< terug
metamorfose
En de zon
altijd weer de zon
over mijn hoofd,
over mijn benen
en daar beneden
zand
tussen mijn tenen,
golven in galop
en zee
altijd weer heen
en dan terug,
het water, het zand
ik drijf mee, laat los,
los op
in druppels, in zee
in meditteranee.
feedback van andere lezers- erinneke
hey, dit gedicht loopt echt als een trein. Mooi ritme, toffe klanken, flotte tekst en erg leuk mariebeau: bedankt! - RolandBergeys
Prachtig! mariebeau: dankjewel - ivo
zeer mooi - tres beau ..
meer van dit hier, daar hou ik wel van mariebeau: hoeft niet altijd té hoogdravend te zijn, vind ik.... - jbrouns
Dit swingt niet alleen, de inhoud is ook nog eens goed. ciao mariebeau: simpel kan dus ook mooi zijn, hé - Ghislaine
Mooi en een fijne ritme. - remy
mooi gedaan! mariebeau: dankjewel - Lucky
krijg al zin om mijn rugzak te pakken - ERWEE
Vind ik best knap! - woody
...mooie mijmering... nu nog die zon hierheen krijgen ;-) - SabineLuypaert
vakantiestemming (smile) kwil ook nu (sad) - pegelen
zeer mooi - Vansion
??n van je mooiste in mijn oren (tot nu toe ... ben onderaan begonnen)
golfgewijs en met een meeslepend "altijd weer" dat weerkeert
starten met "En" blijft bekoorlijk. Daardoor laat ik me altijd weer meenemen.
"Er likt iets aan mijn tenen en aan mijn voetzolen. Het begin van vloed. Als ik geduldig en beheerst blijf liggen, komt het nader, steeds nader. Stijgt de stille overmacht van de golven langzaam langs mijn benen en mijn dijen naar omhoog. In jouw ritme. Tot je door mijn haren woelt en me overspoelt. De zon in het zenit. Schuim. Feest. Rood. Ik weet het. Jij weet het. Maar even goed weet je, weet ik dat ik niet blijf liggen. Ik verzaak aan de verzoeking. Je weet waarom. Omdat ik uiteen zou spatten in flintertjes van flitsend licht verstrooid in al je baren. Uitzinnig, wervelend, Dionysisch. Omdat mijn vreugde zich zou uitbreiden over de ganse van onverschilligheid gelooide globe. Omdat ze het zouden zien. Omdat ze er zouden deel aan hebben. Aan ons geheim. Daarom baar ik je op als baren. Telkens weer. Ik sta op en ik ga. En het wordt vloed. En eb. En vloed. Ik zwel van trots. Even rijk als berooid."
(fragmentje 19. uit Clandestien ... misschien voel je de overeenkomst?) - bragt
graag uw metamorfose meegemaakt.
|