|
< terug
windstil*
De wind verlaat het veld
van mijn ziel
laat me niet ongekweld
wel steriel
De naaldjes prikken diep
fijn gericht
de wonde die nooit bloedt
wordt gedicht
onoordeelbaar word ik ver
van inbeelding weggesleept
onverdeelbaar splijt een ziel
atomisch tot een kern
ik voel gelukkig niet mezelf
meer kan ik echt niet aan
alsof ik mezelf verdwijn
gelukkig ben ik ook maar
een mens
gelukkig ben ik ook maar
alleen
verwikkeling wordt ongewild
een deugd
ontboezeming te ver
sterk gekleurd
ik laat mezelf nu gaan
mijn ziel is van de baan
en ik overleef
wat niet overbleef
vervreemd
wat in mezelf ontheemt
en laat een utopie
van me afglijden
laat me los
laat me gaan
laat mijn wezen
niet herbestaan
onderweg
vind ik slechts
wat een vreemde
ontvreemden kan
daarom geef ik de brui
aan mijn on-ik vandaag
daarom verlaat mijn zijn
jouw hilarisch gesnik
ik had het niet voorzien
de tijd als een vriendin
de weg die jij
nooit zou inslaan
maar dat is vergezocht
voor een mens
onwezenlijk ga ik
ergens
heen
mijn leven tracht
naar een doel
de wil van een
goed gevoel?
laat me
haat me
wens me
mens me...
*Voor de liefhebbers, het gedicht is gebaseerd op de melodie van 'the Player' van 'Daan'
|
