< terug
Tak
Kale takken kronkelen hoopvol door de lucht;
Bezaaid met knoppen;
Dikker en dikker;
Tot ze barsten;
En ontluiken in een zee van fris groen.
Hun levensvreugde de vrije loop latend;
Van licht, fleurig tot donker, zwaar;
Van groen tot geel, rood, roodbruin, bruin;
Tot loslatend en dwarrelend.
En opnieuw kronkelen ze;
Met in hun verweerde bast;
De nog onzichtbare knoppen van morgen;
Hoopvol door de lucht.
feedback van andere lezers- werner
is het niet bezaaiD?
voor de rest, graag gelezen J_Tucher: Je hebt overschot van gelijk. De dt-regeltjes? Ze zullen me altijd blijven tarten.
Met dank voor je commentaar - SabineLuypaert
vind hem heerlijk, moest de titel er niet boven staan dan was ik geheid ruimdenkerder J_Tucher: Met dank. - poivrevert
Zeer fris en groeiend, dat smaakt naar meer.
De zin 'Van groen tot geel, rood, roodbruin, bruin;' komt me wat vreemd voor, maar dat kan evengoed aan mij liggen.
Het lukt je zeker om het gevoel weer te geven, misschien is hier en daar nog een herschikking nodig... J_Tucher: Met dank voor je opbouwende kritiek - louisaatje
een gedicht met mogelijkheden tot groeien en bloeien. Ik zou zeker de regel (lengte)s en de leestekens aanpassen J_Tucher: Bedankt voor je opbouwende kritiek. - vink
Het leven van de bloeiende boom heb je mooi beschreven ! J_Tucher: Dank je! - Lucky
een natuur liefhebber - sneakers1982
Prima einde vooral, dat deed me eventjes wegdromen.
|