|
< terug
De veerman
Eerst vergeet men
de dichter
dan zijn
woord
zoals men
ooit
zijn eigen woord
vergeten zal,
een boom in de mist
witgerijmd een vers vergeet.
De vervoering, die lang in een
ligzetel achter je brein rust schiet
misschien
even wakker
dommelt dan weer in.
Langzaam zal het besef
van wat je
essentie
is
of wat
slechts
je essentie is
boven borrelen.
En je geest gaat
woorden schrijven in een lucht
waar meeuwen zachtjes van oevers naar
jou roepen.
Waar jij langzaam met de veerman
meedobbert
op weg naar een mooier verleden.
feedback van andere lezers- ivo
mooi stormvonk
stormvonk: Dank je wel hoor - RolandBergeys
-regens in de mist een boom zal zien klopt structureel niet echt in het geheel;
-ergens in de mist zal een boom zien?
-ongerijmd: d, niet t.
Wel mooi.
Link: mijn gedichtje Veerman
stormvonk: Dank dank dank, ben verlegen om je nu nog onder ogen te komen in't eco-kafee - Auda
Heel gevoelig gedicht, idyllisch einde, is doordrongen van mystiek maar soms iets te veel witregels, waardoor de mystiek even opgaat in de mist... je kan het nog meer laten bovenborrelen, alle elementen zijn er...
stormvonk: Heb het wit wat weggevaagd - Ghislaine
Je kan de tijd niet terugdraaien. Ik vind het een beetje onlogisch.
stormvonk: Mmmh wel als je geest leeg is - pegelen
goh die is af
stormvonk: Dank je *buiging* - Mistaker
Vind dit erg mooi.
Groet,
Greta
stormvonk: Ben er ook beetje fier op - Lucky
mooi.... op het 'einde' van de 3e strofe en 6e strofe vindt ik de overgang mooi gevonden.....
stormvonk: Merci, lucky
groet storm - SabineLuypaert
ik begin me ineens eenzaam te voelen
stormvonk: Het is eenzaam aan de top :) - erinneke
erg knap op papier gezet
stormvonk: Dank je - littlefairytale
In dit gedicht zitten hopen sterke flitsen. Je zwakt ze af door er steeds weer "zal" tegenaan te gooien.
Eerst vergeet men
de dichter
dan zijn
woord
zoals men
ooit
zijn eigen woord
vergeten zal,
een boom in de mist
witgerijmd een vers vergeet.
De vervoering, die lang in een
ligzetel achter je brein rust schiet
misschien
even wakker
dommelt dan weer in.
Langzaam zal het besef
van wat je
essentie
is
of wat
slechts
je essentie is
boven borrelen.
En je geest gaat
woorden schrijven in een lucht
waar meeuwen zachtjes van oevers naar
jou roepen.
Waar jij langzaam met de veerman
meedobbert
op weg naar een mooier verleden.
Sinds vind ik als woord iets hard hebben in een gedicht, maar net als de roekeloze durf om jouw schrijven te bewerken is dat geheel en al subjectie en zeker niet des meesters hand of weten. Enkel vanuit mijn taalgevoel. tine
stormvonk: Dit is zeer goed weet je dat Tine, ik heb het aangepast
|
