naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

bronst

door wim_veen

uit het ingesnoerde ovaal van een viool
strijk jij een lome toon, het vrome lied
dat als een opaal door mijn mergpijp rolt
van kruin over stuit over kuit naar zool

ik blaas op het trillend riet van de hobo
een klep verzegelt, ontgrendelt de adem
het hout vertaalt mijn baltszieke solo
terwijl jij grabbelt in verborgen laden

knabbel ik al aan de mouwen van morgen
een vale maagd die ik uit haar mantel jaag
achter haar vlies heeft ze een honingraat verborgen

uit de pit van gisteren pers jij zonnebloemolie
die in de brij van mijn ingewanden ontbindt
jou bewaar ik liever gaar en vers in zilverfolie

feedback van andere lezers

• bragt
  de laatste strofe ontkracht m.i. het voorgaande, tenzij het geheel mij volkomen ontgaat.
  Misschien gaat het alleen maar om een bij, of een zoete vrucht en niet over de toenadering tussen twee personen.
  wim_veen: Het gaat over het behoud van de begeerte...
  thx
• ivo
  zeer mooi ... wel vreemd maar toch heel knap geschreven
  wim_veen: dank
• Lanseloot
  Ik vind het virtuoos qua woorden, maar ik verlies me een beetje in de variatie van beelden. Het zou fijn zijn als je het eerste beeld, prachtig ontvouwd in de eerste twee strofen, verder ontplooide. Maar ik blijf het geheel virtuoos vinden, om het met jouw kunst te zeggen. Ik voel het ook wel, en dat is erg belangrijk! ann
  wim_veen: dank
• SabineLuypaert
  persoonlijk vind ik vioolspelende mensen bekijken iets warmgloedigs hebben, maar dat gevoel voel ik niet bij jouw beschrijving ;), het tweede deel zet een geheel andere toon, de knabbel zin is hemels
  wim_veen: merci
• gono
  knap!
  wim_veen: dank
• RolandBergeys
  mooie beelden, muzikaal, tikje cynisch, tikje humoristisch, tikje wrang, boeiend om te lezen.
  wim_veen: merci
• aquaangel
  leuk gedaan Wim V.
  
  kus aqua
  wim_veen: dank
  kiss
• erinneke
  het spreekt mij aan
  wim_veen: dank