|
< terug
Aanloop naar grote gezangen II: Dame Afrika en de missie van de aap
*Het is aan de lange kant, maar volgens mij is het nog altijd iets wat onder de noemer 'poëzie' (of poging daartoe) geplaatst kan worden. U mag het natuurlijk ook oneens zijn met mij ;).
Voor textuele uitleg mag u mij altijd een mailtje sturen, soms is het anders nogal wazig en onbegrijpbaar. O ja, voor ik het vergeet: exodos = uitweg, uitgang
zijn pupillen rieken tot het zwartste van haar Tartarus
catharsis enorma! Sofokles waardig
dat u tot mij komt
stem die beeft, kronkelt als een Styx omhoog
enthousiaste openheid haar geest
u hebt gelijk
gebas kaketoes en woudgeluiden
verdorde savanne
u zei
welk kind mag de verloedering ontkomen
wie zal roemloos versmelten met zijn lot
scheur ons stilstaan stilaan open
verdiep één van deze werelden in het leven
laat de ander zijn dood herbeleven
op de bodem van de Lethe en herrijzen!
als een Nijl uit donker Afrika
maar wie is het bestaan, de twijfel, de vergetelheid beschoren
en duwt u over Romulus' muur
ikzelf niet!
vergeet mijn leven, mijn wankelmoedig weifelen
mijn werk heeft geen boodschap
aan beslommeringen vastgeklit in modderige Tijd
het primeert, de idee van extravert verklanken
draagt mijn woorden
pardonneert me mijn hazeslaap
indien mijn dwaze oren hun werkelijke zender vinden
mijn lippen vage woordenhulzen als Eurydice omsluiten
en een ander
de trieste serenade van ijdele aard mag fluiten
onder phrygische mutsen, eer aan het!
Pan en Orpheus
en mag ik sterven
onwaardig deze plaats ooit te betreden in mijn beperktheid
en wijze woorden laten zwerven, mysterieus door hun neerslag
na mijn luisterloze einde
nu nog verklank ik paradoxen en dwaasheden
in mijn zwijgen verhult zich een roemrijke zeis
in mijn klankend keelgat openbaart zich snijdend zand
maar nog nadrukkerlijker
de angst voor eeuwig leven in ijdele verdoemenis
tot wartaal heimwee en vervlogen verzen
dat nooit!
laat me liever branden als de laatste Tempelier, Savanne!
splijt deze wouden van woekerende tweedracht in een brein zo levenloos
wees een zee na broeikasgassen
overstijg de uitgestrekte armen van de overwonnen geliefden
rijs op! de aarde nader, de hemel tegemoet
verschroei in al uw stijgen
dit labyrint achter mijn ogen tot doffe as
en deze uitgepekelde minotaurus tot mythe en verhaal
overspoel het leven met niets
dan eindeloze pampas
exodos; de weg die naar de ark lonkt
confronteer jouw wereld, vergeet jezelf
exodos; met wat jij gewenst hebt
de aanroeping der onbereikbare goden
mijn zondvloed dreigt je te verslikken
op je eigen aanvraag
Hopeloze ridder, droevig figuur
exodos; durf te gaan, stilstaan
en wachten leidt tot zelfmedelijden
en onverdroten pathetiek
het is jouw verantwoordelijkheid; die grote stap
maar klein voor de mensheid en diens nageslacht
wat kan ik u nog tegenspreken
welke dwaalwegen kan ik nog bewandelen
om u de tuinen van mijn luchtkastelen voor te beelden
uw woorden
het is geen juk
u
alles wat mij beweegt
reden van mijn afhankelijkheid, geborgenheid
uw gesels
de razernij in mij
slechts een kadaver van verrotte angst
dat ligt te dampen in mijn hersenpan
onterecht, dat onrecht
dat ik mezelf aandoe in uw naam
en u verlost mij
waarom
kracht is slechts voorwenden, aanhankelijke veinzer
net als dominantie of slavernij
