte omdat mijn benen zo pijnlijk stijf waren geworden.
feedback van andere lezers- GoNo2
Zoals gewoonlijk graag gelezen !
jack: Dankudanku! - Mephistopheles
Heb nog nooit stijve benen gekregen van whisky, eerder het tegenovergestelde. Tijdens de volgende feedback zal ik proberen om wat zinnigers te zeggen, voorlopig zal je het met dit verlepte stukje commentaar moeten doen.
In elk geval graag gelezen,
Gr.
jack: Haha, de pijn kwam van in kleermakerszit op de nog koude grond te zitten. Misschien had ik dat moeten specifiëren. Zinnige commentaar wordt weleens overschat, niet? - Mistaker
Vader John doet me denken aan nummer van de Nederlandse band Lemming. Die gasten kwamen uit het gehucht Rockanje en brachten een soort horror-act, nou ja een poging tot.
Tot zover de afdeling nutteloze info.
Groet,
Greta
jack: Nou, nee, nu wil k er méér over weten! Ik zoek het ns op.
Bedankt voor de hoogst interessante fb en vertel gewoon verder, hou je vooral niet in...! :) - verf
IK BEGIN WAT DORST TE KRIJGEN
vreed lekker
uw verhaal
gr...ed
jack: Als ge dorst hebt moet ge zuipen ;) - henny
Bij het woord; porto, denk ik aan postzegels en zo. Port lijkt mij beter, want ik ken porto niet als drank.
Trouwens, twee glazen port en ik lig onder tafel, hoewel ik wel tegen andere dranken kan. :D
jack: Hahaha, wel, die dag lag ik na twee glazen ook onder tafel, hoewel ik gewoonlijk wel wat aankan. Dat is weer een typisch verschil tussen nederlands en vlaams denk ik, hier noemt men het porto. - KapiteinSeBBos
héél leuk!
dikke knuffels,
xxxxxxxx
jack: Dankuwel kapitein zeepbel ;-) - koyaanisqatsi
Jongens... (en meisjes)... Van de liters alcohol die in jouw en Mephisto's verhalen vloeien kun je zeven INTERBREWS beginnen!
:-)
Straf, als ik ex-zuipschuit heb ik 'booze' altijd verwaarloosd in mijn verhalen. Voer voor shrinks?
jack: het geeft het geheel een extra rauw randje he ;) - manono
Mij ontsnapt het dus niet, ondanks de gedachtengangen, dat hij daar zo treurig zit voor het graf met whisky.
Op een begrafenis van een Ghanees kindje, goot een Ghanese man die geen priester was whisky uit op de aarde aan het graf. Dat vond ik een zeer sterk gebaar.
En in andere culturen wordt er zelfs gepicknickt bij de graven van beminden.
Bij ons mag je eigenlijk niet veel doen.
jack: Inderdaad, ik heb ook een docu gezien waarin ik zag dat me picknickte op het kerkhof. Syberië was het, geloof ik. Erg interessant, dat soort gebruiken.
Bij ons "mag" je niet veel doen, maar daar veeg ik mijn voeten aan, ik doe wat ik wil bij het graf van een beminde :-)
|
