naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Adagio

door Aramis

De orgelpijpen vallen hijgend dicht
na hun halsbrekende toccata-plicht.
De galm versterft in deinende rimpels
palliatief begeleid door hoofse klavecimbels.

De partituren zien hun einde naderen
en dwarrelen neer als herfstige bladeren.
Hobo en fagot blazen de laatste zucht
wijl de cello zich recht voor zijn ultieme vlucht.

De harp streelt zich in weemoed en tranen
ter afscheid van bedroefde melomanen.
In het spoor van de uitgedanste bandoneon
vertrekt ook de paukenist met stille trom.

Eenzaam herstrijkt de contrabas het pad
waarlangs het opus zijn ontbarsting had,
waar nu jachthoorns echoend nazinderen
en vermoeide violen vluchtig vervlinderen.

feedback van andere lezers

• erinneke
  Zeer leuk gedicht, met mooie klanken :)
  Aramis: uw muzikaal gevoel wordt bij deze sterk gewaardeerd ! :)
• RolandBergeys
  Heel mooi. Link: mijn gedichtje Blues.
  Aramis: integenstelling tot uw bar is mijn bospad helemaal stof- en ragvrij ;)
• ivo
  mooi Aramis - als ik zoiets hoort met een Bach op de achtergrond dan smelt ik helemaal
  Aramis: ik heb mijn smeltbeurt toen gehad ;)
• Lucky
  Leuk.
  Aramis: melomane groeten
• SabineLuypaert
  zucht
  helemaal stil van perplex
  Aramis: volgende keer niet vlak naast de pauken gaan staan hé !
• Ghislaine
  Om met een cognacje onderuit op de bank te genieten.
  Aramis: mag ook in een clubfauteuil zunne ;)
• ERWEE
  ERWEE von Karajan zegtr dat het goed is.
  Aramis: zeg tegen ERWEE dat hij zijn dirigeerstokske niet laat vallen want dat zou de perfecte stilte na de strom breken !