|
< terug
Levenscirkel
Druppels vallen brekend neer,
op een gedroogd aarden dambord.
Stromend als glinsterende levensaderen,
zoeken ze hun weg naar donkere scheuren.
Scheuren die als grillige, versteende barsten,
het kostbare vocht gulzig drinken.
Vocht dat sijpelt langs duizenden verdorde korrels,
om hun verborgen schatten opnieuw tot leven te wekken.
Wat eens een geeldroge woestijn was,
wordt overnacht een frisgroene zee.
Waaierend in het goudgele ochtendlicht,
dat duizenden kleurrijke kopjes doet opstaan.
Genietend van de zonnige levenskracht,
die ze stilaan uitdroogt tot bruine zaaddozen,
Achteloos laten ze hun kostbare inhoud vallen,
op de miljoenen getergde en uitdrogende korreltjes.
Die liefdevol de bloemengeschenken omringen,
en ze beschermen tot aan de volgende druppels.
feedback van andere lezers- eisenik
beetje barok maar zit een zekere schoonheid in
J_Tucher: Zoals mijn voorliefde voor de barokmuziek.
Bedankt! - SabineLuypaert
inderdaad, overdadig aan schoonheid (smile)
J_Tucher: Het doet me weer een plezier je commentaar te lezen. Je geeft me zin om erder te gaan op deze site. Vanaf heden, als de bank het wil, ben ik dan ook een volwaardig lid en kan ik naar hartenlust de pennenvruchten van andere bespreken.
|