het is allemaal een mensenmaaksel
opgewaaid spokenstof en dwaze onoprechtheid
conformeer je enkel aan jezelf
en zoek wie dat is
daarom: exodos;
reis, voor de wereld, éénmaal
lees geen duizend boeken
in een kot dat je handelen beklemt
en strijd voortaan ondubbelzinnig
laat vanaf nu die Romantische dualiteit zinken in mijn meren
en verhef jezelf tot onmens
keer daarna langzaam weer
naar mij
een liefhebbende moeder
met weemoedig gemis
met een onweerlegbare tweeslachtigheid
waardoor ik me in jou herken
opvliegende drijfzand drenkeling
O Savanne
al wat in mijn genen zit is wilskracht
om u eens te volgen
en dat is al
wat ik er over weten wil
ik leg me neer
in mijn voetstappen naar morgen
veroordeel me tot tegenstrijdigheden
onontkenbaar en een juk
dat de mens zal maken
tot een tot de rand
gevuld vat
mijn pathetische lokroep
wordt mijn tragische ondergang
maar laat mensen toestromen
en dat bewenen
wat hen het geluk van herkenbaarheid verschaft
laat mij mensen
uit hun aardse waan ontrukken
hun herinnering bedelven
onder de dampende assen
van mijn vervlogen dood
Savanne
bescherm mijn achillespezen
en laat me jong sterven
om de glorie van de mythe in leven te laten
exodos; mijn kind
en zwijg voor mijn gestel
open je leven
forceer je keel, beziel je medemens
ga, de weg exodos
hij is onbekend
en dat is al
doe het zelf
uit medelijden voor mij
laat me fier zijn
op mijn onleefbaar evenbeeld
de weg is daar
hier en nu
O Savanne
om u kan ik niet heen
O Savanne
waar moet ik nu doorheen
O Savanne
u die me de zachte scheen
ik kan je niets meer maken
tot jouw spijt
en zelfstandigheid
ja dat is
mijn treurnis
ten voeten uit
vergeet mijn beden niet
het is een manier van troost
een schamel verlepte wat
op zich een nutteloos stuk verdriet
en hier de warme wenteldoek
van zelfmedelijden dat u me ontnomen hebt
je giftigheid is een wreed wapen
verdedig je ermee
voor de lieve schijn
het licht van dat toneel zal me goed doen
en me geven wat ik denk nodig te hebben
maar denk weinig en doe des te meer
speel geen rol
wees er één
of jezelf
en toch zal het licht mijn leven vrij verblinden
maar hoe Savanne
hoe kan ik de gepaste blindheid krijgen
om uw tijdelijke aanblik
aan mijn even vluchtig verstand te rijgen
hoe kan ik mijn leven beleven
en in andere geesten
elke generatie opnieuw
afbrokkelen tot steeds hollere naam
een lege mythe en uitgesmolten faam
hoe kan ik dit gevallen zwaard van Damocles
weer boven mezelf hangen
doorspek het met jouw stem
liefste ongenaakbare ziel
stamp per ongeluk je lier mijn aarde uit
en vind een heldere klank
in al je ijdel pogen
om mijn hartstochtelijke snarenspel
tot zelfmoordbogen om te buigen
wat er ook van zij
lauwerkransen bieden kan ik niet
trek daarvoor naar het einde van je verbeelding
boek vooruitgang, leef voort
samen en door anderen van je soort
de erkenning van jouw genie
zal ik je pas laten zien
vanaf dat ene moment
wanneer je zonen blindgestaard zijn op vergankelijke letteren
en je dochters star geposeerd staan
voor de schijn van een menselijke creatie
tot zwakzinnige muzen zonder menselijkheden
wanneer je laatste nazaat het geboetseerde zonlicht
vaarwel gekust heeft
en wanneer jij samen met hem
jouw laatste akkoorden ten grabbel hebt gegooid
en mijn afgesloten huid als galmende klankkast
weer voorgoed hebt aanvaard
|
