< terug
Bochten
Het kanaal opende zich traag
Kunstlicht scheen binnen
Ze knipperde onzichtbaar
Met gesloten ogen
Een laatste moederlijke schreeuw
Ze opende haar mond
Hapte naar wat levensmoleculen
En kondigde zichzelf aan
Ze was begonnen aan de weg
Met maar één zekerheid
Dat op het einde van die weg
Hobbelig
De herinnering aan haar zou huisvesten
Ze leefde met volle teugen
Bocht na bocht na bocht na …
Vooruitkijkend, soms eens terug
Nooit wetend wat er na die volgende lag
Ze leefde op hoop
Leefde een dag in het wit
Baarde op haar beurt nieuw leven
En nam veder bocht na bocht na …
Steeds trager, steeds moeizamer
Ze leken almaar verder te liggen
Ze kwamen almaar sneller naderbij
Eindig ontelbaar na elkaar
En dan plots stopte de reeks
OP de laaste rechte lijn
Kwam ze haar herinnering tegen
Het was er donker, kil
En in haar aanwezige afwezigheid
Was het enige wat haar nog restte
'Un Moment de Gloire'
feedback van andere lezers- eisenik
condenseren!
niet onaardige tekst J_Tucher: Dank je voor de commentaar. - Lucky
het raakt mij niet
iets teveel bochten J_Tucher: Achter elke bocht schuilt iets nieuws, iets onverwachts. Dus hoe meer bochten, hoe beter. - SabineLuypaert
buiten de bochten graag genoten, zette mij aan tot een heerlijk denkmoment, waarvoor dank J_Tucher: Het doet me plezier steeds je commentaar te mogen lezen. - bragt
ik vrees dat ik uit de bocht gevlogen ben: eerst kondigt zich een geboorte aan, een lange weg naar herinnering, nieuwe geboorte,
verder uit mekaar lopen, een rechte weg naar zee, zichzelf ontmoeten in de dood?, een 'moment de gloire' welk? - cleobury
een (katholiek) levensverhaal van geboorte over kindertijd naar ontstuimige jeugd, huwelijk met kinderen en later onvermijdelijk de dood, met de hoop op een hiernamaals in de glorie van de heer?
het beeld van het huwelijk vind ik het mooiste.
ik krijg het gevoel dat dit gaat over iemand die je van zeer nabij gekend hebt, of is het toch helemaal fictief? J_Tucher: Jij leest geen gedichten, jij absorbeerdt ze. Ik heb voor te antwoorden eerste al je commentaren gelezen en je verschillende analyses met toenemende verwondering in me opgeslagen. Prachtig gewoon.
Alleen het katholieke was bij het schrijven niet in me opgekomen, maar nu ik mijn gedicht herlees met deze specifieke invalshoek moet ik toegeven dat er zeker een - onbewuste - be?nvloeding was. - freke
volgens mijn mening, past dit beter onder een (kort)verhaal
als gedicht zit er niet veel waarde in, daarvoor is het iets te lang
ggreetzz, fr?ke J_Tucher: Dank je voor je FB.
|